Nestorio

Nestorio
	; Nestorio
Biografía
Nacemento	c. 386; Xermanicia, Siria (hoxe Kahramanmaraş, Turquía)
Morte	451; Oasis de Kharga, Exipto
Lugar de sepultura	Oásis de Kharga (pt)
Patriarca de Constantinopla
Arcebispo católico
Datos persoais
Relixión	Nestorianismo e Igrexa católica
Actividade
Ocupación	escritor, sacerdote católico, bispo católico, teólogo cristián
Período de tempo	Imperio Bizantino
Profesores	Teodoro de Mopsuéstia (pt)
Outro
Condenado por	Herexía
Descrito pola fonte	Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron; Novo Dicionario Enciclopédico, 1911-1916; The Nuttall Encyclopædia >>>:Nestorius

Nestorio (en grego: Νεστόριος), nado en Xermanicia, Siria (hoxe Kahramanmaraş en Turquía^[1]^[2]) c. 386 e finado no 451, foi un líder cristián sirio do século V. Foi patriarca de Constantinopla e foi acusado de profesar a doutrina que leva o seu nome (nestorianismo), consistente nunha separación total entre a divindade e a humanidade de Cristo. Tal doutrina foi declarada herética polo Concilio de Éfeso, que depuxo a Nestorio do patriarcado en 431. Morreu nos desertos de Libia entre 440 e 451.

Ao recaer sobre el a acusación de herexía, as súas obras foron destruídas. Tratábase dunha produción numerosa sobre todo de sermóns, cartas e algúns tratados dedicados a temas dogmáticos en disputa. Consérvase a súa obra Bazar de Heráclides de Damasco, onde critica a postura de Cirilo de Alexandría e, por tanto, as decisións do Concilio de Éfeso. Atribuíronselle tamén os Doce contra-anatematismos, que serían unha resposta aos Anatematismos de Cirilo, pero tal atribución é espuria.

Os seus seguidores, os nestorianos, difundiron a súa doutrina por Asia, chegando a crear unha importante igrexa que se estendeu desde a India até Siberia. Actualmente quedan congregacións desta igrexa en Iraq (Igrexa asiria do Oriente), Irán, India, China, Estados Unidos e outros lugares onde migraron comunidades dos países citados.

Nestorianismo e Concilio de Éfeso

Artigos principais: Nestorianismo e Concilio de Éfeso.

Pouco despois da súa chegada á capital imperial, Nestorio envolveuse na disputa entre dúas faccións teolóxicas que diverxían nas súas concepcións cristolóxicas. Nestorio tentou encontrar un medio termo entre os que facían énfase no feito de que Deus Fillo nacería como un home, insistindo en chamar á Virxe María Theotokos (grego antigo: Θεοτόκος - "Nai de Deus"), e os que rexeitaban o título porque Deus, como un ser eterno, non podería nacer". Nestorio suxeriu o título de Christotokos (Χριστοτόκος - "Nai de Cristo"), mais non conseguiu apoio de ningún dos lados da controversia.

Nestorio cría que ningunha unión entre o humano e o divino era posible. Se unha unión así ocorrese, cría que Cristo non podería ser verdadeiramente consubstancial con Deus e consubstancial connosco, porque el crecería, maduraría, sufriría e morrería (algo que, segundo el, Deus non podería facer) e iría tamén posuír o poder de Deus, o que faría del algo distinguido dos humanos.

Eusebio de Dorileia foi o primeiro a acusar a Nestorio de herexía, mais o seu máis obstinado adversario foi o patriarca de Alexandría Cirilo; quen pediu axuda ao papa Celestino I de Roma, esixindo unha decisión sobre Nestorio, ao que o papa respondeu delegando ao propio Cirilo a tarefa de excomungar a Nestorio se el non cambiaba as súas opinións en dez días. Os contrarios de Nestorio acusárono de separar a divindade de Cristo da súa humanidade, en dúas persoas existindo nun único corpo, negando así a realidade da encarnación de Xesús e destruíndo a chamada unión hipostática. Esta herexía pasou a coñecerse como nestorianismo.

O emperador Teodosio II (401 - 450) foi eventualmente inducido a convocar un concilio ecuménico en Éfeso, un lugar de especial importancia na devoción á Virxe María e onde o termo Theotokos era moi popular. O emperador apoiou o arcebispo de Constantinopla, mentres que o papa Celestino situouse ao lado de Cirilo, que tomou conta do concilio, abrindo as discusións sen esperar a chegada da xa moi atrasada comitiva de bispos orientais de Antioquia. Cirilo escribiu que "Sorpréndeme que hai algúns que dubidan que a Virxe Santa debe ser chamada ou non de Theotokos. Pois, se o Noso Señor Xesus Cristo é Deus, e a Virxe Santa o deu á luz, ela non se tornou a [Theotokos]?".^[3] O concilio entón depuxo a Nestorio e declarouno herético.

Nas palabras de Nestorio:

Cando os seguidores de Cirilo viran a vehemencia do emperador... eles provocaron un disturbio e discordaran en medio do público con gritos, como se o emperador estivese opoñéndose a Deus. Eles rebeláronse contra os nobres e os xefes que non concordaron con eles e corrían dun lado para o outro. E... recibiron entre eles os que xa foran separados e apartados dos mosteiros, por conta das súas vidas e os seus modos estraños, e sido expulsados, e todos os que eran de seitas heréticas e estaban posuídos por un fanatismo e odio contra min. E unha paixón estaba en todos eles, xudeus, pagáns e todas as seitas. E eles estaban traballando para que aceptasen sen exame previo, as cousas que foron feitas tamén sen exame contra min; e, ao mesmo tempo, todos eles, mesmo os que participaran comigo das reflexións e en oración e en pensamento, concordaron... contra min e xuraron xuramentos uns aos outros contra min... En nada eles estaban divididos.

Nestorio

Con todo, conforme o concilio progresaba, Xoán I de Antioquia e os bispos orientais chegaron e ficaron furiosos ao saberen que Nestorio xa fora condenado. Eles reuníronse nun sínodo propio e depuxeron a Cirilo. Ambos os lados apelaron ao emperador e el inicialmente ordenou que ambos fosen exiliados. Porén, Cirilo eventualmente retornou tras subornar varios membros da corte imperial^[4]

Os meses seguintes, dezasete bispos que apoiaban a Nestorio foron apartados das súas sés. Eventualmente, Xoán I de Antioquia foi grazas a abandonar Nestorio en marzo de 433. En agosto de 435, Teodosio II proclamou un edito imperial que exiliou a Nestorio a un mosteiro no gran Oasis de Hibis (actual al-Khargah), no Exipto, incrustado na diocese de Cirilo.

Notas

↑ Nestorius Arquivado 07 de decembro de 2017 en Wayback Machine. Ecumenical Patriarchate
↑ Andrew Louth, 'John Chrysostom to Theodoret of Cyrrhus', in Frances Young, Lewis Ayres and Andrew Young, eds, The Cambridge History of Early Christian Literature, (2010), p348, states 381; Nestorius – Britannica Online Encyclopedia states 386. Both are based on Socrates Scholasticus 7.29, http://www.ccel.org/ccel/schaff/npnf202.ii.x.xxix.html.
↑ Epístola 1, aos monxes do Exipto, Patroloxía Graeca 77:13 B
↑ McEnerney, John I. (1998). Catholic University of America Press, ed. St. Cyril of Alexandria Letters 51-110. Fathers of the Church Series 77. pp. 151,204. ISBN 9780813215143.

Véxase tamén

Bibliografía

Moliné, Enric (1995). Los padres de la Iglesia (en castelán). Ediciones Palabra. ISBN 9788482390185.
Daniélou, Jean; Marrou, Henri Irénée (1984). Nueva historia de la Iglesia. Desde los orígenes a San Gregorio Magno (en castelán). Ediciones Cristiandad. ISBN 9788470570384.
José Orlandis (2002). Historia de la Iglesia (en castelán). Ediciones Rialp. ISBN 9788432133725. Arquivado dende o orixinal o 29 de novembro de 2011. Consultado o 23 de novembro de 2017.
Johannes Quasten (1962). Patrología. La edad de oro de la literatura patrística griega (en castelán). Madrid: B.A.C. Madrid.

Outros artigos

Ligazóns externas

Javier Ibáñez Ibáñez, Nestorio e nestorianismo

[1] Nestorius Arquivado 07 de decembro de 2017 en Wayback Machine. Ecumenical Patriarchate

[2] Andrew Louth, 'John Chrysostom to Theodoret of Cyrrhus', in Frances Young, Lewis Ayres and Andrew Young, eds, The Cambridge History of Early Christian Literature, (2010), p348, states 381; Nestorius – Britannica Online Encyclopedia states 386. Both are based on Socrates Scholasticus 7.29, http://www.ccel.org/ccel/schaff/npnf202.ii.x.xxix.html.

[3] Epístola 1, aos monxes do Exipto, Patroloxía Graeca 77:13 B

[letters-4] McEnerney, John I. (1998). Catholic University of America Press, ed. St. Cyril of Alexandria Letters 51-110. Fathers of the Church Series 77. pp. 151,204. ISBN 9780813215143.

[1]

[2]

[3]

[4]