Bertrand de Jouvenel
| Bertrand de Jouvenel | |
| Geboortenaam | Bertrand de Jouvenel des Ursins |
|---|---|
| Gebore | 31 Oktober 1903 Parys, Frankryk |
| Oorlede | 1 Maart 1987 (op 83) Parys, Frankryk |
| Nasionaliteit |  Frankryk
|
| Vakgebied | Politieke filosofie |
Bertrand de Jouvenel van Ursins (31 Oktober 1903 – 1 Maart 1987) was 'n Franse filosoof, politieke ekonoom en futuris.
Lewensloop
[wysig | wysig bron]Bertrand was die erfgenaam van 'n ou familie van die Franse adel wat uit die Champagne-streek kom. Hy was die seun van Henri de Jouvenel en Sarah Boas, die dogter van 'n Joodse nyweraar. Henri het in 1912 van Sarah geskei om die tweede eggenoot van die Franse skrywer Colette te word. In 1920, toe hy 16 was, het Bertrand 'n verhouding met sy stiefma begin, wat destyds in die laat 40's was. Die saak het Colette se huwelik beëindig en 'n skandaal veroorsaak. Dit het tot 1924 geduur. Sommige glo dat Bertrand die rol model was vir die hoofkarakter in Colette se roman Chéri, maar sy het in werklikheid ongeveer die helfte van die boek in vervolgverhaal styl gepubliseer voordat sy en haar stiefseun vir die eerste keer in die lente van 1920 ontmoet het. Hul verhouding het eintlik Colette se roman, Le Blé en herbe, geïnspireer. In die 1930's het hy deelgeneem aan die Cahiers Bleus, die hersiening van Georges Valois se Republikeinse Sindikalistiese Party. Van 1930 tot 1934 het Jouvenel 'n verhouding gehad met die Amerikaanse oorlogskorrespondent Martha Gellhorn. Hulle sou getrou het indien sy vrou getrou ingestem het tot 'n egskeiding.[1]
In sy memoires, The Invisible Writing, het Arthur Koestler onthou dat Jouvenel in 1934 onder 'n klein aantal Franse intellektuele was wat morele en finansiële ondersteuning aan die nuutgestigte Institut pour l'Étude du Fascisme belowe het, 'n selfstandige onderneming van die Popular Front. Ander persoonlikhede wat ondersteuning bied, was Professor Langevin, die Curie-familie, André Malraux, ens.[2]
In dieselfde jaar was Jouvenel egter beïndruk met die opstand van die antiparlementêre ligas wat op 6 Februarie 1934 plaasgevind het en word ontnugter met tradisionele politieke partye en het die Radikale Party verlaat. Hy het 'n koerant begin met Pierre Andreu genaamd La Lutte des jeunes (Die Stryd van die Jeug), terwyl hy gelyktydig bydra tot die regtervleuel koerant Gringoire, waarvoor hy die 1935 Neurenberg kongres in Duitsland gedek het. Hiertydens is die berugte Neurenberg-wette aanvaar. Hy het begin om koninklike en nasionalistiese kringe by te woon, waar hy met Henri de Man en Pierre Drieu la Rochelle ontmoed het.[3]
Hy was voorstander van die Franse-Duitse toenadering en het die Cercle du grand pavois geskep, wat die Comité France–Allemagne (Franse-Duitse Komitee) ondersteun het. Hier het hy vriende geword met Otto Abetz, die toekomstige Duitse ambassadeur in Parys tydens die besetting.[4] In Februarie 1936 het hy 'n onderhoud gevoer met Adolf Hitler vir die tydskrif Paris-Midi,[5] waarvoor hy gekritiseer is dat hy te vriendelik was met die diktator.
In dieselfde jaar het hy by Jacques Doriot se Parti popular français (PPF) aangesluit.[6] Hy word hoofredakteur van sy tydskrif L'Émancipation nationale (Nasionale Emansipasie), waarin hy die fascisme ondersteun. Hy het in 1938 met die PPF gebreek toe Doriot die München-ooreenkoms ondersteun het.
Jouvenel se ma het passievol Tsjeggo-Slowaakse onafhanklikheid ondersteun, en het so sy loopbaan as 'n privaat sekretaris van Edvard Beneš, Tsjeggo-Slowakye se eerste premier begin. In 1947 het hy saam met Friedrich Hayek, Jacques Rueff en Milton Friedman die Mont Pelerin Society gestig. Later in die lewe het die Jouvenel die Futuribles International in Parys gestig.
Na die Franse nederlaag in 1940 het Jouvenel in Parys gebly en onder die Duitse besetting, Apres la Defaite, gepubliseer. Hy het gevra dat Frankryk by Hitler se Nuwe Orde aangesluit het. Hy het na Switserland gevlug net voor die bevryding van Parys deur die Geallieerdes. Jouvenel was onder die baie min Franse intellektuele wat aandag verleen het aan die ekonomiese teorie en welsynsekonomie wat in die 20ste eeu in Oostenryk, Italië, die Verenigde Koninkryk en die Verenigde State ontstaan het. Hierdie begrip van ekonomie word getoon deur sy werk The Ethics of Redistribution.
Dennis Hale van Boston College het twee volumes van essays deur Jouvenel geredigeer.[7]
Later in sy lewe het Jouvenel se menings na links verskuif. In 1960 het hy by Milton Friedman gekla dat die Mont Pelerin Society "verander het in 'n Manichaeïsme waarvolgens die staat niks reg en private onderneming niks verkeerd kan doen nie." [8] Hy was simpatiek teenoor die studente-protes van 1968 en krities oor die Viëtnamoorlog.[9] Hy het ook steun uitgespreek vir die sosialistiese François Mitterrand.[8]
Die Sternhell-kontroversie
[wysig | wysig bron]Zeev Sternhell publiseer 'n boek, Ni Droite, ni gauche ("Nie Regs of Links nie"), waarin hy De Jouvenel daarvan beskuldig het dat hy fascistiese simpatie gehad in die 1930's en 1940's. Die Jouvenel het in 1983 gedagvaar en beweer nege stellings van laster, waarvan twee in die hof gehandhaaf is. Sternhell was egter nie verplig om 'n terugtrekking te publiseer nie, of om enige gedeeltes uit toekomstige uitgawes van sy boek weg te laat nie.[10]
Bibliografie
[wysig | wysig bron]- Apres la Defaite (After the Defeat) 1941
- On Power: The Natural History of Its Growth
- The Ethics of Redistribution
- Sovereignty: An Inquiry into the Political Good
- The Pure Theory of Politics
- The Art of Conjecture
Verwysings
[wysig | wysig bron]- ↑ Vir 'n volledige uiteensetting van de Jouvenel se verhouding met Martha Gellhorn sien Caroline Moorehead: Martha Gellhorn: A Life, Chatto & Windus, London 2003, ISBN 0-7011-6951-6 (hardback).
- ↑ Arthur Koestler, The Invisible Writing, Collins and Hamish Hamilton, London 1954. Republished in 1969 by Hutchinson (Danube edition) ISBN 0-09-098030-1. p. 297
- ↑ Le siècle des intellectuels by Michel Winock, ed. Seuil, p. 410.
- ↑ Bertrand de Jouvenel, Un voyageur dans le siècle (1903–1945), tome 1, éditions Robert Laffont, Paris, 1979
- ↑ "Les grandes interviews du siècle: Adolf Hitler". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 Maart 2016.
- ↑ Laurent Kestel, " L'engagement de Bertrand de Jouvenel au PPF de 1936 à 1939, intellectuel de parti et entrepreneur politique ", French Historical Studies, n.30, hiver 2007, pp. 105–25
- ↑ "Dennis Hale" (in Engels). Boston College. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 April 2020.
- ↑ 8,0 8,1 Rosenblatt, Helena (2012). French Liberalism from Montesquieu to the Present Day. Cambridge University Press. pp. 214–219.
- ↑ De Dijn, Annelien (2010). "Bertrand de Jouvenel and the Revolt Against the State in Post-War America". Ethical Perspectives. 17 (3): 386.
- ↑ Robert Wohl, 1991, "French Fascism, Both Right and Left: Reflections on the Sternhell Controversy", The Journal of Modern History 63: 91–98.
Bron
[wysig | wysig bron]- Hierdie artikel is vertaal vanuit die Engelse Wikipedia
Verdere leeswerk
[wysig | wysig bron]- Anderson, Brian C. (Spring 2001). Bertrand de Jouvenel's melancholy liberalism, Public Interest, Issue 143.
- Luckey, William R. (October 1998). The Economics of Bertrand de Jouvenel, The Journal of Markets and Morality, Volume 1, Number 2.
- Mahoney, Daniel J. (2008). Jourvenel, Bertrand de (1903–1987). In Hamowy, Ronald. The Encyclopedia of Libertarianism. Thousand Oaks, CA: SAGE; Cato Institute. pp. 263–65. doi:10.4135/9781412965811.n159. ISBN 978-1-4129-6580-4. LCCN 2008009151. OCLC 750831024.
- Mauthner, Martin. Otto Abetz and His Paris Acolytes – French Writers Who Flirted with Fascism, 1930–1945. Sussex Academic Press, 2016, (ISBN 978-1-84519-784-1)
- Rosenberg, Daniel. Taming the Minotaur: Bertrand de Jouvenel on Liberty and Authority, Perspectives on Political Science, May 2016.
- Hale, Dennis & Landy, Mark. The Nature of Politics (Transaction, 1992), en Economics and the Good Life: Essays on Political Economy (Transaction, 1999)