Narmacil I (, 1049[1] - 1294 TE) – siedemnasty król Gondoru, syn Atanatara II.[2]
Biografia[]
Panowanie Narmacila było dość nietypowe. Co prawda objął on tron po swoim ojcu w 1226 roku Trzeciej Ery, jednak już 14 lat później, w 1240 roku, oddał większą część władzy swojemu bratankowi, Minalcarowi, czyniąc go regentem.[2]
Decyzja ta była o tyle owocna, że już 8 lat później Minalcar stoczył zwycięską wojnę z Easterlingami, którzy najechali tereny między Rhovanionem a Morzem Rhûn. W walkach niezwykle pomocni okazali się być Nortowie, sprzymierzeńcy Gondoru na północy, do których dwa lata po wojnie Minalcar wysłał swojego syna, Valacara, jako ambasadora, aby zacieśnić z nimi stosunki. Była to niezwykle brzemienna w skutkach decyzja, która doprowadziła później do wielkiej wojny domowej, zwanej Waśnią Rodzinną.[2]
Narmacil I zmarł bezdzietnie, na tronie zastąpił go młodszy brat, Calmacil, który z racji wieku również powierzył faktyczną władzę w państwie Minalcarowi.[2]
Etymologia[]
Narmacil jest imieniem z quenyi a jego znaczenie nie jest pewne, choć najpewniej znaczy ono "Ognisty Miecz" lub "Ogień-Miecz" od słów nar ("Ogień") i macil ("Miecz").
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Ludy Śródziemia, VII. Dziedzice Elendila
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, Dodatek A: Południowa Linia - Dziedzice Anariona
| Poprzednik: Atanatar II |
Król Gondoru 1226 - 1294 TE |
Następca: Calmacil |