Przejdź do zawartości

Jadwiga Sosnkowska

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jadwiga Sosnkowska
Jadwiga Żukowska
Ilustracja
Jadwiga Sosnkowska (1928)
Data i miejsce urodzenia

26 lutego 1901
Petersburg

Data i miejsce śmierci

11 stycznia 1993
Warszawa

Miejsce spoczynku

Cmentarz Powązkowski w Warszawie

Narodowość

polska

Rodzice

Władysław, Jadwiga

Małżeństwo

Kazimierz Sosnkowski

Dzieci

Aleksander, Jan, Zygmunt, Mieczysław, Piotr

Odznaczenia
Krzyż Pro Ecclesia et Pontifice (od 1908)
Multimedia w Wikimedia Commons

Jadwiga Sosnkowska, z domu Żukowska (ur. 26 lutego 1901 w Petersburgu, zm. 11 stycznia 1993 w Warszawie) – polska działaczka społeczna, żona generała Kazimierza Sosnkowskiego.

Jadwiga Żukowska i Kazimierz Sosnkowski wychodzą z kościoła po ślubie 30 kwietnia 1921
Stefan Szelestowski i Jadwiga Sosnkowska podczas treningu lekkoatletycznego (1928)
Sierżant Hoff i Jadwiga Sosnkowska podczas treningu szermierczego (1928)
Raut u prezydenta RP wiosną 1928. Na zdjęciu: siostra królowej Afganistanu (1), Jadwiga Sosnkowska (2), kpt. Leonard Matuszewski (3), płk SG Wojciech Fyda (4)
Osobistości podczas wodowania ORP Orzeł 15 stycznia 1938 we Vlissingen. Z kwiatami matka chrzestna Jadwiga Sosnkowska. Obok m.in. Wacław Babiński, Stanisław Kwaśniewski, Jerzy Świrski
Nagrobek Jadwigi Sosnkowskiej na warszawskich Powązkach

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się 26 lutego 1901 w Petersburgu jako córka Władysława Żukowskiego (1868–1916, matematyk, przemysłowiec, poseł do rosyjskiej Dumy) i Jadwigi z domu Jałowieckiej (1875–1951)[1][2]. Poprzez babki z linii matek była spokrewniona z Józefem Piłsudskim (poznała go osobiście po jego ucieczce z więzienia w 1901, gdy przez dwa dni przechowywali go jej rodzice)[3]. W mieście urodzenia przebywała do kresu I wojny światowej[2]. W międzyczasie ukończyła domowe kształcenie w zakresie szkoły podstawowej według programu sióstr urszulanek w Krakowie, gdzie dojeżdżała co roku na egzaminy[1]. Na początku listopada 1918 przybyła na ziemie polskie[1][2].

II Rzeczpospolita

[edytuj | edytuj kod]

W 1919 poznała generała Kazimierza Sosnkowskiego (1885–1969), którego poślubiła 30 kwietnia 1921 w katedrze Św. Jana na Starym Mieście w Warszawie (z racji nieobecności zmarłego ojca rolę wydającego ją za mąż objął Józef Piłsudski, prowadzący pannę młodę do ołtarza, gdzie sakramentu parze udzielił ksiądz kardynał Aleksander Kakowski przewodniczący uroczystości w otoczeniu czterech biskupów)[4][5][1][2]. Podczas wojny polsko-bolszewickiej zgłosiła się jako ochotniczka do szpitala przy ul. Smolnej w Warszawie i tam pracowała[6].

Niespełna miesiąca po ślubie, 24 maja 1921 młoda para została wybrana do władz naczelnych Towarzystwa Gniazd Sieroczych: Kazimierz został prezesem, a Jadwiga wiceprezesem[7]. W latach II Rzeczypospolitej rodzina zamieszkiwała w Warszawie, Poznaniu i ponownie w stolicy[1]. W małżeństwie z gen. K. Sosnkowskim Jadwiga urodziła pięciu synów:

  • Aleksandra (ur. 6 marca 1922) – żołnierz, uczestnik kampanii wrześniowej, marynarz ORP Błyskawica, następnie inżyniera lotnictwa zamieszkałego w USA (jego ojcem chrzestnym w 1929 był Józef Piłsudski)[8],
  • Jana (ur. 20 marca 1924) – w 1940 szkolący się na obserwatora, żołnierz Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, następnie zatrudniony w liniach lotniczych Air Canada,
  • Zygmunta Antoniego (ur. 20 kwietnia 1929) – pułkownik armii kanadyjskiej,
  • Mieczysława Józefa (ur. 5 lutego 1932) – pilot-oblatywacz,
  • Piotra (ur. 6 kwietnia 1934) – zamieszkały we Francji, prezes honorowy firmy Rémy Cointreau w Paryżu[9][1].

Zajmowała się domem i towarzyszyła mężowi[1]. W latach 20. była znana jako działaczka na polu wychowania dzieci[10]. Była opiekunką drużyny harcerskiej w Porażynie[11]. Znała kilka języków[12][1]. Uprawiała jeździectwo, amatorsko lekkoatletykę i gimnastykę oraz poznała pilotaż[1][2][13]. Na początku 1928 ogłoszono, że przystąpiła do sekcji lekkoatletycznej Polonii Warszawa, trenując pod okiem Stefana Szelestowskiego i zamierzała specjalizować się w biegach krótkich oraz przez płotki[14][13]. W lutym tego roku trenowała szermierkę z sierżantem Hoffem[15], a w kwietniu tego samego roku zgłosiła się do kobiecych mistrzostw Warszawy w szermierce[16]. Z uwagi na funkcje sprawowane przez męża i swoją znajomość języków obcych pełniła funkcje protokolarne podczas wizyt głów państw w Polsce[12]. Było tak np. podczas odwiedzin króla Rumunii Ferdynanda I i jego żony Marii w 1923[17]. W trakcie wizyty w Polsce króla Afganistanu Amanullaha Chana na przełomie kwietnia i maja 1928 została przydzielona do boku królowej Sorayi Tarzi[10][18].

Po próbie samobójczej męża w obliczu wybuchu zamachu majowego w 1926 pod koniec tego roku cała rodzina osiadła w Warszawie i odtąd zamieszkiwała w skrzydle gmachu (później mieszczącego Urząd Rady Ministrów) aż do 1939[19]. W czerwcu 1936 J. Sosnkowska odniosła niegroźne obrażenia w katastrofie kolejowej w Gułtowach[20].

15 stycznia 1938 w holenderskim Vlissingen została matką chrzestną okrętu podwodnego ORP Orzeł podczas jego wodowania (przecięła wówczas toporkiem linę)[21][22]. 27 stycznia 1938 została udekorowana przez biskupa polowego Józefa Gawlinę papieskim orderem Pro Ecclesia et Pontifice za zasługi przy stworzeniu kaplicy w Korpusie Kadetów we Lwowie i za opiekę nad nią[23].

II wojna światowa

[edytuj | edytuj kod]

25 lub 31 sierpnia 1939 jako siostra rezerwowa Polskiego Czerwonego Krzyża zgłosiła się do Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie i tam po wybuchu II wojny światowej pełniła służbę jako pielęgniarka na oddziale VI w trakcie obrony stolicy (trafiali tam najciężej ranni, przeprowadzano amputacje; wraz z nią pracowała tam Halina Auderska) i następnie do 31 marca 1940[24][6][1][2][25]. Wówczas zamieszkiwała na terenie tego szpitala początkowo nie znając losów męża i dzieci, przebywających już we Francji[26]. Później, wobec zagrożenia dalszym przebywaniem w okupowanym kraju zorganizowano jej wyjazd, podczas którego dysponujący sfabrykowane dokuenty tożsamości miała opuścić Polskę jako szósta żona Samsona Mikicińskiego[27]. Na początku 1940 podróżowała wraz z nim oraz inną kobietą wpierw samochodem do Krakowa i Wrocławia, następnie przez granicę do Berlina i dalej do Akwizgranu, po czym koleją do Brukseli, skąd tym samym środkiem lokomocji dotarła do Paryża 3 kwietnia łącząc się tam z mężem[28].

W stolicy Francji od razu włączyła się w działalność PCK, wizytując francuskie więzienia i wynajdując w nich aresztowanych Polaków w związku z brakiem dokumentów tudzież podejrzanych, aby wykorzystać ich dla sprawy polskiej[29]. W obliczu upadku Francji z Angers udała się wraz trzema młodszymi synami do portu Libourne, a następnie zostali ewakuowani na pokładzie krążownikiem „Arethusa” do Wielkiej Brytanii[30]. Tam z Liverpoolu dostali się do Londynu, gdzie zamieszkali z generałem Sosnkowskim[31]. Po trzech tygodniach statkiem MS „Batory” na zaproszenia konsula Tadeusza Brzezińskiego popłynęła do Kanady i ulokowała trzech młodszych synów u jego rodziny w Montrealu[32]. W grudniu 1940 została przewodniczącą utworzonego Stowarzyszenia Uchodźczyń Polskich w Kanadzie[33]. Po około 6 tygodniach wróciła do Londynu już po wybuchu bitwy o Anglię i wraz z mężem, jako wolontariusze, zgłosili się do doraźnej straży ogniowej gasząc pożary[34]. W maju 1941 generał został ranny w jednej z takich akcji, po czym był leczony w Szkocji, skąd po pewnym czasie oboje wrócili do Londynu[35].

W trakcie powstania warszawskiego w 1944, jako jedna z polskich osobistości, próbowała wpłynąć na władze Wielkiej Brytanii, aby wsparły walczących Polaków[36].

Powojenne losy

[edytuj | edytuj kod]

Jesienią 1944 kanadyjski rząd zaproponował Sosnkowskim czasowy pobyt, gwarantując im wizy dyplomatyczne i w listopadzie tego roku oboje odpłynęli z Anglii statkiem MS „Stalowa Wola” do Nowego Jorku, spędzając tam 7 dni, po czym zamieszkali w Montrealu, zostając tam na stałe[37]. W Kanadzie nie mogli podjąć pracy zarobkowej, gdyż obowiązywał tam zakaz zatrudniania osób po przekroczeniu 40. roku życia[38]. Na przełomie 1946/1947 zakupili farmę o powierzchni 25 akrów w osadzie Arundel nad jeziorem Bevan Lake ok. 115 km na północny zachód od Montrealu, gdzie znajdowały się łąki oraz dwa kilkudziesięcioletnie domy ze stodołą[38][39]. Samodzielnie wyremontowali oba budynki i nabyli zwierzęta gospodarskie: Jadwiga hodowała 2 krowy i około 60 kur, a Kazimierz 12 świń[38]. Później utrzymywali się z wynajmowania pokoi turystom[38].

W trakcie długotrwałej choroby męża opiekowała się nim[40]. Zgodnie z jego testamentem, spisanym w Montrealu 8 grudnia 1967, została uczyniona jedyną wykonawczynią jego ostatniej woli, w której zlecił jej kremację zwłok i przeniesienie urny do grobu rodzinnego w Polsce – to samo dotyczyło pamiątek i archiwów[41][42]. Generał zmarł w 1969, a po jego śmierci Jadwiga zamieszkała w Hiszpanii[43][1][2]. Poza sprawowaniem pieczy nad jego spuścizną sama prowadziła poszukiwania archiwalne[44]. Dysponowała sporą wiedzą na tematy życiorysu męża i wydarzeń z historii Polski[44]. 7 grudnia 1984 przekazała na ręce dyrektora Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie, płk. dr. hab. Witolda Wincentego Lisowskiego, mundury wyjściowe, odznaczenia i dokumenty swojego męża[45]. W tym samym roku Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce wydał oświadczenie, w którym podano, że w testamencie z 22 stycznia 1969 gen. Sosnkowski nakazał żonie i synowi Piotrowi, ażeby wszystkie jego odznaczenia, medale i pamiątki oraz archiwum oddali do Instytutu Józefa Piłsudskiego w Ameryce, wobec czego postępowanie J. Sosnkowskiej miało nosić znamiona działania sprzecznego z ostatnią wolą zmarłego[46].

10 listopada 1983 (po emisji ostatniego odcinka serialu Polonia Restituta na antenie TVP) oraz dwukrotnie w 1984 i w 1986 wystąpiła w programach, w których rozmowy z nią prowadził Włodzimierz T. Kowalski[47][48] (np. w 1986 audycja pt. Polityka i obyczaje[49]). Wytoczyła proces Towarzystwu Historyczno-Literackiemu w Paryżu, a w 1985 sąd odddalił jej pretensje[50]. Otrzymała nagrodę „Specjalny Złoty Ekran” za rok 1985, przyznawaną przez tygodnik „Ekran”[51]. Wyróżnienie odebrała 28 października 1985 w Warszawie (pierwotnie w marcu 1985 nie mogła)[52]. Cykl wywiadów z J. Sosnkowską ukazywał się na łamach tygodnika „Perspektywy”, co w 1987 skrytykował Jan Krawiec, redaktor naczelny „Dziennika Związkowego” z Chicago, mówiąc iż generałowa stała się „narzędziem propagandy komunistycznej”[53]. Wcześniej Andrzej Pomian na falach Radia „Wolna Europa” zganił rozmowy generałowej z W.T. Kowalskim[54]. W 1988 ukazała się książka pt. W kręgu mitów i rzeczywistości, której autorami byli Jadwiga Sosnkowska i wspomniany W. T. Kowalski[2].

Jadwiga Sosnkowska zmarła 11 stycznia 1993 w Warszawie[55][56]. Została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[56].

W 2012 do ambasady RP w Madrycie zgłosili się właściciele domu, w którym przed laty mieszkała Jadwiga Sosnkowska, informując, że znajdują się tam nadal fragmenty spuścizny po generale Kazimierzu Sosnkowskim, które następnie po interwencji przekazano do Centralnego Archiwum Wojskowego[57].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j k Jadwiga Sosnkowska. ogrodywspomnien.pl. [dostęp 2024-11-04].
  2. ↑ a b c d e f g h W kręgu mitów i rzeczywistości. antykwariatmole.abc24.pl. [dostęp 2024-11-04].
  3. ↑ W kręgu 1988 ↓, s. 14, 15.
  4. ↑ Zaślubiny jenerała Sosnkowskiego. „Nowości Illustrowane”. Nr 21, s. 11, 21 maja 1921. 
  5. ↑ W kręgu 1988 ↓, s. 15, 17.
  6. ↑ a b Jadwiga Sosnkowska. W szpitalu warszawskim (wrzesień 1939). „Wiadomości Polskie, Polityczne i Literackie”. Nr 17, s. 1–2, 26 kwietnia 1942. 
  7. ↑ Z T-ia gniazd sierocych. „Gazeta Poranna 2 Grosze”. Nr 146, s. 3, 31 maja 1921. 
  8. ↑ W kręgu 1988 ↓, s. 29–30.
  9. ↑ Andrzej Zięba: Sosnkowski Kazimierz (1885–1969). W: Polski Słownik Biograficzny. T. XL. Kraków: Polska Akademia Nauk i Polska Akademia Umiejętności, 2001, s. 524–539.
  10. ↑ a b Zainteresowania króla i królowej. „Gazeta Poranna 2 Grosze”. Nr 66, s. 1, 1 maja 1928. 
  11. ↑ Tadeusz Orlik, Nagrody Miasta Poznania w dziedzinie kultury i sztuki za rok 1985. Dokończenie, [w:] Kronika Miasta Poznania, nr 4/1986, s. 64–68, ISSN 0137-3552.
  12. ↑ a b W kręgu 1988 ↓, s. 20.
  13. ↑ a b P. generałowa Sosnkowska członkinią Polonii. „Epoka”. Nr 7, s. 3, 7 stycznia 1928. 
  14. ↑ Gen. Sosnkowska. „Stadjon”. Nr 3, s. 6, 17 stycznia 1928. 
  15. ↑ Z bronią w ręku. „Przegląd Wieczorny”. Nr 36, s. 4, 14 lutego 1928. 
  16. ↑ Strzeżcie się sportowcy! Panie warszawskie atakują z kolei szermierkę. „Express Poranny”. Nr 115, s. 4, 26 kwietnia 1928. 
  17. ↑ W kręgu 1988 ↓, s. 20–21.
  18. ↑ Jadwiga Sosnkowska. „Światowid”. Nr 20, s. 4, 12 maja 1928. 
  19. ↑ W kręgu 1988 ↓, s. 28.
  20. ↑ Przyczyny katastrofy pod Wrześnią. Generałowa Sosnkowska została zraniona. „Kurier Zachodni”. Nr 179, s. 2, 3 lipca 1936. 
    •Gen. Sosnkowska ranna w katastrofie kolejowej pod Wrześnią. „Słowo”. Nr 183, s. 2, 6 lipca 1936. 
  21. ↑ Polski okręt podwodny „Orzeł” spłyną wczoraj na wodę. „Express Poranny”. Nr 16, s. 4, 16 stycznia 1938. 
  22. ↑ Rozbudowa floty wojennej. „Kolejowe Przysposobienie Wojskowe”. Nr 1, s. 14, 25 stycznia 1938. 
  23. ↑ Wiadomości bieżące. Odznaczenie. „Kurier Warszawski”. Nr 31, s. 3, 1 lutego 1938. Rozkaz Wewnętrzny Biskupa Polowego Wojsk Polskch. Warszawa: 1938, s. 37–44. [dostęp 2024-12-12].
  24. ↑ Jadwiga Sosnkowska. Reminiscences of a nurse. „Tygodnik Polski”. Nr 42, 43, 44, s. 3, 24 października 1943. (ang.). 
  25. ↑ W kręgu 1988 ↓, s. 59.
  26. ↑ W kręgu 1988 ↓, s. 60, 75.
  27. ↑ W kręgu 1988 ↓, s. 75.
  28. ↑ W kręgu 1988 ↓, s. 76–77, 78.
  29. ↑ W kręgu 1988 ↓, s. 80.
  30. ↑ W kręgu 1988 ↓, s. 86, 98–99.
  31. ↑ W kręgu 1988 ↓, s. 99.
  32. ↑ W kręgu 1988 ↓, s. 100.
  33. ↑ Katarzyna Szrodt. Powojenna emigracja polskich artystów do Kanady – rozwój życia artystycznego w nowej rzeczywistości w latach 40. i 50. XX wieku. „Archiwum Emigracji. Studia – Szkice – Dokumenty”. Z. 1-2 (12-13), s. 247, 2010. 
  34. ↑ W kręgu 1988 ↓, s. 100, 119.
  35. ↑ W kręgu 1988 ↓, s. 121.
  36. ↑ Mieczysław Pruszyński. Jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec. „Tygodnik Polski”. Nr 51-52, s. 6, 24 grudnia 1944. 
  37. ↑ W kręgu 1988 ↓, s. 218–219, 221.
  38. ↑ a b c d W kręgu 1988 ↓, s. 221.
  39. ↑ Andrzej Zięba: Sosnkowski Kazimierz (1885–1969). W: Polski Słownik Biograficzny. T. XL. Kraków: Polska Akademia Nauk i Polska Akademia Umiejętności, 2001, s. 524–539.
    •Z listów i depesz kondelencyjnych. „Wiadomości”. Nr 10, s. 4, 8 marca 1970. 
    •Jadwiga Sosnkowska. Korespodencja. „Wiadomości”. Nr 46, s. 4, 14 listopada 1970. 
  40. ↑ Stanisław Babiński. Przemówienie radiowe. „Wiadomości”. Nr 41, s. 7, 11 października 1970. 
  41. ↑ W kręgu 1988 ↓, s. 5, 226, 227.
  42. ↑ Tadeusz Brzeziński. Gen. Sosnkowski w Kanadzie (Wspomnienie w pierwszą rocznicę zgonu). „Wiadomości”. Nr 41, s. 3, 11 października 1970. 
  43. ↑ W kręgu 1988 ↓, s. 5, 13, 221.
  44. ↑ a b Roman Dębecki. Po telewizyjnych rozmowach z generałową Sosnkowska. Jak to było?. „Nowiny”. Nr 229, s. 3, 25 września 1984. 
  45. ↑ Tomasz Honkisz. Kronika – przegląd wydarzeń. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. Tom 1–2, 1985. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”. ISSN 0043-7182. 
    •Wdowa po generale broni... „Kronika Poświęcona Sprawom Polskim”. Nr 11/12, s. 15, 1984. 
    •Jadwiga Sosnkowska. „Nowiny”. Nr 217, s. 3, 11 września 1984. 
  46. ↑ Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. Problem Testamentu Generała Kazimierza Sosnkowskiego. „Dziennik Związkowy”. Nr 192, s. 2, 2 października 1984. 
  47. ↑ W kręgu 1988 ↓, s. 5, 6.
  48. ↑ Alina Grabowska. To nie „Relaks”, ale katastrofa. „Na Antenie”. Nr 286, s. 2, 6 października 1984. 
  49. ↑ Ogólnopolski program TV. „Nowiny”. Nr 290, 291, s. 6, 8, 12 oraz 13–14 grudnia 1986. 
  50. ↑ Z działalności Towarzystwa Historyczno-Literackiego. „Dziennik Związkowy”. Nr 92, s. 3, 14 maja 1985. 
  51. ↑ W kręgu 1988 ↓, s. 5.
  52. ↑ „Złoty Ekran” dla J. Sosnkowskiej. „Nowiny”. Nr 253, s. 2, 29 października 1985. 
  53. ↑ Jan Krawiec. Generałowa Sosnkowska Narzędziem Propagandy Komunistycznej. „Dziennik Związkowy”. Nr 163, s. 7, 21 i 22 sierpnia 1987. 
  54. ↑ W kręgu 1988 ↓, s. 192–193.
  55. ↑ 11.1.1993. „Kultura”. Wyd. 554-559, s. 159, 1993. 
  56. ↑ a b Cmentarz Stare Powązki: JADWIGA SOSNKOWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2024-11-04].
  57. ↑ Joanna Łuba. Społeczne archiwa polonijne. „Biuletyn EBIB”. Nr 6 (151), s. 4, 2014. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jadwiga_Sosnkowska&oldid=75765538”