หัว

ดูเพิ่ม: หวี, หิว, และ หิ้ว

ภาษาไทย

รูปแบบอื่น

(เลิกใช้) หวว

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		หัว
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	hǔua
	ราชบัณฑิตยสภา	hua
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/hua̯˩˩˦/^{(สัมผัส)}

รากศัพท์ 1

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *truəᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩉ᩠ᩅᩫ (หว็), ภาษาลาว ຫົວ (ห็ว), ภาษาไทลื้อ ᦷᦠ (โห), ภาษาไทดำ ꪬꪺ (หัว), ภาษาไทใหญ่ ႁူဝ် (หูว), ภาษาอาหม 𑜑𑜥 (หู), 𑜍𑜥 (รู) หรือ 𑜍𑜤𑜈𑜫 (รุว์) , ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง hue , vue (หัว,หวัว)

คำนาม

หัว

ส่วน บน สุด ของ ร่างกายของคน หรือ สัตว์
ผม (ในบางบริบท)
ส่วนของพืช พันธุ์บาง อย่าง ตอน ที่อยู่ใต้ดิน
หัวหอม

หัวผักกาด
ส่วนที่อยู่ใต้ดินของพืชบางชนิด เป็นที่เกิด ต้น อ่อน
ส่วนเริ่มต้นที่เป็นวงของตัวหนังสือ
ส่วนแห่ง สิ่งของบางอย่างที่อยู่ข้าง หน้า หรือข้างต้น หรือแรกเริ่ม เรียก ว่า หัวของสิ่ง นั้น ๆ
หัวเรือ

หัวถนน

หัวที
ช่วงแรกเริ่มของเวลา
หัวปี

หัววัน

หัวค่ำ

หัวดึก
ส่วนแห่งสิ่งของที่เป็นยอด
หัวฝี
ส่วนแห่งสิ่งของที่ยื่น เด่น ออก ไป
หัวแหลม

หัวสะพาน
ใน การเล่น ปั่นแปะหรือโยนหัวโยนก้อย เรียกสมมุติ ด้าน หนึ่งของเงินปลีกว่า ด้านหัว คู่กับ ด้านก้อย
ส่วนที่ตรงข้ามกับหางหรือท้าย
หัวแถวหางแถว

หัวเรือ
ส่วนที่ตรงข้ามกับ ก้น ในความว่า หัวหวานก้นเปรี้ยว
ส่วนที่เป็นแก่นสาร
หัวยา

หัวเหล้า

คำพ้องความ

ดูที่ อรรถาภิธาน:หัว

คำเกี่ยวข้อง

คำแปลภาษาอื่น

ส่วนของร่างกาย

อังกฤษ: head (en)
เยอรมัน: Kopf (de) ช.
โรฮีนจา: matá

รากศัพท์ 2

คำนาม

หัว

สติปัญญา, ความสามารถ พิเศษ, ความคิด ริเริ่ม
เด็กคนนี้มีหัวทางดนตรี
ผู้ที่มีความคิดหนักไปทางใดทางหนึ่ง
หัวกฎหมาย
ปัญญา, ความคิด
หัวดี

หัวไว

รากศัพท์ 3

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *krɯəwᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน หัว, ภาษาลาว ຫົວ (ห็ว), ภาษาไทลื้อ ᦷᦃ (โฃ), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง vue,hue (หัว,หวัว)

คำกริยา

หัว (คำอาการนาม การหัว)

(โบราณ) หัวเราะ

คำพ้องความ

ดูที่ อรรถาภิธาน:หัวเราะ

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

(เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /hua˨˦/

คำนาม

หัว

อีกรูปหนึ่งของ ᩉ᩠ᩅᩫ (หว็)

ภาษาอีสาน

คำกริยา

หัว (คำอาการนาม การหัว)

หัวเราะ