Leopold II (wielki książę Toskanii)

Leopold II Toskański
	Wielki Książę Toskanii
Okres	od 18 czerwca 1824; do 21 lipca 1859
	Dane biograficzne
Dynastia	Habsburgowie Lotaryńscy
Data i miejsce urodzenia	3 października 1797 ; Florencja
Data i miejsce śmierci	29 stycznia 1870 ; Rzym
Ojciec	Ferdynand III Toskański
Matka	Luiza Maria Amelia Teresa Sycylijska
Żona	Maria Anna Saksońska; Maria Antonietta Sycylijska
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Leopold II Jan Józef Franciszek Ferdynand Karol Habsburg-Lotaryński (ur. 3 października 1797 we Florencji; zm. 29 stycznia 1870 w Rzymie) – arcyksiążę, wielki książę Toskanii w latach 1824–1859.

Życiorys

Leopold był synem wielkiego księcia Ferdynanda III Toskańskiego i Luizy Marii, księżniczki Obojga Sycylii oraz wnukiem cesarza Leopolda II i jego żony – infantki Marii Ludwiki Hiszpańskiej. Od 1799 roku towarzyszył ojcu na wygnaniu w Wiedniu, Salzburgu i Würzburgu. Do Toskanii powrócił w 1814 roku.Władzę w księstwie przejął 18 czerwca 1824 roku. Pierwsze dwadzieścia lat panowania poświęcił problemom wewnętrznym państwa. Jego polityka była względnie reakcyjna i najłagodniejsza spośród wszystkich władców Toskanii, która po roku 1832 stała się ostoją liberałów^[1]. Pozostawał pod wpływem Austrii, ale nie stosował się ściśle do zaleceń płynących z Wiednia. Zezwalał na wolność prasy czy też osiedlanie się uchodźców politycznych (jak np. Giuseppe Mazzini) w granicach księstwa^[2].

Wydarzenia z lat 1847/1848 wymusiły na Leopoldzie nadanie księstwu konstytucji^[3]. Stało się to 15 lutego 1848 roku. Nie spełnił jednak zgłaszanych, najbardziej radykalnych postulatów o likwidacji wpływów austriackich w Toskanii, chociaż w marcu tego samego roku – w obawie o tron – wypowiedział wojnę własnej dynastii i posłał do Lombardii nieproszone posiłki Karolowi Albertowi, który podjął walkę o wyzwolenie północnych Włoch spod austriackiego panowania^[4]. Inna sprawa, że w kwietniu – śladem papieża – wycofał się z wojny^[5], ale miasta toskańskie, z Livorno na czele, wywierały naciski by nie odstąpił od ustroju konstytucyjnego^[6]. W zamęcie działań wojennych został zmuszony do ucieczki z Florencji, aczkolwiek po bitwie pod Novarą miejscy notable pośpieszyli wysłać delegację z usilną prośbą by wrócił^[7].

Rodzina

W 1817 r. poślubił Marię Annę Saksońską (1799–1832). Doczekał się z nią trójki potomstwa:

Karolina (1822–1841),
Augusta Ferdynanda (1825–1864) – żona Luitpolda, księcia-regenta Bawarii,
Maksymiliana (1827–1834).

Po śmierci Marii Anny wielki książę ożenił się po raz drugi. Jego żoną została Maria Antonietta Sycylijska, córka Franciszka I Burbona, króla Obojga Sycylii, i królowej Marii Izabeli, infantki hiszpańskiej. Para doczekała się dziesięciorga dzieci:

Maria Izabella (1834–1901) – żona Franciszka Burbon-Sycylijskiego, hrabiego Trapani,
Ferdynand IV (1835–1908) – wielki książę Toskanii, mąż Alicji Burbon-Parmeńskiej,
Maria Teresa (1836–1838),
Maria Krystyna (1838–1849),
Karol Salwator (1839–1892) – mąż Marii Immaculaty Burbon-Sycylijskiej,
Maria Anna (1840–1841),
Rainer (1842–1844),
Maria Ludwika (1847–1917) – żona Charlesa de Isenburg et Büdengen,
Ludwik Salwator (1847–1915),
Jan Salwator, Jan Orth (1852–1891) – mąż Milly Stubel.

Przypisy

Bibliografia

Henryk Wereszycki, Historia Austrii, Ossolineum, Wrocław-Warszawa-Kraków 1986.
Józef Andrzej Gierowski, Historia Włoch, Wrocław 2003.
Tomasz Wituch: Garibaldi. Wrocław-Warszawa-Kraków: 1983.

[CITEREFWituch198337-1] Wituch 1983 ↓, s. 37.

[CITEREFWituch198337-38-2] Wituch 1983 ↓, s. 37-38.

[CITEREFWituch1983103-3] Wituch 1983 ↓, s. 103.

[CITEREFWituch1983108-4] Wituch 1983 ↓, s. 108.

[CITEREFWituch1983109-5] Wituch 1983 ↓, s. 109.

[CITEREFWituch1983120-6] Wituch 1983 ↓, s. 120.

[CITEREFWituch1983127-7] Wituch 1983 ↓, s. 127.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]