Італійскія мовы — група мёртвых моў індаеўрапейскай сям’і. Былі пашыраны ў 2-1 палове 1-га тысячагоддзя да н.э. — першы стагоддзях н.э. ў цэнтральнай і паўднёвай Італіі. Падзяляліся на 2 галіны: оскска-умбрскую і лацінска-фаліскую. Некаторымі асаблівасцямі італійскія мовы збліжаюцца з кельцкімі мовамі. Пісьмо запазычана ў этрускаў. Вывучэнне лексікі італійскіх моў цяжкае з прычыны фрагментарнасці іх тэкстаў. Лексічнае адрозненне ад лацінскай мовы звязана з уплывам этрускай, а на поўдні — старажытна-грэчаскіх моў. Пісьмовыя помнікі оскскай мовы датуюцца 5 стагоддзем да н.э. — 1 стагоддзем н.э., помнікі умбрскай мовы — 3-1 стагоддзямі да н.э. (т.зв. Ігувінскія табліцы). Фаліскія тэксты (7-8 стагоддзе да н.э.) складаліся з анамастыкі і зазналі этрускі ўплыў.
