Biegun (analiza zespolona)
Biegun funkcji meromorficznej – taki punkt osobliwy funkcji meromorficznej, w którego otoczeniu funkcja ta nie jest ograniczona, zaś w punkcie przyjmuje wartość nieskończoną, tj.
- lub
Ponadto: a). jeśli część osobliwa rozwinięcia w szereg Laurenta wokół punktu składa się z wyrazów, to biegun ten jest rzędu b). jeśli , to punkt jest punktem istotnie osobliwym, tzn. nie istnieje granica
Uwaga: Brak granicy występuje, gdy funkcja przyjmuje różne wartości przy zbliżaniu się do punktu osobliwego. Jedną z możliwości jest rozbieżność analogiczna jak funkcji rzeczywistych, gdzie istnieją różne granice lewo- i prawostronna; np. funkcja nie ma granicy w punkcie x=0, gdyż , zaś
Twierdzenia o biegunach i zerach funkcji f oraz 1/f
[edytuj | edytuj kod]Tw. 1 Jeśli punkt a jest biegunem -krotnym funkcji , to funkcja jest również meromorficzna i w punkcie posiada zero -krotne. Odwrotnie, jeśli punkt jest zerem -krotnym funkcji, to funkcja w tym punkcie posiada biegun -krotny.
Tw. 2 Jeśli punkt jest biegunem -krotnym funkcji to funkcja jest również meromorficzna i w punkcie posiada zero -krotne.
Przykłady
[edytuj | edytuj kod]Przykład 1: Funkcja
- w punktach ma bieguny rzędu 1.
Przykład 2: Funkcja
a) Bieguny: w punkcie ma biegun rzędu 2, natomiast w punkcie ma biegun jednokrotny.
b) Zera: Aby obliczyć zera tej funkcji, sprowadzamy ułamki do wspólnego mianownika; po przekształceniach otrzymamy:
Rozwiązując równanie kwadratowe, występujące w liczniku, otrzymamy
gdzie:
- , - zera funkcji
c) Funkcja odwrócona: Postać funkcji łatwo znaleźć zamieniając miejscami licznik i mianownik funkcji
Stąd widać, że funkcja ma zera tam, gdzie funkcja ma bieguny i odwrotnie - tam, gdzie funkcja ma bieguny, tam funkcja ma zera. Krotności zer i odpowiadających im biegunów obu funkcji są identyczne.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- W. Żakowski, W. Leksiński, Matematyka cz. IV, Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, Warszawa 1978, Rozdział III Funkcje zmiennej zespolonej, s. 233-350. ISBN 978-83-01-19359-1