Josh Barnett
| |
| Pseudonim |
Warmaster |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
191 cm |
| Masa ciała |
112 (2012) kg |
| Styl walki | |
| Klub |
CSW |
| Bilans walk zawodowych[a] | |
| Liczba walk |
43 |
| Zwycięstwa |
35 |
| Przez nokauty |
8 |
| Przez poddania |
21 |
| Przez decyzje |
5 |
| Porażki |
8 |
| Remisy |
0 |
| Nieodbyte |
0 |
| |
| Strona internetowa | |
Josh Lawrence „Josh” Barnett (ur. 10 listopada 1977 w Seattle[1]) − amerykański zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA) oraz wrestler. Były mistrz UFC w wadze ciężkiej (2002), od 2003 roku Król Pancrase w kategorii otwartej.
Mieszane sztuki walki
[edytuj | edytuj kod]UFC
[edytuj | edytuj kod]Pierwszą profesjonalną walkę stoczył w styczniu 1997 roku. Wygrawszy 6 pojedynków z rzędu, w 2000 roku został zaangażowany przez UFC, największą amerykańską organizację MMA. W debiucie podczas gali UFC 27 pokonał przez TKO Gana McGee. W swojej drugiej walce, w lutym 2001 roku doznał pierwszej porażki w karierze, gdy został znokautowany przez Pedro Rizzo. Jednak następne dwa pojedynki − z Semem Schiltem i Bobbym Hoffmanem − wygrał przed czasem, dzięki czemu otrzymał szansę zmierzenia się z Randym Couture'em o mistrzostwo UFC w wadze ciężkiej. Odbyła się ona 22 marca 2002 roku w Las Vegas podczas gali UFC 36. W pierwszej rundzie przewagę miał Couture, podobnie jak na początku drugiej, gdy obalił Barnetta. Barnett zdołał jednak odwrócić losy walki, gdy w połowie drugiej rundy zdobył dominującą pozycję w parterze, a następnie zakończył pojedynek przez TKO celnymi ciosami łokciami i pięściami. Tym samym odebrał Couture'owi tytuł, stając się najmłodszym w historii mistrzem UFC w wadze ciężkiej. Przeprowadzone testy antydopingowe wykazały jednak w organizmie Barnetta obecność zabronionych substancji (trzy sterydy anaboliczne). Choć nie przyznał się on do ich stosowania, Komisja Sportowa Stanu Nevada zawiesiła go 26 lipca 2002 roku na 6 miesięcy, a organizacja UFC pozbawiła tytułu[2].
Występy w Japonii
[edytuj | edytuj kod]Wskutek wpadki dopingowej wyjechał do Japonii, gdzie od lutego 2003 do maja 2004 roku występował jako wrestler w organizacji New Japan Pro Wrestling[3].
Równocześnie kontynuował tam karierę MMA. 31 sierpnia 2003 roku pokonał w Tokio przez duszenie zza pleców Yūkiego Kondō, zdobywając tytuł Króla Pancrase w kategorii otwartej. Cztery miesiące później, podczas organizowanej przez Antonio Inokiego sylwestrowej gali Inoki Bom-Ba-Ye 2003 po raz drugi w karierze wygrał z Semem Schiltem (dźwignia na staw łokciowy).
Sukcesy te sprawiły, że podpisała z nim kontrakt ówcześnie największa organizacja MMA na świecie, PRIDE Fighting Championships. Barnett zadebiutował w niej w październiku 2004 roku, podczas gali PRIDE 28, w przegranym pojedynku z Mirko Filiopoviciem (poddanie po 46 sekundach). Była to pierwsza porażka Amerykanina od ponad 3 lat, ponadto kosztowała go ciężką kontuzję barku, która wyeliminowała go na rok ze startów. W pierwszej walce po powrocie zmierzył się w rewanżu z Filipoviciem − ponownie przegrał, tym razem przez jednogłośną decyzję[4].
Pierwsze zwycięstwo w PRIDE FC zanotował w lutym 2006 roku, gdy podczas PRIDE 31 wygrał przez duszenie zza pleców z Kazuhiro Nakamurą. Następnie wystartował w turniej PRIDE Openweight Grand Prix. W pierwszej rundzie i ćwierćfinale pokonał przez poddanie odpowiednio Aleksandra Jemieljanienkę i Marka Hunta. Półfinały i finał zostały rozegrane jednego dnia − 10 września 2006 roku w Saitama Super Arena. Barnett awansował do finału po wyrównanym pojedynku z byłym mistrzem PRIDE w wadze ciężkiej, Antônio Rodrigo Nogueirą, którego pokonał przez niejednogłośną decyzję sędziów. W walce o mistrzostwo GP zmierzył się po raz trzeci z Filipoviciem. Chorwat dominował od samego początku, dwukrotnie posyłając Amerykanina na deski po kopnięciu w głowę i ciosie podbródkowym. W końcu po 5 minutach i 32 sekundach boju zmusił Barnetta do poddania się na skutek ciosów pięściami w parterze[5].
W 2006 roku Barnett stoczył w PRIDE jeszcze dwie walki − wygraną przed czasem z Pawłem Nastulą i przegrany przez decyzję rewanż z Nogueirą. W 2007 roku PRIDE FC została sprzedana właścicielom UFC i w praktyce przestała funkcjonować, a Barnett został wolnym agentem.
Na ring powrócił wiosną 2008 roku, gdy wystąpił na dwóch pierwszych galach nowo powstałej japońskiej organizacji World Victory Road, pokonując Hidehiko Yoshidę i Jeffa Monsona.
Powrót do USA
[edytuj | edytuj kod]Po 6 latach od chwili odejścia z UFC Barnett stoczył w lipcu 2008 roku swoją pierwszą walkę na terenie USA. Podczas gali Affliction: Banned zrewanżował się Pedro Rizzo za nokaut sprzed 7 lat, samemu nokautując Brazylijczyka lewym sierpowym w drugiej rundzie. W swoim drugim występie dla Affliction, w styczniu 2009 roku pokonał przed czasem Holendra Gilberta Yvela. Trzecią walką miała być zaplanowana na 1 lipca 2009 (Affliction: Trilogy) konfrontacja z ostatnim mistrzem PRIDE FC, Fiodorem Jemieljanienką. Pojedynek ten, jak i cała gala, został jednak odwołany, gdyż przeprowadzony wcześniej test antydopingowy Barnetta przyniósł wynik pozytywny (steryd anaboliczny)[6].
W 2010 roku stoczył dwie wygrane walki poza granicami USA. We wrześniu tego samego roku ogłoszono, że podpisał kontrakt z drugą po UFC najważniejszą amerykańską organizacją − Strikeforce. W 2011 roku wystartował w 8-osobowym turnieju Strikeforce World Grand Prix skupiającym najlepszych zawodników tej organizacji w wadze ciężkiej. W czerwcu, w jednym z ćwierćfinałów pokonał Bretta Rogersa (poddanie w 2. rundzie), natomiast we wrześniowym półfinale wyeliminował Siergieja Charitonowa (poddanie w 1. rundzie)[7]. W walce finałowej, która odbyła się 20 maja 2012 roku, zmierzył się z Danielem Cormierem. Przegrał z nim przez jednogłośną decyzję, doznając pierwszej porażki od niemal 6 lat[8]. Na początku 2013 roku po burzliwych zawirowaniach dotyczących jego powrotu do UFC ostatecznie podpisał kontrakt z największą organizacją MMA na świecie, a po prawie 11 latach (31 sierpnia) ponownie stoczył walkę w oktagonie przeciwko Frankowi Mirowi. Barnett zwyciężył przed czasem posyłając Mira na deski uderzeniem kolanem w klinczu w 1. rundzie.
28 grudnia 2013 przegrał przez nokaut z Travisem Brownem w pierwszej minucie pierwszej rundy[9], natomiast 27 września 2015 wygrał na punkty z Royem Nelsonem[10]. 30 stycznia 2016 uległ pierwszy raz w karierze przez poddanie w walce z Benem Rothwellem[11]. 3 września 2016 pokonał przez poddanie byłego mistrza UFC Andreja Arłouskiego[12].
Afery dopingowe
[edytuj | edytuj kod]Josh Barnett jest jedynym zawodnikiem w historii mieszanych sztuk walki, który trzykrotnie został przyłapany na stosowaniu dopingu[13]. Po raz pierwszy zdarzyło się to w 2001 roku, gdy przed walką z Bobbym Hoffmanem wykryto w jego organizmie niedozwolone substancje wspomagające. Jednak z racji tego, że badanie miało jedynie charakter sondażowy, Barnett nie poniósł ówcześnie żadnych konsekwencji[13].
W 2002, po walce z Randym Couture'em, testy antydopingowe wykazały, że Barnett stosował trzy sterydy anaboliczne (boldenon, fluoxymesteron i nandrolon). W konsekwencji został zdyskwalifikowany na 6 miesięcy i utracił mistrzostwo UFC w wadze ciężkiej. Sam zawodnik nie przyznał się do zażywania niedozwolonych substancji i skrytykował rzetelność testów[14].
Trzeci przypadek miał miejsce 21 lipca 2009, gdy Komisja Sportowa Stanu Kalifornia (CSAC) odmówiła wydania mu licencji na walkę z Fiodorem Jemieljanienką, powołując się na pozytywny wynik przeprowadzonego miesiąc wcześniej testu antydopingowego, który wykrył w moczu zawodnika ślady sterydu anabolicznego drostanolonu. W rezultacie planowana na 1 sierpnia gala Affliction: Trilogy została odwołana, a wkrótce potem jej główny organizator wycofał się z działalności promotorskiej[15]. Barnett ponownie zaprzeczył, że stosował nielegalny doping, równocześnie twierdząc, że nie wie jak substancja znalazła się w jego organizmie[16]. Później twierdził, że przyczyną były zanieczyszczone suplementy.
W marcu 2012 roku, podczas specjalnego przesłuchania przed CSAC, warunkowo odzyskał licencję. W zamian zobowiązał się do poddawania się testom antydopingowym przed każdą swoją walką[17].
Pod koniec roku 2016 ukazała się informacja o tym, że Josh Barnett naruszył politykę antydopingową USADA i zostanie zawieszony do czasu wyjaśnia sprawy. W efekcie otrzymał jedynie upomnienie od Amerykańskiej Agencji Antydopingowej (USADA), a całe zamieszanie z zawieszeniem zawodnika wynikło przez znalezienie w jego organizmie nielegalnej Ostaryny, substancja ta jest często znajdowana w zanieczyszczonych odżywkach, co Barnett udowodnił przed komisją[18].
Osiągnięcia
[edytuj | edytuj kod]- 1999: SuperBrawl 13 - 1. miejsce w turnieju wagi ciężkiej
- 2002: mistrz UFC wagi ciężkiej
- 2003: król Pancrase wagi otwartej (bez limitu)
- 2006: PRIDE Heavyweight Grand Prix - finalista turnieju wagi ciężkiej
- 2012: Strikeforce Heavyweight Grand Prix - finalista turnieju wagi ciężkiej
- 2009: Mistrzostwa Świata IBJJF No Gi w jiu-jitsu - 1. miejsce w kat. ultraciężkiej, czarne pasy[19]
- 2014: mistrz Metamoris wagi ciężkiej[20]
Walka na gołe pięści
[edytuj | edytuj kod]23 października 2020 roku po powrocie do walk stoczył swój pierwszy pojedynek w formule boksu na gołe pięści z możliwością używania uderzeń łokciami, podczas pierwszej gali nowo powstałej organizacji Genesis[21]. Walkę wygrał z byłym mistrzem KSW − Marcinem Różalskim, gdyż ten nie był zdolny wyjść do 3 rundy[22].
Lista walk w grapplingu (niepełna)
[edytuj | edytuj kod]| Wynik | Przeciwnik | Rozstrzygnięcie | Runda | Czas | Rozgrywki | Data | Uwagi |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Remis |  Phil De Fries
|
Remis (brak zakończenia walki przez poddanie) | 1 | 10:00 | XTB KSW Epic: Khalidov vs. Adamek | 24.02.2024 | Zasady Submission fightingu |
| Przegrana |  Gordon Ryan
|
Poddanie (duszenie trójkątne) | 1 | N/A | Quintet | 05.10.2018 | |
| Wygrana | Ryron Gracie
|
Poddanie (dźwignia na staw skokowy) | 1 | 12:58 | Metamoris VI | 09.05.2015 | Walka o mistrzostwo wagi ciężkiej Metamoris |
| Wygrana | Dean Lister
|
Poddanie (dźwignia na kark) | 1 | 19:48 | Metamoris IV | 09.08.2014 | Walka o inauguracyjne mistrzostwo wagi ciężkiej Metamoris |
| Przegrana | Ricardo Almeida
|
Poddanie (duszenie gilotynowe) | N/A | N/A | ADCC | 2000 | |
| Przegrana | Mark Kerr
|
Poddanie (kimura) | N/A | N/A | ADCC | 2000 | +99 kg |
| Przegrana | Garth Taylor
|
Punkty | 1 | 10:00 | ADCC | 1999 | |
| Wygrana |  Pedro Duarte
|
Poddanie | 1 | 1:19 | ADCC | 1999 | |
| Przegrana | Mark Kerr
|
Punkty | 1 | 10:00 | ADCC | 1999 | +99 kg |
| Wygrana | Travis Fulton
|
Punkty | 1 | 15:00 | ADCC | 1999 | +99 kg |
Lista walk w boksie na gołe pięści
[edytuj | edytuj kod]| Wynik | Bilans | Przeciwnik | Rozstrzygnięcie | Runda | Czas | Rozgrywki | Data | Miejsce | Uwagi |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wygrana | 1-0 |  Marcin Różalski
|
TKO (niezdolność do kontynuowania walki) | 2 | 3:00 | Genesis: Różal vs. Barnett | 23.10.2020 | Łódź
|
Debiut w boksie na gołe pięści |
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Josh Barnett w bazie IMDb (ang.)
- ↑ Kevin Iole: UFC fighter flunks drug test. Las Vegas Review-Journal, 14 sierpnia 2004. [dostęp 2011-02-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 kwietnia 2012)]. (ang.).
- ↑ Josh Barnett Profile & Match Listing. profightdb.com. [dostęp 2011-02-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (15 lipca 2011)]. (ang.).
- ↑ Justin Faux: Ten Times Three: The 10 Greatest MMA Trilogies. 24 czerwca 2010. [dostęp 2011-02-20]. (ang.).
- ↑ Jason Nowe: PRIDE Open-Weight Grand Prix Champion Crowned. sherdog.com, 10 września 2006. [dostęp 2011-02-20]. (ang.).
- ↑ Brian Knapp: Update: Affliction Cancels ‘Trilogy’. sherdog.com, 24 lipca 2009. [dostęp 2009-07-24]. (ang.).
- ↑ Brian Knapp: Barnett, Cormier Bound for Final. sherdog.com, 10 września 2011. [dostęp 2011-09-11]. (ang.).
- ↑ Steve Jennum: 'Strikeforce: Heavyweight Grand Prix Final' results: Cormier downs Barnett for tourney win. mmajunkie.com, 20 maja 2012. [dostęp 2012-05-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-11)]. (ang.).
- ↑ Tomasz Chmura: UFC 168: Weidman vs. Silva 2 – wyniki i relacja. mmarocks.pl, 2013-12-29. [dostęp 2017-02-18]. (pol.).
- ↑ Dominik Woźniak: UFC Fight Night 75 – Wyniki!. mma.pl, 2015-09-26. [dostęp 2017-02-18]. (pol.).
- ↑ Jakub Bijan: UFC on FOX 18: Johnson vs. Bader – wyniki. mmarocks.pl, 2016-01-30. [dostęp 2017-02-18]. (pol.).
- ↑ UFC Fight Night 93: Błachowicz vs. Gustafsson – wyniki z gali w Hamburgu. mmarocks.pl, 2016-09-03. [dostęp 2017-02-18]. (pol.).
- ↑ a b Jake Rossen: Barnett: Positive and Negative. sherdog.com, 28 lipca 2009. [dostęp 2011-02-20].
- ↑ CSAC: Barnett Positive for Steroid. sherdog.com, 22 lipca 2009. [dostęp 2011-02-20].
- ↑ Kevin Iole: Affliction folds promotion, will sponsor UFC. Yahoo! Sports, 24 lipca 2009. [dostęp 2011-02-20]. (ang.).
- ↑ Dave Meltzer: Barnett’s “B” sample returns positive. Yahoo! Sports, 31 lipca 2009. [dostęp 2011-02-20]. (ang.).
- ↑ Steven Marrocco: With conditional license, Strikeforce's Barnett says CSAC 'heard me well enough'. mmajunkie.com, 5 marca 2012. [dostęp 2012-03-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-10)]. (ang.).
- ↑ Łukasz Kłosiński: Josh Barnett wygrał z USADA! Zawodnik oczyszczony z zarzutów!. 24 marca 2018. [dostęp 2019-03-10]. (pol.).
- ↑ World Jiu-Jitsu No-Gi Championship 2009 – Results. ibjjf.org. [dostęp 2017-02-18]. (ang.).
- ↑ Anton Tabuena: Metamoris 4 Results: Josh Barnett submits Dean Lister, claims heavyweight title. bloodyelbow.com, 2014-08-09. [dostęp 2017-02-18]. (ang.).
- ↑ Tomasz Chmura, Marcin Różalski zmierzy się na gołe pięści z legendą MMA, byłym mistrzem UFC Joshem Barnettem! [online], mmarocks.pl, 30 września 2020 [dostęp 2024-09-30] (pol.).
- ↑ Polsatsportpl, Genesis: Josh Barnett rozbił Marcina Różalskiego w walce wieczoru - Polsat Sport [online], www.polsatsport.pl [dostęp 2021-03-27] (pol.).
