پرش به محتوا

آنتراسیت

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
آنتراسیت
Black coal, hard coal, stone coal, blind coal, Kilkenny coal, crow coal, craw coal, black diamond
سنگ دگرگونی rock
Anthracite coal
آنتراسیت
ترکیب
کربن, 92.1‒98%

آنتراسیت (به انگلیسی: Anthracite) زغال سخت، سیاه و براقی که مرغوبترین کیفیت را دارد یعنی شامل کمترین مقدار آب و مواد فرار و بیشترین محتوی کربن است و با شعله کوچک و آبی‌رنگ و بدون دود می‌سوزد. آنتراسیت آخرین فراورده تغییر و تبدیل مواد گیاهی از طریق سلسله مراحل زغال نارس، لینیت و زغال بیتومینه است.

انتراسیت، که اغلب به عنوان زغال‌سنگ نامیده می شود، زغال‌سنگی سخت و جمع و جور است که دارای یک بلور متالستیک است، و دارای بالاترین مقدار کربن، کمترین ناخالصی ها و بالاترین تراکم انرژی در میان تمام انواع زغال‌سنگ به جز گرافیت بوده و بالاترین رتبه از زغال‌سنگ‌هاست.

انتراسیت بیشترین نوع زغال‌سنگ دگرگون شده است (اما هنوز هم نشان دهنده دگرگونی پایین است)، که در آن میزان کربن بین 92 تا 98 درصد است.

۱_ این اصطلاح برای آن دسته از انواع زغال‌سنگ استفاده می شود که در هنگام گرم کردن زیر نقطهٔ احتراق از بخار یا سایر بخارات هیدروکربنی خنثی نمی کنند. ۲_ انتراسیت با مشکلاتی روبرو است و با شعله های کوتاه، آبی و دودی مواجه می شود.

۳_انتراسیت به دو درجه استاندارد طبقه بندی می شود که عمدتا در تولید برق و درجه بالا (HG) و فوق العاده بالا (UHG) استفاده می شود که استفاده اصلی آن در بخش متالورژی است. این زغال حدود ۱ درصد از ذخایر زغال‌سنگ جهانی را تشکیل داده و تنها در چند کشور در سراسر جهان استخراج می‌شود. چین اکثریت تولید جهانی آن را تشکیل می دهد؛ تولید کنندگان دیگر روسیه، اوکراین، کره شمالی، آفریقای جنوبی، ویتنام، انگلستان، استرالیا، کانادا و ایالات متحده هستند. کل تولید در سال 2010 به 670 میلیون تن رسید آنتراسیت میتواند کدورت آب را برطرف کند و کمی هم آهن و منگنز را از بین می برد.[۱]

ویژگی ها

[ویرایش]
  • مقاومت بالا در برابر فشار
  • محتوای کربن بالا
  • زمان سوختن طولانی
  • کمترین محتوای سولفور
  • درجه دانسیته بالا

کاربردها

[ویرایش]
  • تصفیه آب
  • ساخت آهنگری
  • صنعت شیمیایی
  • تولید کک
  • صنایع فولادسازی
  • تولید گرما
  • گرمایش منازل
  • تولید برق

منابع

[ویرایش]
  • فشارکی، پ. ، فرهنگ جغرافیا، انتشارات امیرکبیر، ۱۳۷۹