Saltar ao contido

Ducado de Naxos

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:Xeografía políticaDucado de Naxos
Localización
Editar o valor en Wikidata Mapa
 37°06′N 25°22′L / 37.1, 25.37
CapitalNaxos (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata
Poboación
Lingua oficialLingua véneta
lingua grega Editar o valor en Wikidata
RelixiónIgrexa católica Editar o valor en Wikidata
Datos históricos
Creación1207 Editar o valor en Wikidata
Disolución1579 Editar o valor en Wikidata
Organización política
Forma de gobernoprincipado Editar o valor en Wikidata

O ducado de Naxos (italiano: Ducato di Nasso, grego: Δουκάτον Νάξου Dukáton Náksu ) ou tamén ducado do Arquipélago (en italiano: Ducato dell'arcipelago, grego: Δουκάτον Αρχιπελάγους Dukáton Arkhipelágus) ou ducado do Exeo (en italiano: Ducato dell’ Egeopelagi, en grego: Δουκάτον Αιγαίου Dukáton Egeu) foi un estado cruzado fundado despois da Cuarta Cruzada nos territorios bizantinos. Estableceuse en varias das illas Cícladas do mar Exeo en Grecia. A súa capital foi Naxos, conquistada por Marco Sanudo. O ducado, fundado polos venecianos mantívose firme baixo a soberanía do emperador latino de Constantinopla. O sistema feudal occidental superpúxose sobre o sistema bizantino. Tanto o cristianismo católico como o ortodoxo convivían xuntos.

O ducado foi gobernado primeiro pola dinastía dos Sanudo (séculos XIII e XIV), e logo pola dos Crispo (séculos XV e XVI). En 1537, o ataque de Hayr al-Din Barbarroxa someteu ao ducado á soberanía otomá co duque sendo un tributario do sultán. En 1566, o último duque italiano, foi oficialmente substituído por Selim II que nomeou a Xosé Nasi. Xosé Nasi gobernou o ducado até 1579. Despois dun período transitorio no que se asignou o título a varios personaxes, o ducado disolveuse cara a 1617.

Historia

[editar | editar a fonte]

As cidades-estado italianas, especialmente a república de Xénova, Pisa, e a república de Venecia, interesáronse nas illas do Exeo moito antes da Cuarta Cruzada. Había colonias italianas de comercio en Constantinopla e os piratas italianos frecuentemente atacaban asentamentos do mar Exeo no século XII. Despois do colapso e partición do Imperio bizantino en 1204, na que os venecianos desempeñaron un papel importante, os intereses venecianos no Exeo podían ser completamente realizados.

O ducado de Naxos foi creado en 1207 por Marco Sanudo, un dos participantes na cruzada e un sobriño do vello dux de Venecia Enrico Dandolo, quen liderara a frota veneciana en Constantinopla. Este foi un proxecto independente, sen o consentimento do emperador latino Henrique de Flandres. Sanudo foi acompañado por Marino Dandolo, Andrea Ghisi e Geremia Ghisi, así como Ravano dalle Carceri, señor de Eubea, e Filocalo Navigajoso, señor de Lemnos. Sanudo facendo os arranxos para o préstamo de oito galeras do Arsenal de Venecia, ancorou no porto de Potamidides, no suroeste de Naxos, e capturou gran parte da illa.

Os gregos ortodoxos naxios continuaron resistindo, con todo, estableceuse unha base en terra dentro, ao redor da fortaleza de Apalyros. Este último caeu ante Sanudo despois dun cerco de cinco ou seis semanas, malia a axuda prestada aos gregos polos xenoveses, os principais competidores de Venecia.

O ducado e outros estados do sur de Grecia en 1214
Mapa cos territorios asignados a cada líder.

Coa illa enteira ocupada en 1210, Sanudo e os seus colaboradores pronto conquistaron Melos e o resto das illas Cícladas, e estableceuse como duque de Naxia ou duque do Arquipélago, coa súa capital en Naxos. Sanudo reconstruíu unha gran fortaleza e dividiu a illa en 56 provincias, que repartiu como feudos entre os líderes dos seus homes, a maioría dos cales foron altamente autónomos e aparentemente pagaron os seus propios gastos. Carceri e Navigajoso recibiran os seus dominios na illa por Henrique de Flandres e tecnicamente eran vasalos do Imperio latino, Sanudo mesmo recoñeceu a autoridade do Imperio Latino, no canto de facer do ducado un vasalo de Venecia.

Sanudo gobernou durante vinte anos (1207-1227). Tiña na súa posesión persoal Paros, Antiparos, Melos, Sifnos, Citnos, Ios, Amorgós, Kimolos, Sikinos, Syros, e Folégandros. Outras illas incluían Andros (en mans de Dandolo), Tinos, Míkonos, Scíathos, Esciro, Skopelos, Serifos, Cea (en mans dos irmáns Ghisi), Tera (en mans de Jacopo Barozzi), Anafe, (en mans de Leonardo Foscolo), Citera (ou Cerigo en mans de Marco Venier), e Anticitera (ou Cerigotto, en mans de Jacopo Viaro).

Os Anais do Naxos latino centráronse nas históricas familias de Sanudo e Dandolo, Ghisi, Crispo e Sommaripa, Venier e Quirini, Barozzi e Gozzadini. Vinte e un duques de dúas dinastías gobernaron o arquipélago, sucesivamente, como vasalos dos emperadores latinos de Constantinopla, da dinastía dos príncipes Villehardouin de Acaia, dos anxevinos do Reino de Nápoles (en 1278), e despois de 1418 da República de Venecia.

En 1236, o ducado foi concedido nominalmente a Guillerme II de Villehardouin, despois príncipe de Acaia. Marco II Sanudo perdeu moitas das illas, fóra de Naxos e Paros, ante as forzas do renacido Imperio bizantino baixo o almirante Licario a fins do século XIII. O renacemento bizantino demostrou ser breve, xa que cedeu o control das súas ganancias en 1310.

En 1317 a Gran Compañía Catalá asaltou os restos do Ducado; en 1383, a familia Crispo dirixiu unha insurrección armada e derrocaron aos herdeiros Sanudo como duques de Naxos. Baixo os duques Crispo, a orde social e a agricultura decaeron, e a pirataría chegou a ser dominante.

No século XVI, as condicións que aseguraran a expansión do dominio latino nas Cícladas deixou de existir. A frota veneciana perdeu a súa superioridade no mar Exeo e durante a guerra turco-veneciana entre 1499 e 1503 o poderío otomán invadiu moitas das illas con consecuencias destrutivas. A paz de 1503 non deu fin á actividade dos piratas musulmáns, que continuaron afectando á economía das illas. Por outra banda, durante as primeiras décadas do século XI, os graves problemas dinásticos xurdiran, mentres que a mala saúde da poboación comezara, debido principalmente á auga, que non era apta para beber, deterioración das enfermidades contaxiosas que apareceron no Mediterráneo oriental. Finalmente, os abusos dos gobernadores das illas deron lugar a queixas dos habitantes, que pediron o cambio de gobernante, xa que a miúdo sentían que o prestixio do debilitado estado veneciano non os cubría.

Despois dun período de dominación turca (1537-1566), durante o cal as institucións da conquista franca se volveron estériles, o ducado disolveuse definitivamente despois de 359 anos de existencia. O sultán Selim II concedeu a administración das illas ao seu favorecido José Nasi, un aventureiro xudeu de orixe portuguesa, que se mantivo no goberno até 1579. Daquela os insulares das Cícladas solicitaron o restablecemento das autoridades latinas. En última instancia, con todo, as illas foron anexadas ao Imperio Otomán e un sadzak bey xunto cun kades asumiu o goberno. Un ano despois, as illas recibiron privilexios de Murat II, que foron ratificadas sesenta anos despois. Con todo, unha pequena dinastía latina, os Gozzadini foran reintegrados en 1571 en Sifnos e permaneceron durante corenta anos aproximadamente, quizais debido ao feito de que esta familia procedía de Boloña e non de Venecia. Con todo, Sifnos, foi incorporado ao Imperio Otomán en 1617.

Duques de Naxos

[editar | editar a fonte]

Familia Sanudo

[editar | editar a fonte]
Armas dos Sanudi, duques de Naxos

Familia Crispo

[editar | editar a fonte]
Armas dos Crispi, duques de Naxos

So soberanía otomá

[editar | editar a fonte]

Bey-duques

[editar | editar a fonte]
  • a partir de 1580, durante menos de 3 anos: Süleyman (un cristián converso), que residiu en Naxos.
  • Konstantinos Kandakouzenis, un fanariota que non vivía alí e que abusou da súa posición.
  • Despois de 1598: Ioannis Choniatis, un grego de Atenas, de xeito intermitente con outra persoa.
  • en 1600: Carlo Cicala, un siciliano católico próximo a España, irmán do capitán pacha Sinan Cicala. Non podendo obter o afastamento dos funcionarios otománs locais, e vista a oposición dos venecianos, daquela inimigos dos españois, non tomou posesión efectiva do ducado, que lle foi de novo entregado a Choniatis.
  • de 1616 a 1617: Gasparo Gratiani, un aventureiro croata que participara nas negociacións entre o Imperio Otomán e Austria.

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • "Naxos" and "Paros" articles in Oxford Dictionary of Byzantium., Oxford Ou.P, 1991. The work contains non references for "Cyclades" or for the other islands.
  • Charles A. Frazee, The Island Princes of Greece. The Dukes of the Archipelago., Adolf M. Hakkert, Amsterdam, 1988. ISBN 9025609481
  • Paul Hetherington, The Greek Islands. Guide to the Byzantine and Medieval Buildings and their Art, Londres, 2001. ISBN 1-8999163-68-9
  • (en francés) Jean Longnon, L'Empire latin de Constantinople et a Principauté de Morée., Payot, 1949.
  • (en francés) Élisabeth Malamut, Lles îles de l'Empire byzantin, VIIIe-XIIe siècles, Byzantina Sorbonensia 8, París, 1988. ISBN 2-85944-164-6
  • George C. Miles, « Byzantium and the Arabs: Relations in Crete and the Aegean Area », in Dumbarton Oaks Papers, Vol. 18., 1964.
  • (en francés) J. Slot, Archipelagus Turbatus. Lles Cyclades entre colonisation latine et occupation ottomane. c.1500-1718., Publications de l'Institut historique-archéologique néerlandais de Stamboul, 1982. ISBN 9062580513
  • (en francés) Stéphane Yerasimos, « Introduction » to J. Pitton de Tournefort's Voyage d'un botaniste., Maspero, 1982. ISBN 2707113247

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ducado_de_Naxos&oldid=6805666»