Franciszek Dindorf-Ankowicz

Franciszek Józef Dindorf-Ankowicz
	; jako pułkownik WP
	generał brygady
Data i miejsce urodzenia	3 grudnia 1888 ; Lwów, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	29 kwietnia 1963 ; Londyn, Wielka Brytania
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1947
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Stanowiska	dowódca: 1 Syberyjski Pułk Piechoty, piechoty dywizyjnej w 30 Dywizji Piechoty, 10 Dywizja Piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa,; wojna polsko-bolszewicka,; II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Franciszek Józef Dindorf-Ankowicz (ur. 3 grudnia 1888 we Lwowie^[1], zm. 29 kwietnia 1963 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Najstarszy z dziewięciorga dzieci Józefa i Barbary z d. Friedel. Ukończył gimnazjum realne we Lwowie i zdał w 1907 maturę. W 1914 ukończył studia na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej^[2]^[3]. Od sierpnia 1910 do sierpnia 1911 odbył roczną służbę wojskową w armii austriackiej, gdzie w 5. i 3. pułku obrony krajowej ukończył szkołę oficerską^[4]. Czynnie działał od 1910 roku w organizacji Armia Polska^[3] i Drużynach Strzeleckich od 1911 do 1 sierpnia 1914, gdzie dowodził m.in. szkołą podchorążych^[4].

Po wybuchu wojny zmobilizowany do armii austriackiej^[1] walczył od 1 sierpnia 1914 do 23 marca 1915 na froncie jako dowódca plutonu w 19 pułku obrony krajowej^[4]. Od 23 marca 1915 do 6 czerwca 1918 w niewoli rosyjskiej i internowany na Syberii^[3]. Na Syberii uczestniczył w formowaniu 5 Dywizji Strzelców Polskich, w której dowodził kompanią i batalionem w 1 pułku strzelców od czerwca 1918 do stycznia 1920^[4]. Ranny w walkach. Po kapitulacji dywizji przedostał się do Harbinu, gdzie od 2 lutego 1920 był dowódcą Legii Oficerskiej^[4].

W lipcu 1920 powrócił do kraju. W wojnie polsko-bolszewickiej i po jej zakończeniu dowodził 1 Syberyjskim pułkiem piechoty w okresie od lipca 1920 do 1 kwietnia 1927. Był autorem publikacji pt. Zarys historji wojennej 82-go syberyjskiego pułku piechoty z 1929. Ukończył kurs dowódców pułków w Rembertowie (listopad 1921 – luty 1922) oraz kurs w Centralnej Szkole Strzelania w Toruniu (maj 1925)^[3]. Zweryfikowany po wojnie w stopniu ppłk., a od 1924 płk^[3]. Od 1927 do 1933^[3] dowódca piechoty dywizyjnej w 30 Dywizji Piechoty w Kobryniu. Od 10 listopada 1932 do 10 sierpnia 1933 był słuchaczem VII kursu w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych. Od listopada 1935^[3] dowódca 10 Dywizji Piechoty w Łodzi.

Do końca lat 30. był wiceprezesem zarządu głównego Związku Sybiraków oraz komendantem koła żołnierzy 5 Syberyjskiej Dywizji^[5].

Na czele 10 DP walczył we wrześniu 1939, obejmując wkrótce dowództwo Grupy Operacyjnej noszącej jego imię. Skapitulował 27 września na Lubelszczyźnie przed Niemcami. W niewoli niemieckiej przebywał w Oflagu Murnau VIIA do końca wojny. Po wyzwoleniu służył przejściowo w 2 Korpusie.

Po zakończeniu wojny osiedlił się z żoną Eugenią z Krzesińskich i synem Jerzym Wojciechem (ur. 1925) w Londynie. Utrzymywał się z pracy jako kreślarz^[6]^[7].

Zmarł w Londynie. Jego prochy zostały pochowane na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera II B 30-5-1)^[8].

Awanse

porucznik – 1918
kapitan – 1918
major – 1919
podpułkownik – 1922
pułkownik – 1924
generał brygady – 19 marca 1938^[3]

Ordery i odznaczenia

Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari nr 16^[9]^[10]
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3747 (1921)^[11]
Krzyż Niepodległości (7 lipca 1931)^[12]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (7 listopada 1925)^[13]
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)^[14]
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)^[15]
Odznaka za Rany i Kontuzje^[14]
Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)^[16]

Przypisy

↑ ^a ^b StanisławS. Łoza StanisławS. (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa : Wydaw. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 142 .
↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 44.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Mieczysław Bielski: Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939. s. 378, 761.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. s. 760.
↑ Skład Zarządu Głównego Związku Sybiraków. „Sybirak”. 1-2 (14), s. 88, lipiec 1938.
↑ Włodzimierz Nikitenko: Włóczędzy w generalskich mundurach. Historia.org.pl., 23 września 2014. [dostęp 2016-11-01]. (pol.).
↑ Piotr Stawecki, Generałowie polscy. Zarys portretu zbiorowego 1776–1945, Bellona Warszawa 2010, s.162.
↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze
↑ gen. bryg. Franciszek Dindorf-Ankowicz [online], www.dowodcy1939.wp.mil.pl [dostęp 2020-04-28] [zarchiwizowane z adresu 2010-03-27] .
↑ Bohaterowie 1939 [online], www.bohaterowie1939.pl [dostęp 2020-04-28] .
↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3424 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 43, s. 1723)
↑ M.P. z 1931 r. nr 156, poz. 227 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ M.P. z 1925 r. nr 262, poz. 1083 „za zasługi przy tworzeniu wojska poza granicami Państwa”.
↑ ^a ^b Na podstawie fotografii [1].
↑ M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 76 z 22.07.1925

Bibliografia

Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1990, s. 760–761. ISBN 83-211-1096-7.
Mieczysław Bielski: Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991, s. 378. ISBN 83-11-07836-X.
Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.

[kto142-1] StanisławS. Łoza StanisławS. (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa : Wydaw. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 142 .

[CITEREFPolak_(red.)199344-2] Polak (red.) 1993 ↓, s. 44.

[grupa-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Mieczysław Bielski: Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939. s. 378, 761.

[jurga-4] Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. s. 760.

[5] Skład Zarządu Głównego Związku Sybiraków. „Sybirak”. 1-2 (14), s. 88, lipiec 1938.

[WGM-6] Włodzimierz Nikitenko: Włóczędzy w generalskich mundurach. Historia.org.pl., 23 września 2014. [dostęp 2016-11-01]. (pol.).

[7] Piotr Stawecki, Generałowie polscy. Zarys portretu zbiorowego 1776–1945, Bellona Warszawa 2010, s.162.

[8] Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze

[9] gen. bryg. Franciszek Dindorf-Ankowicz [online], www.dowodcy1939.wp.mil.pl [dostęp 2020-04-28] [zarchiwizowane z adresu 2010-03-27] .

[10] Bohaterowie 1939 [online], www.bohaterowie1939.pl [dostęp 2020-04-28] .

[11] Dekret Wodza Naczelnego L. 3424 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 43, s. 1723)

[12] M.P. z 1931 r. nr 156, poz. 227 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[13] M.P. z 1925 r. nr 262, poz. 1083 „za zasługi przy tworzeniu wojska poza granicami Państwa”.

[:0-14] Na podstawie fotografii [1].

[15] M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.

[16] Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 76 z 22.07.1925

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]