Tachikawa Ki-55
 Tachikawa Ki-55 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Tachikawa Aircraft Company Limited |
| Typ |
samolot szkolno-treningowy |
| Konstrukcja |
dolnopłat o konstrukcji metalowej |
| Załoga |
2 |
| Historia | |
| Data oblotu |
wrzesień 1939 |
| Lata produkcji |
1939–1943 |
| Wycofanie ze służby |
1945 (Japonia) |
| Liczba egz. |
1389 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
silnik gwiazdowy Hitachi Ha-13a |
| Moc |
510 KM |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
11,80 m |
| Długość |
8,00 m |
| Wysokość |
3,64 m |
| Powierzchnia nośna |
20,0 m² |
| Masa | |
| Własna |
1292 kg |
| Startowa |
1721 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
349 km/h |
| Prędkość przelotowa |
235 km/h |
| Pułap praktyczny |
8200 m |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 x karabin maszynowy 7,7 mm | |
| Użytkownicy | |
| Cesarska Armia Japonii, Tajskie Siły Lotnicze, Indonezyjskie Siły Powietrzne, Siły Powietrzne Republiki Chińskiej, Siły Powietrzne Republiki Korei | |
Tachikawa Ki-55 – japoński samolot szkolenia zaawansowanego z okresu II wojny światowej. Ki-55 nie był konstrukcją oryginalną, ale jedynie nieco zmodyfikowanym samolotem towarzyszącym Tachikawa Ki-36. Pod koniec wojny używany był także do ataków samobójczych. W czasie wojny nosił amerykańskie oznaczenie kodowe Ida.
Tło historyczne
[edytuj | edytuj kod]W 1938 na służbę w wojskach lotniczych Cesarskiej Japońskiej Armii wszedł samolot towarzyszący Tachikawa Ki-36[1]. Znakomite właściwości pilotażowe i dobre osiągi tego samolotu sprawiały, że był on dobrym kandydatem na samolot szkolenia zaawansowanego[2]. Adaptacja Ki-36 do roli samolotu szkoleniowego była bardzo prosta, usunięto z niego tylko całe niepotrzebne do celów szkoleniowych wyposażenie, z dołu kadłuba usunięto okienka obserwacyjne, zdjęto także owiewki niechowanego podwozia oraz usunięto tylny karabin maszynowy obserwatora[2].
Opis konstrukcji
[edytuj | edytuj kod]Tachikawa Ki-55 był jednosilnikowym, dwuosobowym dolnopłatem używanym do szkolenia zaawansowanego[3]. Konstrukcja samolotu była metalowa, kryta płótnem i blachą metalową[3]. Załoga, uczeń i instruktor, siedziała z zamkniętej kabinie w układzie tandem[3].
Samolot był napędzany 9-cylindrowym, chłodzonym powietrzem silnikiem gwiazdowym typu Hitachi Ha-13a o mocy 510 KM przy starcie (470 KM na wysokości 1700 m) z dwupłatowym, drewnianym śmigłem[3].
Samolot mierzył 8 metrów długości i 3,64 metrów wysokości, rozpiętość skrzydeł wynosiła 11,8 metrów, a ich powierzchnia 20 metrów kwadratowych[3]. Masa własna samolotu wynosiła 1292 kg, masa startowa wynosiła 1721 kg[3].
Prędkość maksymalna wynosiła 349 km/h na wysokości 2200 metrów, a prędkość przelotowa 235 km/h[3]. Pułap operacyjny wynosił 8200 metrów, a zasięg do 1060 kilometrów[3].
Uzbrojenie stanowił pojedynczy karabin maszynowy Typ 89 kalibru 7,7 mm umieszczony w owiewce silnika[3].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Prototyp samolotu został ukończony we wrześniu 1939[4]. Łącznie z prototypem wyprodukowano 1389 samolotów tego typu, z czego 1078 w zakładach Tachikawa Hikoki i 501 w zakładach Kawasaki Kokuki[4]:
- 1077 egzemplarzy w fabryce Tachikawa, październik 1939 - kwiecień 1943 i listopad 1943 - grudzień 1943,
- 251 egzemplarzy w fabryce Kawasaki w Gifu, luty 1941 - marzec 1943,
- 60 egzemplarzy w fabryce Kawasaki w Akashi, wrzesień 1941 - listopad 1942.
Tachikawa Ki-55 używane były jako samoloty szkolenia zaawansowanego zarówno w szkołach lotniczych Armii, jak i cywilnych szkolących pilotów Armii[2]. W ramach normalnego szkolenia większość pilotów Armii otrzymywało skrzydełka pilota po udanym locie solowym na Ki-55[2]. Samoloty używane były też jako samoloty szkoleniowe przez siły lotnicze marionetkowych państw azjatyckich pozostających pod wpływami japońskimi[2]. W czasie wojny zarówno Ki-36, jak i Ki-55 nosiły amerykańskie oznaczenie kodowe Ida[3].
Po zakończeniu wojny zdobyczne Ki-55 używane były przez lotnictwo Chińskiej Republiki Ludowej[5].
Użycie bojowe
[edytuj | edytuj kod]
Pod koniec wojny Ki-55 używane były do ataków samobójczych przez jednostki kamikaze[3][6]. Do tej roli były uzbrajane w 250- lub 500-kilogramową bombę przenoszoną wewnątrz kadłuba[3].
Po zakończeniu wojny trzy porzucone na Jawie maszyny tego typu używane były przez Indonezyjczyków przeciwko Holendrom w czasie rewolucji indonezyjskiej[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 250.
- ↑ a b c d e f René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 252.
- ↑ a b c d e f g h i j k l René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 253.
- ↑ a b René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 254.
- ↑ Xiaoming Zhang: Red Wings over the Yalu. s. 26.
- ↑ Robin L. Rielly: Kamikazes, Corsairs And Picket Ships. s. 359.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. Londyn: Putnam, 1979. ISBN 0-370-30251-6.
- Robin L. Rielly: Kamikazes, Corsairs And Picket Ships : Okinawa 194. Havertown, Pa. ; Newbury: Casemate, 2008. ISBN 978-1-935149-41-5.
- Xiaoming Zhang: Red Wings over the Yalu: China, the Soviet Union, and the Air Way in Korea (Texas Am University Military History). Texas AM University Press. ISBN 978-1-58544-340-6.
| Samoloty myśliwskie | |
|---|---|
| Samoloty bombowe | |
| Samoloty rozpoznawcze i łącznikowe | |
| Samoloty transportowe | |
| Samoloty szkolno-treningowe | |
| Samoloty kamikaze | |
| Szybowce | |
| Konstrukcje prototypowe i doświadczalne | |
| Inne |
