Πάπας Αλέξανδρος Ζ΄
| Πάπας Αλέξανδρος Ζ΄ | |
|---|---|
 | |
| Από | 7 Απριλίου 1655 |
| Έως | 22 Μαΐου 1667 |
| Προκάτοχος | Ιννοκέντιος Ι΄ |
| Διάδοχος | Κλήμης Θ΄ |
| Προσωπικά στοιχεία | |
| Γέννηση | Γέννηση: 13 Φεβρουαρίου 1599 Σιένα, Μεγάλο Δουκάτο της Τοσκάνης |
| Θάνατος | Θάνατος: 22 Μαΐου 1667 (68 ετών) Ρώμη, Παπικά Κράτη |
| Προσφωνήσεις του Πάπα Αλέξανδρου Ζ΄ | |
|---|---|
 | |
| Προσφώνηση αναφοράς | Αγιότατος |
| Προφορική προσφώνηση | Αγιότατε |
| Θρησκευτική προσφώνηση | Άγιος Πατέρας |
| Μεταθανάτια προσφώνηση | Δ/Δ |
Ο Πάπας Αλέξανδρος Ζ΄ (Papa Alessandro VII, 13 Φεβρουαρίου 1599 - 22 Μαΐου 1667), κατά κόσμον Φάμπιο Κίτζι (Fabio Chigi), ήταν Πάπας από τις 7 Απριλίου 1655 έως το θάνατό του το 1667[1]. Η εκκλησιαστική σταδιοδρομία του ξεκίνησε ως Παπικός Λεγάτος, κατόπιν έγινε ιερέας (1634), επίσκοπος του Ναρντό (1635) και επίσκοπος της Ίμολα (1652). Ο Πάπας Ιννοκέντιος Ι΄ που τον εκτιμούσε ιδιαίτερα τον έκανε Υπουργό Εξωτερικών στο Βατικανό (1651) και κατόπιν Καρδινάλιο (1652). Στα πρώτα χρόνια της παποσύνης του ο Αλέξανδρος Ζ΄ συμπεριφέρθηκε σεμνά και στάθηκε απέναντι στον Νεποτισμό αλλά σταδιακά άρχισε να διορίζει συγγενείς του σε υψηλές θέσεις. Υποστήριξε την Εταιρεία του Ιησού αλλά οι σχέσεις του με την Γαλλία ήταν τεταμένες με αποτέλεσμα να αποξενωθεί από τους Γάλλους διπλωμάτες. Ο Αλέξανδρος Ζ΄ ήταν προστάτης των γραμμάτων, των τεχνών, της αρχιτεκτονικής και της ποίησης, διακόσμησε περισσότερο τις εκκλησίες. Το ενδιαφέρον του στράφηκε σε πολλά ενδιαφέροντα θέματα όπως ο Ηλιοκεντρισμός και η Άμωμος Σύλληψη.
Βιογραφικό
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε στη Σιένα της Ιταλίας, ήταν μέλος της επιφανούς οικογένειας τραπεζιτών Τσίγγι και ανιψιός του Πάπα Παύλου Ε΄ (1605–1621).[2] Έλαβε ιδιαίτερα μαθήματα στο σπίτι και αργότερα σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Σιένα λαμβάνοντας διδακτορικά στη Φιλοσοφία, τη Νομική και τη Θεολογία. Το 1627 ξεκίνησε τη μαθητεία του ως Παπικός Λεγάτος στη Φερράρα, και μετά από συστάσεις δύο καρδιναλίων ανακηρύχτηκε Ιεροεξεταστής της Μάλτας και αργότερα, Νούντσιος στην Κολωνία (1639–1651).[3][4] Εκεί, υποστήριξε την καταδίκη του Κορνηλίου Ιάνσεν από τον Ουρβανό Η΄ με την in eminenti παπική βούλα του 1642. Αν και περίμενε να λάβει μέρος στις διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στην Συνθήκη της Βεστφαλίας το 1648, αρνήθηκε να συνεργαστεί με άτομα τα οποία η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία θεωρούσε αιρετικά και έτσι τελικά εναντιώθηκε στη Συνθήκη της Βεστφαλίας η οποία έδωσε τέλος στον Τριακονταετή Πόλεμο (1618–1648) και επανάφερε μία ισορροπία στην Ευρώπη η οποία διατηρήθηκε μέχρι και τα χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης (1789).
Ο πάπας Ιννοκέντιος Ι΄ (1644–1655) ζήτησε από τον Κίτζι να επιστρέψει στη Ρώμη και τον τοποθέτησε στη θέση του Υπουργού Εξωτερικού του Βατικανό. Μετά το θάνατο του Ιννοκέντιου Ι΄, ο Κίτζι ως υποψήφιος με την υποστήριξη της Ισπανίας εξελέγη Πάπας στις 7 Απριλίου 1655, μετά από κονκλάβιο του Κολλεγίου των Καρδιναλίων που διήρκεσε ογδόντα ημέρες, λαμβάνοντας το όνομα Αλέξανδρος Ζ΄.Ο πάπας Αλέξανδρος Ζ΄ πέθανε στις 22 Μαΐου 1667 και τάφηκε στο εσωτερικό της βασιλικής του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη. Το ταφικό του μνημείο κατασκευάστηκε το 1678 από τον Τζαν Λορέντσο Μπερνίνι. Πρόκειται για το τελευταίο σπουδαίο έργο του 80χρονου γλύπτη και αρχιτέκτονα.
Νεποτισμός
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το κονκλάβιο πίστευε πως ήταν ενάντιος στον Νεποτισμό που εκείνα τα χρόνια επικρατούσε. Πράγματι, τον πρώτο χρόνο της θητείας του απαγόρευε στους συγγενείς του ακόμα και να επισκέπτονται τη Ρώμη. Στις 24 Απριλίου 1656 όμως, σε Συμβούλιο των Καρδιναλίων (κονσιστόριο) ανακοίνωσε πως ο αδελφός του και οι ανιψιοί του θα έρχονταν στην Ρώμη για να τον βοηθήσουν. Τελικά, τους έδωσε ισχυρές διοικητικές θέσεις, τους υψηλότερους μισθούς και κατοικίες αντάξιες του ονόματος των Κίτζι.[5] O ανεψιός του Καρδινάλιος Φλάβιο Κίτζι εγκαταστάθηκε στην Οικογενειακή βίλα των Κίτζι στο Φορμέλλο της Ρώμης (1664).[6] Την εποχή που κάλεσε τους συγγενείς του στην Ρώμη ρώτησε τους Καρδινάλιους για την γνώμη τους, εκείνοι συμφώνησαν με τον όρο ότι ο Νεποτισμός δεν θα είναι αχαλίνωτος. Οι συγγενείς του έφτασαν και αφού τους ενημέρωσε ο Πάπας τον λόγο που τους κάλεσε αναγκάστηκαν να γονατίσουν όπως οι υπόλοιποι.[7]
Διεθνείς σχέσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Σουηδία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο προσηλυτισμός της βασίλισσας Χριστίνας της Σουηδίας (1632–1654) συνέβη ενώ ο Αλέξανδρος Ζ΄ ήταν Πάπας. Μετά την παραίτησή της από τον θρόνο, η βασίλισσα βρέθηκε στη Ρώμη όπου και βαπτίστηκε από τον Πάπα, τα Χριστούγεννα του 1655. Ο Αλέξανδρος Ε΄ την περιέγραψε αναλυτικά με την φράση "βασίλισσα χωρίς βασίλειο, χριστιανή χωρίς πίστη και γυναίκα χωρίς ντροπή".[8] Ο Αλέξανδρος Ε΄ προχώρησε ακόμα περισσότερο γράφοντας ότι "είναι μια γυναίκα που γεννήθηκε από βάρβαρους και μεγάλωσε βάρβαρα", οι χαρακτηρισμοί αυτοί δημιουργούν ερωτηματικά σχετικά με την σχέση τους.[9]
Γαλλία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η εξωτερική πολιτική του Αλεξάνδρου ΣΤ΄ με την Γαλλία επισκιάστηκε από τις σφοδρές συγκρούσεις του με τον Καρδινάλιο Μαζαρίνο ο οποίος ήταν ο κύριος σύμβουλος του κορυφαίου βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου του Μέγα. Στην διάρκεια των διαπραγματεύσεων ο Μαζαρίνος απαρνήθηκε την Συνθήκη της Βεστφαλίας και υπερασπίστηκε τα προνόμια της Γαλλικής εκκλησίας. Ο Μαζαρίνος ήταν αρνητικός στην εκλογή του Φάμπιο Κίτζι επειδή ήταν ο βασικός σύμβουλος του προκατόχου του Ιννοκέντιου Ι΄ με τον οποίο είχε πάντοτε εχθρικές σχέσεις. Ο Μαζαρίνος αναγκάστηκε να αποδεχτεί την εκλογή αλλά εμπόδισε τον Λουδοβίκο ΙΔ΄ να στείλει αποστολή υποταγής απέναντι στον πάπα όπως επίσης και να στείλει πρεσβεία στην Ρώμη. Ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ έστειλε τελικά τον Δούκα του Κρεκύ (1662) που αποδείχτηκε εξίσου εχθρικός, προκάλεσε διαμάχες που είχαν σαν αποτέλεσμα να χάσει η Γαλλία την Αβινιόν και να δεχτεί την ταπεινωτική "Συνθήκη της Πίζας" (1664).[10]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ George L. Williams, Papal Genealogy: The Families and Descendants of the Popes, σελ. 114, McFarland & Company (1998)
- ↑ George L. Williams, 114
- ↑ V. Borg, Fabio Chigi, Apostolic Delegate in Malta, 1634–1639. An edition of his official correspondence (Città del Vaticano: Biblioteca Apostolica Vaticana, 1967)
- ↑ Winter, Johanna Maria (1998). Sources Concerning the Hospitallers of St. John in the Netherlands, 14th-18th Centuries. Brill. σ. 133
- ↑ Herbermann, Charles, ed. (1913). "Pope Alexander VII". Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Company
- ↑ Oliva Muratore, "Formello, Villa Versaglia," Methodical Approach to the Restoration of Historic Architecture (ed. Calogero Bellanca) (Firenze: Alinea Editrice, 2011), σσ. 123–135
- ↑ https://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Gazetteer/People/Pope_Alexander_VII/Montor_bio*.html
- ↑ https://books.google.gr/books?id=TsG7BAAAQBAJ&pg=PA17-IA80&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
- ↑ https://web.archive.org/web/20150923203106/http://www.christies.com/LotFinder/LotDetailsPrintable.aspx?intObjectID=4197142
- ↑ Paul Sonnino, Louis XIV's View of the Papacy (1661–1667) (Berkeley-Los Angeles: University of California Press, 1966), σ. 53
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Baron, Salo Wittmayer (1969). A Social and Religious History of the Jews: Late Middle Ages and the Era of European Expansion.
- Paul Sonnino, Louis XIV's View of the Papacy (1661–1667) (Berkeley-Los Angeles: University of California Press, 1966)
- Williams, George L. (1998). Papal Genealogy: The Families and Descendants of the Popes. McFarland & Company.
- Lorenzo Grottanelli, "La regina Cristina di Svezia in Roma", La Rassegna nazionale 50 (Firenze 1889), 225–253
- Joseph Bergin, Church, Society and Religious Change in France, 1580–1730 (New Haven: Yale University Press, 2009)
