Vinitharya Eldacar (1255 - 1490 TE) – dwudziesty pierwszy król Gondoru, syn Valacara.
Biografia[]
Ojciec Eldacara, Valacar, został wysłany w 1250 roku Trzeciej Ery jako ambasador na dwór przywódcy Nortów, Vidugavii. Tam zakochał się i ożenił z córką króla Rhovanioniu, Vidumavi. Z tego związku narodził im się syn, któremu nadano imię w języku jego matki – Vinitharya. Gdy miał on pięć lat, Minalcar, jeszcze jako Regent, wezwał Valacara wraz z rodziną z powrotem do Osgiliath.
Valacar objął rządy w 1366 roku. Już wtedy gondorska arystokracja zaczynała buntować się przeciw przyszłemu następcy tronu, twierdząc, że jego matka pochodząca z obcej, "niższej" rasy, zanieczyściła królewską krew, co doprowadzi do upadku rodu i całego krolestwa. O ile w otoczeniu króla mówiło się o tym cicho, o tyle południowe prowincje Gondoru pod koniec życia Valacara otwarcie występowały przeciw Eldacarowi, odmawiając mu prawa do dziedziczenia tronu. Gdy w 1432 roku umarł Valacar, a Eldacar objął tron, doszło do otwartego, zbrojnego wystąpienia przeciw królowi, które rozpoczęło trwającą wiele lat wojnę domową zwaną Waśnią Rodzinną.
Wbrew obawom, Eldacar nie starzał się szybciej niż pozostali Dúnedainowie i w chwili przejęcia władzy, mając 177 lat, był zdrowym mężczyzną w sile wieku. Nie przekonało to jednak rebeliantów. Nowy król początkowo nie okazywał trwogi w obliczu buntu, jednak w pewnym momencie wydarzenia przyjęły bardzo gwałtowny obrót i wojska przeciwników króla pod dowództwem Castamira, jego krewnego, z wielką siłą natarły na stolicę kraju. Osgiliath było oblegane przez pięć lat. Miasto zostało poważnie zniszczone – wtedy właśnie zniszczona została Kopuła Gwiazd, grzebiąc pod gruzami Kryształ Osgiliath – największy z siedmiu palantírów ocalonych z Númenoru. Po pięciu latach królowi udało się uciec do krewnych w Rhovanionie, a Castamir wkroczył do zniszczonego miasta, obwołując się królem i mordując brutalnie prawowitego następcę tronu, Ornendila.
Eldacar przez dziesięć lat zbierał wielką armię złożoną przede wszystkim z Nortów, z których pochodziła jego matka, ale i Dúnedainów, którzy nie przyłączyli się do rebelii Castamira. Maszerująca w kierunku stolicy armia była zasilana przez mieszkańców prowincji Calenardhon, Anórien i Ithilien, którzy mieli dość tyranii Uzurpatora, który gardził tymi ziemiami, planując przeniesienie stolicy do Pelargiru.
Do największej bitwy tej wojny doszło w 1447 roku u brodów na rzece Erui. Była to długa i zacięta bitwa, w której poległ kwiat gondorskiej arystokracji. Wtedy też Eldacar osobiście zabił Castamira, mszcząc się tym samym za zabójstwo syna. Niestety synowie Uzurpatora zbiegli z pola walki i uciekli do Pelargiru, a następnie, po długim oblężeniu, uciekli do Umbaru, który oddzielił się teraz od Gondoru i stał się miejscem ucieczki dla wszystkich wrogów królestwa i przez kolejne wieki pozostawał z nim w stanie wojny, grożąc gondorskim statkom i przybrzeżnym osadom.
Mimo, że zemsta nie została w pełni dokonana, Eldacar rządził jeszcze 43 lata, starając się naprawić szkody wyrządzone przez Castamira. Zmarł w wieku 235 lat, zastąpiony na tronie przez swojego młodszego syna, Aldamira.
Etymologia[]
Imię Eldacar pochodzi z quenyi i oznacza "Elficki Hełm".
| Poprzednik: Valacar |
Król Gondoru 1432 - 1437 TE |
Następca: Castamir Uzurpator |
| Poprzednik: Castamir Uzurpator |
Król Gondoru 1447 - 1490 TE |
Następca: Aldamir |