Saltar ao contido

Incilius alvarius

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Incilius alvarius
Estado de conservación
Pouco preocupante (LC)
Pouco preocupante[1]
Clasificación científica
Reino: Animalia
Filo: Chordata
Clase: Amphibia
Orde: Anura
Familia: Bufonidade
Xénero: Incilius
Especie: Incilius alvarius
Girard en Baird, 1859

Sinonimia

Ollotis alvaria (Frost, 2006)
Bufo alvarius (Girard, 1859)

Incilius alvarius (antes chamado Bufo alvarius) é unha especie de sapo que vive no norte de México e suroeste dos Estados Unidos. Produce unha toxina en forma de exsudado das glándulas da pel, que contén 5-MeO-DMT e bufotenina.

Descrición

[editar | editar a fonte]
Área de distribución de Incilius alvarius nos Estados Unidos (tamén vive no noroeste de México)

Pode medrar ata 19 cm de longo e é o sapo máis grande dos Estados Unidos coa excepción de Rhinella marina. Ten unha pel de aspecto coriáceo lisa, verde oliva ou marrón con pintas. Xusto detrás do seu ollo dourado con pupila horizontal hai unha avultada glándula paratiroide con forma de ril. Baixo esta hai unha grande área circular verde clara, que é o tímpano. Na comisura da boca hai unha verruga branca e glándulas brancas nas patas. Todas estas glándulas producen secrecións tóxicas.

Os cans que atacan estes sapos poden quedar paralizados ou morrer. Os mapaches aprenderon a empurrar o sapo nunha lagoa pola pata de atrás, poñelo patas arriba e empezar a comelo polo ventre, unha estratexia que evita poñerse en contacto coas glándulas velenosas.[2] A diferenza doutros vertebrados, este anfibio obtén auga principalmente por absorción osmótica a través do seu abdome. Os sapos da familia bufonidae teñen unha rexión de pel que se estende desde o medio do abdome ata as patas anteriores e está especializada en realizar unha rápida rehidratación. A maioría da rehidratación faise por absorción de auga de pequenas pozas ou obxectos húmidos.[3]

Distribución e hábitat

[editar | editar a fonte]

Atópase nas áreas da parte inferior do río Colorado e o río Gila, no suroeste de California, Novo México e gran parte do sur de Arizona, así como no noroeste de México. Vive tanto no deserto coma en áreas semiáridas da súa zona de distribución. É semiacuático e a miúdo atópase en ríos, preto de fontes en canles e regos de drenaxe, e baixo abeberadeiros de auga.[2] A especie coñécese por reproducirse en corpos de auga artificiais (por exemplo, encoros para o control de inundacións, depósitos) e como resultado as distribucións e hábitats reprodutores desta especie pode que se visen alterados recentemente na zona sur central de Arizona.[4] A miúdo usa as escavacións feitas por roedores como o seu fogar e é nocturno. A súa chamada descríbese como “un feble, bocinazo de ton grave, que dura menos dun segundo.”[5]

Bioloxía

[editar | editar a fonte]

É unha especie simpátrica cos sapos Scaphiopus spp., Anaxyrus cognatus, Anaxyrus punctatus e Anaxyrus woodhousei. Como moitos outros sapos, buscan activamente comida e aliméntanse de invertebrados, lagartos, pequenos mamíferos e anfibios. A estación máis activa para os sapos é de maio a setembro, debido ás maiores precipitacións de chuvia (que cómpren para a reprodución). A idade á que chega I. alvarius vai de 2 a 4 anos na poboación de Adobe Dam no condado de Maricopa, Arizona; porén, outras especies da familia dos sapos teñen unha maior duración da vida de 4 a 5 anos.[6] As afinidades taxoómicas de I. alvarius non están claras, pero inmunoloxicamente está igualmente próximo aos grpos boreas e valliceps.[7]

Reprodución

[editar | editar a fonte]

A estación reprodutora empeza en maio, cando comeza a estación chuviosa e pode durar ata agosto. Normalmente, de 1 a 3 días despois das chuvias os sapos empezan a poñer ovos en lagoas, ríos de augas lentas, pozas temporais ou estruturas feitas polo home que conteñen auga. Os ovos son de 1,6 mm de diámetro, separados uns doutros 5–7 cm, e encapsulados nun só tubo de xelatina cun perfil non nítido pero distinguible. A femia pode poñer ata 8.000 ovos.[8]

Usos enteoxénicos

[editar | editar a fonte]

O sistema de defensa principal deste sapo son as súas glándulas produtoras de veleno, que pode ser suficientemente potente para matar un can grande.[9] Estas glándulas paratiroides producen 5-MeO-DMT (5-metoxi-dimetiltriptamina)[10] e bufotenina (que recibe ese nome polo xénero Bufo dos sapos); ambos os compostos pertencen á familia das triptaminas alucinóxenas. Unha soa inhalación profunda deste veleno produce un forte efecto psicoactivo en só 15 segundos.[11] Despois da inhalación, o usuario adoita experimentar unha sensación de calor, euforia e fortes alucinacións visuais e auditivas, debido á alta afinidade da 5-MeO-DMT polos receptores dos subtipos 5-HT2 e 5-HT1A.[12].

Leis estatais

[editar | editar a fonte]

Nos Estados Unidos causou grande expectación a noticia do arresto en 1994 dun mestre de California por posuír o veleno deste sapo, a primeira persoa arrestada por ese motivo.[13][14] A substancia era bufotenina, que estaba prohibida en California desde 1970.[15]

O sapo pola noite en Tucson.

En 2007 en Kansas City, Missouri un home que tiña na súa posesión un espécieme de I. alvarius foi detido e acusado de posesión de substancias controladas ao determinarse que o tiña para usar as súas secrecións con propósitos recreativos.[16][17] En Arizona, pódese posuír unha bolsa cun máximo de 10 destes sapos cunha licenza de pesca, pero pode ser un crime se se descobre que se posúe coa intención de fumar o seu veleno.[18]

Ningún dos estados nos que I. alvarius é (ou era) nativo (California, Arizona e Novo México) permite que unha persoa leve legalmente o sapo fóra do estado. Por exemplo, o Departamento de Pesca e Caza de Arizona é claro sobre a lei que impera en Arizona: "Un individuo non... exportará ningunha especie silvestre viva do estado; 3. O transporte, posesión, oferta ou venda, venda como isco vivo, comercio, doazón, compra, alugueiro, usufructo, mostra, exhibición, propagación... dentro do estado..." non están permitidas.[18]

En California, I. alvarius foi designado como especie "en perigo" e a posesión deste sapo é ilegal. "Non é legal capturar, recoller, matar ou danar intencionalmente, posuír, comprar, propagar, vender, transportar, importar ou exportar calquera réptil ou anfibio nativo ou parte del..."[19]

En Novo México, este sapo está na lista de especies "ameazadas" e, igualmente, recoller I. alvarius é ilegal.[20][21]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ "The IUCN Red List of Threatened Species". IUCN Red List of Threatened Species. Consultado o 2018-10-27. 
  2. ↑ 2,0 2,1 Badger, David; Netherton, John (1995). Frogs. Shrewsbury, England: Swan Hill Press. pp. 93–94. ISBN 1 85310 740 9. 
  3. ↑ Zoological Science. Zoological Society of Japan. pp. 664–670. 
  4. ↑ Gergus, Erik W. A.; Malmos, Keith B.; Sullivan, Brian K. (1999). "Natural hybridization among distantly related toads (Bufo alvarius, Bufo cognatus, Bufo woodhousii) in Central Arizona". Copeia 1999 (2): 281–286. JSTOR 1447473. doi:10.2307/1447473. 
  5. ↑ National Audubon Society: Field Guide to Reptiles and Amphibians
  6. ↑ "Lower Colorado River Multi-Species Conservation Program". September 2008: 330–342. 
  7. ↑ Sullivan, Brian K.; Malmos, Keith B.; Movin, T. (1994). "Call variation in the Colorado River Toad (Bufo alvarius): behavioral and phylogenetic implications". Herpetologica 50 (2): 146–156. JSTOR 3893021. PMID 3893021. 
  8. ↑ Behler, J.L (1979). The Audubon Society Field Guide to North American Reptiles and Amphibians. Knopf; 1 edition (November 12, 1979). pp. 743. ISBN 0394508246. 
  9. ↑ Phillips, Steven J.; Wentworth Comus, Patricia, eds. (2000). A Natural History of the Sonoran Desert. University of California Press. p. 537. ISBN 0-520-21980-5. 
  10. ↑ Erspamer, V.; Vitali, T.; Roseghini, M.; Cei, J.M. (July 1967). "5-Methoxy- and 5-Hydroxyindoles in the skin of Bufo alvarius". Biochemical Pharmacology 16 (7): 1149–1164. doi:10.1016/0006-2952(67)90147-5. 
  11. ↑ Weil, Andrew T.; Davis, Wade (January 1994). "Bufo alvarius: a potent hallucinogen of animal origin.". Journal of Ethnopharmacology 41 (1-2): 1–8. doi:10.1016/0378-8741(94)90051-5. 
  12. ↑ Krebs-Thomson, Kirsten; Ruiz, ErbertM.; Masten, Virginia; Buell, Mahalah; Geyer, MarkA. (December 2006). "The roles of 5-HT1A and 5-HT2 receptors in the effects of 5-MeO-DMT on locomotor activity and prepulse inhibition in rats". Psychopharmacology 189 (3): 319–329. ISSN 0033-3158. PMID 17013638. doi:10.1007/s00213-006-0566-1. 
  13. ↑ "Missionary for Toad Venom Is Facing Charges". New York Times. 20 February 1994. 
  14. ↑ "Couple Avoid Jail In Toad Extract Case". New York Times. 1 May 1994. 
  15. ↑ Bernheimer, Kate (2007). Brothers & beasts: an anthology of men on fairy tales. Wayne State University Press. pp. 157–159. ISBN 0-8143-3267-6. 
  16. ↑ "'Toad Smoking' Uses Venom From Angry Amphibian to Get High". FOX News (Kansas City). 3 December 2007. Arquivado dende o orixinal o 03 de novembro de 2012. Consultado o 21 de abril de 2019. 
  17. ↑ Shelton, Natalie (7 November 2007). "Drug sweep yields weed, coke, toad". KC Community News. Arquivado dende o orixinal o 14 de decembro de 2007. Consultado o 21 de abril de 2019. 
  18. ↑ 18,0 18,1 "AZGFD.gov" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 11 de xaneiro de 2008. Consultado o 21 de abril de 2019. 
  19. ↑ "Title 14. Division 1. Subdivision 1. Chapter 5., § 40(a)". 
  20. ↑ 19.33.6 NMAC Arquivado 04 de marzo de 2016 en Wayback Machine.. nmcpr.state.nm.us
  21. ↑ 19.35.10 NMAC Arquivado 10 de setembro de 2012 en Wayback Machine.. nmcpr.state.nm.us

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • Pauly, G. B., D. M. Hillis, e D. C. Cannatella. (2004) The history of a Nearctic colonization: Molecular phylogenetics and biogeography of the Nearctic toads (Bufo). Evolution 58: 2517–2535.
  • Frost, Darrel R.; Grant, Taran; Faivovich, JuliÁN; Bain, Raoul H.; Haas, Alexander; Haddad, CÉLIO F.B.; De SÁ, Rafael O.; Channing, Alan; Wilkinson, Mark; Donnellan, Stephen C.; Raxworthy, Christopher J.; Campbell, Jonathan A.; Blotto, Boris L.; Moler, Paul; Drewes, Robert C.; Nussbaum, Ronald A.; Lynch, John D.; Green, David M.; Wheeler, Ward C.; et al. (2006). "The Amphibian Tree of Life". Bulletin of the American Museum of Natural History 297: 1–370. doi:10.1206/0003-0090(2006)297[0001:TATOL]2.0.CO;2. 

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Incilius_alvarius&oldid=6491806»