Jump to content

monstro

E Victionario

Latine

[+/-]

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
mōnstrōAPI: /ˈmoːnstroː/(classice)
Syllabificatio phonetica: mōns·trō — morphologica: monstr-o

Verbum transitivum

[+/-]

mōnstr|ō, -āre, -āvī, -ātum

  1. Significare, facere ut alius videat aliquid.

Coniugatio

[+/-]

Verbum finitum

­
Thema Vox activa
mōnstr- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. mōnstrō mōnstrem   mōnstrābam mōnstrārem mōnstrābō  
II. sing. mōnstrās mōnstrēs mōnstrā! mōnstrābās mōnstrārēs mōnstrābis mōnstrātō!
III. sing. mōnstrat mōnstret   mōnstrābat mōnstrāret mōnstrābit mōnstrātō!
I. plur. mōnstrāmus mōnstrēmus   mōnstrābāmus mōnstrārēmus mōnstrābimus  
II. plur. mōnstrātis mōnstrētis mōnstrāte! mōnstrābātis mōnstrārētis mōnstrābitis mōnstrātōte!
III. plur. mōnstrant mōnstrent   mōnstrābant mōnstrārent mōnstrābunt mōnstrantō!
Thema Vox passiva
mōnstr- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. mōnstror mōnstrer   mōnstrābar mōnstrārer mōnstrābor  
II. sing. mōnstrāris mōnstrēris mōnstrāre! mōnstrābāris mōnstrārēris mōnstrāberis mōnstrātor!
III. sing. mōnstrātur mōnstrētur   mōnstrābātur mōnstrārētur mōnstrābitur mōnstrātor!
I. plur. mōnstrāmur mōnstrēmur   mōnstrābāmur mōnstrārēmur mōnstrābimur  
II. plur. mōnstrāminī mōnstrēminī mōnstrāminī! mōnstrābāminī mōnstrārēminī mōnstrābiminī —
III. plur. mōnstrantur mōnstrentur   mōnstrābantur mōnstrārentur mōnstrābuntur mōnstrantor!
Thema Vox activa
mōnstrāv- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. mōnstrāvī mōnstrāverim mōnstrāveram mōnstrāvissem mōnstrāverō
II. sing. mōnstrāvistī mōnstrāveris mōnstrāverās mōnstrāvissēs mōnstrāveris
III. sing. mōnstrāvit mōnstrāverit mōnstrāverat mōnstrāvisset mōnstrāverit
I. plur. mōnstrāvimus mōnstrāverimus mōnstrāverāmus mōnstrāvissēmus mōnstrāverimus
II. plur. mōnstrāvistis mōnstrāveritis mōnstrāverātis mōnstrāvissētis mōnstrāveritis
III. plur. mōnstrāvērunt mōnstrāverint mōnstrāverant mōnstrāvissent mōnstrāverint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa 		mōnstrāre mōnstrāvisse mōnstrātūrum,
-am, -um esse 		mōnstrāns   mōnstrātūrus,
-a, -um­
Vox
passiva 		mōnstrārī mōnstrātum,
-am, -um esse 		mōnstrātum īrī   mōnstrātus,
-a, -um 		 
Gerundium Gerundivum Supinum
mōnstrandī mōnstrandus, -a, -um mōnstrātum mōnstrātū

Dictiones derivatae

[+/-]

Composita

Translationes

[+/-]

Discretiva

monstro dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

Latine

[+/-]

Proprietates grammaticales

[+/-]
Forma Modus flexurae originis
mōnstrō casus dativus singularis substantivi mōnstrum
mōnstrō casus ablativus singularis substantivi mōnstrum

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
mōnstrōAPI: /ˈmoːnstroː/(classice)
Syllabificatio phonetica: mōns·trō — morphologica: monstr-o
Receptum de "https://la.wiktionary.org/w/index.php?title=monstro&oldid=209014"