Po zwycięskich wyborach w 1904 roku, Theodore Roosevelt zapowiedział, że nie będzie ubiegał się o trzecią kadencję[1]. Pomimo swojego dużego poparcia społecznego i wśród bossów partyjnych, postanowił zapewnić nominację prezydencką swojemu sekretarzowi wojny Williamowi Taftowi[1]. Na konwencji Partii Republikańskiej, odbywającej się w dniach 16–19 czerwca 1908 w Chicago, Taft uzyskał nominację w pierwszym głosowaniu[2]. Kandydatem na wiceprezydenta został James Sherman[2]. Partia Demokratyczna po raz trzeci w historii postanowiła obrać swoim kandydatem Williama Bryana[3]. Eugene Debs ponownie został kandydatem Socjalistycznej Partii Ameryki[2]. Nominację Partii Prohibicji uzyskał Eugene Chafin[4]. Główną tematem kampanii był fakt, który kandydat lepiej wykorzysta spuściznę po Roosevelcie[3]. Fakt, że Taft był protegowanym ustępującego prezydenta, znacznie ułatwił mu zwycięstwo w wyborach[1].
Głosowanie powszechne odbyło się 3 listopada 1908[4]. Taft uzyskał 51,6% poparcia, wobec 43% dla Bryana, 2,8% dla Eugene’a Debsa i 1,7% dla Eugene’a Chafina[4]. Ponadto, niespełna 130 000 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów[4]. Frekwencja wyniosła 65,4%[5]. W głosowaniu Kolegium Elektorów Taft uzyskał 321 głosów, przy wymaganej większości 242 głosów[6]. Na Bryana zagłosowało 162 elektorów[6]. W głosowaniu wiceprezydenckim zwyciężył James Sherman, uzyskując 321 głosów, wobec 162 dla Johna Kerna[6].
William Taft został zaprzysiężony 4 marca 1909 roku[2].
William Bryan
John Kern
Eugene Chafin
William Taft
James Sherman
Eugene Debs
