Porfirio Díaz

José de la Cruz Porfirio Díaz Mori

Data i miejsce urodzenia	15 września 1830 Oaxaca
Data i miejsce śmierci	2 lipca 1915 Paryż
Prezydent Meksyku
Okres	od 29 listopada 1876 do 20 listopada 1880
Przynależność polityczna	Liberałowie
Pierwsza dama	Delfina Ortega Díaz
Poprzednik	Sebastián Lerdo de Tejada
Następca	Manuel González
Okres	od 1 grudnia 1884 do 25 maja 1911
Poprzednik	Manuel González
Następca	Francisco León de la Barra
Odznaczenia

José de la Cruz Porfirio Díaz Mori (ur. 15 września 1830 w Oaxace, zm. 2 lipca 1915 w Paryżu) – prezydent Meksyku, dyktator, rządził Meksykiem od 1876 do 1911 (z czteroletnią przerwą).

Życiorys

Był Metysem, którego przodkowie pochodzili z plemienia Mixteków. Jego ojciec, José de la Cruz Díaz zmarł, gdy Porfirio miał 3 lata. W 1843 chłopiec wstąpił do seminarium, lecz wkrótce opuścił je i dołączył do lokalnej milicji podczas wojny z USA. Pod kierunkiem Benito Juáreza studiował prawo, które ukończył w 1853. Díaz wkrótce stał się miejscowym opozycjonistą i członkiem liberałów, którzy walczyli z dyktaturą Santa Anny.

Jednak prawdziwy przełom w karierze Díaza nadszedł w czasie bitwy pod Pueblą w 1862 z wojskami francuskimi, gdzie wsławił się jako dowódca kawalerii. Potem nastąpił długi okres, w czasie którego Díaz usunął się w cień, aż do 1876, gdy obalił rząd prezydenta Sebastiána Lerdo de Tejady. Początkowo wystąpił z żądaniem reformy, której podstawowym hasłem jest zakaz reelekcji (No Re-election) na stanowisko prezydenta. Po mianowaniu go na najwyższe stanowisko w państwie w listopadzie 1876, sprawował jedną kadencję, po czym ustąpił na rzecz Manuela Gonzáleza. Okres ten charakteryzował się wszechobecną korupcją i niekompetencją urzędników. Díaz wykorzystał to i wygrał następne wybory prezydenckie, łamiąc tym samym swoje wcześniejsze obietnice o „nie-reelekcji”. Wkrótce zmienił konstytucję i usunął z niej artykuły zabraniające powtórnego kandydowania na urząd prezydencki. Władzę podtrzymywał głównie dzięki manipulacjom wyborczym („cudom przy urnach”), ale także poprzez eliminowanie opozycji i morderstwa przeciwników politycznych. Był przy tym bardzo zręcznym manipulatorem i zawsze mówił wyborcom to, co chcieli usłyszeć.

W 1899 w jego własnym rządzie pojawiła się opozycja w osobie Bernardo Reyesa, który zdecydował się współzawodniczyć z Díazem w następnych wyborach. Jednak wkrótce został on zmuszony do udania się na wygnanie.

Epoka rządów Díaza była okresem uprzemysławiania i modernizacji Meksyku, z którego w większości skorzystali potomkowie Hiszpanów (Kreole) oraz koncerny zagraniczne (głównie amerykańskie). Natomiast ogromna większość społeczeństwa (indiańscy i metyscy chłopi) cierpiała wielkie ubóstwo spowodowane głównie brakiem ziemi należącej do obszarników, którzy posiadali wielohektarowe hacjendy oraz stworzonym przez Díaza systemem kierowanym przez bezwzględnych i chciwych urzędników, znienawidzonych przez chłopów. Rozwój kolei i przemysłu spowodował powstanie zaczątków klasy robotniczej, która zaczęła się powiększać wraz z przemieszczaniem się chłopów do miast. Wzmogło się także uzależnienie Meksyku od USA.

W 1908 Díaz w wywiadzie dla amerykańskiej prasy stwierdził, że jest gotów na demokrację i wolne wybory. Zadeklarował, że nie będzie się już ubiegał o urząd prezydenta. Wkrótce jednak uczynił coś zupełnie innego, nakazując aresztowanie Francisco Madero – jednego z głównych faworytów w dniu wyborów.

Wybory jednak odbyły się normalnie. Madero uzyskał wysokie poparcie, ale oficjalne wyniki wyborów były inne, bo jednogłośnie okrzyknięto prezydentem znowu Díaza. Wzbudziło to w społeczeństwie ogromne niezadowolenie, a Díaz, który tyle lat rządził twardą ręką, pozwolił, aby sytuacja wymknęła się mu spod kontroli. Madero wzywał do ogólnonarodowego powstania, które obaliło dyktatora w 1911. Pozostała mu jedynie ucieczka; na miejsce swojego azylu wybrał Francję, gdzie zmarł w Paryżu w 1915.

Bibliografia

• Nigel Cawthorne, 100 tyranów, despotów i dyktatorów, Świat Książki, Warszawa, 2007, ISBN 978-83-7391-956-3, tłum. Anna Wiśniewska
• Alan Palmer: Kto jest kim w polityce. Świat od roku 1860. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Magnum, 1998. ISBN 83-85852-28-X.