Атон IV (1182 — 1218) — нямецкі кароль, імператар Свяшчэннай рымскай імперыі (1209—1215).
За ўдзел у вайне супраць Філіпа II Аўгуста, атрымаў графства Пуату і герцагства Аквітанію. Пасля смерці імператара Генрыха VI ён быў процістаўлен вельфскай партыяй Піліпу Швабскаму (1198), але быў пераможаны, хоць яму дапамагалі Англія, Данія і Папа Рымскі, з якім ён 8 чэрвеня 1201 склаў зневажальны Нейскі канкардат. Пасля забойства Піліпа, у 1208, Атон быў прызнаны нямецкім каралём, пераабраны ў Франкфурце, і 4 кастрычніка 1209 каранаваны ў Рыме.
Атон IV не стрымаў дадзеных Папе абяцанняў і заявіў прэтэнзію на вярхоўныя правы над Італіяй, Папа Інакенцій III у лістападзе 1210 адлучыў яго ад царквы і ў 1212 прызнаў Фрыдрыха II Гогенштаўфена законным германскім каралём. Уся паўднёвая Германія пасля гэтага адышла ад Атона. Пераможаны французскім каралём Піліпам II пры Бувіне (1214), Атон павінен быў саступіць суперніку; ён уцёк ў свае спадчынныя землі і адтуль ваяваў яшчэ з дацкім каралём Вальдэмарам і архібіскупам магдэбургскім.