Dunlendingowie – dzicy Ludzie Ciemności z Dunlandu, plemię wywodzące się od Ludzi z Ered Nimrais, najzagorzalsi wrogowie Rohirrimów.
Historia[]
Początki[]
Przodkowie Haladinów wyruszyli z okolic Gór Białych, aby dotrzeć do Beleriandu. Niektórzy ludzie zostali jednak w Enedwaith i Minhiriath, widząc porastające je puszcze. W Drugiej Erze Númenorejczycy założyli Lond Daer, jednak rdzenna ludność ich nie atakowała. Zmieniło się to, kiedy ludzie z Westernesse zaczęli coraz bardziej wycinać lasy. Tubylcy zostali wtedy przegnani przez Númenorejczyków: ci z Minhiriathu uciekli na Eryn Vorn, a ci z Enedwaith przenieśli się na południowo-wschodnie stoki Gór Mglistych, będąc protoplastami Dunledingów.
Trzecia Era[]
W Trzeciej Erze znaleźli się oni pod panowaniem Gondoru, który jednak nie był zainteresowany tymi terenami. W trzecim tysiącleciu znowu stali się niezależni. W 2510 roku Dunledingowie zostali wyparci z Calenardhonu, do którego przenikali w poprzednich latach. Wtedy zaczęła sie ich nienawiść do Éothéodów. Po śmierci króla Aldora, Dunledingowie znowu zaczęli osiedlać się w Emnecie Zachodnim. Déor wygnał ich i wysłał dobre słowo do Isengardu, lecz okazało się, że nieprzyjaciele Rohirrimów przejęli tam władzę. Król nie mógł zdobyć twierdzy, ponieważ Gondor nie był w stanie pomóc Rohanowi. Później jednym z najważniejszych Dunledingów był Freka, który miał duże wpływy w Rohanie, dlatego też ubiegał się o tron, co niekoniecznie akceptował ówczesny król, Helm Żelaznoręki. Podczas jednej z narad Freka obraził majestat króla, co zmusiło go do ucieczki wraz z rodziną z Rohanu. W cztery lata później syn Freki, Wulf, wyruszył ze swoją bandą do królestwa Rohirrimów. Na Rohan napadły również wojska Easterlingów ze wschodu, a Korsarze z Umbaru odcięli Rohan od posiłków z Gondoru. Wulf zdobył Edoras, zabił Haletha, starszego syna Helma, i ogłosił się królem. Helm zbiegł wraz z młodszym synem do doliny Helmowego Jaru.
Saruman wśród Dunlendingów.
Niedługo potem Rohan nawiedziła tzw. Długa Zima. Spowodowała duże straty zarówno u Rohirrimów, jak i u Dunlendingów. Chociaż Helm poległ wraz ze swoimi synami w czasie zimy, to nie oznaczało to całkowitego zwycięstwa dzikich ludzi. W czasie roztopów siostrzeniec Helma, Fréaláf, wyruszył, by odbić Edoras. Odzyskał stolicę i zabił Wulfa. Dunlendingowie musieli wycofać się nawet za dotychczas zajmowany przez nich Isengard.
W czasie Wojny o Pierścień sprzymierzyli się z czarodziejem Sarumanem, który otrzymał Isengard jako swoją siedzibę. Saruman wykorzystał ich do podboju Rohanu. Wraz z bandami łupieżców Uruk-hai pustoszyli ziemie króla Théodena. Po bitwie o Helmowy Jar poddali się zwycięzcom i zostali wyłapani przez Rohirrimów. Wykorzystano ich do odbudowy wielkiego muru, wysadzonego w powietrze w czasie oblężenia Helmowego Jaru.
Po Wojnie o Pierścień najprawdopodobniej sprzymierzyli się z ludźmi z Rohanu, którzy uczynili ich ziemie urodzajnymi.