Talasoterapia

Aviso médico

Advertencia: A Wikipedia non dá consellos médicos. Se cre que pode requirir tratamento, por favor, consúltello ao médico.

A talasoterapia é un método de terapia que se basea no uso de diferentes medios mariños, xuntos ou por separado, (auga de mar, algas, barro e outras substancias extraídas do mar) e do clima mariño como axente terapéutico. A auga recóllese en lugares onde este limpa para garantir a ausencia de axentes contaminantes, se contén area déixase decantar e queda transparente, antes da súa aplicación nos distintos tratamentos (a auga de mar elimina por si mesma os patóxenos por osmose)

Etimoloxicamente provén do grego Thalasso (mar) e Therapeia (terapia), e débese ao médico francés Dr. Bonnardiere de Arcachon (1869), a súa formulación débese ao médico británico Richard Russell que desenvolveu, a mediados do século XVII, o primeiro tratado médico de curas mariñas.

Historia da talasoterapia

En practicamente todos os lugares e en todas as épocas considerouse que o mar ten o poder de proporcionar fortaleza. Os heroes das epopeas de Homero, por exemplo, saían do mar plenos de enerxía.

Os médicos da antigüidade, desde o pai grego do medicamento, Hipócrates, ata Avicena, pasando por Celso e Galeno explicaron as virtudes terapéuticas do mar e recomendárono fervorosamente para recuperar a saúde perdida.

En Europa, durante a Idade Media, desprestixiouse a sabedoría clásica que relacionaba o contacto coa natureza e os costumes hixiénicos co coidado da saúde. Pero no século XVI, o rei Henrique III de Francia recibiu tratamentos mariños por consello do seu médico Ambrosio Parei. Por entón atribuíanse aos baños mariños efectos fortificantes, astringentes, resolutivos, antipióxenos, entre outros moitos.

O primeiro libro importante sobre talasoterapia escribiuno o inglés Richard Russell en 1760. Titulábase O uso de auga de mar nas enfermidades das glándulas e alcanzou un grande éxito en toda Europa. Russell observou que as persoas, e en especial os nenos, que habitaban nas vilas costeiras tiñan en xeral mellor saúde que os do interior. Era o caso, por exemplo, da poboación de Brighton. Por iso recomendou os baños de mar e mesmo a inxesta de auga mariña. No seu libro escribiu que á súa consulta chegaban nenos débiles, pálidos, aos que devolvía a saúde unicamente con baños de mar.

Os éxitos de Russell servíronlle para que a familia real británica nomeáselle un dos seus médicos, o que tamén fixeron moitos outros membros da nobreza inglesa. O aval da monarquía provocou que a cura mariña difundísese por toda Gran Bretaña e por outros países do continente como Francia, Holanda e Alemaña.

A principios do século XX, o doutor Ceresole fundou en Venecia un instituto para o estudo dos efectos do mar sobre o home san e enfermo. En 1913 constituíuse en Francia a Asociación Internacional de Talasoterapia, que celebrou o seu primeiro congreso en Cannes en 1914. Francia é, desde entón, o país onde a talasoterapia goza de maior prestixio e difusión, con importantes centros especializados.

A talasoterapia é actualmente unha técnica oficialmente recoñecida en todos os países desenvolvidos. Nos balnearios e centros de Talasoterapia traballan competentes equipos médicos e son visitados por un público variado: desde deportistas de elite que desexan recuperarse rapidamente dunha lesión, a xente común con problemas circulatorios, reumáticos, de tensións etc.

Contraindicacions

Existen situacións nas que a realización da talasoterapia desaconséllase co fin de evitar un agravamento ou descompensación da enfermidade.

Moitas destas contraindicacións admiten matices:

• Insuficiencias orgánicas graves ou descompensadas: estados caquecticos; procesos reumatolóxicos agudos; procesos respiratorios descompensados; patoloxía aguda de corazón recente, IAM, anxina?; flebite ou trombose velenosa recente; insuficiencia de fígado ou de ril moi avanzados; enfermidades psiquiátricas en gromo etc.
• Procesos infecciosos activos
• Febre
• Úlceras ou feridas abertas na pel.
• Primeiro e último trimestre de embarazo.

Técnicas en talasoterapia

Talasoterapia

Talasoterapia

As técnicas utilizadas en Talasoterapia son, polo xeral, similares ás usadas en termalismo (sexa mineiro-medicinal, sexa a través de auga sanitaria).

Naturais

Son as técnicas realizadas ao aire libre aproveitando as condicións e os elementos do medio mariño. As principais son:

• O baño na auga de mar ao aire libre.
• Os enterramentos na area da praia.
• A aeroterapia mariña, como son os paseos á beira do mar.
• As curas de sol, a helioterapia.

Artificiais

As técnicas artificiais son as propias que se realizan nas instalacións dos centros de Talasoterapia.

Empezaremos pola balneación, que non é outra cousa que a mesma inmersión en auga de mar dentro das instalacións dos centros. Nestas inmersións pódense utilizar aditivos como son os sales, as algas, os aceites esenciais?

• Balneación Individual
• Baños xerais: bañeiras con sistemas de aeración, baños de burbullas ou chorros subacuáticos automáticos, baños de hidromasaxe.
• Baños parciais: inmersión de mans, maniluvios, ou pés, pediluvios.
• Balneación colectiva
• Circuíto de piscina: comprenden diversas piscinas de auga de mar a diferentes temperaturas (de 18 °C a 38 °C), zona de auga de mar fría, zona de saunas, baños de vapor mariños e zonas de repouso.
• Piscina dinámica: adaptadas con aparellos e material auxiliar para realizar exercicios e técnicas de reeducación funcional con fisioterapeuta.
• Piscinas de marcha
• Duchas: circular, afusión, escocesa.
• Chorros: Jet ou a presión, Subacuático.
• Ducha Vichy, complementado en moitas ocasións con masaxe.
• Envolturas: de algas ou de lodos mariños.
• Aerosolterapia mariña: baños de vapor mariño, aerosois, inhalacións, lavados nasais, irrigacións bucodentais, pulverizacións farínxeas, insuflaciones tubotimpánicas?

Complementarias

Outras técnicas que se utilizan como complemento na Talasoterapia son a masoterapia, as drenaxes, a presoterapia, a electroterapia e outras técnicas de estética.

Véxase tamén

Bibliografía

• Talasoterapia: Proyección Terapéutica Actual Arquivado 17 de xuño de 2016 en Wayback Machine.