Ματέο Ρέντσι
| Ματέο Ρέντσι | |
|---|---|
 | |
| Πρωθυπουργός της Ιταλίας | |
| Περίοδος 22 Φεβρουαρίου 2014 – 11 Δεκεμβρίου 2016 | |
| Πρόεδρος | Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο Σέρτζιο Ματαρέλα |
| Προκάτοχος | Ενρίκο Λέτα |
| Διάδοχος | Πάολο Τζεντιλόνι |
| Γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος | |
Εν ενεργεία Ανέλαβε καθήκοντα 15 Δεκεμβρίου 2013 | |
| Προκάτοχος | Γκουλιέλμο Επιφάνι |
| Δήμαρχος της Φλωρεντίας | |
| Περίοδος 22 Ιουνίου 2009 – 24 Μαρτίου 2014 | |
| Προκάτοχος | Λεονάρντο Ντομένιτσι |
| Διάδοχος | Ντάριο Ναρντέλα |
| Πρόεδρος της Επαρχίας της Φλωρεντίας | |
| Περίοδος σ 14 Ιουνίου 2004 – 22 Ιουνίου 2009 | |
| Προκάτοχος | Μικέλε Τζεσουάλντι |
| Διάδοχος | Αντρέα Μπαρντούτσι |
| Προσωπικά στοιχεία | |
| Γέννηση | 11 Ιανουαρίου 1975, Φλωρεντία, Ιταλία |
| Εθνότητα | Ιταλική |
| Υπηκοότητα | Ιταλική |
| Πολιτικό κόμμα | Δημοκρατικό Κόμμα (από το 2007) Η Δημοκρατία Είναι Ελευθερία-Η Μαργαρίτα (2002-2007) Ιταλικό Λαϊκό Κόμμα (1996-2002) |
| Σύζυγος | Ανιέζε Λαντίνι |
| Παιδιά | 3 |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας |
| Θρήσκευμα | Ρωμαιοκαθολικισμός |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ματέο Ρέντσι (ιταλ.Matteo Renzi, Φλωρεντία, 11 Ιανουαρίου 1975[1]) είναι Ιταλός πολιτικός, ο οποίος υπηρέτησε ως 56ος πρωθυπουργός της Ιταλίας, από το Φεβρουάριο του 2014 έως τον Δεκέμβριο του 2016. Έχει εκλεγεί, επίσης, δήμαρχος της Φλωρεντίας το 2009 και Γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος στις 15 Δεκεμβρίου του 2013. Μεταξύ του 2004 και του 2009 διατέλεσε Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επαρχίας της Φλωρεντίας.
Πολιτική καριέρα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας[2]. Το 1996 έγινε μέλος του κεντρώου, χριστιανοδημοκρατικού Λαϊκού Κόμματος της Ιταλίας (Partito Popolare Italiano), αναλαμβάνοντας μάλιστα επαρχιακός γραμματέας του κόμματος στην περιοχή της Φλωρεντίας το 1999[3]. Στις επαρχιακές εκλογές το καλοκαίρι του 2004 ηγήθηκε της κεντρο-αριστερής συμμαχίας και εκλέχθηκε Πρόεδρος της Επαρχίας της Φλωρεντίας με ποσοστό 58,8%[3].
Το 2008 συμμετείχε στις προκριματικές εκλογές για την ανάδειξη του νέου υποψήφιου του Δημοκρατικού Κόμματος για τις δημοτικές εκλογές του 2009 στη Φλωρεντία. Επικράτησε με ποσοστό 40,52% του συνυποψηφίου του Λάπο Πιστέλι στις εσωτερικές διαδικασίες του κόμματος και τέθηκε επικεφαλής του ψηφοδελτίου του κόμματος. Στον πρώτο γύρω των εκλογών (9 Ιουνίου 2009) κατέλαβε ποσοστό 47,57% έναντι 32% του υποψηφίου της κεντροδεξιάς Τζιοβάνι Τζιάλι (Giovanni Galli), ενώ στον επαναληπτικό γύρο το ποσοστό του ανέβηκε στο 59,96% των ψήφων[4].
Τον Σεπτέμβριο του 2012 ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του στις επερχόμενες προκριματικές εκλογές για τη θέση του Γραμματέα του Δημοκρατικού Κόμματος. Στις εσωκομματικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2012 κατέλαβε τη δεύτερη θέση πίσω από τον Πιέρ Λουίτζι Μπερσάνι. Αν και ο Μπερσάνι κατάφερε να καταλάβει τη πρώτη θέση στις γενικές εκλογές του 2013, η αδυναμία του να συγκροτήσει αυτοδύναμη κυβέρνηση προκάλεσε νέα τριβή στο εσωτερικό του Δημοκρατικού Κόμματος. Ο Ρέντσι επιτέθηκε στον Μπερσάνι, κατηγορώντας τον προσωπικά για την αδυναμία να καταφέρει μια καθαρή νίκη για το κόμμα και τον κάλεσε να συμπράξει σε κυβέρνηση συνασπισμού με τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι ή να οδηγήσει τη χώρα σε νέες εκλογές. Η κόντρα των δύο ανδρών έλαβε μεγάλες διαστάσεις, ανταλλάσσοντας δημόσιες κατηγορίες.
Κατά τη διαδικασία εκλογής νέου Προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας ο Ρέντσι επιτέθηκε εκ νέου στον Μπερσάνι σχετικά με τις επιλογές του. Η πόλωση που δημιουργήθηκε στο εσωτερικό του Δημοκρατικού Κόμματος οδήγησε σε αδιέξοδο την κατάσταση. Τελικά, ύστερα από συνεχόμενες αποτυχημένες απόπειρες ανάδειξης νέου προέδρου, ο Τζόρτζιο Ναπολιτάνο αποδέχθηκε την πρόταση Μπερσάνι, Μπερλουσκόνι και Μόντι να αναλάβει εκ νέου την προεδρία της Ιταλικής Δημοκρατίας (ο πρώτος πρόεδρος που ανέλαβε για δεύτερη συνεχόμενη φορά το αξίωμα στην Ιστορία της Ιταλίας) και στην τελευταία ψηφοφορία υπερψηφίστηκε στη θέση του Προέδρου, δίνοντας τέλος στην κρίση. Την ανάδειξη προέδρου ακολούθησε η παραίτηση Μπερσάνι από τη θέση του Γραμματέα του Δημοκρατικού Κόμματος και η δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας υπό τον Ενρίκο Λέτα.
Στη διαδικασία εκλογής νέου Γραμματέα του Δημοκρατικού Κόμματος, τον Δεκέμβριο του 2013, ο Ματέο Ρέντσι επικράτησε με ποσοστό 67,6%. Ανέλαβε επίσημα τη θέση του γραμματέα στις 15 Δεκεμβρίου του 2013[5].
Στις 12 Φεβρουαρίου του 2014, ο Λέτα και ο Ρέντσι συναντήθηκαν στο πρωθυπουργικό μέγαρο για να συζητήσουν τις προθέσεις του δεύτερου σχετικά με το μέλλον της Κυβέρνησης Λέτα. Από τη συνάντηση έγινε σαφής η πρόθεση του Ρέντσι να αναλάβει ο ίδιος τη διακυβέρνηση. Στις 13 Φεβρουαρίου ο Λέτα ανακοίνωσε την πρόθεση του να παραιτηθεί της θέσης του Πρωθυπουργού. Την επομένη υπέβαλε στον Ναπολιτάνο την παραίτηση αυτού και της Κυβέρνησής του.
Στις 17 Φεβρουαρίου 2014 ο Ματέο Ρέντσι έλαβε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης από τον Τζόρτζιο Ναπολιτάνο. Στις πρώτες του δηλώσεις, ο Ρέντσι δεσμεύθηκε πως σε περίπτωση που αναλάμβανε τελικά την εξουσία θα προχωρούσε στην ψήφιση νέου εκλογικού νόμου και σε θεσμικές μεταρρυθμίσεις σε διάφορους τομείς. Στις 21 Φεβρουαρίου παρουσίασε τη νέα του κυβέρνηση, η οποία ορκίστηκε μια ημέρα αργότερα. Ο Ρέντσι έγινε έτσι ο 56ος Πρωθυπουργός της Ιταλίας. Τις επόμενες ημέρες έλαβε την ψήφο εμπιστοσύνης από την Γερουσία και τη Βουλή των Αντιπροσώπων.
Στις 4 Δεκεμβρίου 2016 διεξήγαγε δημοψήφισμα για την συνταγματική αναθεώρηση άρθρων που αφορούσαν τις αρμοδιότητες της γερουσίας και τον αριθμό των μελών της. Ο Ρέντσι υποστήριξε ξεκάθαρα τις αλλαγές αυτές τονίζοντας πως σε περίπτωση που βγει το "ΟΧΙ" στο δημοψήφισμα θα παραιτηθεί, όπως και έγινε[6]. Η συγκεκριμένη προσφυγή στο λαό είχε τον χαρακτήρα ψήφου εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του Ρέντσι.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Chi sono». www.matteorenzi.it. Ανακτήθηκε στις 28 Απριλίου 2016. (Ιταλικά)
- ↑ «Biografia di Matteo Renzi». aperto.it. 19 Μαρτίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 2 Ιουνίου 2018.
- ↑ 3,0 3,1 «Matteo Renzi in Palazzo Medici Riccardi con il 58,8% dei voti». News dalle Pubbliche Amministrazioni della Toscana centrale. 15 Ιουνίου 2004. Ανακτήθηκε στις 3 Μαρτίου 2014. (Ιταλικά)
- ↑ Comune di Firenze (3 Μαρτίου 2014). «Risultati elezioni amministrative 2009». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 2 Ιουνίου 2018. (Ιταλικά)
- ↑ Pucciarelli, Matteo (15 Δεκεμβρίου 2013). «Pd, Renzi parte all'attacco: subito piano per lavoro, scuola e Unioni civili". E "#Beppe firma qua"». http://www.repubblica.it/politica/2013/12/15/news/assemblea_pd_renzi_parte_all_attacco_l_avoro_scuola_unioni_civili_e_beppe_firma_qui-73655445/. Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2013. (Ιταλικά)
- ↑ Elena Masuelli· Francesco Zaffarano (5 Δεκεμβρίου 2016). «Referendum: vince il No al 60%, Renzi lascia». La Stampa. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Δεκεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 2 Ιουνίου 2018. (Ιταλικά)
