Νευστρία

Η Νευστρία ή Νευστρασία ήταν το δυτικό τμήμα του Βασιλείου των Φράγκων.^[1] Η Νευστρία βρισκόταν στη σημερινή Γαλλία στα βόρεια ανάμεσα στην Περιοχή του Λίγηρα και τη Βαλλωνική Περιοχή, σημαντικότερες πόλεις της ήταν το Παρίσι, η Ορλεάνη, η Τουρ και η Σουασόν. Αργότερα έγινε γνωστή σαν η περιοχή ανάμεσα στον Λίγηρα και τον Σηκουάνα, ήταν υποβασίλειο στην Αυτοκρατορία των Καρολιδών γνωστή σαν Δυτική Φραγκία. Οι Καρολίδες βασιλείς δημιούργησαν τη συνοριακή "Κομητεία της Νευστρίας" για να προστατέψουν το βασίλειο τους από τις επιδρομές των Βρετόνων και των Βίκινγκ. Στα τέλη του 10ου αιώνα όταν ανέβηκε στον Φραγκικό θρόνο ο Οίκος των Καπετιδών σταμάτησε να υπάρχει σαν πολιτικός και γεωγραφικός όρος.

Ονομασία

Το όνομα Νευστρία μεταφράζεται σαν "νέα δυτική γη", μονάχα ο Τέυλορ (1848) είχε προτείνει το "βορειοανατολικότερη γη".^[2] ^[3] Το Σκανδιναβικό λεξικό τον ερμηνεύει σαν "Όχι η Ανατολική Γη" (1913).^[4] Ο Αγκουστίν Τιερί (1795 - 1856) καθορίζει οριστικά τη Νευστρία ως "Δυτική πλευρά" ή "Δυτικό Βασίλειο" (1825), αυτό έρχεται σε αντίθεση με την Αυστρασία που καθορίζεται σαν "Ανατολικό βασίλειο".^[5]^[6] Οι ίδιες ορολογίες "Νευστρία" και "Αυστρασία" χρησιμοποιήθηκαν αντίστοιχα στη βορειοδυτική και τη βορειοανατολική Ιταλία όταν την κατέκτησαν οι Λομβαρδοί.

Μεροβίγγειοι

Προκάτοχος της Νευστρίας ήταν το Ρωμαϊκό βασίλειο της Σουασόν, ο Κλόβις Α΄ νίκησε τον Ρωμαίο κυβερνήτη Συάγριο στη "μάχη του Σουασόν" (486) και κυβέρνησε όλους τους Φράγκους. Το βασίλειο του Κλόβις Α΄ χωρίστηκε με τους απογόνους του, τα μέλη της οικογένειας βρέθηκαν πολλές φορές σε έντονη σύγκρουση προκαλώντας εμφύλιους που διατηρήθηκαν περισσότερο από 200 χρόνια. Η Νευστρία και η Αυστρασία ενώθηκαν ωστόσο πολλές φορές, ο πρώτος που το έκανε ήταν ο μικρότερος γιος του Κλόβις Α΄ Χλωτάριος Α΄. Η σύγκρουση έφτασε στο αποκορύφωμα όταν έγινε βασίλισσα - κηδεμόνας η Φρεδεγόνδη χήρα του Χιλπέριχου Α΄. O γιος της Χλωτάριος Β΄ όταν πέθανε η μητέρα του και τάφηκε στη Βασιλική Σαιν-Ντενί στο Παρίσι (597) ξεκίνησε σκληρό πόλεμο απέναντι στην Μπρουνχίλντα της Αυστρασίας, υπεύθυνη για τη δολοφονία του πατέρα του και άλλων βασιλέων.

Η ηλικιωμένη Μπρουνχίλντα τελικά προδώθηκε από τους άντρες της, παραδόθηκε στον Χλωτάριο Β΄ που τη θανάτωσε με βάναυσο τρόπο, ακρωτηριάστηκε από τέσσερα άλογα. Ο Χλωτάριος Β΄ ένωσε ξανά το βασίλειο των Φράγκων αλλά σύντομα κάτω από τις πιέσεις των ευγενών έδωσε την Αυστρασία στον γιο του Δαγοβέρτο Α΄, ο Δαγοβέρτος ένωσε ξανά το βασίλειο όταν κληρονόμησε τη Νευστρία αλλά για πολύ λίγο. Ο Μαγιόδρομος της Αυστρασίας Γριμοάλδος επιχείρησε πραξικόπημα, ο εγγονός του Χλωτάριου Β΄ Κλόβις Β΄ τον καθαίρεσε και ένωσε ξανά το βασίλειο αλλά πάλι προσωρινά, ο μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του Χλωτάριος Γ΄ κυβερνήτης της Νευστρίας παραχώρησε τις εξουσίες του σε έναν Μαγιορδόμο. Η Νευστρία με κυβερνήτη τον Μαγιορδόμο Εμπρουάν υπέταξε τους Αυστρασιανούς αλλά για τελευταία φορά (678), ο Εμπρουάν δολοφονήθηκε (680). Ο Μαγιορδόμος της Αυστρασίας Πεπίνος του Χέρσταλ νίκησε τους Νευστρίους (687) και ο Μαγιορδόμος της Νευστρίας Μπέρτχαρ δολοφονήθηκε αμέσως μετά. Ο γιος του Πεπίνου του Χέρσταλ Ντρόγκο της Καμπανίας παντρεύτηκε κατόπιν τη χήρα του Μπέρτχαρ και έγινε Μαγιορδόμος της Νευστρίας.^[7]

Μεροβίγγειοι Βασιλείς της Νευστριακών Φράγκων (511-679)

Όνομα	Γέννηση	Σύζυγοι, τέκνα	Τέλος
Χιλδεβέρτος Α΄^[8] (Childebert I) 511 - 558	497 Τρίτος γιος του Κλόβις Α΄ και της Αγίας Κλοτίλδης	Ουλτραγκόθα Δύο γιοι	23 Δεκεμβρίου 558 61 έτους
Χλωτάριος Α΄^[8] (Childeric Ier) 558 - 561	498 Τέταρτος γιος του Κλόβις Α΄ και της Αγίας Κλοτίλδης	(1)Γκουντέρικ (2)Ραδεγούνδη (3)Ινγούνδη Τέσσερις γιοι και μία κόρη (4)Αρεγούνδη Ένας γιος (5)Χουνσίνα Ένας γιος	29 Νοεμβρίου 561 63 ετών
Χαριβέρτος Α΄^[8] (Charibert I) 561 - 567	517 Δεύτερος γιος του Χλωτάριου Α΄ και της Ινγούνδη	Ινκομπέργκα Δύο γιοι και δύο κόρες Δύο νόθες κόρες	567 50 ετών
Χιλπέριχος Α΄^[8] (Chilperic Ier) 567 - 584	περί το 537 Γιός του Χλωτάριου Α΄ και της Αρεγούνδης	(1) Αουντοβέρα Τρεις γιοι και δύο κόρες (2) Γκαλσβίνθα (3) Φρεδεγόνδη Μία κόρη και πέντε γιοι	27 Σεπτεμβρίου 584 περίπου 47 ετών Δολοφονήθηκε
Χλωτάριος Β΄^[8] (Clotaire II) 584 - 629	584 Πέμπτος γιος του Χιλπέριχου Α΄ και της Φρεδεγόνδης	(1) Χαλντέτρουντε Δύο κόρες και ένας γιος (2) Μπέρτρουντ Μία κόρη (3) Σιχίλντε Ένας γιος και μία κόρη	18 Οκτωβρίου 629 45 ετών
Δαγοβέρτος Α΄ (Dagobertus Ι) 629 - 639	603/605^[9] Γιος του Χλωτάριου Β΄ και της Χαλντέτρουντε	(1) Γκορματρούντε (2) Νάντιλντ Ένας γιος (2) Ραγκνετρούντε Ένας γιος	19 Ιανουαρίου 639 34-36 ετών
Κλόβις Β΄ (Clovis ΙΙ) 639 - 657	634^[10] Γιος του Δαγοβέρτου Α΄ και της Νάντιλντ	Μπάτχιλντ Τρείς γιοι	27 Νοεμβρίου 657 23 ετών
Χλωτάριος Γ΄ (Chlothar) 657 - 673	652^[11] Πρώτος γιος του Κλόβις Β΄ και της Μπάτχιλντ	Ένας γιος	673 21 έτους
Χιλδέριχος Β΄ (Childeric ΙΙ) 673 - 675	653^[11] Δεύτερος γιος του Κλόβις Β΄ και της Μπάτχιλντ	Μπίλιχιλντ των Μεροβιγγείων Δύο γιοι	675 23 ετών Δολοφονήθηκε
Θευδέριχος Γ΄ (Thierry III) 675 - 691	657 Τρίτος γιος του Κλόβις Β΄ και της Μπάτχιλντ	Ένας νόθος γιος και μία νόθη κόρη (1) Αγία Αμαλαμπέργκα Μία κόρη (2) Κλοτίλντα των Αρνουλφιδών Δύο γιοι	691 34 ετών

Καρολίδες

Οι Καρολίδες απόγονοι του Πεπίνου ήταν από τότε κυβερνήτες του βασιλείου ως Μαγιορδόμοι μέχρι την εποχή που ο Πιπίνος ο Βραχύς με τις ευλογίες του πάπα Στέφανου Β΄ ανέτρεψε τους Μεροβίγγειους και τους διαδέχθηκε σαν βασιλιάς όλων των Φράγκων (751). Υπό την ηγεσία των Καρολιδών η Νευστρία, η Αυστρασία και η Βουργουνδία έγιναν ξανά ένα ενιαίο βασίλειο, οι παλιότερες ονομασίες "Νευστρία" και "Αυστρασία"εξαφανίστηκαν. Οι αδελφοί Πιπίνος ο Βραχύς και ο Καρλομάνος (υιός Καρόλου Μαρτέλου) έδωσαν στον μικρότερο ετεροθαλή αδελφό τους Γκρίφο δώδεκα κομητείες στη Νευστρία γύρω από τη Λε Μαν, οι περιοχές αυτές έμειναν γνωστές τον 9ο αιώνα σαν "Κομητεία του Μαίν". Ο όρος "Νευστρία" είχε την έννοια για τα εδάφη ανάμεσα στον Λίγηρα και τον Σηκουάνα, ο Καρλομάγνος την έδωσε σαν ανεξάρτητο βασίλειο στον δεύτερο γιο του Κάρολο τον Νεότερο (790) με έδρα τη Λε Μανς όπου μετέφερε την αυλή του. Το κύριο καθήκον του θυγατρικού βασιλείου της Νευστρίας ήταν η υπεράσπιση της αυτοκρατορίας από τους Βρετόνους.

Ο Λουδοβίκος ο Ευσεβής παραχώρησε τη Νευστρία στον μεγαλύτερο γιο του Λοθάριο Α΄ αλλά μετά από μία εξέγερση την παρέλαβε ο Πεπίνος Α΄ της Ακουιτανίας (831) και στη συνέχεια ο Κάρολος ο Φαλακρός (838). Η Νευστρία μαζί με την Ακουιτανία αποτελούσαν τις δύο βασικές περιοχές στο βασίλειο του Καρόλου των Δυτικών Φράγκων που προήλθε με τη Συνθήκη του Βερντέν (843). Ο Κάρολος ο Φαλακρός συνέχισε την παράδοση των Καρολιδών, ο μεγαλύτερος γιος του Λουδοβίκος ο Τραυλός διορίστηκε σε ηλικία 10 ετών βασιλιάς της Νευστρίας (856). Τα Μπερτινιανά Χρονικά γράφουν ότι ο Λουδοβίκος ο Τραυλός παντρεύτηκε μια ανώνυμη κόρη του βασιλιά της Βρετάνης και κληρονόμησε την εξουσία στη Βρετάνη. Η σχέση αυτή δείχνει πόσο είχε περιοριστεί σημαντικά η Νευστρία εκείνη την εποχή, το Παρίσι και η Ιλ-ντε-Φρανς ήταν έξω από τα σύνορα. Ο Λουδοβίκος ο Τραυλός ήταν ο τελευταίος βασιλιάς της Νευστρίας που διορίστηκε από τον πατέρα του, από τότε μέχρι το τέλος της δυναστείας των Καρολιδών το βασίλειο της Νευστρίας έπεσε σε αφάνεια.

Οι Κομητείες της Νευστρίας

Ο Κάρολος ο Φαλακρός δημιούργησε τις κομητείες της Νευστρίας με αξιωματούχους διορισμένους από το στέμμα όπως μαργράβους, νομάρχες και φύλακες, οι δύο πρώτες ήταν η κομητεία της Βρετάνης εναντίον των Βρετόνων και η κομητεία της Νορμανδίας εναντίον των Σκανδιναβών. Ο Ροβέρτος Α΄ της Γαλλίας έγινε μαργράβος σε όλες τις κομητείες (911) και πήρε τον τίτλο του Δημάρχου, οι Καπέτιδες κυβέρνησαν ολόκληρη τη Νευστρία μέχρι την εποχή που ο Ούγος Καπέτος εξελέγη βασιλιάς των Γάλλων (987). Οι κομητείες της Νευστρίας βρέθηκαν εκείνη την εποχή σε μεγάλη παρακμή χάρη στις επιδρομές των Βρετόνων και των Βίκινγκ. Μετά την άνοδο των Καπετιδών στον Γαλλικό θρόνο ο γεωγραφικός όρος "Νευστρία" σταδιακά εξαφανίστηκε από τα Γαλλικά Χρονικά.

Παραπομπές

↑ Pfister, Christian (1911). "Neustria". In Chisholm, Hugh (ed.). Encyclop?dia Britannica. 19 (11th ed.). Cambridge University Press. σ. 441
↑ y J. B. Benkard, Historical Sketch of the German Emperors and Kings (1855), σ.2 ; e.g. Will Slatyer, Ebbs and Flows of Ancient Imperial Power, 3000 BC - 900 AD (2012), p. 323; James, Edward (1988). The Franks. The Peoples of Europe. Oxford, UK; Cambridge, Massachusetts: Basil Blackwell. σ. 232
↑ https://books.google.com.sg/books?id=6-wEAAAAYAAJ&pg=PA342&lpg=PA342&dq=Oster-rike&source=bl&ots=4QdGcanmaU&sig=ACfU3U0YsvWJNi6JPL4aIvHRkt8x284bPg&hl=en&sa=X&ved=2ahUKEwiHkv6Fi6jkAhW6_XMBHbxzDhYQ6AEwAnoECAQQAQ#v=onepage&q=Oster-rike&f=false
↑ Meijer et al. (eds.), Nordisk familjebok, Ny, rev. och rikt illustrerad upplaga (1913), σ. 841
↑ Augustin Thierry, History of the Conquest of England by the Normans (1825), σ. 55
↑ Neustrasia appears to be preferred by some authors writing in New Latin, e.g. by Caesar Baronius (d. 1607); Augustin Theiner (ed.) Caesaris S.R.E. Card. Baronii t. 11, (1867), σ. 583
↑ Marios., Costambeys, (2011). The Carolingian world. Innes, Matthew., MacLean, Simon. Cambridge: Cambridge University Press. σσ. 38–39
↑ ^8,0 ^8,1 ^8,2 ^8,3 ^8,4 William Deans; Frederick Martin (1882). A History Of France: From The Earliest Times To The Present Day. 1. Edinburgh & London: A. Fullarton & Co. σσ. 6-9, 420, 1792, Table Of Sovereigns Of France.
↑ Paul Oldfield, Sanctity and Pilgrimage in Medieval Southern Italy, 1000–1200, (Cambridge University Press, 2014), σ. 218
↑ McConville 2018, σ. 362
↑ ^11,0 ^11,1 Bachrach, Bachrach & Leese 2018

Πηγές

Augustin Thierry, History of the Conquest of England by the Normans (1825)
Marios., Costambeys, (2011). The Carolingian world. Innes, Matthew., MacLean, Simon. Cambridge: Cambridge University Press
Oman, Charles. The Dark Ages 476–918. Rivingtons: London, 1914.
Hodgkin, Thomas. Italy and her Invaders. Clarendon Press: 1895.

[1] Pfister, Christian (1911). "Neustria". In Chisholm, Hugh (ed.). Encyclop?dia Britannica. 19 (11th ed.). Cambridge University Press. σ. 441

[2] y J. B. Benkard, Historical Sketch of the German Emperors and Kings (1855), σ.2 ; e.g. Will Slatyer, Ebbs and Flows of Ancient Imperial Power, 3000 BC - 900 AD (2012), p. 323; James, Edward (1988). The Franks. The Peoples of Europe. Oxford, UK; Cambridge, Massachusetts: Basil Blackwell. σ. 232

[3] ttps://books.google.com.sg/books?id=6-wEAAAAYAAJ&pg=PA342&lpg=PA342&dq=Oster-rike&source=bl&ots=4QdGcanmaU&sig=ACfU3U0YsvWJNi6JPL4aIvHRkt8x284bPg&hl=en&sa=X&ved=2ahUKEwiHkv6Fi6jkAhW6_XMBHbxzDhYQ6AEwAnoECAQQAQ#v=onepage&q=Oster-rike&f=false

[4] Meijer et al. (eds.), Nordisk familjebok, Ny, rev. och rikt illustrerad upplaga (1913), σ. 841

[5] Augustin Thierry, History of the Conquest of England by the Normans (1825), σ. 55

[6] Neustrasia appears to be preferred by some authors writing in New Latin, e.g. by Caesar Baronius (d. 1607); Augustin Theiner (ed.) Caesaris S.R.E. Card. Baronii t. 11, (1867), σ. 583

[7] Marios., Costambeys, (2011). The Carolingian world. Innes, Matthew., MacLean, Simon. Cambridge: Cambridge University Press. σσ. 38–39

[William_Deans_1882-8] 8,0 ^8,1 ^8,2 ^8,3 ^8,4 William Deans; Frederick Martin (1882). A History Of France: From The Earliest Times To The Present Day. 1. Edinburgh & London: A. Fullarton & Co. σσ. 6-9, 420, 1792, Table Of Sovereigns Of France.

[9] Paul Oldfield, Sanctity and Pilgrimage in Medieval Southern Italy, 1000–1200, (Cambridge University Press, 2014), σ. 218

[10] McConville 2018, σ. 362

[Bachrach,_Bachrach_&_Leese_2018-11] 11,0 ^11,1 Bachrach, Bachrach & Leese 2018

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]