Kalidon

Kalidon

Σπιναλόγκα (el)
Localización
35°17′49″N 25°44′17″L
Estado	Grecia
Administracións descentralizadas	Administración descentralizada de Creta
Periferias	rexión de Creta
Prefecturas	Lasíti (pt)
Concello	Agios Nikolaos Municipality (en)
Municipal/local community (en)	Commune of Elounta (en)
Poboación
Poboación	0 (2011) (0 hab./km²)
Xeografía
Parte de	Kalydon (en)
Superficie	0,085 km²
Medición	0,25 () × 0,44 () km
Bañado por	Mar Exeo
Altitude	54 m
Sitio arqueolóxico catalogado de Grecia

Kalidon (tamén coñecida como Spinalonga) é unha pequena illa no leste de Creta a poucos metros da vila de Plaka. Ocupada polos venecianos en 1579 construíron unha fortaleza sobre as ruínas dunha antiga acrópole. Pasou ao Imperio Otomán en 1715. Entre 1903 e 1957 foi unha leprosaría. Actualmente a illa está deshabitada.

Orixe do nome

Segundo os documentos de Venecia, o nome da illa orixinouse na expresión grega stin elounda (que significa "cara a Elounda"). Os venecianos non podían entender a expresión que se familiarizou utilizando a súa propia lingua, e chamárona Spina longa (Espiña longa), unha expresión que tamén foi mantida polos aldeáns. Os venecianos inspiráronse para esta expresión polo nome dunha illa preto de Venecia, chamada polo mesmo nome e que hoxe se coñece como a illa da Giudecca.

Historia

Segundo o cartógrafo veneciano Vincenzo Coronelli, Spinalonga non sempre foi unha illa, que unha vez estivo unida ca adxacente península de Kolokitha. Menciona que en 1526, os venecianos cortaron unha parte da península e crearon a illa. Debido á súa posición a illa fortificouse desde os seus primeiros anos a fin de protexer a porta de entrada do porto da antiga Olous.

Olous, e en consecuencia á rexión en xeral, se despoboou a mediados do século VII, debido ás incursións dos piratas árabes no Mediterráneo. Olous permaneceu deserta ata mediados do século XV cando os venecianos comezaron a construír salinas nas augas pouco profundas e salgadas do golfo. En consecuencia, a rexión adquiriu un valor comercial e sistematicamente comeza a habitarse. Este feito, en combinación coa ameaza de Turquía de utilizar a pólvora con fins bélicos, sobre todo logo da ocupación de Constantinopla en 1453, e os continuos ataques de piratas, obrigou aos venecianos a fortificar a illa.

En 1578 os venecianos encargan ao enxeñeiro Génese Bressani planificar as fortificacións da illa. El creou fortificacións nos puntos máis altos da parte norte e sur da illa, así como un anel de fortificacións ao longo da costa da illa, que pechou calquera desembarco inimigo. En 1579, o Previsor Xeral de Creta Luca Michiel porá a primeira pedra das fortificacións. Hai dúas inscricións que citan este evento: un no traveseiro da porta principal do castelo e o outro sobre a base da muralla no lado norte do castelo. En 1584, os venecianos, decatándose de que as fortificacións costeiras eran fáciles de conquistar polos inimigos que atacaban desde os outeiros veciñais, decidiron reforzar o seu defensa mediante a construción de novas fortificacións na cima do outeiro. O que fai de Spinalonga unha fortaleza inexpugnable desde o mar, unha das máis importantes na conca do Mediterráneo.

Ademais, en 1579 a República de Venecia construíu unha fortaleza en Spinalonga sobre as ruínas dunha acrópole. Mantívose o control da illa ata que o Imperio Otomán tomou posesión dela en 1715.

Por mor da ocupación turca de Creta en 1669, só as fortalezas de Gramvousá, Souda e Spinalonga quedaron en mans de Venecia, que seguiría séndoo durante case medio século. Moitos cristiáns refuxiáronse nestas fortalezas para escapar da persecución. En 1715, os turcos chegaron a un acordo cos venecianos e ocuparon a illa. Ao final da ocupación turca da illa foi o refuxio de moitas familias otománs que temían as represalias cristiáns. Logo da revolución de 1866, outras familias otománs chegaron á illa de toda a rexión de Mirabello. En 1881 os 1112 otománs formaron a súa propia comunidade e máis tarde, en 1903, os últimos turcos abandonaron a illa.

A illa utilizouse posteriormente como unha leprosaría, de 1903 a 1957. É notable por ser unha das últimas leprosarías activas en Europa. O último habitante, un sacerdote, abandonou a illa en 1962. Tratábase de manter a tradición relixiosa da igrexa ortodoxa grega, na que unha persoa enterrada debe ser conmemorado aos 40 días, 6 meses, 1, 3 e 5 anos logo da súa morte. Outras leprosarías, que sobreviviron a Spinalonga inclúen Tichilesti no leste de Romanía, Fontilles en España e Talsi en Letonia. A partir de 2002, poucos lazaretos permanecen en Europa.

Hai dúas entradas a Spinalonga, sendo unha a entrada dos leprosos, un túnel coñecido como a Porta de Dante. Esta chámase así porque os pacientes non sabían que ía pasar con eles unha vez que chegaban. Porén, unha vez na illa recibían alimentos, auga, atención médica e os pagos da seguridade social. Anteriormente, tales servizos non estaban dispoñibles para os enfermos de lepra de Creta, xa que na súa maioría vivían nas covas da zona, lonxe da civilización.

Illa de Spinalonga.

Spinalonga hoxe

Hoxe en día, a illa deshabitada é unha das principais atraccións turísticas de Creta. Ademais da leprosaría abandonada e a fortaleza, Spinalonga é coñecida polas súas pequenas praias de croios. A illa pódese acceder facilmente desde Elounda e Agios Nikolaos. Saen barcos turísticos de ambas cidades diariamente. Non hai aloxamentos en Spinalonga, é dicir, todos os tours duran só unhas horas. As saídas en barco desde Elounda tardan aproximadamente quince minutos mentres que as viaxes con saída en Agios Nikolaos poden tardar case unha hora.

Véxase tamén

• Outras illas gregas