Saltar ao contido

Guus Hiddink

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaGuus Hiddink

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento8 de novembro de 1946 Editar o valor en Wikidata (78 anos)
Varsseveld, Países Baixos (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
Altura178 cm Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónfutbolista, adestrador de fútbol Editar o valor en Wikidata
Nacionalidade deportivaPaíses Baixos Editar o valor en Wikidata
Deportefútbol Editar o valor en Wikidata
Posición de xogoCentrocampista Editar o valor en Wikidata
Traxectoria Editar o valor en Wikidata
  Equipo Número de partidos xogados Puntos/goles/tantos anotados
1967–1970 De Graafschap 102(47)
1970–1972   PSV Eindhoven 30(1)
1972–1977 De Graafschap 130(20)
1977–1977 San Jose Earthquakes (1974–88) 15(0)
1977–1981 NEC Nijmegen 104
1978–1978→ cesión:  Washington Diplomats 13(4)
1980–1980→ cesión:  San Jose Earthquakes (1974–88) 15
1981–1982 De Graafschap 25(0)
  Adestrador Número de partidos xogados Puntos/goles/tantos anotados
–   Chelsea F.C.
1991–1993   Valencia CF
1994–1994   Valencia Editar o valor en Wikidata
Participou en
xuño de 2008Eurocopa de Fútbol Austria/Suíza 2008
xuño de 1996Eurocopa de Fútbol Inglaterra 1996 Editar o valor en Wikidata
Premios
Descrito pola fonteLentapedia Editar o valor en Wikidata
IMDB: nm2058620 Editar o valor en Wikidata

Guus Hiddink, nado en Varsseveld o 8 de novembro de 1946 é un exfutbolista e exadestrador neerlandés. Tras xogar como centrocampista destacou especialmente como técnico, dirixindo clubs e seleccións de varios países en catro continentes. Conseguiu os seus maiores éxitos no banco do PSV Eindhoven, co que gañou seis veces a Eredivisie, catro veces a Copa dos Países Baixos e a única Copa de Europa da historia do club.

Traxectoria

[editar | editar a fonte]

Como futbolista

[editar | editar a fonte]

Comezou a súa carreira como futbolista no equipo xuvenil do SC Varsseveld, da súa localidade natal. En 1967 fichou polo De Graafschap, no que militou durante a maior parte da súa carreira. Tras un breve paso polo PSV regresou ao De Graafschap, co que en 1973 logrou o ascenso á Eredivisie.[1] O adestrador do equipo era naquel momento Piet de Visser, que tería unha gran influencia na súa posterior carreira como técnico.

En 1977 deixou Doetinchem, pasando ao NEC Nijmegen, e tras catro anos e un par de cesións ao fútbol estadounidense volveu de novo ao Graafschap, onde se retirou en 1982.

Como adestrador

[editar | editar a fonte]

Inicios

[editar | editar a fonte]

Tras varios anos como segundo adestrador, en 1987 converteuse no novo técnico principal do PSV Eindhoven. O equipo estaba a tres puntos do Ajax, pero trala chegada de Hiddink ao banco, acabou proclamándose campión da Eredivisie con seis puntos de vantaxe.

Na súa segunda tempada levou o PSV á conquista dunha segunda liga, da Copa dos Países Baixos e da primeira Copa de Europa da súa historia, derrotando na final europea ao Benfica de Toni na quenda de penaltis. Converteuse así no terceiro adestrador na historia en conquistar un triplete de títulos que incluíse a máxima competición continental, tras Jock Stein (co Celtic) e Ștefan Kovács (co Ajax). Adestrou o equipo durante dúas campañas máis, gañando unha nova liga e outras dúas Copas nacionais.

Deixou o Ajax en 1990, e tras un breve paso polo Fenerbahçe turco, recalou en España en 1991, como novo adestrador do Valencia.[2]

Selección dos Países Baixos

[editar | editar a fonte]

Afrontou o seu maior desafío cando asumiu as rendas da selección neerlandesa o 1 de xaneiro de 1995,[3] facéndose cargo dun equipo con destacados talentos individuais pero con continuos problemas por discusións e disputas internas. A súa táctica habitual de 4–4–2, despregando aos extremos apoiados por mediocampistas centrais, deu como resultado numerosos goles de centrocampistas defensivos como Phillip Cocu e Edgar Davids. De carácter firme, na Eurocopa de 1996 enviou a Edgar Davids de volta á casa despois de teren unha discusión.[4] O equipo chegou aos cuartos de final, caendo eliminado na quenda de penaltis pola Francia de Aimé Jacquet.

Conseguiu evitar novos conflitos internos no Mundial de 1998,[4] no que o seu equipo despregou un entretido fútbol. Derrotaron á Arxentina nos cuartos de final por 2-1, antes de caer nas semifinais ante o Brasil, despois dunha quenda de penaltis. Pouco despois dimitiu como seleccionador neerlandés e converteuse no novo adestrador do Real Madrid.

Real Madrid e Real Betis

[editar | editar a fonte]

Chegou ao banco do Real Madrid no verán de 1998, substituíndo a Jupp Heynckes, pero a mala actuación do equipo na liga e os comentarios fóra do campo sobre a directiva e as finanzas do club provocaron o seu cesamento en febreiro de 1999.[5][6] En febreiro do ano 2000 colleu as rendas do Betis para o que restaba de tempada. Con todo, foi despedido en maio, despois de conseguir só unha vitoria en 13 xornadas.[7]

O 1 de xaneiro de 2001 aceptou a oferta que recibiu para adestrar á selección de Corea do Sur.

Corea do Sur

[editar | editar a fonte]

No seu primeiro ano á fronte do equipo asiático recibiu críticas negativas da prensa surcoreana,[8] que consideraba que non tomaba demasiado en serio o seu traballo,[8] sentimento que aumentou trala derrota por 2-1 ante os Estados Unidos na Copa Ouro da CONCACAF de 2000, torneo que Corea do Sur disputou como selección convidada.[8]

Uns meses despois, Corea do Sur foi anfitrioa, xunto a Xapón, do Mundial de 2002. Ata a chegada de Hiddink, o equipo nacional surcoreano tiña participado en cinco edicións da Copa do Mundo, pero nunca tiña gañado un partido no torneo. Co técnico neerlandés, os surcoreanos lograron a súa primeira vitoria (un 2-0 contra Polonia), e despois de empatar a un gol cos Estados Unidos e de vencer pola mínima a Portugal, conseguiron a clasificación para a segunda rolda.

O seu rival nos oitavos de final foi a Italia de Trapattoni e o partido acabou con vitoria surcoreana por 2-1, grazas a un gol de ouro de Ahn Jung-Hwan e tras unha polémica actuación arbitral que o propio presidente da FIFA, Sepp Blatter, definiu como desastrosa. Nos cuartos de final, o equipo de Hiddink eliminou a España na quenda de penaltis, de novo con gran polémica arbitral, despois de que o colexiado Gamal Al-Ghandour anulase os goles españois de Baraja e Morientes. Coa histórica clasificación ás semifinais, Corea do Sur superou a actuación dos seus veciños norcoreanos no Mundial de 1966, cando estes chegaran ata cuartos tras eliminar a Italia.

A traxectoria do equipo surcoreano detívose finalmente nas semifinais, sendo eliminado pola Alemaña de Rudi Völler. A continuación a selección de Corea do Sur perdeu contra Turquía, repetindo así Hiddink o cuarto lugar que obtivera cos Países Baixos catro anos antes.

O éxito da selección surcoreana converteu a Hiddink nunha estrela dos medios no país.[8] Foi a primeira persoa á que se lle concedeu a cidadanía honorífica de Corea do Sur.[9] Recibiu outras recompensas, como unha vila privada na illa Jeju,[9] voos gratuítos de por vida con Korean Air e Asiana Airlines ou viaxes gratuítos en taxi, entre outros.[9] Ademais, o estadio de Gwangju no que Corea do Sur se clasificou para as semifinais, pasou a coñecerse internacionalmente como Estadio Guus Hiddink. A súa vila natal, Varsseveld, e o museo que se fundou nesta, convertéronse nunha parada habitual dos turistas surcoreanos que visitan os Países Baixos.

PSV

[editar | editar a fonte]

Tralo Mundial, Hiddink decidiu regresar ao seu país e volveu coller as rendas do PSV Eindhoven. Durante a súa segunda etapa no club, gañou tres títulos da Eredivisie (2002/03, 2004/05 e 2005/06), a Copa dos Países Baixos de 2005 e a Supercopa nerlandesa de 2003. Ademais, na tempada 2004/05 o PSV acadou as semifinais da Liga de Campións, feito que non conseguía dende que gañara a competición 17 anos antes, tamén con Hiddink como técnico. Desta vez non puido chegar á final, ao caer eliminado ante o Milan de Ancelotti pola regra do gol en campo contrario.

Deixou o equipo en xuño de 2006, como o adestrador máis laureado da historia dos Países Baixos,[10] con seis títulos de liga e catro copas neerlandesas, superando o récord de Rinus Michels.[11]

Australia

[editar | editar a fonte]

O 22 de xullo de 2005 converteuse en adestrador da selección de Australia, anunciándose que dirixiría ao mesmo tempo o conxunto oceánico e o PSV.[12] Tivo como axudantes na selección a Johan Neeskens e Graham Arnold.

Disputou os play-off para a Copa do Mundo de 2006, enfrontándose ao Uruguai de Jorge Fossati, ao que derrotou nunha quenda de penaltis despois de que ambos encontros rematasen 1-0.[13] Conseguiu así unha histórica clasificación para o Mundial, a primeira para Australia nos últimos 32 anos e a primeira vez que un equipo se clasificaba a través dunha quenda de penaltis.

No primeiro partido do Mundial, a Australia de Hiddink derrotou ao Xapón por 3-1, anotando os tres goles nos últimos oito minutos de partido, obra de Tim Cahill (84' e 89') e John Aloisi (92'). [14] Foron os primeiros goles a e a primeira vitoria da selección australiana nunha Copa do Mundo. Tras perder na segunda xornada por 2-0 ante o Brasil, os australianos precisaban polo menos un empate ante Croacia para clasificarse para os oitavos de final por primeira vez na súa historia. Nun duro partido cheo de polémicas, e no que o árbitro Graham Poll incluso chegou a sacar tres cartóns amarelos ao mesmo xogador, Josip Šimunić, o partido rematou 2-2, grazas ao empate logrado por Harry Kewell.

O camiño australiano no Mundial acabou nos oitavos de final ante a Italia de Lippi, nun partido que se decidiu grazas a un penalti convertido por Totti nos instantes finais (1-0).[15] Foi o derradeiro partido de Hiddink como seleccionador australiano.

Rusia

[editar | editar a fonte]
Hiddink dirixindo a selección rusa.

O 10 de abril de 2006, Hiddink anunciou na televisión neerlandesa que asumiría o cargo de adestrador da selección de Rusia tralo Mundial.[16] En abril de 2006 asinou un contrato de dous anos por un valor de 2 millóns de euros ao ano.[16]

Hiddink clasificou a Rusia para a Eurocopa de 2008 e na fase final do torneo conseguiu acadar as semifinais, despois de acabar segunda do seu grupo e de eliminar en cuartos de final aos Países Baixos. Os rusos caeron finalmente eliminados a mans da España de Luis Aragonés por 3-0, no partido que se disputou no Ernst Happel Stadion de Viena.[17]

A selección rusa fracasou no seu intento de estar presente no Mundial de 2010, ao quedar na segunda posición do seu grupo de clasificación (por detrás de Alemaña) e de empatar nos play-offs ante Eslovenia,quedando eliminada pola regra do gol en campo contrario.[18] Hiddink deixou o equipo ao remate do seu contrato, en xuño de 2010.[19]

Chelsea

[editar | editar a fonte]

O 11 de febreiro de 2009, tralo despedimento de Luiz Felipe Scolari, o Chelsea anunciou que Hiddink dirixiría o equipo no que restaba da tempada 2008/09 da Premier League, traballo que compaxinaría coa selección rusa.[20] Debutou no fútbol inglés cunha vitoria por 0-1 contra o Aston Villa no Villa Park,[21] e no seu primeiro partido en Stamford Bridge derrotou por 1-0 á Juventus, nun encontro correspondente aos oitavos de final da Liga de Campións.[22] Despois de eliminar ao equipo italiano, fixo o propio co Liverpool, ao que venceu por un global de 5-7, acadando así as semifinais da máxima competición europea.[23] Finalmente foi eliminado polo Barcelona de Guardiola, despois de empatar sen goles no Camp Nou e 1-1 en Londres.[24]

Durante a súa estadía no Chelsea, Hiddink perdeu só un partido, unha derrota pola mínima diante do Tottenham Hotspur en White Hart Lane, onde Luka Modrić marcou o único gol do partido. Aínda que non conseguiu o título de liga, no último partido na casa da tempada, no que o Chelsea venceu por 2-0 ao Blackburn Rovers, os afeccionados do Chelsea corearon o seu nome durante todo o partido e pediron ao propietario do Chelsea, Roman Abramovich, que o contratase de forma permanente.[25]

No seu último partido como adestrador do Chelsea, gañou a FA Cup, derrotando na final de Wembley ao Everton de David Moyes por 2-1, con goles de Drogba e Lampard.[26] Aínda que varios xogadores lle pediron que continuase no club, entre eles o capitán John Terry, Michael Ballack e Petr Čech, Hiddink sempre mantivo o seu propósito de centrarse na selección rusa.[27]

Turquía

[editar | editar a fonte]

O 16 de febreiro de 2010 reuniuse en Ámsterdam co presidente da Federación Turca de Fútbol, Mahmut Özgener, e aceptou a oferta deste último para adestrar á selección de Turquía ao remate do seu contrato con Rusia, o 30 de xuño de 2010.[28]

Debutou á fronte do combinado turco o 11 de agosto de 2010, derrotando a Romanía por 2-0 nun amigable en Istambul, con goles de Emre Belözoğlu e Arda Turan. Exerceu o cargo de seleccionador de Turquía durante un ano e tres meses, ata que dimitiu en novembro de 2016 despois de que unha derrota ante Croacia por 3-0 deixase ao seu equipo sen clasificación para a Eurocopa de 2012.[29]

Anzhi Makhachkala

[editar | editar a fonte]

En febreiro de 2012 asinou un contrato de 18 meses como novo adestrador do Anzhi Makhachkala.[30] Na súa segunda tempada na capital do Daguestán, levou ao equipo á terceira praza da Liga Premier de Rusia e acadou os oitavos de final da UEFA Europa League por primeira vez na historia do club. Caeu eliminado nos cuartos de final diante do Newcastle United.

En xuño de 2013 renovou o seu contrato por un ano máis, pero deixou o cargo por sorpresa un mes despois, trala segunda xornada de liga.[31]

Selección dos Países Baixos

[editar | editar a fonte]

En marzo de 2014 anunciouse o seu regreso á selección dos Países Baixos, substituíndo no posto a Louis van Gaal, que dimitiu trala Copa do Mundo de 2014. Hiddink aceptou dirixir o equipo ata Eurocopa de 2016, tendo como axudantes a Danny Blind e Ruud van Nistelrooy.[32] A súa segunda etapa á fronte do equipo neerlandés iniciouse cunha derrota por 2-0 nun amigable ante Italia o 4 de setembro de 2014, encaixando ambos goles, así como un cartón vermello, nos primeiros dez minutos de partido.[33] Cinco días despois, a selección laranxa comezou a fase de clasificación para a Eurocopa 2016 cunha derrota por 2-1 ante a República Checa,[34] seguido dunha vitoria por 3-1 contra Casaquistán e unha derrota por 2-0 a mans de Islandia un mes despois.[35][36]

No seu primeiro partido de 2015, o equipo neerlandés empatou 1-1 contra Turquía.[37] O 29 de xuño Hiddink foi despedido.[38] Dous días despois, foi sucedido polo seu asistente, Danny Blind.[39]

Volta ao Chelsea

[editar | editar a fonte]

En decembro de 2015 volveu ser nomeado adestrador do Chelsea inglés, onde asinou ata o final da tempada 2015/16, tras a destitución de José Mourinho.[40] Colleu o equipo na 16ª posición da liga e despois de manterse invicto nas súas 15 primeiras xornadas, establecendo un novo récord para un adestrador novo, subiu ata o 10º lugar, no que acabou finalmente a campaña.

En setembro de 2018 colleu as rendas da selección sub-21 da China, cargo que ocupou durante un ano ata que foi destituído en setembro de 2019, despois dunha serie de malos resultados que culminaron cunha derrota por 2–0 contra a selección sub-22 de Vietnam, dirixida polo seu antigo axudante na selección surcoreana no Mundial de 2002, Park Hang-seo.[41]

Curaçao e retirada

[editar | editar a fonte]

O 21 de agosto de 2020 foi nomeado novo adestrador da selección de Curaçao.[42] Despois de non conseguir a clasificación para o Mundial de 2022, en setembro de 2021 deixou oficialmente o cargo de seleccionador de Curaçao e anunciou a súa retirada como adestrador, aos 74 anos.[43]

Con todo, en 2022 aínda volveu sentarse no banco da selección australiana como axudante de Graham Arnold para un par de partidos amigables que formaban parte das celebracións do centenario da selección de Australia.[44]

Evasión fiscal

[editar | editar a fonte]

En febreiro de 2007 foi condenado a seis meses de prisión e a unha multa de 45.000 euros tras ser declarado culpable de evasión fiscal por un tribunal neerlandés. A Fiscalía pedía unha condena de dez meses de prisión para Hiddink, acusado de eludir 1,4 millóns de euros en impostos neerlandeses ao afirmar que residía en Bélxica entre 2002 e 2003. As autoridades neerlandesas demostraron que non pasara suficientes noites na súa casa belga que declarara como o seu enderezo principal.[45]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ "Uitslag 2005". net2client.com (en neerlandés). Arquivado dende o orixinal o 12 de xaneiro de 2013. Consultado o 12 de outubro de 2023. 
  2. ↑ Viner, Brian (18 de abril de 2009). "Guus Hiddink: Flying Dutchman" (en inglés). Consultado o 12 de outubro de 2023. 
  3. ↑ Yannis, Alex (20 de decembro de 1994). "Soccer Report". The New York Times (en inglés). Consultado o 12 de outubro de 2023. 
  4. ↑ 4,0 4,1 Roger, Cohen (30 de xuño de 1998). "Netherlands' Davids Comes in From Cold". The New York Times (en inglés). Consultado o 12 de outubro de 2023. 
  5. ↑ "Sanz: «Si lo ha dicho, no sigue ni cinco minutos más»". El Mundo (en castelán). 2 de febreiro de 1999. Arquivado dende o orixinal o 13 de febreiro de 2010. Consultado o 12 de outubro de 2023. 
  6. ↑ "Hiddink a Sanz: «Este club tiene que ser mucho más profesional»". El Mundo (en castelán). 28 de xaneiro de 1999. Arquivado dende o orixinal o 17 de agosto de 2002. Consultado o 12 de outubro de 2023. 
  7. ↑ "Soccer: Guus Hiddink has been sacked by Real Betis". Raidió Teilifís Éireann (en inglés). 28 de xaneiro de 1999. Arquivado dende o orixinal o 5 de xuño de 2011. Consultado o 12 de outubro de 2023. 
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 Longman, Jere (21 de xuño de 2002). "ON SOCCER; South Koreans' Savior Is Found in Dutchman". The New York Times (en inglés). Consultado o 12 de outubro de 2023. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Longman, Jere (21 de xuño de 2006). "A Little Traveling Music: Some Coaches Get Around". The New York Times (en inglés). Consultado o 12 de outubro de 2023. 
  10. ↑ "Guus Hiddink most successful coach" (en inglés). 30 de maio de 2005. Arquivado dende o orixinal o 12 de maio de 2014. Consultado o 12 de outubro de 2023. 
  11. ↑ Brodkin, Jon; Christenson, Marcus; Scott, Matt (25 de marzo de 2006). "England still an option as Hiddink leaves PSV". The Guardian (en inglés). Consultado o 13 de outubro de 2023. 
  12. ↑ "Hiddink gets Australia coach role". BBC (en inglés). 22 de xullo de 2005. Consultado o 13 de outubro de 2023. 
  13. ↑ "On to Germany: Final Five World Cup Berths Settled". The New York Times (en inglés). 17 de novembro de 2005. Consultado o 13 de outubro de 2023. 
  14. ↑ "Australia 3-1 Xapón 2006". ESPN (en inglés). Consultado o 13 de outubro de 2023. 
  15. ↑ "Historias de Mundiales: el penalti a favor de Italia en 2006 al que muchos llamaron 'robo'" (en castelán). 12 de abril de 2018. Consultado o 13 de outubro de 2023. 
  16. ↑ 16,0 16,1 "Hiddink neuer Coach Russlands" (en alemán). 11 de abril de 2006. Consultado o 13 de outubro de 2023. 
  17. ↑ "Fast and Fit, Russia Grabs Semifinal Spot". The New York Times (en inglés). 22 de xuño de 2008. Consultado o 13 de outubro de 2023. 
  18. ↑ "Eslovenia hace historia eliminando a Rusia". Marca (en castelán). 18 de novembro de 2009. Consultado o 13 de outubro de 2023. 
  19. ↑ "Hiddink confirms Russia departure" (en inglés). 13 de febreiro de 2010. Arquivado dende o orixinal o 8 de novembro de 2012. Consultado o 13 de outubro de 2023. 
  20. ↑ "Chelsea confirm Hiddink as coach". BBC (en inglés). 11 de febreiro de 2009. Consultado o 13 de outubro de 2023. 
  21. ↑ "Aston Villa 0-1 Chelsea". BBC (en inglés). 21 de febreiro de 2009. Consultado o 13 de outubro de 2023. 
  22. ↑ "Chelsea 1-0 Juventus". BBC (en inglés). 25 de febreiro de 2009. Consultado o 5 de novembro de 2023. 
  23. ↑ McNulty, Phil (8 de abril de 2009). "Liverpool 1-3 Chelsea". BBC (en inglés). Consultado o 5 de novembro de 2023. 
  24. ↑ Collett, Mike (6 de maio de 2009). "Hiddink critica a árbitro luego de eliminación de Chelsea" (en inglés). Reuters. Consultado o 5 de novembro de 2023. 
  25. ↑ "AFTER THE WHISTLE: SONGS OF PRAISE". 18 de maio de 2009. Arquivado dende o orixinal o 19 de xuño de 2014. Consultado o 5 de novembro de 2023. 
  26. ↑ Northcroft, Jonathan (30 de maio de 2009). "Frank Lampard hands Guus Hiddink perfect parting gift". The Times (en inglés). Consultado o 5 de novembro de 2023. 
  27. ↑ "Chelsea players spend £20,000 on going-away present for Guus Hiddink" (en inglés). 1 de xuño de 2009. Consultado o 5 de novembro de 2023. 
  28. ↑ "Guus Hiddink confirmed as Turkey's new manager". The Guardian (en inglés). 17 de febreiro de 2010. Consultado o 5 de novembro de 2023. 
  29. ↑ "Hiddink and Turkey part ways" (en inglés). 16 de novembro de 2011. Consultado o 5 de novembro de 2023. 
  30. ↑ "Guus Hiddink named Anzhi Makhachkala manager". BBC (en inglés). 17 de febreiro de 2012. Consultado o 5 de novembro de 2023. 
  31. ↑ "Guus Hiddink resigns as Anzhi Makhachkala coach". BBC (en inglés). 22 de xullo de 2013. Consultado o 5 de novembro de 2023. 
  32. ↑ "Guus Hiddink to replace Louis van Gaal as Netherlands coach". BBC (en inglés). 28 de marzo de 2014. Consultado o 6 de novembro de 2023. 
  33. ↑ "Antonio Conte made a winning start to his Italy reign as the Netherlands were beaten in their first match since Guus Hiddink was appointed a second time". BBC (en inglés). 4 de setembro de 2014. Consultado o 6 de novembro de 2023. 
  34. ↑ "Guus Hiddink suffered his second straight defeat since taking charge of the Netherlands as Vaclav Pilar hit an injury-time winner for Czech Republic.". BBC (en inglés). 9 de setembro de 2014. Consultado o 6 de novembro de 2023. 
  35. ↑ "Netherlands comeback overcomes Kazakhstan". UEFA (en inglés). Consultado o 6 de novembro de 2023. 
  36. ↑ "Sigurdsson helps Iceland take historic Dutch scalp". UEFA (en inglés). 13 de outubro de 2014. Consultado o 6 de novembro de 2023. 
  37. ↑ "Netherlands level late against Turkey". UEFA (en inglés). 28 de marzo de 2015. Consultado o 7 de novembro de 2023. 
  38. ↑ "Guus Hiddink leaves job as Netherlands coach after 10 months". BBC (en inglés). 29 de xuño de 2015. Consultado o 6 de novembro de 2023. 
  39. ↑ "Danny Blind succeeds Guus Hiddink as Netherlands coach". BBC (en inglés). 1 de xullo de 2015. Consultado o 6 de novembro de 2023. 
  40. ↑ Hytner, David (19 de decembro de 2015). "Guus Hiddink confirmed as Chelsea interim manager until end of season". The Guardian (en inglés). Consultado o 6 de novembro de 2023. 
  41. ↑ "Dutchman Guus Hiddink steps down after 12 months in charge of China under-21 football team" (en inglés). 20 de setembro de 2019. Consultado o 6 de novembro de 2023. 
  42. ↑ "Hiddink appointed coach of minnows Curacao" (en inglés). 22 de agosto de 2020. Consultado o 6 de novembro de 2023. 
  43. ↑ "Guus Hiddink retires from coaching". Marca (en inglés). 9 de setembro de 2021. Consultado o 7 de novembro de 2023. 
  44. ↑ "Guus Hiddink on Socceroos bench for friendly vs New Zealand" (en inglés). 21 de setembro de 2022. Consultado o 7 de novembro de 2023. 
  45. ↑ Bandini, Nicky (27 de febreio de 2007). "Hiddink found guilty of tax fraud". The Guardian (en inglés). Consultado o 7 de novembro de 2023. 
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Guus_Hiddink&oldid=6896650»