Dragon Age: The Veilguard

Het heeft bijna tien jaar geduurd sindsï¿œInquisition,ï¿œmaar BioWare is dit jaar dan eindelijk terug met een nieuweï¿œDragon Age-game. Veel fans van de franchise waren sceptisch, omdat het originele team dat verantwoordelijk was voor de originele, geliefde eerste twee delen eigenlijk niet meer bestaat. De vraag is welk effect dat heeft op de kwaliteit en op het schrijfwerk.

Net als veel andere gamers heb ik zeer goede herinneringen aan Dragon Age: Origins,ￜwat ￜￜn van de toppers was tijdens de periode van de Xbox 360 en PlayStation 3. Die game wist zich echt te onderscheiden op het gebied van populaire RPG-elementen, met sterke storytelling, interessante en dynamische follower NPC's en vooral ook de vele morele keuzes en hun effect op het verhaalverloop. InￜThe Veilguardￜwordt hetzelfde nagestreefd en gaat dat op sommige punten goed en op andere wat minder. Of dat samenhangt met het vertrek van schrijvers als David Gaider laten we even in het midden.

In de fonkelnieuwe actie-RPG van BioWare kruipen we in de huid van Rook, een door de speler nader samen te stellen personage dat wordt gerekruteerd door een oude bekende, Varric Tethras. Varric is een surface dwarf die ook inï¿œDragon Age IIï¿œenï¿œDragon Age: Inquisitionï¿œmeedeed als companion en als belangrijk individu fungeert in Thedas. Samen moeten ze een andere oudgediende, de Elf-God Solas, zien te stoppen in zijn poging om 'The Veil' op te heffen. De Veil, die aanvankelijk juist gecreeï¿œrd werd door Solas om gecorrumpeerde Elf-Goden op te sluiten, is een metafysische grens die de waarneembare wereld scheidt van de fade, de wereld van geesten en demonen.

De character creator laat spelers in meerdere opzichten vrij. Je kiest je afstamming, bijvoorbeeld dwerg of qunari, je class (rogue, mage of warrior) en je achtergrondverhaal. Je kunt je associeren met ￜￜn van in totaal zes factions, zoals de Grey Wardens of de Veil Jumpers. Verderop in de game wordt er uiteraard reflecteerd op je achtergrond en ook qua gameplay heeft het enkele invloeden zoals een bonus in schade tegen Darkspawn als je bij de Grey Wardens hoort. Sowieso valt wel te prijzen hoe NPC's 'onthouden' welke diaoloogopties je hebt gekozen in het verleden en hoe ze het verhaalverloop beￜnvloeden.

Zodra je de spelwereld betreedt valt meteen op dat The Veilguardï¿œer ontzettend strak uitziet. Het is grafisch zeer gepolijst, scherp en draait lekker vloeiend. De game is in vergelijking met bijvoorbeeld Originsï¿œook ï¿œrg kleurrijk, met een veel rijker kleurenpallet dan we gewend zijn van deze spellen. De lichtgevend paarse, gifgroene en felgele tinten vliegen je om de oren. Het past bijï¿œThe Veilguard,ï¿œmaar het past wat mij betreft niet bij deï¿œDragon Ageï¿œzoals ik die ken.ï¿œDragon Ageï¿œis grauw, rauw, deprimerend, bloederig, duister. En dat brengt ons min of meer ook bij de kern van deze nieuweï¿œDragon Age-game: het voelt als een "voor alle leeftijden"-variant van een anderszins zwaarmoedige gameserie. Dat hoeft niet erg te zijn, er is niks mis met trachten een breder publiek aan te spreken, maar het is wel een breakup met de Dragon Age-vibes zoals ik die ken. Dat komt natuurlijk niet alleen door "blije kleurtjes", maar het echoot ook door in de NPC's en hun commentaren, in je gesprekken met je companions, in de storytelling... Het is allemaal zo ontzettend "veilig", alsof je een Disney of Pixar-productie zit te kijken. Dat ze qua artstijl ook voor een meer cartoony, animated film-look zijn gegaan draagt daar natuurlijk ook aan bij.

Een vernieuwde artstijl en een wat kindvriendelijker DNA is geen reden om de game meteen weg te leggen. The Veilguardￜheeft namelijk erg vermakelijke gameplay, wat alleen al een reden is om het spel uit te proberen.ￜAls Warriror class had ik de keuze uit zwaard en schild of een groter, langzamer tweehandig wapen. Lekker om je heen meppen en buitendimensionaal tuig op een hoop slaan biedt goed vermaak en oogt spectaculair, het combatsysteem is rechttoe rechtaan, easy to learn, easy to master. Skills als ground slams, battering rams en ander typische AoE-anvallen die passen bij een warrior zijn makkelijk te combineren met gewone aanvallen en met enkele toetscombinaties kun je je companions ￜ la minute inschakelen om ondersteunende aanvallen of healing skills te laten gebruiken om jou als speler uit benarde situaties te helpen. Er is een enorme skilltree beschikbaar voor iedere class die je compleet nieuwe vaardigheden aanleert, maar ook talloze passives bieden of verbeteringen die bestaande aanvallen juist complementeren. Dodgen, parryen, charge attacks, 'ultimates',ￜVeilguardￜheeft het allemaal en het is tot de puntjes uitgewerkt. Alles is realtime, er is geen 'tactical pause' meer.

In tegenstelling totï¿œInquisitionï¿œis er geen open wereld maar een hub-systeem waarbij spelers kunnen reizen tussen verschillende gebieden via Eluvians, magische portalen die de speler en zijn volgers teleporteren richting bestemmingen naar keuze. Dat maakt dat er een stuk meer snelheid in het spel zit, je bent niet continu uitgestrekte gebieden aan het uitpluizen en moeilijk te vinden NPC's aan het ondervragen, maar vliegt eigenlijk van quest naar quest en van gevecht naar gevecht. Dat maakt het ook wel hectisch omdat je vaak van de ene knokpartij in de andere rolt, wat het allemaal een wat meer casual, arcade-y karakter geeft. Deze opzet is niet inherent slechter of beter dan een open-wereld setting, maar ik denk dat ze er hier goed aan hebben gedaan om het wat compacter te houden. Je merkt meteen dat er daardoor meer liefde en 'polish' is gegeven aan de lineaire gebieden die je doorkruist. Er zijn nog steeds grote steden waar je horizontaal en verticaal doorheen kunt slenteren, vaak met behulp van followers als Bellara of Neve die je kunnen helpen om barriï¿œres naar anders ontoegankelijke locaties op te heffen.

Het maaktï¿œVeilguardï¿œwat gehaast, vooral aan het begin kan het nogal overweldigend zijn hoeveel sleutelfiguren je ontmoet en hoeveel gebieden je in korte tijd al bezoekt. Ook je companions, waar je in totaal zeven van kunt recruiten, doen allemaal in zeer korte tijd achter elkaar hun intrede waardoor er nauwelijks tijd is om ze te leren kennen. Op zich logisch omdat je deze metgezellen het liefst zo vroeg mogelijk in je team wil, maar het is alles bij elkaar nogal chaotisch veel wat je over je heen krijgt in de beginfase.

Veilguardï¿œvoelt een beetje als een spinoff, een uitstapje, alsof het IP aan een externe partij is uitgeleend om er een andere smaak aan te geven. Het spel zit boordevol herkenbare lore, maar het wordt op een manier verteld dat niet bijï¿œDragon Ageï¿œpast en dat zeg ik niet per se als die-hard fan maar wel als liefhebber van het eerste deel, waar ik goede herinneringen aan heb maar weinig van terug herken in deze nieuwe iteratie. De game ziet er desondanks schitterend uit, vista's als de watervallen in Arlathan Forest zijn een lust voor het oog en ook de combat zit fundamenteel goed in elkaar, al wordt het soms wat repetitief omdat gevechten elkaar zo snel opvolgen. Toch moet de game het vooral hebben van de flitsende actie aangezien het qua storytelling, 'immersie' en diepgang van personages te wensen overlaat, mede omdat het allemaal zo veilig mogelijk moet.