რადიო

1950-იანი წლების რადიომიმღები

რადიო (ლათ. radio — ვასხივებ ← radius — სხივი) — უსადენო კავშირის ნაირსახეობა, რომლის დროსაც სიგნალის მატარებლის სახით გამოიყენება რადიოტალღები, რომლებიც თავისუფლად ვრცელდება სივრცეში.

სიგნალის გადაცემა ხდება შემდეგი სახით: გადამცემ მხარეს ყალიბდება რადიოტალღა (სიგნალი) საჭირო სიხშირითა და ამპლიტუდით. შემდეგ გადასაცემი სიგნალის მოდულირებას ახდენს უფრო მაღალი სიხშირის რხევა (მზიდი). მიღებული მოდულირებული სიგნალი სივრცეში გამოისხივება ანტენით. მიმღებ მხარეს რადიოტალღები მოდულირებულ სიგნალს ანტენით იღებს, რის შემდეგაც მისი გაფილტვრა და დემოდულირება ხდება. დემოდულაციის შემდეგ მიიღება სიგნალი, რომელიც შესაძლოა ოდნავ განსხვავდებოდეს, თუმცა მეტწილად მსგავსია გადამცემის მიერ გაშვებული სიგნალისა.

ლიტერატურა

• Sewall, C. H. (1904). Wireless telegraphy: its origins, development, inventions, and apparatus. New York: D. Van Nostrand.
• Mills, J. (1917). Radio communication, theory and methods, with an appendix on transmission over wires. New York: McGraw-Hill book company [etc., etc.].
• Lauer, H., & Brown, H. L. (1920). Radio engineering principles. New York: McGraw-Hill book company; [etc., etc.].
• Cockaday, L. M. (1922). Radio-telephony for everyone; the wireless: how to construct and maintain modern transmitting and receiving apparatus. New York: Frederick A. Stokes.
• Hausmann, E., Goldsmith, A. N., Hazeltine, L. A., Hogan, J. V. L., Morecroft, J. H., Canavaciol, F. E., et al. (1922). Radio phone receiving; a practical book for everybody. New York: D. Van Nostrand.