J

J
Bruk
Skriftsystem	Latinsk skrift
Type	Alfabet
Opphavsspråk	Latin
Fonetisk bruk	[j] [dʒ]~[tʃ] [x~h] [ʒ] [ɟ] [ʝ] [dz] [tɕ] [gʱ] [ts] [dʑ] [ʐ] [ʃ] [c̬] [i] /dʒeɪ/ /dʒaɪ/
Unicode	U+004A, U+006A, U+0237
Plass i alfabetet	Talverdi: 10
Historie
Utvikling	Ιι 𐌉 I i J
Tidsperiode	Frå 1300-talet to present
Etterkomarar	• Ɉ  • Tittle  • J
Slektningar	І Ј י ي ܝ ی ࠉ 𐎊 ዪ Ⴢ ⴢ ჲ
Anna
Vanleg tilknytte bokstavar	j(x), ij
Tilknytte tal	10
Skriveretning	Venstre til høgre

J (j) er den tiande bokstaven i det latinske alfabetet. Han var ukjend i det eldste latinske alfabetet. Teiknet for j, som er ein forlenga i, vart nytta alt på 1300-talet, og på 1600-talet var skiljet mellom det vokaliske i-teiknet og det konsonantiske j-teiknet stort sett gjennomført. J (på norsk kalla jodd eller je) er i språket vårt teiknet for ein stemd, palatal approksimant. Sambindingane gj og hj vert uttalte som j (til dømes gjeng, hjørne). Bokstaven vert på engelsk uttalt [dʒ], på fransk [ʒ] og på spansk [x].

På esperanto skil ein mellom J og Ĵ (J cirkumfleks). Den første vert uttala som norsk 'J', den andre som stemd (fransk) 'J'(zj), eller russisk 'Ж'.

J kan stå for

• SI-eininga joule for energi
• kortet Knekt i kortspel
• på bilar, nasjonalitetsmerket til Japan
• på tyske bilskilt: Jena
• på spanske bilskilt før 2000: Jaén

Kjelder

• «J – j» i Store norske leksikon, snl.no.

Bakgrunnsstoff

Commons har multimedium som gjeld: J