Leocares
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | século IV a. C.  Atenas, Grecia |
| Morte | século IV a. C. |
| Actividade | |
| Ocupación | escultor |
| Descrito pola fonte | Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron 1870 Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology (en)  Grande Enciclopedia Soviética (1926—1947) |
Leocares (en grego Λεωχάρης, Leôkhárês), foi un escultor grego do século IV a.C. posiblemente natural de Atenas[1] e que foi discípulo de Praxíteles.[2]
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Era un broncista que estivo activo entre o 340-320 a.C.[3] e que colaborou con moitos dos grandes escultores da época: con Escopas e Bryaxis no Mausoleo,[4][5] e con Lisipo no grupo de bronce que representa a Alexandre cazando leóns, en Delfos.
Obra
[editar | editar a fonte]Entre as obras que se lle atribúen, pódense citar:
- Retrato en bronce do orador Isócrates
- Estatuas crisoelefantinas da familia de Filipo II de Macedonia en marfil e ouro, no Filipeion de Olimpia [6](monumento conmemorativo da vitoria de Queronea no 338 a.C.).
- O seu grupo de bronce Ganímedes elevado aos ceos pola aguia de Zeus[7] é, con toda probabilidade, o que aparece representado nunha copia no Museo Vaticano de Roma
- Igualmente, se lle atribúe o Apolo de Belvedere, que fascinou os artistas europeos desde o renacemento e que se expón no Museo Pío-Clementino (Cidade do Vaticano). A súa influencia chegaría até o período Neoclásico do XVIII e o Romanticismo no XIX.[3] Angulo Íñiguez discrepa desta atribución e opina que é unha obra propia de Lisipo.[8]
- a Diana de Versalles (cara 325 a.C.)
- o Zeus tonante dos Museos capitolinos
Estilo
[editar | editar a fonte]O estilo de Leocares combina a grandiosidade ática con proporcións alargadas, os membros que se moven no espazo e as posturas inquietas que experimentou Lisipo e un certo dramatismo que contrastaba co estilo dos outros escultores da época como Lisipo, Praxíteles e Escopas.[1]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 Speake (1999), p. 227
- ↑ Olaguer-Feliú y Alonso, Fernando de (2000). Alejandro Magno y el Arte: Aproximación a la personalidad de Alejandro Magno y su influencia en el arte. Colección Ensayo (en castelán). Madrid: Ediciones Encuentro. ISBN 978-8474905854.
- ↑ 3,0 3,1 Döpp &Thomas & Charles (2008), p. 33
- ↑ Woerman (1924), p. XIV
- ↑ Pijoan (1944), p. 400
- ↑ Pijoan (1944), p. 392
- ↑ Woerman (1924), p. 396
- ↑ Angulo ïñiguez (1960), p. 117
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Leocares  |
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Angulo ïñiguez, Diego (1960). Historia del arte (en castelán) 1. Madrid: Distribuidor E.I.S.A.
- Boardman, John (2001). Escultura griega, el período clásico tardío y la escultura en las colonias de ultramar (en castelán). Barcelona: Destino. ISBN 84-233-3361-2.
- Döpp, Hans-Jürgen; Thomas, Joe A.; Charles, Victoria (2008). 1000 Obras de Arte Erótico. Col. Arte y Artista. Edimat Libros. ISBN 978-8497940870.
- Pijoan, José (1944). Summa artis: historia general del arte (en castelán) 4. Madrid: Espasa Calpe.
- Speake, Graham, ed. (1999). Diccionario Akal de Historia del mundo antiguo (en inglés). Madrid: Akal. ISBN 84-460-1033-X.
- Woermann, Karl (1924). Historia del arte en todos los tiempos y pueblos (en castelán) 2. Madrid: Editorial "Saturnino Calleja".
