Curufin

“	Feanor swoje własne imię mu nadał, swemu ulubionemu synowi , ponieważ on jeden wykazał podobny charakter i talent. Z twarzy również bardzo przypominał Feanora.	”
—Ludy Śródziemia, Shibboleth Feanora

Curufin
Curufin autorstwa Venlian
Informacje biograficzne
Inne imiona	"Przebiegły" Atarincë Curufinwë (ataressë
Tytuły	Lord Himladu
Lata życia	? LD - 506 PE
Rasa	elf
Kraina	Himlad Mithrim Valinor
Broń	Angrist
Opis fizyczny
Płeć	mężczyzna
Kolor włosów	czarne
Rodzina
Rodzice	Fëanor Nerdanela
Rodzeństwo	Amras Amrod Caranthir Celegorm Maedhros Maglor
Małżonek	nieznana z imienia elfka
Potomstwo	Celebrimbor

Curufin – elf; piąty według starszeństwa syn Fëanora i Neradneli, ojciec Celebrimbora. Przez większość swojego życia w Śródziemiu dzielił losy Celegorma. W czasie nieudanego ataku na Lúthien i Berena w Brethilu Curufin utracił swój nóż, Angrist. Zginął w czasie ataku synów Fēanora na Menegroth. Jedyny syn Fëanora, który miał potomstwo. Był mistrzem w sztuce jazdy konnej.

Historia

Wędrówka do Beleriandu

Curufin urodził się w Amanie w czasie trwania Ery Drzew. Jeszcze przed zakończeniem się tej epoki wyróżniał się sprytem i zręcznością rąk odziedziczoną po ojcu. Kiedy Morgoth zabił Finwëgo i ukradł Silmarile, Curufin wraz z Fëanorem i braćmi złożył przysięgę, nakazującą im ścigać nienawiścią każdą istotę która przywłaszczy lub przetrzyma dla siebie klejnoty. Wkrótce potem Ñoldorowie ruszyli do Beleriandu. W tej podróży Curufin był członkiem pierwszego hufca swojego szczepu, razem z nim wziął bezpośredni udział w Bratobójstwie w Alqualondë. Uciekinierzy dotarli do Aramanu, gdzie po naradzie Fëanor i jego synowie postanowili (wraz ze swoimi najwierniejszymi zwolennikami) opuścić pobratymców pod wodzą Fingolfina i przepłynąć Belegaer bez nich. Tak się stało, a zdobyte statki zostały spalone zaraz po dobiciu do brzegu.

Po wylądowaniu wędrował z hufcem brzegiem fiordu Drengist aż do Mithrimu. Wygnańcy założyli tam obóz, ale nie zdążyli dokończyć jego rozstawiania, gdyż zostali zaatakowani przez wojska orków. Zaczęła się Dagor-nuin-Giliath, w której Curufin najpierw bronił się z pobratymcami w Mithrimie, a potem być może ścigał pokonanego wroga na Ard-galen. Fëanor, który w wyniku tego pościgu został odłączony od swoich głównych sił i otoczony w Dor Daedeloth przez orków i Balrogów, ocalał dzięki swoim synom (w tym również Curufinowi), którzy przybyli z posiłkami i przepędzili atakujących, jednak zmarł od poniesionych ran w drodze powrotnej do obozu.

Niedługo potem do synów poległego władcy udał się poseł z Angbandu, który proponował zwycięskim Ñoldorom rokowania i potencjalnie duże ustępstwa ze strony Morgotha. Kiedy jednak bracia udali się na właściwe spotkanie, eskorta Maedhrosa została zaatakowana, a on sam pojmany jako zakładnik. Tym razem przeciwnik żądał zaniechania przez nich wojny w zamian za więźnia. Pozostali synowie, w tym Curufin, odrzucili te wymagania, gdyż spodziewali się, że to kolejne kłamstwo. Ponadto wiązała ich przysięga, której wykonania nie mogli zaniechać. Dlatego poprzestali na umocnieniu dotychczasowej kwatery, gdzie doczekali nadejścia hufca Fingolfina, a potem uratowania Maedhrosa przez Fingona.

Na naradzie wodzów Ñoldorów, podczas której rozpatrywano odpowiedź Thingola na poselstwo, jakie sprawował Angrod, oschła zgoda tego pierwszego na osiedlenie się przybyszów w niektórych niezamieszkałych częściach Beleriandu, oburzyła synów Fëanora, również Curufina.

Własne państwo

Po zakończeniu tej narady wszyscy bracia, poza Caranthirem osiedlili się wraz ze swoim ludem na Himring. Po jakimś czasie przeniósł się z Celegormem nieco na zachód, do Himladu, obsadzając swoimi wojskami także przełęcz Aglon.

W 316 roku Pierwszej Ery Celegorm wraz Curufinem odwiedzili Caranthira, co pośrednio doprowadziło do małżeństwa Aredheli z Eölem w następnym roku, bowiem księżniczka, która chciała odwiedzić Celegorma, znudzona oczekiwaniem powrotu braci do Himladu, wybierała się na długie, konne wyprawy, a podczas jednej z nich zgubiła się i trafiła do domu Eöla.

Wiele lat później Eöl i Curufin spotkali się, gdy ten pierwszy odkrył, że jego żona i syn uciekli z domu. Prowadząc pościg, natrafił na obóz rozbity przez tego drugiego, któremu zwiadowcy z przełęczy Aglon donieśli o podróżujących. Jeźdźcy Curufina złapali Sindara i zaprowadzili go przed oblicze swojego wodza. Eöl otrzymał nakaz jak najszybszego opuszczenia Himladu, krytykę za zaślubienie Aredheli niezgodnie z obyczajami oraz ostrzeżenie, że takie inicjatywy mogą skończyć się jego śmiercią.

Wyobrażenie Curufina

Ucieczka do Nargothrondu

Curufin i jego bracia należeli do szczególnie niechętnych planom ofensywy na Angband, jakie przedstawiał Fingolfin. W końcu jednak to Morgoth zaatakował i pokonał władców Himladu, forsując przełęcz Aglon mimo dużych strat. Celegorm i Curufin oraz część ich wojsk wzmocniła obronę Nargothrondu, gdzie z czasem zdobyli wpływy i wielu popleczników.

Uwięzienie Lúthien

W 464 roku Pierwszej Ery Beren postanowił podjąć się zadania zdobycia Silmarila. Szukając pomocy, zwrócił się o pomoc do Finroda, pana Nargothrondu. Ten przemówił do swoich poddanych, prosząc ich o wsparcie. Celegorm i Curufin ostro przeciw temu wystąpili, i przekonali mieszkańców fortecy, że lepiej tak nie robić. Curufin mówił po starszym bracie i w spokojniejszej od niego, lecz stanowczej mowie wykreował wizję ruiny Nargothrondu. Sprawiło to, że jego elfowie z tego królestwa aż do czasów Túrina walczyli wyłącznie na sposób partyzancki.

Jeszcze tego samego roku, gdy po uwięzieniu Berena, Finroda i ich towarzyszy dwaj książęta polowali na wilki Saurona na obszarze Talath Dirnen. W trakcie odpoczynku na zachodnich obrzeżach Doriathu Huan, pies Celegorma, wytropił Lúthien, która szła na pomoc ukochanemu. Polowanie zostało przerwane, a córka Thingola zaprowadzona do Nargothrondu, gdzie ją uwięziono. Celegorm i Curufin zamierzali zmusić ją do poślubienia starszego z nich, a przez to podbudować swoją pozycję i zdobyć zupełną władzę w królestwie. Dlatego też zakazali jej kontaktować się z kimkolwiek innym niż oni sami.

Po wyzwoleniu Tol-in-Gaurhoth powracający stamtąd jeńcy wyjawili mieszkańcom Nargothrondu prawdę, a lud odwrócił się od braci. Wielu elfów żądało dla nich kary śmierci, ale Orodreth, brat i namiestnik Finroda, jedynie wygnał ich i zerwał więzy przyjaźni z synami Fëanora, gdyż bardzo chciał uniknąć rozlewu krwi. Celegorm i Curufin opuścili miasto, ale Celebrimbor wyrzekł się odpowiedzialności za czyny swojego ojca i pozostał w Nargothrondzie.

Podróżując na północny wschód, aby dotrzeć do Marchii Maedhrosa, w Brethilu napotkali Lúthien i Berena, których zaatakowali. Curufin porwał na swoje siodło Lúthien. Wtedy Beren skoczył na Curufina od tyłu i zaczął go dusić. Celegorm natarł na człowieka z włócznią, ale Huan wypowiedział mu wtedy posłuszeństwo i wystraszył jego konia. Na życzenie Lúthien Beren oszczędził pokonanego Curufina, zabierając mu konia, rząd koński oraz broń, w tym Angrista. Curufin przeklął Berena, zaś Celegorm wziął brata na swoje siodło. Oddalając się, Curufin wziął jego łuk i strzelił dwa razy. Pierwsza strzała, wymierzona w, Lúthien została złapana przez Huana w locie. Druga dosięgła celu, jakim był Beren. Potem Huan zmusił braci do panicznej ucieczki.

Curufin autorstwa Venlian

Liga Maedhrosa i Bitwa Nieprzeliczonych Łez

Curufin, tak jak wszyscy jego bracia, przystąpił do Ligi Maedhrosa. Przed Nirnaeth Arnoediad synowie Fëanora wysłali do Thingola żądanie oddania im zdobytego przez Berena i Lúthien Silmarila. W przeciwnym razie po zwycięstwie nad Morgothem mieli uznać Doriath za swojego wroga. Odmowna odpowiedź spowodowała jawne groźby Celegorma i Curufina, że zabiją Thingola i zniszczą jego lud. Bitwa Nieprzeliczonych Łez nie przyniosła jednak zwycięstwa Ñoldorom. Wszyscy synowie Fëanora przeżyli, ale zostali ranni. Zdołali uciec z pola bitwy z resztkami sił krasnoludów i elfów. Wyruszyli na daleki wschód, za szczyt Góry Dolmed. Po tym wydarzeniu bracia rozproszyli się, a Curufin tułał się po podnóżach Ered Luin lub po Ossiriandzie.

Po rozprzestrzenieniu się plotki o tym, że Dior posiada Silmaril, Curufin dołączył do zbierającego się na powrót rodzeństwa. Razem wysłali do Doriathu żądanie zwrotu klejnotu, lecz nie uzyskali odpowiedzi. Zaatakowali więc Menegroth. W czasie tego ataku zimą 509 roku Pierwszej Ery Curufin, Caranthir zginęli w ogniu walk, zaś Dior dodatkowo zabił Celegorma.

Charakterystyka

Curufin szczególnie przypominał swojego ojca tak pod względem wyglądu, jak i charakteru. Tak jak zdecydowana większość Ñoldorów, prawdopodobnie miał szare oczy i czarne włosy.

Pod względem osobowości wyróżniał się popędliwym charakterem i przebiegłością. Był też zdradziecki i dążący do władzy za wszelką cenę. Silmarillion i Beren i Lúthien ukazują go jako bohatera negatywnego.

Drzewo Genealogiczne

Mahtan

Míriel

Finwë

Indis

Nerdanela

Fëanor

Fingolfin

Anairë

Finarfin

Eärwena

Maedhros

Maglor

Celegorm

Caranthir

Curufin

Amrod

Amras

Celebrimbor

Etymologia

Imię „Curufinwë”, noszone również przez Fëanora oznacza „Zręczny Finwë” lub też „uzdolniony z rodu Finwëgo”. Jego sindarizowaną wersją był Curufin.

Inne imiona

Curufin ma przydomek "Przebiegły".

Ojcowskie imię Curufina brzmiało Curufinwë („Zręczny Finwë”), to samo imię ojca nadano Fëanorowi. Ponieważ Curufin był ulubionym synem Fëanora, postanowił nadać mu to samo imię. Skrócona forma tego imienia brzmiała Curvo.

Jego imię matki brzmiało Atarincë („Mały Ojciec”), początkowo odnosząc się do jego fizycznego podobieństwa do ojca, a później także do jego podobieństwa umysłowego i psychicznego.

W Najwcześniejszych Kronikach Valinoru tłumaczenie imienia Curufina na staroangielski podano jako Cyrefinn Facensearo i zdefiniowano je jako „[Curufin Sprytny, staroangielskie słowo cyre „wybór”, facen „oszustwo, przebiegłość, niegodziwość” (słowo o całkowicie pejoratywnym znaczeniu); searu „umiejętność, zręczność” (również o pejoratywnym znaczeniu: „spisek, pułapka, zdrada”); facensearu „zdrada”].

Inne wersje legendarium

W najwcześniejszej wersji legendarium w Księdze Zaginionych Opowieści, w opowieści Nauglafring, Curufin udaje się jako przedstawiciel synów Fëanora do Diora, aby poprosić go o oddanie Silmarilu, umieszczonego w Nauglafringu, będącego w jego posiadaniu. Dior odmawia, argumentując, że nie zniósłby takiego zniszczenia Nauglafring, na co Curufin stwierdza, że ​​nienaruszony Nauglafring musi zostać oddany. To doprowadza Diora do gniewu, który rozkazuje Curufinowi odejść i zamiast tego próbować zdobyć pozostałe dwa Silmarile, które wciąż pozostawały w posiadaniu Melko (Morgotha). Podobnie jak w Silmarillionie, synowie Fëanora atakują królestwo Diora, ale zamiast Celegorma, Caranthira i Curufina w bitwie giną Maglor, Dinithel (Amras), Celegorm i Cranthor (Caranthir).

W trzecim tomie Historii Śródziemia, jest wiele różnic zarówno w wydarzeniach, jak i przedstawieniach Celegorma i Curufina z opublikowanego Silmarillionu:

• W Balladzie o dzieciach Húrina Christopher Tolkien podsumowuje liczne zmiany w założeniu Nargothrondu, z których jeden obejmuje założenie go przez Celegorma i Curufina po Nirnaeth Arnoediad, a drugi, kiedy założyli go po tym, jak zostali rozgromieni, gdy Morgoth złamał Oblężenie Angbandu, i nadal pozostają na wschodzie po tym, jak ich zastęp został pokonany w Nirnaeth Arnoediad.
• W Canto VIII Ballady o Leithian gdy Curufin i Celegorm spotykają Lúthien, to Curufin, a nie Celegorm, zostaje przez nią oczarowany.
• W Canto X Ballady o Leithian, część ich ludu („ludzie, którzy wciąż za nimi podążali”) dołącza do nich na wygnaniu z Nargothrondu,a po ich udaremnionym ataku na Berena i Lúthien to Celegorm, a nie Curufin, przeklina Berena i wystrzeliwuje strzały.

Christopher Tolkien zauważa że "Te subtelności wzajemnych relacji Celegorma i Curufina są w wersji prozatorskiej pominięte (Silmarillion, s. 243-247) i nie ma żadnego sygnału, że Curufin był z nich dwóch bardziej złowrogą postacią i że odgrywał pierwszoplanową rolę w ich intrygach."

W Najwcześniejszych Kronikach Valinoru w Kształtowaniu Śródziemia Orodreth, Angrod i Egnor (Aegnor) przyjaźnili się z Celegormem i Curufinem w Amanie. Dzięki tej przyjaźni mogli przedostać się do Śródziemia na statkach przejętych przez Fëanora i jego zwolenników.

W rozdziale Maeglin w Wojnie o Klejnoty Celegorm i Curufin bardziej bezpośrednio pomagają Aredhel i Maeglinowi w ucieczce przed Eölem: Celegorm najpierw zapewnia im szybkie konie, a bracia zastawiają pułapkę na Wschodniej Drodze i na brodzie nad Arosem, uniemożliwiając Eölowi korzystanie z niej i opóźniając jego pogoń do czasu, gdy tej samej nocy w ciemnościach udaje mu się przed nimi umknąć.

W Opowieści o latach z tego samego tomu to Celegorm i Curufin zamiast Berena przechwycili i pokonali krasnoludów z Nogrodu w bitwie nad Sarn Athrad i byli bardzo wściekli, gdy odkryli, że brakowało Silmarilu, który znajdował się ponoć w skarbcu zrabowanym w bitwie w Tysiącu Grot. Jednak Christopher Tolkien zauważa, że ​​pomysł ten został najwyraźniej porzucony przez jego ojca, ponieważ starszy pomysł walki Berena z krasnoludami i pomocy Entów pojawił się ponownie w Liście 247.

Podczas gdy w opublikowanym Silmarillionie Curufin wymieniony jest jako piąty syn Fëanora, w Szybolecie Fëanora zaś jako czwarty.== Przypisy ==