Architektura neobarokowa
Neobarok – nurt w architekturze historyzmu, nawiązujący formalnie do baroku[1], szczególnie w dekoracjach elewacji, rozpowszechniony w końcu XIX wieku (od 1880)[2].
W stylu neobaroku wznoszono przede wszystkim budynki użyteczności publicznej (pałac Ziemstwa Pomorskiego w Szczecinie[3], gmach Towarzystwa Zachęty w Warszawie), zwłaszcza teatry, gdyż włoskie i francuskie korzenie baroku kojarzyły się z rozwojem opery i dramatu. Jednocześnie powstawały neobarokowe budynki mieszkalne, wraz z neorenesansowymi. Neobarok niekiedy występował w architekturze sakralnej (np. kościół Trójcy Świętej w Korfantowie[4]). W końcowej fazie współistniał z secesją, style wzajemnie na siebie wpływały. Sporadycznie był spotykany jeszcze do lat 20. XX wieku[2].
W Austrii neobarok kojarzony był z patriotyzmem, gdyż nawiązywał do stylu panującego w okresie największej potęgi politycznej tego państwa na początku XVIII stulecia[5].
Galeria
[edytuj | edytuj kod]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Historia architektury – historyzm (style neo) – ArchiTrav.pl [online] [dostęp 2023-02-23] (pol.).
- ↑ a b Neobarok - archirama.pl [online], archirama.muratorplus.pl [dostęp 2023-02-23].
- ↑ Pałac Ziemstwa Pomorskiego [online], www.akademiasztuki.eu [dostęp 2023-02-23] (pol.).
- ↑ Kościół pw. Trójcy Świętej - Zabytek.pl [online], zabytek.pl [dostęp 2023-02-23] (pol.).
- ↑ Co by było, gdyby nie rozbiory [online], www.tygodnikpowszechny.pl, 23 stycznia 2018 [dostęp 2023-02-23] (pol.).