Енеко Тур е необична трка во сезоната на велосипедизмот: главно е насочени кон класичните возачи отколку кон искачувачите. Првите три етапи биле подобни за спринтерите; четвртата етапа била поединечен хронометар, а последните три етапи биле подобни за класичните возачи. Елија Вивијани (Тим Скај) ја освоил првата етапа и бил првиот возач што ја облекол водечката маичка. Јеспер Аселман (Ромпот) го презел водството на втората етапа поради временските бонуси, пред да ја изгуби на хронометарот од Јос ван Емден (Лото НЛ-Џамбо). Вилко Келдерман (исто од Лото НЛ-Џамбо) го презел водството по петтата етапа, но го изгубил од Тим Веленс (Лото-Судал) следниот ден. Веленс го одбранил своето водство на завршната етапа и стигнал до победа на Енеко Тур втора година по ред; бил бранител на титулата од 2014 година. Грег ван Авермат (Ванти-Груп Гобер) бил втор, додека Келдерман трет.
Бидејќи Енеко Тур е настан од Светската турнеја, сите седумнаесет UCI World Tour екипи биле автоматски поканети и се обврзани да учествуваат. На три други екипи им биле доделени специјални покани за трката и со тоа била создадена главната група од 20 екипи.[3] Секоја екипа настапила со осум возачи и се создала главната група од 160 возачи; еден велосипедист, возачот на Ванти-Груп ГоберДаниел Ос, се повлекол пред трката поради пад на тренинг, така што 159 возачи ја започнале трката.[4][5]
Првите три етапи на трката биле рамни друмски етапи, без категоризирани искачувања. Сите овие етапи се очекувало да бидат идеални за спринтерите, иако накрсните ветрови можеле да ги направат етапите потешки. Одлучувачкиот дел на трката се очекувал да биде со поединечниот хронометар на четвртата етапа. Завршните три етапи на трката се очекувало да бидат идеални за возачите на класици: петтата и шестата етапа била ридести етапи налик на оние на Арденските класици, додека завршната етапа користела патишта на калдрмисаните класици.[6][7] Една промена во правилата во 2015 година била воведувањето на „златниот километар“, низа на три средни спринтови на секоја друмска етапа на околу 20 километри пред целта. Првите тројца возачи на секој од овие средни спринтови добивал бонус секунди во генералниот пласман. Ова било примена на системот од Трката околу Белгија 2015, каде системот на златниот километар одиграл улога во победата на Грег ван Авермат (Ванти-Груп Гобер).[8]
Повеќето етапни трки во Светската турнеја се освојувани од силни искачувачи. Енеко Тур е необична бидејќи фаворити за победа се возачите на класици — оние кои имаат силни резултати на Арденските класици и на калдрмисаните класици кои се случуваат во раниот дел на велосипедската сезона.[6]
Бранител на титулата бил Тим Веленс (Лото-Судал), кој го освоил Енеко Тур 2014 на претпоследната етапа.[9] Повторно бил еден од фаворитите, иако Cycling Weekly предвидувал дека ќе му биде дадена помала слобода за напад како бранител на титулата. Еден друг поранешен победник на трката: Ларс Бом (Астана) победил во 2012 година. Бил уште еден силен фаворит во 2015 година, особено што трката вклучувала подолг поединечен хронометар отколку минатите изданија на трката. Други фаворити биле Ники Терпстра (Етикс-Квик Степ), кој бил трет во 2012 година, Грег ван Авермат (Ванти-Груп Гобер), кој бил во силна форма откако се нашол близу победа на Класика де Сан Себастијан, Филип Жилбер (исто Ванти-Груп Гобер) и Вилко Келдерман (Лото НЛ-Џамбо).[6][7]
Постоеле четири главни пласмани на трката. Првиот бил генералниот пласман, пресметуван преку додавање на времето кое секој возач го извозел на секоја етапа. Се применувале временски бонуси за првите тројца на етапата (10, 6 и 4 секунди на првите тројца возачи) и на трите спринтови „златен километар“ на секоја етапа. На секој од овие спринтови, првите тројца добивале 3, 2 и 1 секунда бонус, соодветно. Возачот со најниско вкупно време бил победник на генералниот пласман. Возачот кој водел во пласманот ја освојувал белата маичка.[10][11]
Постоел и бодовен пласман. На секоја друмска етапа, возачите добивале бодови доколку завршат помеѓу првите десет, а други бодови имало и за средните спринтови. Возачот со најмногу бодови бил предводник на пласманот и ја освојувал црвената маичка. Борбениот пласман бил заснован само на бодовите на средните спринтови; водечкиот возач ја освојувал зелената маичка. Последен пласман е екипниот пласман: на секоја етапа времињата на најдобрите тројца возачи од секоја екипа биле додавани. Екипата со најниско вкупно време го освојувала екипниот пласман.[10][11]
Тим Веленс (БЕЛ)
Вилко Келдерман (ХОЛ)
Андре Грајпел (ГЕР)
Елија Вивијани 
Андре Грајпел 
Јеспер Аселман 
Беверен – 
Жоан Ле Бон 
