Pan Samochodzik i tajemniczy dom

Nie tak dawno zamieściłam wpis pt. Pan Samochodzik i tajemnice czekolady. Dotyczył on przede wszystkim wyprawy do Kazimierza Dolnego - z okazji imienin chciałam... napić się herbaty u Dziwisza:) Co z tego wynikło i dlaczego z herbaty zrobiła się czekolada - można przeczytać w poście.

T. tak ten wyjazd się spodobał, że nie upłynął miesiąc, a tym razem ja usłyszałam propozycję: "Może byśmy wpadli na chwilę do Kazimierza, co ty na to?" Oczywiście, u mnie nie trzeba czekać długo na odpowiedź na tego typu pytanie:))) Reaguję najczęściej następująco: "Dobrze, kiedy?". I tym sposobem pojechaliśmy do Kazimierza nad Wisłą, aby znowu przekonać się, iż najlepszą czekoladę pod słońcem podają w Cafe "Faktoria":)

Po wypiciu czekolady poszliśmy na spacer w okolice tajemniczego domu, który mnie intryguje odkąd go pierwszy raz ujrzałam. Było to około 30 lat temu i przez cały ten czas w opowieściach moich znajomych funkcjonował jako "ruiny domku myśliwskiego" na Albrechtówce. Okazało się, że znajomi nie mieli racji:)

[źródło, stan przedwojenny]

[źródło, stan po wojnie] 

[stan współczesny, luty 2011 r.]

Zacząć trzeba od tego, że nazwa wzgórza „Albrechtówka" pochodzi od nazwiska mojego pradziadka, Jana Albrychta, który kupił tę ziemię pod koniec XIX w. Wybudował na niej dom, używając kamienia wapiennego, wydobytego z kamieniołomu sąsiadującego ze wzgórzem.

Jak widać, ludzie przeinaczyli nazwisko pradziadka i teraz wzgórze zwą „Albrechtówką" przez „e" zamiast „y".

Pradziadek był inżynierem kolejnictwa, właścicielem kamieniołomu i cementowni w Puławach. Ludzie wciąż pamiętają jego zdolności i umiejętności zawodowe, a także wkład w życie społeczności.

Pradziadek wzniósł na wzgórzu dom dla swojej rodziny, dom o unikalnej architekturze - zbudowany z surowego kamienia wapiennego, dodającego mu osobliwego uroku. Niestety, po drugiej wojnie światowej popadł on w ruinę i nigdy nie został odbudowany.

Ruiny ciągle są i można je zobaczyć przy okazji przechadzki po Albrechtówce.[źródło]

Inż. Jan Albrycht był właścicielem m.in. kazimierskich kamieniołomów. Na początku dwudziestego wieku nabył sąsiadującą z kamieniołomami Górę Wapienną. Teren podzielił na działki i sprzedał pozostawiając sobie jedynie część przeznaczoną na jego własny dom. Dom wzniósł z cegły i miejscowego wapienia. Budowę zakończono już po śmierci Albrychta. Spadkobiercy w roku 1924 sprzedali willę Stanisławowi Szukalskiemu - artyście, założycielowi i przywódcy Szczepu Rogate Serce. Z tamtych czasów zachowała się nazwa wzgórza - już nie "Góra Wapienna" tylko "Albrechtówka". Willa początkowo też nazywana "Albrechtówką" lub "Albrychtówką" po zmianie właściciele przechrzczona została na "Szukałkę". Szukalski nie pomieszkał w niej długo. Szukalski po 1932 roku wyjechał na stałe z Polski, pozostawiając willę bez opieki. Popadała w ruinę. Powoli była rozbierana. Zniknęła winda i wodociąg wraz z napędzającym go kieratem (nie mówiąc już o koniu, który kierat napędzał). W czasie wojny piwnice budynku były wykorzystywane przez okupantów jako areszt dla okolicznych chłopów. W latach siedemdziesiątych podobno miejsce to przyciągało hipisów odwiedzających Kazimierz. A dziś... dziś są to ruiny, których właściciel - spadkobierca S. Szukalskiego - mieszka w Paryżu i szczęśliwie nie ograniczył dostępu do tego miejsca. [źródło]

Późna pora dnia i mizerne światło spowodowało, że zdjęcia wyszły jakieś takie ... szare. Ale za to spacer nadwiślańskimi wałami zaowocował zrobieniem serii całkiem udanych fotografii zachodu słońca:)

Na koniec jeszcze chwilę poświęcę na opis samochodu, który umożliwił mi dotarcie do Kazimierza:) Jak widać na poniższych zdjęciach - wcale nie jest czerwony:))) Dodatkowo dostarcza mi wiele okazji do stresu:) Tyle w nim wskaźników, przycisków, pipsztyczków, wihajsterków, lampeczek:))) Że niby ma to poprawiać bezpieczeństwo i komfort jazdy? Eee, tylko rozprasza kierującego*:))) Spójrzmy prawdzie w oczy - jest to najbardziej zelektronizowany samochód z jakim kiedykolwiek miałam do czynienia:) Ale i tak bardzo go lubię:) W myślach nazywam go "Granatową Żabą" z powodu jego sylwetki i faktu, że jeździ jakby był przyklejony do nawierzchni:)

T., mam nadzieję, że się za tę "żabę" nie obrazisz:) Przy okazji bardzo Ci dziękuję za wspólną wyprawę do Kazimierza i za to, że kiedy siedzę za kierownicą Twojego samochodu, czuję się w nim bardzo bezpiecznie. I za spokój i wyłączone radio też dziękuję:)

Pochwalę się jeszcze - przywiozłam z Kazimierza przepiękne pocztówki z akwarelami, w tym jedną z przesympatyczną dedykacją:)

* Niekoniecznie w rozumieniu zgodnym z ustawą z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (rozdział 2, art. 3.1.).