Przejdź do zawartości

Kartagina

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanowisko archeologiczne w Kartaginie[a]
Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO
Ilustracja
Ruiny Term Antonina
Państwo

 Tunezja

Typ

kulturowy

Spełniane kryterium

II, III, VI

Numer ref.

37

Region[b]

Kraje arabskie

Historia wpisania na listę
Wpisanie na listę

1979
na 3. sesji

Położenie na mapie Morza Śródziemnego
Mapa konturowa Morza Śródziemnego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Stanowisko archeologiczne w Kartaginie”
Ziemia36°51′11″N 10°19′23″E/36,853056 10,323056

Kartagina (fen. Qrt-ḥdšt, Kart Hadaszt, lit. Nowe Miasto; łac. Karthago, Carthago, stgr. Καρχηδών Karchedon, arab. ‏قرطاج‎ Kartadż, hebr. ‏קרתגו‎ Kartago) – starożytne miasto w Afryce Północnej, położone na wybrzeżu Morza Śródziemnego. Założone w IX w. p.n.e. przez Fenicjan z Tyru. Kartagina była początkowo państwem-miastem, później stolicą imperium kartagińskiego. Ważny ośrodek handlowy i polityczny. Współcześnie stanowisko archeologiczne w pobliżu Tunisu.

Fragment ruin
Plan Kartaginy

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Szczyt potęgi Kartagina osiągnęła w III w. p.n.e. W tym stuleciu wdała się w serię wojen z Rzymem (wojny punickie), które doprowadziły do zagłady miasta w 146 roku p.n.e. Po kilkudziesięciu latach odrodziła się jako rzymska kolonia. Dostarczała zboża do Rzymu do 439 roku, kiedy zajęli ją Wandalowie, ustanawiając w niej swoją stolicę. Kartagina ponownie przeszła pod panowanie rzymsko-bizantyńskie w 533 roku. Po podboju Afryki Północnej przez Arabów – samej Kartaginy w 698 roku – miasto zaczęło tracić na znaczeniu i ostatecznie opustoszało.

Mury wokół miasta miały 32 km długości. Głównymi dzielnicami były: akropol, Byrsa i dzielnica portowa.

Badania archeologiczne

[edytuj | edytuj kod]

Od XIX w. prowadzone są w Kartaginie prace wykopaliskowe. Najstarsze odnalezione ślady materialne pochodzą z połowy VIII w. p.n.e.

 

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Sabatino Moscati, Świat Fenicjan, Warszawa: PWN, 1971.
  • Gilbert Charles–Picard, Hannibal, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1971.
  • David Anthony Durham, Duma Kartaginy.
  • Krzysztof Kęciek, Dzieje Kartagińczyków, Warszawa: Attyka, 2007.