Miles Davis

Miles Davis
	;
Biografía
Nacemento	26 de maio de 1926 ; Alton, Estados Unidos de América (pt)
Morte	28 de setembro de 1991 (65 anos); Santa Monica, Estados Unidos de América
Causa da morte	ictus; pneumonía
Lugar de sepultura	Cemiterio de Woodlawn 40°53′05″N 73°52′19″O / 40.8847, -73.8719
Outros nomes	Cleo Henry
Grupo étnico	Afroamericano
Educación	Escola Juilliard ; East St. Louis Lincoln High School (en)
Actividade
Ocupación	compositor, compositor de cancións, actor, compositor de bandas sonoras, músico, actor de televisión, músico de jazz, director de orquestra, autobiógrafo, trompetista, líder de banda, artista discográfico
Período de actividade	1944 - 1991
Membro de	The Miles Davis Sextet (pt) ; The Miles Davis Quartet (pt) ; Miles Davis Quintet ; Miles Davis All Stars (pt)
Xénero artístico	Jazz, Bebop, Cool jazz, Hard bop, jazz modal (pt) e Fusion
Profesores	Elwood Buchanan (en) e William Vacchiano (pt)
Instrumento	Trompeta, sintetizador, órgano e Fliscorno
Selo discográfico	Prestige ; Columbia Records ; Philips ; Capitol Records ; ACT ; Fontana
Familia
Cónxuxe	Cicely Tyson (1981–1988); Betty Davis (1968–1969); Frances Taylor Davis (1959–1968)
Pai	Miles Dewey Davis Jr.
Premios
	(2006) Salón da Fama do Rock; (1990) Grammy á carreira artística; (1990) American Book Awards (en) ; (1988) honorary doctorate of Paris Nanterre University (en) ; (1984) Prêmio de Música Léonie Sonning (pt) ; Paul Acket Award (en) ; NEA Jazz Masters (en) ; MOJO Awards (pt) ; estrela no Paseo da Fama de Hollywood ;
Descrito pola fonte	Obálky knih, ; Biographical Dictionary of Afro-American and African Musicians (en)
Sitio web	milesdavis.com

Miles Dewey Davis III, nado en Alton (Illinois) o 26 de maio de 1926 e finado en Nova York o 28 de setembro de 1991, foi un dos músicos de jazz máis importantes da última metade do século XX. Trompetista, director e compositor, Davis encabezou case tódalas principais evolucións do jazz dende a segunda guerra mundial ata os 90. Tocou nalgunhas das primeiras gravacións de bebop e gravou o primeiro cool jazz. Foi en parte responsable do desenvolvemento do jazz modal e o jazz fusion xurdiu do seu traballo con outros músicos entre finais dos 60 e principios dos 70. O free jazz foi o único estilo de jazz de despois da guerra que non foi significativamente influenciado por Davis, aínda que algúns músicos das súas bandas interpretaron despois tal estilo. As súas gravacións, xunto coas interpretacións ó vivo das súas moitas bandas, foron vitais para a aceptación do jazz coma unha música de alto valor artístico. Promotor e innovador, Davis fíxose famoso polo seu estilo melódico e lánguido e pola súa personalidade lacónica e, ás veces, conflitiva. Coma músico de jazz cada vez mellor pagado e máis vestido á moda, Davis foi un símbolo do potencial comercial do jazz.

Davis continuou unha liña de trompetistas comezada por Buddy Bolden e evolucionou xunto a Joe "King" Oliver, Louis Armstrong, Roy Eldridge e Dizzy Gillespie. Foi comparado con Duke Ellington coma innovador musical: ámbolos dous foron talentosos intérpretes dos seus instrumentos, mais non considerados tecnicamente virtuosos. O principal potencial de Ellington era coma compositor e líder dunha enorme banda, mentres Davis tivo talento para xuntar a fantásticos músicos en pequenos grupos e darlles espazo para desenvolverse. Moitas das figuras do jazz da posguerra tocaron nunha das bandas de Davis nalgún momento da súa carreira; entre eles, Bill Evans, John Coltrane, Wayne Shorter, Joe Zawinul, Herbie Hancock, Chick Corea e Keith Jarrett.

Tamén é coñecido polas súas versións de cancións da música pop coma "Time after Time", de Cyndi Lauper, e "Guinnevere", de David Crosby. Esta dedicación de Miles Davis á música popular acentuouse na que Joachim Berendt denominou "fase eléctrica", desde os seus álbums In a Silent Way (1969) e Bitches Brew (1970) en diante:

"O solo pasa máis e máis a segundo termo, o grupo faise cada vez máis importante. O disco On the Corner, aparecido en 1973, acentúa nunha medida polo de agora desoñecida en Miles Davis a percusividade da música. Esta percusividade [...] tamén é concesión intencionada ao mercado de discos da música negra. [...] A Miles importáballe acadar desa maneira un público de masas xuvenís como desde Louis Armstrong non o lograra ningún outro músico negro de jazz. [...] O electrizante éxito do 'Miles eléctrico' fixo que o mundo do rock e do pop quixesen acaparar para si a Miles Davis. Miles opúxose [...]: 'Non quero ser home branco. Rock é palabra do home branco.' " ^[1]

O interese de Miles Davis pola denominada música groove ^[2] volvería situar o debate musical na relación entre a música contemporánea e a música denominada popular; na defensa desta última e os criterios empregados para xebrala da música composta ou interpretada con fins exclusivamente mercantís.

Discografía

Artigo principal: Discografía de Miles Davis.

Filmografía

Premios

Notas

↑ Berendt, Joachim Ernst (1976). El jazz. Del Rag al Rock. Popular. México, D. F.: Fondo de Cultura Económica. pp. 149–150.
↑ "“As posibilidades emancipatorias da música groove” [1], por Steven Shaviro". euseino.org. 2017-02-08. Consultado o 2018-07-13.

Véxase tamén

Bibliografía

López, Rafa (2012). "La melodía gallega de Miles Davis". La Opinión de A Coruña.
Pagán, Alberte (2015). "A música do futuro: Get Up With It". Café Barbantia.

Ligazóns externas

Miles Davis no Acid Jazz Hispano

[1] Berendt, Joachim Ernst (1976). El jazz. Del Rag al Rock. Popular. México, D. F.: Fondo de Cultura Económica. pp. 149–150.

[2] "“As posibilidades emancipatorias da música groove” [1], por Steven Shaviro". euseino.org. 2017-02-08. Consultado o 2018-07-13.

[1]

[2]