Milos Raonic

Milos Raonic

Państwo	Kanada
Data i miejsce urodzenia	27 grudnia 1990 Titograd, SR Czarnogóry, Jugosławia
Wzrost	196 cm
Gra	praworęczny, oburęczny bekhend
Status profesjonalny	2008
Zakończenie kariery	aktywny
Trener	Mario Tudor
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	8
Najwyżej w rankingu	3 (21 listopada 2016)
Australian Open	SF (2016)
Roland Garros	QF (2014)
Wimbledon	F (2016)
US Open	4R (2012–2014, 2018)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	0
Najwyżej w rankingu	103 (10 czerwca 2013)
Strona internetowa

Milos Raonic (serb. Милош Раонић, Miloš Raonić, ur. 27 grudnia 1990 w Titogradzie) – kanadyjski tenisista czarnogórskiego pochodzenia, zwycięzca 8 turniejów rangi ATP World Tour w grze pojedynczej, reprezentant kraju w Pucharze Davisa, olimpijczyk z Londynu (2012).

Kariera tenisowa

Od roku 2008 Raonic jest tenisistą zawodowym. W Australian Open w roku 2011 awansował do turnieju głównego przechodząc najpierw eliminacje. W fazie zasadniczej wyeliminował najpierw Niemca Björna Phau, w dalszej fazie pokonał rozstawionego z nr 22. Michaëla Llodrę, a w III rundzie rozstawionego z nr 10. Michaiła Jużnego. W IV rundzie przegrał z rozstawionym z nr 7. Davidem Ferrerem. W lutym 2011 roku Raonic wygrywał pierwszą w karierze imprezę rangi ATP World Tour, w San José. W drodze po tytuł wyeliminował m.in. Xaviera Malisse’a, Jamesa Blake’a, a w finale wynikiem 7:6(6), 7:6(5) Hiszpana Fernando Verdasco. Tuż po tym sukcesie Kanadyjczyk osiągnął kolejny finał rozgrywek ATP World Tour, na kortach w Memphis. Finałowe spotkanie przegrał jednak z Andym Roddickiem. W czerwcu Raonic dotarł do finału gry podwójnej w Halle, gdzie grając w parze z Robinem Haasem ulegli w decydującym spotkaniu duetowi Rohan Bopanna-Aisam-ul-Haq Qureshi 6:7(8), 6:3, 9-11.

W styczniu 2012 roku Raonic wygrał drugi zawodowy turniej, w Ćennaju. W decydującym spotkaniu pokonał 6:7(4), 7:6(4), 7:6(4) Janko Tipsarevicia. W lutym obronił tytuł w San José, po zwycięstwie w finale nad Denisem Istominem. Podobnie jak i przed rokiem, zmagania w Memphis zakończył na udziale w finale, w którym uległ Jürgenowi Melzerowi. W październiku osiągnął finał turnieju w Tokio, gdzie uległ Keiemu Nishikoriemu. Latem Raonic zagrał na igrzyskach olimpijskich w Londynie dochodząc do 2 rundy turnieju singlowego.

W połowie lutego 2013 roku tenisista kanadyjski po raz trzeci zatriumfował w San José, gdzie w finale pokonał Tommy’ego Haasa. W sierpniu po raz pierwszy w karierze awansował do finału zawodów kategorii ATP World Tour Masters 1000, a dokonał tego w Montrealu, w finale ulegając Rafaelowi Nadalowi. Pod koniec września Raonic wygrał turniej rozgrywany w Bangkoku. Finałowe spotkanie zagrał z Tomášem Berdychem, a zakończyło się ono zwycięstwem Kanadyjczyka 7:6(4), 6:3. Po tym sukcesie Raonic zagrał w Tokio, gdzie po raz drugi z rzędu dotarł do finału. Tym razem mecz o mistrzowski tytuł przegrał z Juanem Martínem del Potro.

Pierwszy finał do jakiego Raonic doszedł w 2014 roku miał miejsce na początku sierpnia w Waszyngtonie. Kanadyjczyk wygrał całe zawody nie tracąc seta, a w decydującym meczu był lepszy od Vaska Pospisila. Następny finał z udziałem Raonicia miał miejsce na początku października w Tokio, gdzie został pokonany w decydującym meczu przez Keiego Nishikoriego. Na początku listopada Raonic został uczestnikiem finału w Paryżu, po wyeliminowaniu m.in. w ćwierćfinale Rogera Federera i w półfinale Tomáša Berdycha. Spotkanie o tytuł przegrał z Novakiem Đokoviciem.

W styczniu 2015 roku Raonic doszedł do finału w Brisbane, w którym uległ Rogerowi Federerowi. Osiem miesięcy później Kanadyjczyk wygrał turniej w Petersburgu, w którym pokonał João Sousę.

Na początku 2016 roku Raonic został mistrzem zawodów w Brisbane, pokonując 6:4, 6:4 Rogera Federera. Dwa miesiące później po raz pierwszy w karierze dotarł do turnieju kategorii ATP World Tour Masters 1000, w Indian Wells ponosząc porażkę z Novakiem Đokoviciem. W połowie czerwca Kanadyjczyk zagrał w finale turnieju w Londynie, ale musiał w nim uznać wyższość Andy’ego Murraya. Po raz kolejny został pokonany przez Murraya w finale Wimbledonu, gdzie uległ mu 4:6, 6:7(3), 6:7(2).

Sezon 2017 Raonic zakończył bez turniejowego zwycięstwa. Był w finałach rozgrywek w Delray Beach w lutym i Stambule w maju. Finał w Delray Beach oddał walkowerem Jackowi Sockowi przez uraz uda. Przez problemy z lewym nadgarstkiem Kanadyjczyk zrezygnował ze startu w US Open. W pozostałych imprezach Wielkiego Szlema osiągnął ćwierćfinały podczas Australian Open i Wimbledonu, a na French Open odpadł w czwartej rundzie. Sezon zakończył na początku października z powodu kontuzji łydki.

W marcu 2010 roku Raonic zadebiutował w reprezentacji Kanady w Pucharze Davisa. W 2011 roku przyczynił się do awansu Kanady do grupy światowej, najwyższej klasy rozgrywek. Do końca 2012 roku rozegrał w zawodach dziewięć pojedynków singlowych, z których sześć wygrał, natomiast w deblu ma na koncie dwa zwycięstwa oraz jedną porażkę.

Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 3. miejscu w listopadzie 2016 roku.

Finały w turniejach ATP Tour

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup / ATP Finals
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold / ATP Tour 500
ATP International Series / ATP Tour 250

Gra pojedyncza (8–15)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Zwycięzca	1.	13 lutego 2011	San José	Twarda (hala)	Fernando Verdasco	7:6(6), 7:6(5)
Finalista	1.	20 lutego 2011	Memphis	Twarda (hala)	Andy Roddick	6:7(7), 7:6(11), 5:7
Zwycięzca	2.	8 stycznia 2012	Ćennaj	Twarda	Janko Tipsarević	6:7(4), 7:6(4), 7:6(4)
Zwycięzca	3.	19 lutego 2012	San José	Twarda (hala)	Denis Istomin	7:6(3), 6:2
Finalista	2.	26 lutego 2012	Memphis	Twarda (hala)	Jürgen Melzer	5:7, 6:7(4)
Finalista	3.	7 października 2012	Tokio	Twarda	Kei Nishikori	6:7(5), 6:3, 0:6
Zwycięzca	4.	17 lutego 2013	San José	Twarda (hala)	Tommy Haas	6:4, 6:3
Finalista	4.	11 sierpnia 2013	Montreal	Twarda	Rafael Nadal	2:6, 2:6
Zwycięzca	5.	29 września 2013	Bangkok	Twarda (hala)	Tomáš Berdych	7:6(4), 6:3
Finalista	5.	6 października 2013	Tokio	Twarda	Juan Martín del Potro	6:7(5), 5:7
Zwycięzca	6.	3 sierpnia 2014	Waszyngton	Twarda	Vasek Pospisil	6:1, 6:4
Finalista	6.	5 października 2014	Tokio	Twarda	Kei Nishikori	6:7(5), 6:4, 4:6
Finalista	7.	2 listopada 2014	Paryż	Twarda (hala)	Novak Đoković	2:6, 3:6
Finalista	8.	11 stycznia 2015	Brisbane	Twarda	Roger Federer	4:6, 7:6(2), 4:6
Zwycięzca	7.	27 września 2015	Petersburg	Twarda (hala)	João Sousa	6:3, 3:6, 6:3
Zwycięzca	8.	10 stycznia 2016	Brisbane	Twarda	Roger Federer	6:4, 6:4
Finalista	9.	20 marca 2016	Indian Wells	Twarda	Novak Đoković	2:6, 0:6
Finalista	10.	19 czerwca 2016	Londyn	Trawiasta	Andy Murray	7:6(5), 4:6, 3:6
Finalista	11.	10 lipca 2016	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Andy Murray	4:6, 6:7(3), 6:7(2)
Finalista	12.	26 lutego 2017	Delray Beach	Twarda	Jack Sock	walkower
Finalista	13.	7 maja 2017	Stambuł	Ceglana	Marin Čilić	6:7(3), 3:6
Finalista	14.	17 czerwca 2018	Stuttgart	Trawiasta	Roger Federer	4:6, 6:7(3)
Finalista	15.	29 sierpnia 2020	Nowy Jork	Twarda	Novak Đoković	6:1, 3:6, 4:6

Gra podwójna (0–1)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	12 czerwca 2011	Halle	Trawiasta	Robin Haase	Rohan Bopanna Aisam-ul-Haq Qureshi	6:7(8), 6:3, 9–11

Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP Tour Masters 1000 (gra pojedyncza)

Turniej	2009	2010	2011	2012	2013	2014	2015	2016	2017	2018	2019	2020	2021	2022	2023	2024	Wygrane turnieje	Bilans w turnieju
Wielki Szlem
Australian Open	–	–	4R	3R	4R	3R	QF	SF	QF	1R	QF	QF	4R	–	–	1R	0 / 12	34–12
French Open	–	–	1R	3R	3R	QF	–	4R	4R	–	–	–	–	–	–		0 / 6	14–6
Wimbledon	–	–	2R	2R	2R	SF	3R	F	QF	QF	4R	NH	–	–	2R		0 / 10	28–10
US Open	–	1R	–	4R	4R	4R	3R	2R	–	4R	–	2R	–	–	1R		0 / 9	16–9
Bilans spotkań	0–0	0–1	4–3	8–4	9–4	14–4	8–3	15–4	11–3	7–3	7–2	5–2	3–1	0–0	1–2	0–1	N/A	92–37
ATP Finals
ATP Finals	–	–	–	–	–	RR	–	SF	–	–	–	–	–	–	–		0 / 2	2–4
ATP Tour Masters 1000
Indian Wells	–	–	3R	3R	4R	QF	SF	F	–	SF	SF	NH	–	–	–		0 / 8	23–8
Miami	–	–	2R	3R	3R	QF	4R	QF	3R	QF	3R	NH	4R	–	–		0 / 10	16–7
Monte Carlo	–	–	3R	1R	2R	QF	QF	QF	–	3R	–	NH	–	–	–		0 / 7	12–6
Madryt	–	–	1R	2R	2R	3R	QF	QF	3R	3R	–	NH	–	–	–		0 / 8	11–8
Rzym	–	–	1R	1R	1R	SF	–	2R	QF	–	–	2R	–	–	–		0 / 7	7–7
Montreal/Toronto	1R	1R	–	QF	F	QF	2R	QF	2R	2R	2R	NH	–	–	3R		0 / 11	14–11
Cincinnati	–	–	–	QF	3R	SF	1R	SF	–	QF	–	F	–	–	–		0 / 7	19–7
Szanghaj	–	–	2R	2R	3R	2R	3R	3R	–	1R	–	NH	–	–	–		0 / 7	7–7
Paryż	–	–	1R	3R	3R	F	–	SF	–	2R	2R	SF	–	–	–		0 / 8	15–6
Bilans spotkań	0–1	0–1	5–7	9–8	14–8	21–9	12–7	24–8	4–3	15–6	6–4	10–3	2–1	0–0	2–1	0–0	N/A	124–67
Ranking na koniec sezonu
	373	156	31	13	11	8	14	3	24	18	31	14	70	–	317		N/A

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

     RR, odpadł w fazie grupowej

     –, nie startował w turnieju głównym

     NH, turniej nie odbył się

Bibliografia

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-09-03]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-09-03]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-09-03]  (ang.).