Dominique Pire
| Dominique Pire | |
|---|---|
Nobel-premiito 
| |
| |
| Persona informo | |
| Naskonomo | Georges Charles Ghislain Clement Pire |
| Naskiĝo | 10-an de februaro 1910 en Dinant |
| Morto | 30-an de januaro 1969 (58-jaraĝa) en Loveno |
| Tombo | Cimetière de la Sarte (en)  
|
| Lingvoj | franca |
| Ŝtataneco | Belgio
|
| Alma mater | Katolika universitato de Loveno Papa Universitato Sankta Tomaso de Akvino
|
| Familio | |
| Frat(in)o | Guilielmus Piré (en)
|
| Okupo | |
| Okupo | teologo rezistobatalanto pastro
|
Dominique PIRE (plena nomo: Georges Charles Clement Gislein Pire ; 10-an de februaro 1910 - 30-an de januaro 1969) estis belga dominikana monaĥo, kiu helpis rifuĝintojn en Eŭropo post la Dua Mondmilito kaj ricevis la Nobel-premion pri paco en 1958.
Vivo
[redakti | redakti fonton]Pire naskiĝis en Dinant, Belgio. Li estis la plej aĝa de kvar infanoj naskitaj de George Pire Sr., ŝtatoficisto, kaj Berthe (Ravet) Pire. Kun la eksplodo de la Unua Mondmilito en 1914 la Pire familio fuĝis de Belgio al Francio per boato por eviti la germanajn trupojn avancintajn direkte al Belgio. Post la armistico de 1918, la familio povis reveni al Dinant, kiu estis forlasita en ruinoj.
Edukado
[redakti | redakti fonton]Pire studis klasikaĵojn kaj filozofion en universitata kolegio kaj je la aĝo de dek ok eniris la Ordenon de la Dominikanoj de La Sart en Huy. Li votis siajn lastajn ĵurojn la 23-an de septembro 1932, kaj adoptis la nomon Dominiko (Dominique), laŭ la fondinto de la ordo. Li tiam studis teologion kaj sociajn sciencojn ĉe la Papa Internacia Instituto Angelicum, ĉe la Papa Universitato Sankta Tomaso de Akvino, en Romo, kie li doktoriĝis pri teologio en 1936 per disertacio titolita "L'Apatheia ou insensibilité irréalisable et destructrice Apatheia" (La apatio aŭ malsentemo, neatingebla kaj detrua apatio). Li tiam revenis al la kolegio de La Sart kie li instruis sociologion.
Kariero
[redakti | redakti fonton]Post diplomiĝo li revenis al monaĥejo en La Sart, Huy, Belgio, kie li dediĉis sin al helpado al malriĉaj familioj vivi en digno. Dum la Dua Mondmilito, Pierre funkciis kiel pastro de la belga rezista movado, kaj aktive partoprenis ĝiajn agadojn, kiel ekzemple helpado en la kontrabando de aliancaj pilotoj ekster la lando. Li ricevis plurajn medalojn pro ĉi tiu servo post la milito.
En 1949, li komencis studi temojn apartenantaj al postmilitajn rifuĝintajn kaj verkis libron pri la delokitoj de deviga migrado. Sekve li starigis organizon por helpi ilin. La organizo sponsoris rifuĝintajn familiojn, kaj dum la 1950-aj jaroj establis kelkajn vilaĝojn en Aŭstrio kaj Germanio por helpi multajn rifuĝintojn. Notindas, ke kvankam li estis dominika monaĥo, Dominik Pire ĉiam rifuzis miksi sian personan kredon kun siaj devontigoj por malriĉuloj, decido ne ĉiam komprenata de siaj ekleziaj superuloj.
Gajninte la Nobel-premion pri paco, Pire faris sian Nobel-prelegon, nomatan "Frata Amo: Fundamento de Paco". Li ankaŭ helpis establi la Universitaton de Paco Arkivigite je 2014-05-18 per la retarkivo Wayback Machine. Konvinkita poste, ke paco ne povas esti atingota sen malgrandigo, kaj finfine entute ekstermado, de malriĉeco, li fondis la Pacinsulojn, neregistaran organizon dediĉitan al la longdaŭra disvolviĝo de kamparaj loĝantaroj en evolulandoj. La unuaj projektoj komenciĝis en Bangladeŝo kaj Barato.
Li mortis en la katolika hospitalo en Luban la 30-an de januaro 1969 pro komplikaĵoj post operacio.
Pli ol 30 jarojn post lia morto, la kvar organizoj, kiujn li fondis, ankoraŭ aktivas. En 2008, programo estis establita honore al lia laboro en la Instituto Las Casas en la halo Blackfriars Hall, Universitato de Oksfordo.
Organizaĵoj fonditaj de Dominic Pire
[redakti | redakti fonton]- Service d'Entraide Familiale (Servo pri Familia Helpo): Socia organizo
- Aide aux personnes deplacées (helpo al la homoj delokita)j: Aktivas en la kampo de rifuĝintoj en Belgio kaj sponsoras infanojn en evolulandoj.
- Universitato de Paco Arkivigite je 2014-05-18 per la retarkivo Wayback Machine: Specialiĝas pri preventado de konfliktoj inter populacioj kaj en la laborejo.
- Pacinsuloj: Subtenas longdaŭrajn projektojn kun loĝantaroj de Burkino, Benino, Malio, Gvineo Bisaŭa, Ekvadoro, Bolivio kaj Peruo.
