Praktykował prawo w Bernie i Delémont (kanton Berno). Pracował w administracji kantonalnej, przez krótki czas był także wykładowcą prawa cywilnego na paryskiej Sorbonie. Od 1888 współpracował z Unią Międzyparlamentarną, od 1892 był sekretarzem generalnym powołanego przy niej Biura Międzyparlamentarnego. W 1892 przewodniczył IV Konferencji Unii Międzyparlamentarnej. Od 1891 pracował także w Międzynarodowym Stałym Biurze Pokoju, gdzie zastąpił Éliego Ducommuna na stanowisku sekretarza generalnego.
Za wieloletnią pracę w międzynarodowych organizacjach pokojowych został w roku 1902 uhonorowany drugą w historii Pokojową Nagrodą Nobla (razem z nim laureatem został Ducommun).
Był autorem Le Cauchemar de l'Europe (1911, „Koszmar Europy”) i innych książek poświęconych historii stosunków międzynarodowych.
