Μετάβαση στο περιεχόμενο

Χλωτάριος Β΄

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Χλωτάριος Β΄
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Chlotarius (Λατινικά) και Chlotacharius (Λατινικά)
Γέννηση584[1][2][3]
Θάνατος18  Οκτωβρίου 629[4] ή Οκτώβριος 629[5]
Τόπος ταφήςΑββαείο του Σαιν-Ζερμαίν-ντε-Πρε
Χώρα πολιτογράφησηςΦραγκία
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμονάρχης[4]
Οικογένεια
ΣύζυγοςHaldetrude[6][7]
Βερτρούδη[8]
Σιχίλδη[9]
ΤέκναΔαγοβέρτος Α΄[10][11]
Χαριβέρτος Β΄[12]
Emma of Austrasia[13]
Merowech[14]
Berta[15]
Enimia
ΓονείςΧιλπέριχος Α΄ και Φρεδεγόνδη[4]
ΑδέλφιαΜπαζίνα, κόρη του Χιλπέριχου Α΄[16]
Ριγούνθα[17]
Childesinda[16]
Merovech of Soissons[18]
Θευδεβέρτος του Σουασσόν[18]
Clovis[16]
Χλοδεβέρτος[19]
Σαμσών[19]
Δαγοβέρτος[19]
Θευδέριχος[19]
ΟικογένειαΜεροβίγγειοι[4]
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΒασιλέας των Φράγκων
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Χλωτάριος Β΄ ή Χλωτάριος ο Μέγας ή Χλωτάριος ο Νεώτερος (Clotaire II, Chlotar, Clothar, Chlotochar ή Hlothar, 584 - 18 Οκτωβρίου 629) μέλος του Οίκου των Μεροβιγγείων ήταν Bασιλιάς της Νευστρίας (584 - 613), του Παρισιού (595 - 613) και Βασιλιάς των Φράγκων (613 - 629). Ο Χλωτάριος Β΄ ήταν ο δευτερότοκος γιος του Χιλπέριχου Α΄ βασιλιά του Σουασσόν και της τρίτης συζύγου του Φρεδεγόνδης, ο πατέρας του προσάρτησε τη Νευστρία όταν απεβίωσε ο αδελφός του Χαριβέρτος Α΄. Στην αρχή κυβέρνησε υπό την κηδεμονία της μητέρας του που βρισκόταν σε ανεπιθύμητη συμμαχία με τον θείο του Γκούντραμ, βασιλιά της Βουργουνδίας. Με τον θάνατο της μητέρας του (597) ο Χλωτάριος Β΄ απέκτησε τον έλεγχο σε ολόκληρη την Νευστρία που ήταν ένα από τα πλουσιότερα βασίλεια των Φράγκων. Συνέχισε την σύγκρουση της μητέρας του με την θεία του Μπρουνχίλντα της Αυστρασίας, μετά την νίκη που του επέτρεψε να κυβερνήσει ολόκληρο το βασίλειο των Φράγκων (613) την εκτέλεσε με βιαιότητα . Ο Χλωτάριος Β΄ συνέχισε την πολιτική του πατέρα του, ενσωμάτωνε στο βασίλειο τμήματα της Γαλατίας μετά τον θάνατο των ηγεμόνων τους.

Την εποχή του παρατηρήθηκε ενίσχυση της βασιλικής εξουσίας απέναντι στους ευγενείς και την εκκλησία. Το "Έδικτον των Παρισίων" (614) που αφορούσε τους υψηλόβαθμους διορισμούς στο βασίλειο ερμηνεύτηκε διαφορετικά από τους ιστορικούς. Ο Μαγιορδόμος ένα ισόβιο αξίωμα δηλαδή ηγεμόνας του βασιλικού νοικοκυριού έγινε ο δεύτερος στην τάξη κυβερνήτης μετά από τον ίδιο τον βασιλιά (617), από το αξίωμα αυτό θα ανέβει στον θρόνο ο Πιπίνος ο Βραχύς από τον Οίκο των Καρολιδών (751). Ο Χλωτάριος Β΄ παραχώρησε την Αυστρασία στον γιο του Δαγοβέρτο Α΄ (623). Οι Μεροβίγγειοι μονάρχες σπάνια ασπαζόντουσαν την μονογαμία που καθόριζε αυστηρά η Καθολική Εκκλησία, με τον θάνατο τους είχαν αποκτήσει παιδιά από τρεις ή περισσότερες συζύγους. Ο Χλωτάριος Β΄ ακολούθησε το παράδειγμα του θείου του Γκούντραμ, στάθηκε πιστός χριστιανός και απέφευγε να διατάξει βίαιους θανάτους με εξαίρεση την θεία του Μπρουνχίλντα. Η περιοχή της βασιλείας του Χλωτάριου Α΄ καθορίστηκε σύμφωνα με το πολιτικό πλαίσιο που δημιουργήθηκε όταν πέθανε ο παππούς του Χλωτάριος Α΄, γιος του Κλόβις Α΄.

Πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Φράγκοι τον 6ο αιώνα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με τον θάνατο του Κλόβις Α΄ (511) δημιουργήθηκαν τέσσερα βασίλεια με πρωτεύουσες το Ρενς, το Σουασόν, το Παρίσι και την Ορλεάνη, κληρονομήθηκαν από τους τέσσερις γιους του, η Ακουιτανία κυβερνήθηκε ξεχωριστά. Ο παππούς του Χλωτάριος Α΄ ένωσε ξανά ολόκληρο το Φραγκικό βασίλειο (558), κατέκτησε και την Βουργουνδία. Οι γιοι του Χλωτάριου Α΄ μοίρασαν ξανά το βασίλειο του πατέρα τους (561) : ο Σιγιβέρτος Α΄ δέχτηκε την Ρενς, ο Χιλπέριχος Α΄ την Σουασόν, ο Χαριβέρτος Α΄ και ο Γκούντραμ την Ορλεάνη που περιείχε και την Βουργουνδία, μοίρασαν ξανά την Ακουιτανία. Ο Σιγιβέρτος Α΄ μετακίνησε την πρωτεύουσα από το Ρενς στο Μετς και ο Γκούντραμ από την Ορλεάνη στο Σαλόν-συρ-Σον. Όταν πέθανε ο Χαριβέρτος Α΄ (567) τα εδάφη του μοιράστηκαν στους υπόλοιπους αδελφούς του : ο Σιγιβέρτος δέχτηκε το Παρίσι και ο Χιλπέριχος την Ρουέν, τότε εμφανίστηκαν για πρώτη φορά τα ονόματα Αυστρασία και Νευστρία. Ο Σιγιβέρτος Α΄ και ο Χιλπέριχος Α΄ παντρεύτηκαν δύο αδελφές, τις κόρες του βασιλιά των Βησιγότθων της Ισπανίας Αθάναγκιλντ, τις πριγκίπισσες Μπρουνχίλντα και Γκαλσβίνθα αντίστοιχα. Ο Χιλπέριχος Α΄ είχε ωστόσο ερωτικό πάθος με την ερωμένη του Φρεδεγόνδη, ανάγκασε την Γκαλσβίνθα να αποσυρθεί στο Τολέδο, σε λίγες μέρες δολοφονήθηκε (570) και ο Χιλπέριχος παντρεύτηκε την Φρεδεγόνδη που έγινε βασίλισσα. Μετά την πράξη αυτή η Φρεδεγόνδη φρόντισε να δολοφονηθούν οι αδελφοί του συζύγου της.[20] Ο Χιλπέριχος πλήρωσε στην αρχή κάποιο ποσό για να σταματήσει ο εμφύλιος αλλά σύντομα ξεκίνησε μια σειρά επιθέσεων εναντίον του Σιγιβέρτου Α΄, ξέσπασε ο "Φεουδαρχικός πόλεμος" που έληξε με την εκτέλεση της Μπρουνχίλντας (613). Οι βασικοί σταθμοί του εμφυλίου ήταν η δολοφονία του Σιγιβέρτου (575), η αιχμαλωσία της Μπρουνχίλντας και η επιστροφή στον γιο της Χιλδεβέρτο Β΄ διάδοχο του Σιγιβέρτου.

Οι φιλοδοξίες της Φρεδεγόνδης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο στόχος της Φρεδεγόνδης ήταν να ισχυροποιήσει την θέση της με κάθε μέσο, η ταπεινή καταγωγή της την έφερε τον φόβο ότι δεν θα γίνουν αποδεκτά τα παιδιά της σαν διάδοχοι. Οι γιοι του Χιλπέριχου Α΄ από την προηγούμενη σύζυγο του Αουντοβέρα πέθαναν πολύ πρόωρα : ο Μέροβεχ το 577 και ο Κλόβις το 580, πολλές φήμες ακούστηκαν ότι ήταν έργο της Φρεδεγόνδης. Την άνοιξη του 583 η Φρεδεγόνδη απέκτησε τον δικό της γιο και είχε εξασφαλίσει ότι θα είναι αυτός κληρονόμος του πατέρα του. Οι κύριες πηγές για τα γεγονότα της εποχής ήταν ο Γρηγόριος Τουρώνης και τα "Χρονικά της Φρεδεγόνδης", οι περιγραφές περιέχουν πολλά γεγονότα με βία. Η "Ιστορία των Φράγκων" του Γρηγορίου Τουρώνη που απαριθμεί τα γεγονότα μετά το 572 είναι ευνοϊκά στην Μπρουνχίλντα, τον Σιγεβέρτο και τον Χιλδεβέρτο και πολύ εχθρικά στην Φρεδεγόνδη. Τα "Χρονικά της Φρεδεγόνδης" που απαριθμούν τα γεγονότα μετά το 584 είναι αντίθετα πολύ εχθρικά στην Μπρουνχίλντα, τα Χρονικά περιέχουν :

  • Η Βιογραφία του Χλωτάριου Β΄
  • Ο Χλωτάριος Β΄ συνομιλεί με τους Λομβαρδούς

Δολοφονία του πατέρα του

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Προτομή του Χλωτάριου Β΄ - 18ος αιώνας

Σύμφωνα με τα Φραγκικά έθιμα δεν γινόταν αμέσως η βάπτιση του νεογέννητου για να μην προκληθούν ταραχές, ο πατέρας περίμενε να το βαπτίσει την κατάλληλη στιγμή για να το προστατεύσει.[21] Ο Χιλπέριχος Α΄ και η Φρεδεγόνδη ακολούθησαν την ίδια τακτική αφού και οι τέσσερις προηγούμενοι ετεροθαλείς αδελφοί του είχαν πέσει πολιτικά θύματα, ο πατέρας του τον μετέφερε για ασφάλεια στο Βιτρί-αν-Αρτουά. Ο Χιλπέριχος Α΄ δολοφονήθηκε τον Σεπτέμβριο του 584 σε κυνήγι από πληρωμένους δολοφόνους της Μπρουνχίλντας, το γεγονός προκάλεσε μεγάλες αναταραχές στο βασίλειο.[22] Την ίδια εποχή όπως φαίνεται σε επίσημα έγγραφα οι Αυστρασιανοί λεηλάτησαν μεγάλα τμήματα της Νευστρίας.[23] Η Ρίγκουνθ μεγαλύτερη αδελφή του Χλωτάριου Β΄ στον δρόμο για την Ισπανία για να παντρευτεί τον πρίγκιπα Ρεκκαρέντ αιχμαλωτίστηκε από τον Ντιντιέ της Τουλούζης, ακύρωσε τον γάμο αφού είδε ότι ο Ντιντιέ ήταν έτοιμος να κάνει κατάσχεση στην προίκα της.[24] Ταυτόχρονα ξέσπασαν πολλοί εμφύλιοι όπως οι πόλεις Ορλεάνη, Μπλουά και Σαρτρ εναντίον της Σατωντάν.[25]

Η Φρεδεγόνδη κράτησε το μεγαλύτερο μέρος του βασιλικού θησαυρού παρά το γεγονός ότι την είχαν εγκαταλείψει οι πιο στενοί συνεργάτες της. Πήρε μαζί της τον γιο της στο Βιτρύ και ζήτησε από τον βασιλιά της Βουργουνδίας Γκούντραμ να τον προστατεύσει, σε αντάλλαγμα του υποσχέθηκε να έχει την εξουσία στην Νευστρία μέχρι την ενηλικίωση του.[23] Την εποχή που δολοφονήθηκε ο Χιλπέριχος ο Χιλδεβέρτος Β΄ βρισκόταν στην Μω, σχεδίαζε να επιτεθεί στο Παρίσι αλλά έπρεπε να πάρει την άδεια από τον Γκούντραμ. Ο Χιλπέριχος Β΄ ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με την Μπρουνχίλντα και τον Γκούντραμ που απέρριψε τα περισσότερα αιτήματα του όπως επίσης και την διέλευση του από το Παρίσι. Ο Χιλπέριχος Β΄ αρνήθηκε να παραδώσει την Φρεδεγόνδη για την οποία η Μπρουνχίλντα ισχυριζόταν ότι βρισκόταν πίσω από τις βασιλοκτονίες του Σιγεβέρτου Α΄, του Κλόβις και του Χιλπέριχου Α΄.[23]

Βάπτιση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Πρετεξτάτος κατηγορεί την Φρεδεγόνδη για τις δολοφονίες, έργο του Λώρενς Άλμα-Τάντεμα.

Σε μεγάλη Συνέλευση στην Νευστρία ο Γκούντραμ αναγνώρισε τον Χλωτάριου σαν νόμιμο γιο και διάδοχο του Χιλπέριχου αν και υπήρχαν πολλές αμφιβολίες για την πατρότητα του. Την ίδια εποχή βαπτίστηκε με το όνομα "Χλωτάριος" χάρη στον παππού του Χλωτάριο Α΄, ο θείος του Γκούντραμ ανέλαβε την κηδεμονία του και έγινε ο θετός του πατέρας.[23] Ο Ανσόαλντ έχασε την εξουσία αφού μετά τον θάνατο του Χιλπέριχου είχε τις περισσότερες πόλεις της Νευστρίας, οι πόλεις δήλωσαν την υποταγή τους στον Γκούντραμ και τον Χλωτάριο. Ο Γκούντραμ από την άλλη προσπάθησε να αποκαταστήσει τους κανόνες στην Νευστρία που είχε παραβιάσει η Φρεδεγόνδη, για να επιβάλει την εξουσία του άλλαξε τους επισκόπους και μετακίνησε τις επισκοπές.[26] Ο επίσκοπος Προμότους του Σατωντάν είχε χάσει την θέση του στο Συμβούλιο των Παρισίων χάρη σε βίαιη παραβίαση των εκκλησιαστικών κανόνων, όταν πέθανε ο Σιγεβέρτος Α΄ επέστρεψε από την εξορία και πήρε πίσω την περιουσία του.[23]

Οι απεσταλμένοι της Μπρουνχίλντας κατέλαβαν την Λιμόζ, την Τουρ και το Πουατιέ από την Αυστρασία με την βοήθεια του Γρηγορίου Τουρώνη. Ο Γκούντραμ έστειλε αμέσως στρατό να τις ανακτήσει, τις ανακατέλαβε εύκολα και του δήλωσαν υποτέλεια, η Φρεδεγόνδη απεστάλη στην Ρουέν και μπήκε στην επίβλεψη του επισκόπου Πρετεξτάτου.[23] Το καλοκαίρι του 585 ο Γκούντραμ επέστρεψε στο Παρίσι για να γίνει νονός του Χλωτάριου, μαζί με τρεις επισκόπους και τριακόσιους ευγενείς ορκίστηκε στην μητέρα του Φρεδεγόνδη και τον αναγνώρισε νόμιμο διάδοχο του Χιλπέριχου Α΄. Η βάπτιση ωστόσο αναβλήθηκε επειδή έπρεπε να ανανεώσει το Συμβούλιο του Τρουά, η Αυστρασία αρνήθηκε την συμμετοχή της αν πρώτα δεν αποκληρώσει τον Χλωτάριο, το Συμβούλιο μετακινήθηκε στην Βουργουνδία όπου έγινε η βάπτιση (23 Οκτωβρίου 585). Την εποχή που ο Γκούντραμ έκανε εκστρατεία στη Βησιγοτθική Σεπτιμανία η Φρεδεγόνδη δραπέτευσε από την συνοδεία του επισκόπου της Ρουέν Πρετεξτάτου. Λίγο αργότερα ο Πρετεξτάτος μαχαιρώθηκε αλλά δεν πέθανε αμέσως, η Φρεδεγόνδη έφερε αμέσως γιατρούς για να κερδίσει την εμπιστοσύνη του. Ο Πρετεξτάτος την κατηγόρησε ανοιχτά ότι βρισκόταν η ίδια πίσω από την επίθεση όπως και από την δολοφονία των υπόλοιπων βασιλιάδων, λίγο πριν τον θάνατο του την καταράστηκε και την αφόρισε.[23]

Έδικτον του Άντελοτ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο μικρός Χλωτάριος Β΄ επικεφαλής του στρατού

Η Φρεδεγόνδη αφού ανέκτησε την ελευθερία της προσπάθησε να αποκαταστήσει την εξουσία απέναντι στους ευγενείς και τους επισκόπους, την είχε χάσει όταν την έστειλε ο Γκούντραμ εξορία.[23] Ο Γκούντραμ προσπάθησε να την εμποδίσει, διατήρησε υπό την προστασία του την αριστοκρατία της Νευστρίας και τα εδάφη ανάμεσα στην Περιοχή του Λίγηρα και τον Σηκουάνα. Αργότερα (587) κατέλαβε τις πόλεις Ανζέ, Σαιντ και Νάντη.[23] Η Φρεδεγόνδη έστειλε απεσταλμένους στον Γκούντραμ για να κλείσει ειρήνη αλλά εκείνος τους συνέλαβε. Με το "Έδικτον του Άντελοτ" (587) η Μπρουνχίλντα και ο Γκούντραμ συμφώνησαν ότι άν πέθαινε πρώτος κάποιος από τους δύο βασιλείς θα τον κληρονομούσε ο άλλος, ο Γκούντραμ πέθανε (592) και ο Χιλδεβέρτος Β΄ έγινε βασιλιάς της Αυστρασίας και της Βουργουνδίας.[23] Το ενωμένο βασίλειο Αυστρασίας-Βουργουνδίας διατηρήθηκε μέχρι τον θάνατο του Χιλδεβέρτου Β΄ (595), στην συνέχεια μοιράστηκε στους γιους του : ο Θευδεβέρτος Β΄ κληρονόμησε την Αυστρασία και ο Θευδέριχος Β΄ την Βουργουνδία. Οι δυο αδελφοί έκαναν κοινή εκστρατεία εναντίον του θείου τους Χλωτάριου Β΄ της Νευστρίας, η συμμαχία τους διατηρήθηκε μέχρι την εποχή που στράφηκαν ο ένας εναντίον του άλλου (599).[23] Το 593 ένας στρατός από την Αυστρασία επιτέθηκε στην Νευστρία, ο Χλωτάριος Β΄ μπήκε συμβολικά αρχηγός του στρατού της Νευστρίας σε ηλικία μόλις εννιά ετών, συνέχισε να λεηλατεί τα περίχωρα των Παρισίων (596) και αναδείχτηκε σε ικανότατο κυβερνήτη (596).[23] Η μητέρα του Φρεδεγούνδη πέθανε (597) και ο Χλωτάριος Β΄ παρέμεινε ο μοναδικός κυβερνήτης σε ολόκληρη την Νευστρία.

Βασιλεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πόλεμος με Αυστρασία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Χλωτάριος Β΄ κλείνει συμφωνία με τους Λομβαρδούς

Ο Χλωτάριος Β΄ ενεπλάκη σε εμφύλιο με τους ανεψιούς του Θευδέριχο Β΄ της Βουργουνδίας και Θευδεβέρτο Β΄ της Αυστρασίας, τον νίκησαν και τον ανάγκασαν να περιορίσει το βασίλειο του στο Μπωβαί, την Αμιένη και το Ρουέν, τα δύο αδέλφια μοίρασαν το υπόλοιπο. Ακολούθησε εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στα δύο αδέλφια, ο Χλωτάριος Β΄ επιτέθηκε στο βασίλειο του Θευδέριχου (605) αλλά δεν υποτάχθηκε, η σύγκρουση παρέμεινε μέχρι την εποχή που πέθανε ο Θευδέριχος στο Μετς (613) ενώ ετοίμαζε νέα εκστρατεία εναντίον του. Η πρώτη προσπάθεια να ανακαταλάβει το βασίλειο του κατέληξε σε αποτυχία (604), ο μεγαλύτερος γιος του Μεροβαίος αιχμαλωτίστηκε στο Ετάνπ από τον Θευδέριχο και εκτελέστηκε με την διαταγή της Μπρουνχίλντας. Ο Χλωτάριος Β΄ συμφώνησε να γίνει νονός του νόθου γιου του Θευδέριχου που πήρε το όνομα επίσης Μεροβαίος.[27] Ο Θευδέριχος αποφάσισε γάμο με την Ερμενμπέργκα κόρη του Βιττέρικ των Βησιγότθων της Ισπανίας, η απόφαση δημιούργησε μεγάλες πολιτικές εντάσεις, στην συμμαχία συμμετείχε και ο βασιλιάς των Λομβαρδών Αγιλούλφος, δεν είχε ικανοποιητικά αποτελέσματα.

Τα δύο αδέλφια ξεκίνησαν μεταξύ τους εμφύλιο πόλεμο (610), μετά από τις μεγάλες νίκες του Θευδεβέρτου ο Θευδέριχος συμμάχησε με τον Χλωτάριο, ζήτησε την βοήθεια του και του υποσχεθηκε να επιστρέψει την βόρεια Νευστρία. Ο Θευδεβέρτος Β΄ συνετρίβη τελικά από τον Χλωτάριο Β΄ και τον αδελφό του κοντά στην Κολωνία (612). Ο Θευδέριχος Β΄ έδωσε την βόρεια Νευστρία στον θείο του όπως είχε υποσχεθεί αλλά σύντομα στράφηκε εναντίον του, ετοιμάστηκε να επιτεθεί στην Νευστρία αλλά πέθανε από δυσεντερία στο Μετς (613). Τα στρατεύματα του διαλύθηκαν αμέσως και η Μπρουνχίλντα τοποθέτησε στον θρόνο της Αυστρασίας τον δισέγγονο της Σιγιβέρτο Β΄.[28]

Εκτέλεση της Μπρουνχίλντας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Την ίδια εποχή ο Μαγιορδόμος της Αυστρασίας Βαρνάχαρ Β΄ και ο Μαγιορδόμος της Βουργουνδίας Ράντο εγκατέλειψαν την ηλικιωμένη Μπρουνχίλντα και τον δισέγγονο της, συμμάχησαν με τον Χλωτάριο Β΄ και του παρέδωσαν το βασίλειο. Η Μπρουνχίλντα, ο Σιγεβέρτος Β΄ και ο στρατός τους συνάντησαν τον Χλωτάριο Β΄ στο Αιν αλλά οι Πατρίκιοι τους εγκατέλειψαν και δραπέτευσαν, έφτασαν στο Ορμπ και συνελήφθησαν από τους στρατιώτες του Χλωτάριου στην λίμνη Νεσατέλ. Η Μπρουνχίλντα, ο Σιγεβέρτος Β΄, o μικρότερος αδελφός του Κόρβος και πολλά άλλα μέλη της βασιλικής οικογένειας εκτελέστηκαν με διαταγή του Χλωτάριου Β΄, χάρισε την ζωή μόνο στον βαπτιστικό του Μεροβαίο. Η Μπρουνχίλντα κατηγορήθηκε για την θανάτωση δέκα μελών της βασιλικής οικογένειας της Νευστρίας και πολλών άλλων μελών της αριστοκρατίας των Φράγκων. Η ηλικιωμένη βασίλισσα εκτελέστηκε με έναν πολύ μαρτυρικό τρόπο, σύρθηκε στην πλάτη ενός αλόγου και διαμελίστηκε.[29]

Βασιλιάς όλων των Φράγκων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Χλωτάριος Β΄ ορίζει τον γιο του Δαγοβέρτο Α΄ βασιλιά της Αυστρασίας - έργο του 15ου αιώνα

Ο Χλωτάριος Β΄ παρέμεινε από τότε βασιλιάς όλων των Φράγκων, μετέφερε την πρωτεύουσα του στο Παρίσι.[30] Μετά την ενοποίηση του Φραγκικού βασιλείου την σημαντικότερη θέση κατείχε ο Μαγιορδόμος των Ανακτόρων. Ο τίτλος υπήρχε στην αρχή μονάχα ως διαχειριστής του βασιλικού νοικοκυριού, στον εμφύλιο απέκτησε πολύ σημαντικότερο ρόλο και ο βασιλιάς δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να τον αφήσει όργανο στα χέρια της αριστοκρατίας. Ο σημαντικότερος Μαγιορδόμος ήταν ο Βαρνάχαιρε, αρχικά ήταν Μαγιορδόμος της Βουργουνδίας, χάρη στον σημαντικό ρόλο που έπαιξε στην σύλληψη της Μπρουνχίλντας (613) έγινε Μαγιορδόμος ολόκληρου του Φραγκικού βασιλείου και παρέμεινε μέχρι τον θάνατο του (626). Ο Βαρνάχαιρε παντρεύτηκε την κόρη του Χλωτάριου Β΄ από τον δεύτερο γάμο του Μπέρθα.[31] Ο Χλωτάριος Β΄ ανακήρυξε το "Έδικτον των Παρισίων" (614), μία Μάγκνα Κάρτα των Φράγκων, με το Έδικτον οι Ιουδαίοι αποκλείστηκαν από τους βασιλικούς διορισμούς.[32][33] Ο αποκλεισμός έφερε τους Αναλφάβητους υπό εκκλησιαστικό έλεγχο, η εξέλιξη αυτή ικανοποίησε τους ευγενείς επειδή από τις τάξεις τους προέρχονταν οι επίσκοποι. Το Άρθρο 11 στο Έδικτον τονίζει ότι είχε στόχο "να φέρει την τάξη την πειθαρχεία στο βασίλειο και να καταστείλει τις εξεγέρσεις", εφαρμόστηκε και στα τρία βασίλεια. Λόγω των πολλών βασιλικών διορισμών από τον Χιλπέριχο η νέα νομοθεσία είχε την πρόβλεψη να υπηρετούν οι αξιωματούχοι στην περιοχή από την οποία κατάγονταν.[34]

Ο Χλωτάριος Β΄ πιέστηκε από τον Βαρνάχαιρε και τον Ράντο να κατοχυρώσει την Μαγιορδομία ισόβιο θεσμό με έδρα το Μπονέιγ-συρ-Μαρν κοντά στο Παρίσι (617). Με την απόφαση αυτή ο Χλωτάριος έχασε μεγάλες δυνατότητες στην νομοθεσία, οι νέοι νόμοι προήλθαν περισσότερο από αιτήματα των ευγενών με τον βασιλιά απλό θεατή. Ο Χλωτάριος Α΄ έδωσε το Βασίλειο της Αυστρασίας στον μικρότερο γιο του Δαγοβέρτο Α΄, ο στόχος του ήταν να τον υποστηρίξουν ο Αρνούλφος του Μετς γενάρχης των Καρολιδών και ο Πεπίνος του Λάντεν οι δυο ισχυρότεροι αυτόνομοι ευγενείς στην Αυστρασία.[35] Την ίδια εποχή ο Χλωτάριος έκανε σημαντικές αλλαγές μετέφερε το Ρενς στην Νευστρία, ο Δαγοβέρτος Α΄ ήμι-αυτόνομος βασιλιάς της Αυστρασίας διαπραγματεύτηκε την επιστροφή του (626).

Θάνατος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο ακρωτηριασμός της Μπρουνχίλντας

Ο Χλωτάριος Β΄ εφάρμοσε και αυτός τα "βάρβαρα έθιμα" της οικογένειας των Μεροβιγγαίων αλλά ήταν από τους ελάχιστους βασιλείς που έμειναν πιστοί στην μονογαμία, είχε μόνο μία σύζυγο μέχρι τον θάνατο του. Παρέμεινε πάντα πιστός στα εκκλησιαστικά δόγματα με στόχο να έχει σύμμαχο την εκκλησία, διατήρησε τον τίτλο του "ευσεβούς βασιλέως" στα πρότυπα του θείου του Γκούντραμ που τον προστάτευσε και τον βοήθησε να ανέβει στον θρόνο.[36] Ανανέωσε τις φιλικές συνθήκες των Φράγκων βασιλέων με τους Λομβαρδούς, διατήρησε τις φιλικές σχέσεις με τους εκχριστιανισμένους βαρβαρικούς λαούς σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην χαλάσουν οι σχέσεις του με την εκκλησία.[37] Ο Χλωτάριος Β΄ πέθανε σε ηλικία 45 ετών (18 Οκτωβρίου 629) και τάφηκε όπως ο πατέρας του στην Βασιλική του Σαιν-Βενσάν στο Παρίσι. Η βασιλεία του ήταν η μεγαλύτερη σε διάρκεια από οποιονδήποτε άλλον Μεροβίγγειο βασιλιά με εξαίρεση τον παππού του Χλωτάριο Α΄, άνοιξε τον δρόμο στους Μαγιόρδομους να γίνουν πανίσχυροι. Η αριστοκρατία της Νευστρίας επέλεξε βασιλιά τον γιο του Χαριβέρτο Β΄, ετεροθαλή αδελφό του Δαγοβέρτου Α΄. Ο Δαγοβέρτος όμως με την υποστήριξη της Αυστρασιανής και Βουργουνδιανής αριστοκρατίας τον κληρονόμησε σε όλα τα εδάφη του, ο Χαριβέρτος διατήρησε μονάχα την Ακουιτανία.

Οικογένεια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νυμφεύτηκε πρώτα τη Χαλδετρούδη και είχε τέκνα:

  • Μέροβεχ.
  • Έμμα, παντρεύτηκε τον Έαντμπαλντ βασιλιά τού Κεντ. Ίσως όμως η Έμμα να ήταν κόρη τού Ερχινοάλδου μαγιορδόμου στη Νευστρία.[38]
  • Δαγοβέρτος Α΄ π. 603-639, βασιλιάς της Νευστρίας-Βουργουνδίας, της Αυστρασίας και των Φράγκων.

Ο Χλωτάριος Β΄ έκανε δεύτερο γάμο με τη Βερτρούδη, κόρη τού Ριχόμερ κόμη τού Βερμαντουά και είχε τέκνα:

  • Βέρθα, παντρεύτηκε τον Βαρνάχαιρε μαγιορδόμο στη Βουργουνδία.

Το 618 έκανε τρίτο γάμο με τη Σιχίλδη, κόρη τού Μπρουνούλφε Β΄ κόμη των Αρδεννών και είχε τέκνα:

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 102427224. Ανακτήθηκε στις 12  Αυγούστου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 Faceted Application of Subject Terminology. 1615586. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Γαλλικά) Encyclopædia Universalis. Encyclopædia Britannica Inc.. 1968. clotaire-ii. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 92-100. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  5. ↑ p67240.htm#i672393.
  6. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 94. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  7. ↑ p46492.htm#i464918. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  8. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 94-96. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  9. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 97. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  10. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  11. ↑ Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  12. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 99-100. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  13. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 98. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  14. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 97-97. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  15. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 99. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 91. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  17. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 91-92. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  18. ↑ 18,0 18,1 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 90. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 19,3 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 92. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  20. ↑ Γρηγόριος Τουρώνης, "Ιστορία των Φράγκων", Βιβλίο 4, σ. 28
  21. ↑ Bruno Dumezil, La reine Brunehaut, Paris, editions Fayard, 2008, σ. 212
  22. ↑ Fredegaire, Chronique, III, σ. 93
  23. ↑ 23,00 23,01 23,02 23,03 23,04 23,05 23,06 23,07 23,08 23,09 23,10 23,11 Γρηγόριος Τουρώνης, "Ιστορία των Φράγκων", Βιβλίο 7
  24. ↑ Γρηγόριος Τουρώνης, "Ιστορία των Φράγκων", Βιβλίο 7, σ. 9
  25. ↑ Γρηγόριος Τουρώνης, "Ιστορία των Φράγκων", Βιβλίο 7, σ. 2
  26. ↑ Ο Πρετεξτάτος παντρεύτηκε την Μπρουνχίλντα και ο Μεροβαίος έγινε εχθρός της Φρεδεγούνδης
  27. ↑ https://books.google.gr/books?id=ty8UAAAAQAAJ&pg=PA39&lpg=PA39&dq=m%C3%A9rov%C3%A9e+prisonnier+605&source=bl&ots=V-i-jq-h8V&sig=Win-UoA4dxxZSBtxYSfHlwtYuoA&hl=fr&sa=X&ei=viziT9C0EcrT8gPI8-jYDg&redir_esc=y#v=onepage&q=m%C3%A9rov%C3%A9e%20prisonnier%20605&f=false
  28. ↑ Oman, Charles. The Dark Ages, 476-918, Rivingtons, 1908, σ. 174
  29. ↑ Chronique de Fredegaire, IV, 42 ; Continuation de la Chronique d'Isidore.
  30. ↑ Lebecq, σ. 126
  31. ↑ For the mayors of the palace, cf. Lebecq, σσ. 125–126
  32. ↑ Alan Harding, Medieval Law and the Foundations of the State, (Oxford University Press, 2001), σ. 14
  33. ↑ S. Wise Bauer, The History of the Medieval World: From the Conversion of Constantine to the First Crusade, (W.W. Norton & Company, 2010), σ. 251
  34. ↑ The word used is judex, "judge", that is to say the earl or one of his subordinates. Cf. Lebecq, σ. 125
  35. ↑ Lebecq, σ. 127
  36. ↑ Histoire de France de l'Abbe Velly, Tome I (1752), σσ. 244–247
  37. ↑ Histoire de France de l'Abbe Velly, Tome I (1752), σ. 247
  38. ↑ Rollason, Mildrith Legend, σ. 9

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Chronicles of the time of King Dagobert (592–639). translation by Francois Guizot and Romain Fern, Paleo, Clermont -Ferrand,"Sources of the history of France", 2004
  • Fredegaire, Chronicle of Merovingian Times, translation by O. DeVilliers and J. Meyers, Brepols Publishing, 2001
  • Γρηγόριος Τουρώνης, "Ιστορία των Φράγκων"
  • Ivan Gobry, Clothar II, Editions Pygmalion al. " History of the Kings of France ", 2005
  • Bachrach, Bernard S. (1972). Merovingian Military Organization, 481–751. Minneapolis: University of Minnesota Press.
  • Deflou, Noelle Leca, and Alain Dubreucq (eds.) Societies in Mid-Late Sixth–Ninth Century Europe. Atlande, coll. Key Contest 2003
  • Geary, Patrick J. (1988). Before France and Germany: The Creation and Transformation of the Merovingian World. Oxford: Oxford University Press.
  • James, Edward (1991). The Franks. London: Blackwell.
  • Lebecq, Stephane. The Frankish Origins Points / Seuil, 1990, σ. 117–119 (Part 1, Chapter 5 . " Royal feud (561–603)") and σ. 122–130 ( Part II, Chapter 1: " Clothar II and Dagobert ( 613–639 ) ."
  • Oman, Charles (1914). The Dark Ages, 476–918. London: Rivingtons.
  • Settipani, Christian. The Prehistory of the Capetians (New genealogical history of the august house of France, vol. 1), ed. Patrick van Kerrebrouck, 1993
  • Volkmann, Jean-Charles. Known genealogy of the kings of France, Gisserot Publishing, 1999
  • Wallace-Hadrill, J. M. (1962). The Long-Haired Kings, and Other Studies in Frankish History. London: Methuen.
  • Wood, Ian N. (1994). The Merovingian Kingdoms, 450–751. London: Longman.
Χλωτάριος Β΄
Γέννηση: 584 Θάνατος: 18 Οκτωβρίου 629
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Κενό
Προηγούμενος κάτοχος : Χλωτάριος Α΄ 		Βασιλιάς των Φράγκων

613-629 		Διάδοχος
Δαγοβέρτος Α΄
Στην Ακουιτανία : Χαριβέρτος Β΄
Προκάτοχος
Χιλπέριχος Α΄ 		Βασιλιάς της Νευστρίας

584-613
Με την : Φρεδεγόνδη
584-597
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Χλωτάριος_Β΄&oldid=10793817"