Monarquía de Xullo

Monarquía de Xullo

Royaume de France (fr)
Himno	La Parisienne (en)
Localización
48°49′00″N 2°29′00″L
Capital	París
Poboación
Poboación	34.689.000 (1840)
Lingua oficial	lingua francesa
Relixión	catolicismo
Datos históricos
Precedido por	Restauración Francesa
Creación	1830
Disolución	24 de febreiro de 1848
Sucedido por	Segunda República Francesa
Organización política
Forma de goberno	monarquía constitucional
Órgano lexislativo	Chamber of Deputies (en) ,
Moeda	franco francés

Proclamada o 9 de xullo de 1830 despois das chamadas Tres Gloriosas Trois Glorieuses, a Monarquía de Xullo 1830 - 1848 sucedeu en Francia á Segunda Restauración. A rama menor dos Borbóns a dinastía de Orleáns accede ao trono a mans de Lois Filipe I como rei dos franceses. O seu reinado comeza co problema da Revolución de 1830 e se atopara con outros varios que acaban por instaurar a Segunda República. A Monarquía de Xullo, marca á fin da monarquía en Francia.

A crise da monarquía

Lois Filipe I de Francia.

En 1846, as colleitas son moi malas. O aumento do prezo do trigo, base da alimentación, provoca a escaseza. O poder adquisitivo baixa. O consumo interior non progresa, provocando unha crise industrial de superprodución. Inmediatamente os patróns se adaptan recorrendo ao despedimento. Inmediatamente, se asiste a unha retirada masiva dos aforros populares, o sistema bancario está en crise. As quebras multiplícanse, os cursos da Bolsa caen. O Estado reacciona importando trigo ruso, o que volve a balanza comercial negativa. Os grandes traballos paran. As manifestacións sucédense. En 1847 prodúcense os motins de Buzançais. En Roubaix, un 60% dos obreiros están en paro. Os asuntos de corrupción (asunto Teste-Cubières) e os escándalos (asunto Choiseul-Praslin) manchan o réxime. As asociacións que se encuadran e as reunións públicas prohibidas a partir de 1835 bloquean á oposición. Para pasar esta lei, os opositores seguen os enterros civís dalgúns deles, que se transforman en manifestacións públicas. As celebracións familiares e os banquetes serven tamén de pretexto ás reunións. A campaña dos banquetes, ao final do réxime, desenvólvese en todas as grandes cidades de Francia. Lois Filipe endurece o seu discurso e prohibe o banquete de peche o 14 de xaneiro de 1848. O banquete, aprazado ao 22 de febreiro, provoca a Revolución de 1848.

A caída do réxime

Tras unha axitación, o rei substitúe ao ministro François Guizot por Adolphe Thiers que propón a represión. Recibido con hostilidade pola tropa colocada ao Carrusel, diante do palacio das Tullerías, o rei abdica en favor do seu neto Filipe e confía a rexencia a súa nora, Hélène de Mecklembourg-Schwerin, pero en van. A Segunda República foi proclamada o 24 de febreiro de 1848 fronte a columna da Bastilla.