Altona

In Hamburg logeerde ik in het stadsdeel Altona. De laatste dag leek het me dan ook gepast om een bezoek te brengen aan het Altonaer Museum. Bovendien was het slechts een paar honderd meter lopen vanaf mijn studio.

Daar leerde ik al snel dat Altona tot 1938 een zelfstandige gemeente was. Tot in de negentiende eeuw waren ze zelfs deel van Sleeswijk-Holstein en dus verbonden met Denemarken. De gemeente Altona heeft dan ook een groots stadhuis nagelaten, zoals je bovenaan dit bericht kunt zien. Het stadswapen verbeeld een open poort, waarmee uitgedrukt wordt dat de Deense koning naar believen de vrijstad Altona kon binnenkomen en kon verlaten. Het was trouwens een stad die tolerant was voor niet-Lutherse gelovigen zoals Joden, katholieken, mennonieten en gereformeerden.

Het Altonaer Museum werd in 1863 geopend en het gebouw op zich is al een bezoekje waard. De ooievaar is een detail van een balustrade.

Verder voldoet het geheel aan de verwachting van een regionaal museum. Allerlei deelcollecties geven een beeld van de geschiedenis van Altona, zoals de grote verzameling boegbeelden en een collectie op schaal gebouwde modelschepen.

Op de bovenste verdieping zijn een aantal historische huizen heropgebouwd. Je kunt er in- en uitlopen vergelijkbaar met de huizen in een Openluchtmuseum. Er is van alles te zien, maar de belichting is waarschijnlijk vanwege de conservatie nogal minimaal.

Erg fraai was bijvoorbeeld de voorhang van een bedstee

en deze Kleiderschrank, oftewel kleerkast. In dit geval vind ik het Duitse woord veel mooier.

Naar het borduursel voor een paar sloffen heb ik goed gekeken. Uit een naslagwerk in het restaurant, begreep ik dat er oorspronkelijk veel meer handwerk te zien was in het museum. Voor mij interessant, maar niet modern genoeg vrees ik.

Bij toeval kwam ik ook nog even in de kelder terecht. In het trappenhuis hing een kleine verzameling ovendeuren. Dit stel is uit 1540.

Er was een hele afdeling over de ontstaansgeschiedenis van Altona. Daar heb ik wel wat van gelezen, echter niet zoveel gefotografeerd. Mijn oog viel wel op deze poster van Haribo. Ik dacht dat "Ha" voor Hamburg stond, maar dat is niet waar. Het is wel een acroniem: Hans Riegel Bonn.

Tot slot heb ik me nog even vermaakt met een tijdelijke tentoonstelling over Pixiboekjes. In Duitsland zijn er veel verschenen, wij kennen ze ook. In ieder geval als je ongeveer van mijn leeftijd bent. Jeugdsentiment en tegelijk goed voor mijn Duits. Er lag namelijk een enorme bak met Pixiboekjes om te lezen.

Dahliengarten

Op Standort Hamburg las ik een tip om een uitstapje te maken naar de grootste dahliatuin van Europa. Dat leek me wel wat, dus pakte ik een bus. Het ligt namelijk wel een eindje uit het centrum, bij het Altonaer Volkspark.

In onze bescheiden stadstuin hebben we ook weleens dahliaknollen geplant. Ze werden echter veel te omvangrijk en te hoog. In de dahliatuin ben ik erachter gekomen dat er ook kleine variëteiten zijn, die zouden veel geschikter zijn voor onze achtertuin.

Met deze pracht valt natuurlijk niet te concurreren.

Zo zijn er bijvoorbeeld tweekleurige exemplaren, die ik werkelijk nog nooit had gezien.

Andere bezoekers van deze gratis toegankelijke tuin waren er in het geheel niet. Het zou zelfs een beetje spooky geweest zijn, ware het niet dat er een mevrouw aan het werk was in de tuin.

Zij plukte uitgebloeide exemplaren en gooide ze in de bak van haar werkauto.

Cultiveren levert hele mooie bloemen op, dat is buiten kijf. Als je dahlia's zaait dan krijg je een bonte mix, die zeker ook zijn charme heeft.

Insecten zaten er alleen op de uit zaad getrokken dahlia's.

Michaelkirche

Het regende pijpenstelen op het moment dat ik de Michaelskirche in Hamburg bezocht. Misschien kwam het door het weer, dat er nogal veel bezoekers waren.

De aartsengel Michael is prominent aanwezig op de gevel.

De kerk ligt hoger dan de omgeving, zodat je eerst een aantal traptreden moet beklimmen om binnen te komen. De toren is maar liefst 132 meter hoog, zodat je de Michaelkirche van veraf kunt zien. Die toren kun je trouwens ook bezoeken, net als de crypte.

Eigenlijk is het geen oude kerk. Het oorspronkelijke gebouw stamt uit de zeventiende eeuw, maar na een verwoestende brand in 1750 is de kerk geheel nieuw opgebouwd. Daarna brandde de kerk nogmaals af in 1906, waarna opnieuw herbouw plaatsvond.

Toonaangevend voor het interieur zijn de ronde, gebogen vormen. Ik vond het een bijzondere, voor mij tamelijk ongewone, kerk met mooie details.

Chilehaus

Het is voorstelbaar dat mijn Hamburgse verhalen een beetje gaan vervelen, maar eerlijk gezegd wil ik ook voor mezelf graag vastleggen wat ik gezien heb. Voor mijn doen heb ik ongelooflijk veel foto's gemaakt, namelijk meer dan 700 in vijf dagen. Ondertussen zijn er wel een aantal gewist wegens onscherpte en dergelijke, toch blijven het er een heleboel.

Het expressionistische Chilehaus vond ik imposant om te zien. Het lijkt van één kant op en schip, zoals je goed kunt zien op Wikipedia. Mij vielen vooral de details in baksteen op, zoals je kunt zien op de bovenste foto. En ook het gekrioel van mensen rond het gebouw, waardoor het moeilijk was om niet allerlei personen onbedoeld vast te leggen. Het staat op de Unesco Werelderfgoedlijst en wordt intensief gebruikt. Voornamelijk als kantoorgebouw en ook als warenhuis en restaurant. Op de officiële website zag ik dat er 2800 ramen zijn. Misschien geeft dat een idee van de omvang van dit gebouw.

Ook verhelderend is deze luchtfoto.

Na zonneschijn komt regen

Zo zonnig als het op dinsdag in Hamburg was, zo grauw en regenachtig was het een dag later. Aanvankelijk bleef het bij motregen, terwijl ik een wandeling maakte door Speicherstadt.

De historische pakhuizen met een een zelfde architectuur zijn een indrukwekkend gezicht. Minder prettig is het om te lezen dat 20.000 mensen moesten verhuizen in het laatste kwart van de negentiende eeuw om ruimte te maken voor de magazijnen.

Bij toeval stuitte ik op een buitenexpositie van het werk van de fotograaf Michael Poliza, waarvan je hier een fragment ziet.

Mooi om te bekijken en een welkom verzetje, want ik arriveerde iets voor openingstijd bij het maritiem museum.

Net als in Kunst und Gewerbe, was hier enorm veel te zien. Ik heb dus een selectie gemaakt en een aantal van de 9 verdiepingen helemaal overgeslagen.

Een kleine selectie:

Een kast met seinvlaggen

Landen- en stadvlaggen

Een enorm schip van lego

Een scheepsapotheek

Model van een pirogue uit Nigeria

Boot gemaakt van rietbundels, Titicacameer Bolivia/Peru

En het ging steeds harder regenen...

Op de bovenste etage is een hele grote collectie modelscheepjes te zien.

Een stukje van de zich steeds verder ontwikkelende maquette van de Hamburgse haven met een schaal van 1:1250.

Een deel van een zeestuk van Johannes Holst (1880-1965), dat ik van dichterbij fotografeerde vanwege het pasteuze gebruik van de verf. Dat kan je toch niet zo goed zien op de foto, maar de lichtval is mooi.

Hoewel het nog steeds flink regende, besloot ik uiteindelijk toch om verder te gaan.

Ik vond het een aantrekkelijk museum, zeker voor iemand met maritieme belangstelling. De opschriften zijn grotendeels alleen in het Duits, al gold dat eigenlijk voor alle musea die ik bezocht. Ook hier viel weer op dat er relatief weinig publiek was, zeker als je het vergelijkt met bijvoorbeeld de Amsterdamse en Utrechtse musea. De ordening in onderwerpen per etage is heel overzichtelijk en maakt het goed mogelijk om een gerichte keuze te maken.

Elbe en Elbphilharmonie

Wie Hamburg zegt, zegt meestal in één adem Elbe. Voor mij gold dat in ieder geval. Het was een van de weinige zaken over Hamburg die ik op voorhand wist. Via de Elbe heeft Hamburg een verbinding met de Noordzee, al is die veel verder weg dan ik verwachtte: het is een afstand van meer dan 100 kilometer!

Mijn stadsgidsje raadde aan de haven te verkennen met ferry van de HADAG. Het was een goede tip, die veel wordt opgevolgd. Het merendeel van de passagiers van lijn 62 maakte een pretvaart vanaf Landungsbrücken zoals deze wildvreemde meneer met zijn dochtertje.

Zoals je kunt zien, is Landungsbrücken een van de weinige plekken waar de toeristen de overhand hebben.

Toen we het ruime sop kozen, kon je al snel zien hoe breed de Elbe is en dat Hamburg echt een havenstad is.

De mussen vielen van het dak, zelfs met een briesje. Ik bleef dus zitten waar ik zat en stapte niet uit op tussengelegen haltes zoals ik wel had gepland.

Na een warme klim heb ik de onderstaande foto genomen vanaf het Altonaer balkon.

In het parkje daar staat dit standbeeld van Gerhard Brandes uit 1968 dat "Vissers" heet. Op zondag is namelijk de Altonaer Fischmarkt, die ik overigens niet heb gezien daar ik niet op zondag ter plaatse was.

Op een veel koudere, grauwe dag heb ik de Plaza van de Elbphilharmonie bezocht.

Een intrigerend gebouw, waar ik ook graag een concert had willen bijwonen. Via een enorme roltrap met een lengte van 82 meter gaan de bezoekers omhoog en omlaag naar een hoogte van 37 meter.

Bovengekomen zie je de golvende lijnen van het gebouw.

En vooral een mooi uitzicht over de stad en de haven.

Zelfs op een bewolkte, natte dag was het de moeite waard, al kun je het aan de foto's niet echt zien. Er zijn wel veel mensen die hetzelfde idee hebben, maar de organisatie is hier helemaal op ingesteld.

Naar beneden kijken vanaf een hoog punt is niet echt mijn hobby. Met een klein beetje zelfoverwinning was het toch te doen.