Vejatz lo contengut

Semiac e Blaishon

Un article de Wikipèdia, l'enciclopèdia liura.
Vilatge d'Occitània
Semiac e Blaishon
Séméacq-Blachon
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
la glèisa de Semiac
Armas
Geografia fisica
geolocalizacion
Coordenadas 43° 30′ 01″ N, 0° 06′ 39″ O
Superfícia 10,92 km²
Altituds
 · Maximala
 · Mejana
 · Minimala
 
298 m
221 Err :502 m
153 m
Geografia politica
País Bearn Armas de Bearn
Parçan Vic Vilh
Estat Bandièra de França França
Region
75
Navèra Aquitània
Departament
64
Pirenèus Atlantics Armas deu Departament deus Pirenèus Atlantics
Arrondiment
643
Pau
Canton
6418
Tèrras deus Luis e Tuquets deu Vic Vilh (Lenveja abans 2015)
Intercom
246401632
CC deu Nòrd-Èst Bearn (2017 ---->)
Cònsol René Baud
(2014-2020)
Geografia umana
Populacion
Populacion totala
(2019)
160 ab.
Evolucion de la populacion
Evolucion de la populacion

168 ab.
Densitat 15,66 ab./km²
Autras informacions
Gentilici (en francés)
Còde postal 64350
Còde INSEE 64517

Semiac e Blaishon[1][2] (Séméacq-Blachon en francés) qu'ei ua comuna bearnesa administrada peu departament deus Pirenèus Atlantics e la region de Navèra Aquitània, ancianament d'Aquitània.

Comunas a l'entorn.

La prononciacion qu'ei [bla'ʃun] o [ble'ʃun]. Las fòrmas ancianas que son Blaysso au sègle XIIau, segon Marca, Blexoo en 1343, Blasxoo en 1385, Blaxoo en 1396, Blaixoo en 1538, Blaxon en 1546, Blachon (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau) [3].

M.F. Berganton (Le dérivé du nom individuel...) que horneish noms arreligats au nom d'òmi Blasco (pirenenc, d'origina basca), qui ei a l'origina de l'espanhòu Blasquez; segon Miquèu Grosclaude, Blaishon que pòt estar ua fòrma ipocoristica de Blasco : Blasco + ion [3].

La prononciacion qu'ei [se'mjak]. Las fòrmas ancianas que son Semeacum en 1118, Semeagon en 1674, Semiac en 1683, Séméacq en 1739, Semeac (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau), Séméac-Blachon despuish qu'apleguèn las duas comunautats [4].

Gerhard Rohlfs, citat per Grosclaude, qu'explica Semiac, d'après Michelena (De onomásticon aquitana, in Pirineos, 1954, p. 409-458), per lo cognomen aquitan Semeno, dab lo sufixe -acum [3].

Dauzat e Rostaing qu'explican Semiac per lo nom latin d'òmi Semius dab lo sufixe -acum [5].

Miquèu Grosclaude qu'aima mei l'explicacion de Rohlfs e Michelena. Que s'ageish d'un nom aquitan de persona, probablament aparentat au basco actuau Seme, « hilh, descendent ». J.B. Orpustan qu'explica utilizavan sovent los mots de parentat en toponimia, deus sègles Xau au XIIau. La finala qu'ei vertadèrament lo -acum galloroman e non pas, com daubuns supausèn, l'ergatiu singular o lo nominatiu plurau de la declinason basca (Seme, Semeak), qui non son pas utilizats en toponimia [4].

Administracion

[modificar | Modificar lo còdi]
Lista deus cònsols successius
Periòde Identitat Etiqueta Qualitat
març de 2008 2020 René Baud    
març de 2001 2008      
Totas las donadas non son pas encara conegudas.
modificar « persona »
 v · d · m 
Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): 171, totala: 178


1962 1968 1975 1982 1990 1999 2006 2007 2008




Cercar
Cercar
169
171
173
181
2009 2010
175
182
174
181
Fonts
Base Cassini de l'EHESS (recercar) - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE
Evolucion de la populacion 1962-2008
Evolucion de la populacion 1962-2008


Lòcs e monuments

[modificar | Modificar lo còdi]

Personalitats ligadas dab la comuna

[modificar | Modificar lo còdi]

Véder tanben

[modificar | Modificar lo còdi]

Ligams extèrnes

[modificar | Modificar lo còdi]
  1. Toponimia Occitana (Institut d'Estudis Occitans) : IEO_BdTopoc : http://bdtopoc.org
  2. Règlas d'Escritura de la mencion : https://fr.calameo.com/books/005115906552c74111cd2
  3. 3,0 3,1 et 3,2 Michel Grosclaude, Dictionnaire toponymique des communes du Béarn, Escòla Gaston Febus, 1991, p. 157
  4. 4,0 et 4,1 Michel Grosclaude, Dictionnaire toponymique des communes du Béarn, Escòla Gaston Febus, 1991, p. 176-177
  5. Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 651