Przejdź do zawartości

Anderson Silva

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Anderson da Silva
Ilustracja
Silva w 2012
Pseudonim

The Spider

Data i miejsce urodzenia

14 kwietnia 1975[1]
São Paulo[1]

Obywatelstwo

Brazylia
Stany Zjednoczone

Wzrost

188 cm

Masa ciała

84 kg

Styl walki

boks tajski, brazylijskie jiu-jitsu

Trenowany przez

Josuel Distak i Luiz Dorea (boks)
Antônio Rodrigo Nogueira, Sylvio Behring and Ramon Lemos (jiu-jitsu)
Mark Muñoz (zapasy)
Rafael Cordeiro, Pedro Rizzo, Israel Gomes (boks tajski)
Dan Inosanto (panantukan)

Debiut

MMA – 1997
boks – 1998

Federacja

UFC

Kategoria wagowa

średnia
półciężka

Klub

Chute Boxe Academy (1997–2003)
Muay Thai Dream Team (2003–2006)
Brazilian Top Team (2003–2006)
Black House (2007–2013)
Team Nogueira
Killer Bees Muay Thai College (Founded/Current Team)

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

MMA – 46
boks – 3

Zwycięstwa

MMA – 34
boks –

Przez nokauty

MMA – 23
boks – 2

Przez poddania

MMA – 3

Przez decyzje

MMA – 8
boks – 1

Porażki

MMA – 11
boks – 2

Nieodbyte

MMA – 1

  1. Bilans walk aktualny na 5 stycznia 2023.
Strona internetowa

Anderson da Silva (ur. 14 kwietnia 1975 w São Paulo) – brazylijski zawodnik mieszanych sztuk walki, mistrz Shooto (2001), Cage Rage (2004–2008) i UFC (2006–2013) w wadze średniej. Portale Sherdog.com i Yahoo.com w swoich rankingach najlepszych zawodników MMA bez podziału na kategorie wagowe klasyfikowały go przez wiele lat na pierwszym miejscu.

Kariera MMA

[edytuj | edytuj kod]

Wczesna kariera

[edytuj | edytuj kod]

Zawodowy debiut zanotował w Brazylii w 1997 roku. Regularne starty rozpoczął jednak dopiero w 2000 roku, walcząc dla organizacji Mecca. Pierwszą w niej walkę przegrał z Luizem Azeredo przez decyzję sędziowską, po czym wygrał dziewięć kolejnych starć z rzędu (w tym sześć przed czasem)[1]. Jedną z najważniejszych walk we wczesnym okresie kariery Silvy był pojedynek z ówczesnym mistrzem Shooto, Hayato Sakurai. Anderson wypunktował Japończyka, wygrywając przez jednogłośną decyzję, zostając nowym mistrzem Shooto wagi średniej (do 76 kg), a zarazem pierwszym zawodnikiem, który pokonał Sakuraia. Wcześniej Japończyk był niezwyciężony w 20 kolejnych walkach[1].

Pride FC i Cage Rage

[edytuj | edytuj kod]

W 2002 roku rozpoczął karierę w PRIDE FC. W swoich dwóch pierwszych starciach pokonał kolejno Alexa Stieblinga i Alexandra Otsukę. Na gali Pride 25 zmierzył się z ówczesnym mistrzem UFC w wadze półśredniej, Carlosem Newtonem. W trakcie walki, próbując dokonać obalenia, Newton nadział się na skuteczną kontrę Silvy w postaci uderzenia kolanem z wyskoku. Pająk dokończył walkę uderzeniami w parterze, pokonując Kanadyjczyka przez TKO[1].

Kolejne starcie Silvy w PRIDE odbyło się na gali oznaczonej numerem 26. Jego przeciwnikiem był Daiju Takase, którego bilans wynosił wówczas 4-7. Japończyk zaskoczył wszystkich, poddając Silvę za pomocą duszenia trójkątnego[1].

Po porażce z Takase, Silva w 2004 roku pokonał Jeremy'ego Horna przez jednogłośną decyzję. Trzy miesiące później zadebiutował w brytyjskiej organizacji Cage Rage. Na gali Cage Rage 8 wygrał, także przez jednogłośną decyzję, z Lee Murrayem. Stawką tej walki było mistrzostwo Cage Rage w wadze średniej (do 84 kg).

31 grudnia Silva powrócił do PRIDE, by stoczyć noworoczny pojedynek z Ryō Chōnanem. Mimo całkowitej dominacji, Brazylijczyk nie potrafił zakończyć walki przed czasem. W końcu w trzeciej rundzie walki Chōnan wykonał skuteczną technikę zwaną scissor heel hook (rodzaj dźwigni na stopę), zmuszając Silvę do poddania. Była to ostatnia walka Silvy w PRIDE FC. Od 2005 roku swoją karierę kontynuował w brytyjskiej organizacji Cage Rage, gdzie pokonał kolejno Jorge Riverę przez TKO oraz Curtisa Stouta przez KO.

W 2006 roku wziął udział w turnieju hawajskiej organizacji Rumble on the Rock. Był jego zdecydowanym faworytem, ale ostatecznie przegrał już w pierwszym starciu z Yūshin Okamim. Brazylijczyk podczas walki w parterze złamał regulamin organizacji, kopiąc Okamiego w twarz, za co został zdyskwalifikowany.

Ostatnią walką Silvy w organizacji Cage Rage było starcie z Tonym Fryklundem na Cage Rage 16. Brazylijczyk efektownie wygrał, nokautując rywala w pierwszej rundzie uderzeniem łokciem[1].

Ultimate Fighting Championship

[edytuj | edytuj kod]

W połowie 2006 roku Brazylijczyk podpisał kontrakt z amerykańskim Ultimate Fighting Championship. Zadebiutował walką z Chrisem Lebenem na gali Ultimage Fight Night 5. Silva zdominował to trwające zaledwie 49 sekund starcie, ostatecznie nokautując rywala kopnięciem kolanem. Tym samym przerwał jego serię sześciu kolejnych zwycięstw[1].

Dzięki temu zwycięstwu Silva otrzymał szansę zmierzenia się z niepokonanym od ośmiu walk mistrzem wagi średniej UFC, Richem Franklinem. Walka odbyła się na gali UFC 64: Unstoppable 14 października 2006 roku. Silva pokonał Franklina w ciągu niespełna trzech minut przez TKO, stając się tym samym nowym mistrzem wagi średniej[1].

Pierwszą okazją do obrony mistrzowskiego pasa dla Andersona Silvy miało być starcie ze zwycięzcą czwartego sezonu The Ultimate Fighter, Travisem Lutterem. Amerykanin nie zdążył jednak zbić wagi, w związku z czym stawką walki nie był pas mistrzowski. Silva wygrał przez poddanie na początku drugiej rundy. W drugiej obronie tytułu Pająk pokonał Nate'a Marquardta na dziesięć sekund przed końcem pierwszej rundy przez TKO (seria ciosów)[1].

W październiku 2007 roku doszło do walki rewanżowej z Franklinem. Po raz kolejny lepszy okazał się Anderson Silva. Brazylijczyk wygrał przez TKO w pierwszej minucie i siódmej sekundzie drugiej rundy. Silva obronił nie tylko pas, ale dostał także nagrodę za najlepszy nokaut wieczoru. Po kolejnej udanej obronie tytułu, tym razem w walce z Danem Hendersonem, w związku z brakiem kandydatów do walki o tytuł, Silva postanowił tymczasowo przenieść się do wagi półciężkiej. W swoim debiutanckim starciu w tej dywizji w 61 sekund znokautował Jamesa Irvina. Kolejne dwie walki stoczył w wadze średniej. W pierwszym z nich pokonał Patricka Côté, a w drugim swojego rodaka Thalesa Leitesa, po raz kolejny skutecznie broniąc tytułu.

8 sierpnia 2009 roku na gali UFC 101 Silva walczył z Forrestem Griffinem – ponownie w ramach wagi półciężkiej. Silva zdeklasował rywala, trzy razy posyłając go na deski i w końcu nokautując go prawym prostym w trzeciej minucie i dwudziestej trzeciej sekundzie pierwszej rundy. 10 kwietnia 2010 roku (UFC 112) po raz szósty z rzędu obronił pas mistrza wagi średniej (rekord UFC), tym razem pokonując przez decyzję rodaka, Demiana Maię[1].

14 kwietnia 2010 roku, w dzień 35 urodzin Andersona Silvy, prezydent UFC Dana White ogłosił, że w swojej siódmej z kolei obronie mistrzostwa w wadze średniej Brazylijczyk zmierzy się z Amerykaninem Chaelem Sonnenem. Walka zakontraktowana została na galę UFC 117 (7 sierpnia 2010) w Oakland. W pierwszej rundzie Sonnen sprowadził Silvę do parteru, gdzie zdominował Brazylijczyka, wiele razy trafiając go uderzeniami pięściami. Trzy kolejne rundy wyglądały podobnie: Sonnen dążył do walki w parterze, w którym dominował, co dało mu zdecydowaną przewagę punktową. W ostatniej – piątej – rundzie Silva pośliznął się przy próbie wykonania uniku przed lewym sierpowym Sonnena i walka ponownie przeniosła się do parteru. Tam, na niecałe dwie minuty przed końcem starcia, Silvie udało założyć Amerykaninowi duszenie trójkątne, zmuszając go do poddania się[1].

W tym pojedynku Silva otrzymał więcej uderzeń, niż w swoich wszystkich poprzednich walkach w całej karierze. Według strony CompuStrike do czasu starcia z Sonnenem Brazylijczyk otrzymał 208 ciosów, natomiast Amerykanin trafił go 289 razy[potrzebny przypis]. Po walce pojawiły się doniesienia o kontuzji żeber Brazylijczyka, mimo której postanowił podjąć walkę. Wykluczyła go ona z aktywnego uprawiania sportu do 2011 roku. W kilka tygodni po walce California State Athlethic Comission ogłosiła, że Sonnen nie przeszedł pomyślnie testów antydopingowych. W jego organizmie wykryto bliżej nieokreśloną substancję wspomagającą.

W lutym 2011 roku w ósmej z rzędu udanej obronie tytułu znokautował byłego mistrza UFC w wadze półciężkiej, swego rodaka Vitora Belforta. W sierpniu 2011 roku na gali UFC 134, w walce rewanżowej z Japończykiem Yūshinem Okami (pierwszą walkę Silva przegrał przez dyskwalifikację w 2006 roku), po raz dziewiąty obronił tytuł mistrza wagi średniej UFC przez TKO w drugiej rundzie. 7 lipca 2012 roku na UFC 148 doszło do rewanżowego pojedynku z Amerykaninem Chaelem Sonnenem. Już na początku 1. rundy Sonnen sprowadził do parteru Silvę i sukcesywnie obijał krótkimi ciosami mistrza. Sytuacja odmieniła się w 2. rundzie gdy po jednej z akcji Amerykanina Silva uniknął ciosu obrotowym łokciem przez który Sonnen stracił równowagę i wylądował w parterze. Silva będąc w doskonałej pozycji ryzykownie zadał Amerykaninowi cios kolanem w korpus i skończył pojedynek gradem ciosów w parterze. Niedługo potem Silva zmierzył się z Stephanem Bonnarem w walce wieczoru na gali UFC 153, gdzie w podobny sposób znokautował swojego rywala. Stawką walki nie był pas mistrzowski Brazylijczyka, gdyż walka odbyła się w limicie wagowym do 93 kilogramów.

Szóstego lipca 2013 roku Silva bronił po raz kolejny pasa UFC w wadze średniej do 84 kilogramów. Mimo że był faworytem tej walki uległ Chrisowi Weidmanowi, tracąc tym samym swój rekordowy tytuł. "Spider" przegrał w drugiej rundzie przez nokaut[1]. Przez wielu specjalistów został skrytykowany za styl oraz prowokacje podczas walki. Silva pierwotnie zapowiedział, że nie będzie miał już zamiaru odzyskiwać pasa, ale UFC postanowiło ponownie zestawić ze sobą zawodników.

Do rewanżu z Amerykaninem doszło 28 grudnia 2013 roku podczas UFC 168. Anderson Silva niefortunnie złamał kość piszczelową u nogi, przez co w drugiej rundzie zwyciężył Weidman[2]. "Spider" na kilka godzin po walce przeszedł operację, która zakończyła się sukcesem[3]. 31 stycznia 2015 powrócił do klatki po ciężkiej kontuzji przeciwko byłemu mistrzowi Strikeforce Nickowi Diazowi. Silva pewnie wygrał pojedynek na punkty lecz po walce okazało się, iż był na dopingu – w jego próbce wykryto steryd anaboliczny drostanolon oraz androsteron. Również u Diaza test antydopingowy dał wynik pozytywny na niedozwolone substancję – w jego przypadku było to THC wskazujące na zażycie marihuany[4]. Z tego powodu Komisja Sportowa Stanu Nevada (Nevada Athletic Commission) podjęła decyzję o zmianie wyniku walki ze zwycięstwa Silvy na no-contest (nierozstrzygnięty)[5].

Kariera bokserska

[edytuj | edytuj kod]

Anderson Silva stoczył dwie profesjonalne walki bokserskie. 22 maja 1998 roku przegrał przez TKO w drugiej rundzie z Osmarem Luizem Teixeirą. Po siedmioletniej przerwie Silva powrócił na ring i w 2005 roku stoczył pojedynek z debiutującym w profesjonalnym boksie Julio Cesarem de Jesusem. Silva wygrał przez KO w drugiej rundzie.

Lista walk MMA

[edytuj | edytuj kod]
Wynik Bilans Przeciwnik (bilans przed walką) Rozstrzygnięcie Runda Czas Rozgrywki Data Miejsce Uwagi
Przegrana 34-11 (1) Jamajka Uriah Hall (15-9) TKO (ciosy pięściami) 4 1:24 UFC Fight Night: Hall vs. Silva 31.10.2020 Stany Zjednoczone Las Vegas Ostatnia walka w karierze. Main Event
Przegrana 34-10 (1) Stany Zjednoczone Jared Cannonier (11-4) TKO (kontuzja kolana) 1 4:47 UFC 237 11.04.2019 Brazylia Rio de Janeiro
Przegrana 34-9 (1) Nigeria Israel Adesanya (15-0) Decyzja (jednogłośna) 3 5:00 UFC 234 10.02.2019 Australia Melbourne Bonus za walkę wieczoru
Wygrana 34-8 (1) Stany Zjednoczone Derek Brunson (16-4) Decyzja (jednogłośna) 3 5:00 UFC 208 11.02.2017 Stany Zjednoczone Brooklyn
Przegrana 33-8 (1) Stany Zjednoczone Daniel Cormier (17-1) Decyzja (jednogłośna) 3 5:00 UFC 200 9.07.2016 Stany Zjednoczone Las Vegas Walka w wadze półciężkiej
Przegrana 33-7 (1) Anglia Michael Bisping (27-7) Decyzja (jednogłośna) 5 5:00 UFC Fight Night: Silva vs. Bisping 27.02.2016 Anglia Londyn Bonus za walkę wieczoru
No-contest 33-6 (1) Stany Zjednoczone Nick Diaz (26-9) No-contest (zmiana werdyktu) 5 5:00 UFC 183 31.01.2015 Stany Zjednoczone Las Vegas Testy antydopingowe u Silvy i Diaza dały wyniki pozytywne.
Przegrana 33-6 Stany Zjednoczone Chris Weidman (10-0) TKO (przerwanie walki przez lekarza) 2 1:16 UFC 168 28.12.2013 Stany Zjednoczone Las Vegas Walka o pas UFC w wadze średniej.
Przegrana 33-5 Stany Zjednoczone Chris Weidman (9-0) KO (ciosy pięściami) 2 1:18 UFC 162 06.07.2013 Stany Zjednoczone Las Vegas Stracił mistrzostwo UFC w wadze średniej.
Wygrana 33-4 Stany Zjednoczone Stephan Bonnar (15-7) TKO (uderzenie kolanem w korpus i ciosy pięściami) 1 4:40 UFC 153 13.10.2012 Brazylia Rio de Janeiro Walka w wadze półciężkiej.
Wygrana 32-4 Stany Zjednoczone Chael Sonnen (27-11-1) TKO (uderzenie kolanem w korpus i ciosy pięściami) 2 1:55 UFC 148 07.07.2012 Stany Zjednoczone Oakland Obronił mistrzostwo UFC w wadze średniej.
Wygrana 31-4 Japonia Yūshin Okami (27-5) TKO (ciosy pięściami) 2 2:04 UFC 134 27.08.2011 Brazylia Rio de Janeiro Obronił mistrzostwo UFC w wadze średniej
Wygrana 30-4 Brazylia Vitor Belfort (19-8) KO (kopnięcie frontalne i ciosy pięściami) 1 3:25 UFC 126 05.02.2011 Stany Zjednoczone Las Vegas Obronił mistrzostwo UFC w wadze średniej
Wygrana 29-4 Stany Zjednoczone Chael Sonnen (25-10-1) Poddanie (duszenie trójkątne) 5 3:10 UFC 117 07.08.2010 Stany Zjednoczone Oakland Obronił mistrzostwo UFC w wadze średniej. Po walce w organizmie Sonnena wykryto niedozwolone substancje.
Wygrana 28-4 Brazylia Demian Maia (12-1) Decyzja (jednogłośna) 5 5:00 UFC 112 10.04.2010 Zjednoczone Emiraty Arabskie Abu Zabi Obronił mistrzostwo UFC w wadze średniej.
Wygrana 27-4 Stany Zjednoczone Forrest Griffin (16-5) KO (cios pięścią) 1 3:23 UFC 101 08.08.2009 Stany Zjednoczone Filadelfia Walka w wadze półciężkiej
Wygrana 26-4 Brazylia Thales Leites (14-1) Decyzja 5 5:00 UFC 97 19.04.2009 Kanada Montreal Obronił mistrzostwo UFC w wadze średniej.
Wygrana 25-4 Kanada Patrick Côté (13-4) TKO (kontuzja kolana) 3 0:39 UFC 90 25.10.2008 Stany Zjednoczone Rosemont Obronił mistrzostwo UFC w wadze średniej.
Wygrana 24-4 Stany Zjednoczone James Irvin (14-4) KO (ciosy pięściami) 1 1:01 UFC Fight Night: Silva vs. Irvin 19.07.2008 Stany Zjednoczone Las Vegas Walka w wadze półciężkiej. Po walce w organizmie Irvina wykryto niedozwolone substancje.
Wygrana 23-4 Stany Zjednoczone Dan Henderson (22-6) Poddanie (duszenie zza pleców) 2 4:50 UFC 82 01.03.2008 Stany Zjednoczone Columbus Obronił mistrzostwo UFC w wadze średniej.
Wygrana 22-4 Stany Zjednoczone Rich Franklin (24-2) TKO (ciosy kolanami) 2 1:07 UFC 77 20.10.2007 Stany Zjednoczone Las Vegas Obronił mistrzostwo UFC w wadze średniej.
Wygrana 21-4 Stany Zjednoczone Nate Marquardt (25-6-2) TKO (ciosy pięściami) 1 4:50 UFC 73 07.07.2007 Stany Zjednoczone Sacramento Obronił mistrzostwo UFC w wadze średniej.
Wygrana 20-4 Stany Zjednoczone Travis Lutter (9-3) Poddanie (duszenie trójkątne i ciosy łokciami) 2 2:11 UFC 67 03.02.2007 Stany Zjednoczone Las Vegas Stawką walki nie był tytuł, ponieważ Lutter nie zdołał osiągnąć wymaganej wagi.
Wygrana 19-4 Stany Zjednoczone Rich Franklin (22-1) TKO (cios kolanem) 1 2:59 UFC 64 14.10.2006 Stany Zjednoczone Las Vegas Zdobył mistrzostwo UFC w wadze średniej.
Wygrana 18-4 Stany Zjednoczone Chris Leben (15-2) KO (cios kolanem) 1 0:49 UFC Fight Night 5 28.06.2006 Stany Zjednoczone Las Vegas
Wygrana 17-4 Stany Zjednoczone Tony Fryklund (11-5) KO (cios łokciem) 1 2:02 Cage Rage 16: Critical Condition 22.04.2006 Anglia Londyn Obronił mistrzostwo Cage Rage w wadze średniej.
Przegrana 16-4 Japonia Yūshin Okami (14-2) Dyskwalifikacja (niedozwolone kopnięcie) 1 2:33 Rumble on the Rock 8 20.01.2006 Stany Zjednoczone Honolulu Pierwsza runda turnieju ROTR WW.
Wygrana 16-3 Stany Zjednoczone Curtis Stout (10-6-1) KO (ciosy pięściami) 1 4:59 Cage Rage 14: Punishment 03.12.2005 Anglia Londyn Obronił mistrzostwo Cage Rage w wadze średniej.
Wygrana 15-3 Stany Zjednoczone Jorge Rivera (10-3) TKO (ciosy kolanami i pięściami) 2 3:53 Cage Rage 11: Face Off 30.04.2005 Anglia Londyn Obronił mistrzostwo Cage Rage w wadze średniej.
Przegrana 14-3 Japonia Ryō Chōnan (7-4) Poddanie (dźwignia na stopę) 3 3:08 Pride Shockwave 2004 31.12.2004 Japonia Saitama
Wygrana 14-2 Anglia Lee Murray (8-1-1) Decyzja 5 5:00 Cage Rage 8: Knights of the Octagon 11.09.2004 Anglia Londyn Zdobył mistrzostwo Cage Rage w wadze średniej.
Wygrana 13-2 Stany Zjednoczone Jeremy Horn (70-12-5) Decyzja 3 5:00 Gladiator FC: Day 2 27.06.2004 Korea Południowa Seul
Wygrana 12-2 Brazylia Waldir Dos Anjos (2-9) TKO (poddanie przez narożnik) 1 5:00 Conquista Fight 1 20.12.2003 Brazylia Vitória da Conquista
Przegrana 11-2 Japonia Daiju Takase (4-7-1) Poddanie (duszenie trójkątne) 1 8:33 Pride 26: Bad to the Bone 08.06.2003 Japonia Jokohama
Wygrana 11-1 Kanada Carlos Newton (12-6) KO (uderzenie kolanem z wyskoku i ciosy pięściami) 1 6:27 Pride 25: Body Blow 16.03.2003 Japonia Jokohama
Wygrana 10-1 Japonia Alexander Otsuka (4-10) Decyzja 3 5:00 Pride 22: Beasts From The East 2 29.09.2002 Japonia Nagoja
Wygrana 9-1 Stany Zjednoczone Alex Stiebling (12-1-1) TKO (walka zatrzymana przez lekarza) 1 1:23 Pride 21: Demolition 23.06.2002 Japonia Saitama
Wygrana 8-1 Brazylia Roan Carneiro (0-1) Poddanie (ciosy pięściami) 1 5:32 Macca: World Vale Tudo 6 31.01.2002 Brazylia Kurytyba
Wygrana 7-1 Japonia Hayato Sakurai (18-0-2) Decyzja 3 5:00 Shooto: The Top 7 26.08.2001 Japonia Osaka Zdobył mistrzostwo Shooto w wadze średniej
Wygrana 6-1 Brazylia Israel Albuquerque (0-2) Poddanie (ciosy pięściami) 1 6:17 Macca: World Vale Tudo 6 09.06.2001 Brazylia Kurytyba
Wygrana 5-1 Japonia Tetsuji Kato (13-2) Decyzja 3 5:00 Shooto: The Top 2 02.03.2001 Japonia Tokio
Wygrana 4-1 Brazylia Claudionor Fontinelle (5-4-1) TKO (ciosy pięściami) 1 4:35 Mecca: World Vale Tudo 4 16.12.2000 Brazylia Kurytyba
Wygrana 3-1 Brazylia Jose Barreto (0-0) TKO (ciosy pięściami) 1 1:06 Mecca: World Vale Tudo 2 12.08.2000 Brazylia Kurytyba
Przegrana 2-1 Brazylia Luiz Azeredo (1-1) Decyzja 2 10:00 Mecca: World Vale Tudo 1 27.05.2000 Brazylia Kurytyba
Wygrana 2-0 Brazylia Fabricio Camoes (0-0) TKO (niezdolność do walki) 1 25:14 Brazilian Freestyle Circuit 1 25.06.1997 Brazylia Campo Grande
Wygrana 1-0 Brazylia Raimundo Pinheiro (1-1) Poddanie (duszenie zza pleców) 1 1:53 Brazilian Freestyle Circuit 1 25.06.1997 Brazylia Campo Grande Debiut w MMA

Filmografia (wybór)

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l m Statystyki i rekord MMA na tapology.com [online], tapology.com [dostęp 2018-01-27] (ang.).
  2. UFC 168: Straszna kontuzja w walce wieczoru. Anderson Silva złamał nogę! – WP SportoweFakty [online], www.sportowefakty.pl [dostęp 2017-11-21] (pol.).
  3. MMA: Anderson Silva już po operacji – WP SportoweFakty [online], www.sportowefakty.pl [dostęp 2017-11-21] (pol.).
  4. Jacek Okniński: Anderson Silva oraz Nick Diaz oblali testy antydopingowe. mmarocks.pl, 4 lutego 2015. (pol.).
  5. Jakub Madej: Zwycięstwo Andersona Silvy zmienione na „no contest”. mymma.pl, 6 lutego 2015. [zarchiwizowane z tego adresu (6 lutego 2015)]. (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]