Árbore do paraíso

Elaeagnus angustifolia.

Froitos da árbore do paraíso

A árbore do paraíso (Elaeagnus angustifolia) é un arbusto ou unha árbore caducifolia da familia Eleagnaceae. Nativa do sueste de Europa e Asia Menor, comezou a se cultivar na Europa Occidental no século XVIII e en América do Norte a fins do século XIX.

Descrición

Esta árbore pode acadar ata 10 m de altura. Ten follas estreitas, lanceoladas e abrancazadas e flores aromáticas. O froito é unha drupa amarela avermellada, semellante ao dátil, que serve de alimento a moitas especies de paxaros.

Etimoloxía

O nomes comúns de árbore do paraíso ou oliveira do paraíso^{[Cómpre referencia]} débense moi probabelmente a ser citada na Biblia coma unha árbore que se atopaba no Edén. Oliveira, porque as follas aseméllanse ás desta árbore.

Respecto do nome científico, semella que Carl von Linné o escolleu baseándose nas palabras gregas "eleia" (oliveira) e "agnos" (agnocasto ou árbore da castidade, unha planta que se asemella á árbore). Outras fontes aseguran que o nome deriva da mesma palabra grega "eleia" e a tamén grega "gennao" (enxendrar algo semellante), indicando deste xeito á súa semellanza coa oliveira.

Distribución e hábitat

É orixinario de zonas secas a aridas de Asia occidental e central, desde o sur de Rusia e Kazakhstán até Turquía.

Unha das poboacións máis senlleiras é a presente en Valdemoro, no parque denominado "Bolitas del Airón", por ser o único arboredo espontáneo da Península Ibérica.

Propiedades

A madeira é considerada de má calidade e sen valor comercial.

Empezou a cultivarse en 1736, en Alemaña. Actualmente, o seu cultivo está moi estendido en Europa central e meridional, polo seu uso ornamental e tamén polas súas flores recendentes e o seu froito comestíbel.

Taxonomía

Elaeagnus angustifolia foi descrita por Carl von Linné e publicado en Species Plantarum 1: 121. 1753.

sinonimia

• Elaeagnus argentea Moench
• Elaeagnus caspica (Sosn.) Grossh.
• Elaeagnus dactyliformis Schltdl.
• Elaeagnus erivanensis Fisch. ex Schltdl.
• Elaeagnus hortensis M.Bieb.
• Elaeagnus igda (Servett.) Tzvelev
• Elaeagnus iliensis (Musch.) Musch.
• Elaeagnus incana Lam.
• Elaeagnus inermis Mill.
• Elaeagnus litoralis (Servett.) Kozlowsk.
• Elaeagnus longipes var. hortensis (M. Bieb.) Maxim.
• Elaeagnus moorcroftii Wall. ex Schltdl.
• Elaeagnus orientalis L.
• Elaeagnus oxycarpa Schltdl.
• Elaeagnus oxycarpa var. microcarpa (Servett.) Tzvelev
• Elaeagnus songarica var. kozlovskajae Tzvelev
• Elaeagnus songorica (Bernh. ex Schltdl.) Schltdl.
• Elaeagnus spinosa L.
• Elaeagnus tifliensis Vis.
• Elaeagnus tomentosa Moench
• Elaeagnus turcomanica Kozlowsk.

Véxase tamén

Bibliografía

• Flora of China Editorial Committee. 2007. Fl. China 13: 1–548. Science Press & Missouri Botanical Garden Press, Beijing & St. Louis.
• Nasir, E. & S. I. Ali (eds). 1980-2005. Fl. Pakistan Univ. of Karachi, Karachi.
• Zuloaga, F. O., O. Morrone, M. J. Belgrano, C. Marticorena & E. Marchesi. (eds.) 2008. Catálogo de las Plantas Vasculares del Cono Sur (Argentina, Sur de Brasil, Chile, Paraguay y Uruguay). Monogr. Syst. Bot. Missouri Bot. Gard. 107(1): i–xcvi, 1–983; 107(2): i–xx, 985–2286; 107(3): i–xxi, 2287–3348.