Saltu al enhavo

Jorge de Albuquerque Coelho

El Vikipedio, la libera enciklopedio
Jorge de Albuquerque Coelho
(1539-1596)
Libro de Bento Teixeira Pinto (1561-1600) parolanta pri ŝiprompiĝo kiun Jorge de Albuquerque Coelho (1539-1596) suferis en la jaro 1565-a.
Libro de Bento Teixeira Pinto (1561-1600) parolanta pri ŝiprompiĝo kiun Jorge de Albuquerque Coelho (1539-1596) suferis en la jaro 1565-a.
Persona informo
Naskiĝo 23-an de aprilo 1539
en Olinda, Kapitanlando de Pernambuko, Brazilo
Morto 1596
en Reĝlando Portugalio
Ŝtataneco Kolonia Brazilo Redakti la valoron en Wikidata vd
Familio
Patro Duarte Coelho Redakti la valoron en Wikidata vd
Patrino Beatriz de Albuquerque (en) Traduki Redakti la valoron en Wikidata vd
Gefratoj Duarte Coelho de Albuquerque Redakti la valoron en Wikidata vd
Infanoj Duarte de Albuquerque (en) Traduki, Matias de Albuquerque, Grafo de Alegrete Redakti la valoron en Wikidata vd
Profesio
Okupo colonial administrator (en) Traduki Redakti la valoron en Wikidata vd
vd Fonto: Vikidatumoj
vdr

Jorge de Albuquerque Coelho estis portugala kolonia administranto de Brazilo, filo de Duarte Coelho Pereira, guberniestro de la Kapitanlando de Pernambuko kaj Dona Brites de Albuquerque. Li naskiĝis en Olinda, urbo fondita de sia patro.

Bento Teixeira Pinto dediĉis sian epopeon "Prozopopeo", pri la heroaĵoj de la familio Albuquerque, al Jorge de Albuquerque Coelho, tiam guberniestro de Pernambuko. La verko estis publikigita en 1601, en Lisbono.

Biografio

[redakti | redakti fonton]
Tria Kapitano-guberniestro de la Kapitanlando de Pernambuko, frato de Duarte Coelho de Albuquerque.

En 1554, studinte en Portugalio, lia patro mortis. En 1560, li revenis al Brazilo kune kun sia plej aĝa frato, Duarte Coelho de Albuquerque. Kun sia frato, li kontraŭbatalis la indianajn homojn kaj aktivis pri la esplorado de riveroj kaj arbaroj. Li mem esploris grandan parton de la kurso de la rivero São Francisco.

En 1565, li revenis al Portugalio sur la ŝipo Santo António, entreprenante plej ŝtorman vojaĝon. La priskribo de tiu ĉi malfeliĉa transiro aperas en la tragika-mara historio kaj verŝajne estigis la legendon kaj popularan kanton "La Ŝipo Katrineta". Post furioza rezistado kontraŭ franca korsaro, li suferis antaŭ tiel severa vetero, ke li restis en mizera stato, kaj, por aldoni insulton al liaj misaventuroj, la francoj, liaj venkintoj, post ŝtelado de ĉio el la portugala ŝipo, inkluzive de la kompaso, forlasis lin difektita kaj preskaŭ sen direkto al la furiozo de la maroj. Velante hazarde kaj sen ŝanco atingi havenon, la ŝipanaro jam lotis por vidi, kiuj estos manĝataj de iliaj kunuloj, kiam mirakle ili alvenis en portugala lando.

En 1578, Jorge estis komisiita per komando de kavaleriokolono en la armeo de reĝo Dom Sebastião. Li kondutis brave en la Batalo de Alkazarkibir, li defendis sian reĝon kaj kiam la reĝo, okaze de la morto de lia ĉevalo, trovis sin piede inter la maŭroj, li donis al la reĝo sian propran ĉevalon, perdante la esperon de savo. Vundita, li estis kaptita al Fez, kie li suferis doloran operacion sur siaj gamboj, kiu lasis lin kripla por ĉiam. Savita dum hispana rego, li revenis al la Regno de Portugalio, pli bonŝanca ol lia frato kiu mortis en kaptiteco.

Pro la morto de tiu ĉi frato, li heredis la kapitanlandon de Pernambuko, sed ĉi tio ne utilis al li, handikapita sen povi sin defendi kontraŭ la agresoj de la indianoj, malriĉa por subteni kaj disvolvi la kapitanlandon. Reĝo Filipo la 1-a de Portugalio, dezirante plaĉi al li, ĉar li evitis liajn ordojn, ofertis al li helpon por konservi la provincon. Jorge de Albuquerque akceptis ĝin por ne malŝpari la havaĵojn de siaj infanoj, sed sen reveni al Pernambuko, li estis reprezentita en Olinda fare de sia filo Duarte, tuj kiam li atingis la taŭgan aĝon.

Li restis en Portugalio, verkante studojn kaj kelkajn memoraĵojn pri la esplormilitoj en Brazilo ĝis sia morto, kiu okazis post 1596, verŝajne komence de la 17-a jarcento.

Li famiĝis antaŭ ĉio pro siaj malfeliĉoj, inter kiuj elstariĝas lia katastrofa marvojaĝo el Brazilo; due, pro sia fiereco kaj sindonemo en la Batalo de Alkazarkibir, donante, en tempo jam truita de egoismo, rimarkindan ekzemplon de patriotismo kaj kuraĝo.[1]

Referencoj

[redakti | redakti fonton]
  1. La nuna artikolo estis tradukita surbaze de la Portugala Vikipedio.