Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αγγλία

Επεξεργασία συνδέσμων
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 51°30′00″N 0°10′00″W / 51.5°N 0.1667°W / 51.5; -0.1667

Αγγλία
England

Σημαία
Εθνόσημο
Τοποθεσία της χώρας στον κόσμο
Η θέση της Αγγλίας στην Ευρώπη
και μεγαλύτερη πόληΛονδίνο
51°30′26″N 0°7′39″W
Αγγλικά
Συνταγματική Κοινοβουλευτική Μοναρχία
Κάρολος Γ΄
 • Σύνολο
130.279 km2
Πληθυσμός
 • Εκτίμηση 2022 
 • Απογραφή 2011 
 • Πυκνότητα 
57.080.308  
53.012.456  
429,7 κατ./km2 
ΝόμισμαΣτερλίνα (GBP)
 • Θερινή ώραGMT (UTC +0)
(UTC +1)
Internet TLD.uk
Κωδικός κλήσης+44

Η Αγγλία (αγγλικά: England‎‎) είναι ένα από τα τέσσερα τμήματα του νησιωτικού κράτους του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας, που βρίσκεται στα βορειοδυτικά της ηπειρωτικής Ευρώπης.[1][2][3] Συνορεύει βόρεια με τη Σκωτία και δυτικά με την Ουαλία. Η Αγγλία βρέχεται βορειοδυτικά από την Ιρλανδική Θάλασσα, ενώ νοτιοδυτικά από την Κελτική Θάλασσα. Η Βόρεια Θάλασσα στα ανατολικά και η Θάλασσα της Μάγχης στα νότια τη χωρίζουν από την ηπειρωτική Ευρώπη. Η Αγγλία αποτελεί κυρίως το κεντρικό και νότιο τμήμα του νησιού της Μεγάλης Βρετανίας, που βρίσκεται στον Βόρειο Ατλαντικό ωκεανό. Στη χώρα επίσης ανήκουν 100 μικρότερα νησιά, όπως τα Νησιά Σκίλλυ και η Νήσος Ουάιτ.

Η περιοχή που σήμερα αποκαλείται Αγγλία κατοικήθηκε αρχικά από τους σύγχρονους ανθρώπους κατά τη διάρκεια της Ανώτερης Παλαιολιθικής περιόδου, ωστόσο πήρε το όνομά της από τους Άγγλους, ένα γερμανικό φύλο που την αποίκησε κατά τη διάρκεια του 5ου και του 6ου αιώνα. Έγινε ενιαίο κράτος το 927 μ.Χ. και από την Εποχή των Ανακαλύψεων στα μέσα του 15ου αιώνα άσκησε σημαντική πολιτιστική και νομική επιρροή σε όλο τον κόσμο.[4] Η αγγλική γλώσσα, η Αγγλικανική Εκκλησία και η Αγγλική Νομοθεσία - η βάση των νομικών συστημάτων πολλών άλλων χωρών ανά την υφήλιο - αναπτύχθηκαν στην Αγγλία. Επιπλέον, το κοινοβουλευτικό σύστημα διακυβέρνησής της υιοθετήθηκε ευρέως από πολλά άλλα κράτη.[5] Σε αυτήν ξεκίνησε και η Βιομηχανική Επανάσταση τον 18ο αιώνα, μετατρέποντας την κοινωνία της στο πρώτο βιομηχανοποιημένο κράτος.[6]

Το έδαφος της Αγγλίας αποτελείται κυρίως από χαμηλούς λόφους και πεδιάδες, κυρίως στις κεντρικές και νότιες περιοχές. Ωστόσο, υπάρχουν και υψηλότερα εδάφη στα βόρεια (για παράδειγμα η ορεινή Περιοχή των Λιμνών (Lake District), τα Πέννινα Όρη και τα Γιόρκσαϊρ Ντέιλς) και στα νοτιοδυτικά (για παράδειγμα το Ντάρτμουρ και τα Κότσγουολντς). Η παλαιότερη πρωτεύουσα της Αγγλίας ήταν το Γουίντσεστερ μέχρι που αντικαταστάθηκε από το Λονδίνο κατά τον 12ο αιώνα. Σήμερα το Λονδίνο είναι η μεγαλύτερη μητροπολιτική περιοχή του Ηνωμένου Βασιλείου. Ο πληθυσμός της Αγγλίας, που αγγίζει τα 53 εκατομμύρια ανθρώπων, αποτελεί και το 84% του πληθυσμού του Ηνωμένου Βασιλείου. Συγκεντρώνεται κυρίως γύρω από το Λονδίνο, τα νοτιοανατολικά αλλά και πολεοδομικά συγκροτήματα στα Μίντλαντς, τα βορειοδυτικά, τα βορειοανατολικά και το Γιόρκσαϊρ, καθένα από τα οποία αναπτύχθηκε ως μεγάλη βιομηχανική περιοχή κατά τον 19ο αιώνα.[7] Το Βασίλειο της Αγγλίας - το οποίο από το 1284 περιλαμβάνει και την Ουαλία - ήταν κυρίαρχο κράτος μέχρι την 1η Μαΐου του 1707, όταν οι νομοθετικές πράξεις που συμφωνήθηκαν με τη Συνθήκη της Ένωσης το προηγούμενο έτος τέθηκαν σε ισχύ, το ένωσαν με το Βασίλειο της Σκωτίας, δημιουργώντας το Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας.[8][9] Το 1801 η Μεγάλη Βρετανία ενώθηκε με το Βασίλειο της Ιρλανδίας για να αποτελέσουν το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας. Το 1922 το Ελεύθερο Ιρλανδικό Κράτος αποσχίστηκε από το Ηνωμένο Βασίλειο, που μετονομάστηκε επισήμως σε Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Βόρειας Ιρλανδίας.

Σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες το όνομα Αγγλία χρησιμοποιείται επίσης συνεκδοχικά για ολόκληρο το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Βόρειας Ιρλανδίας. Θεωρείται ότι είναι ο πραγματικός πυρήνας της Μεγάλης Βρετανίας.[10]

Τοπωνυμία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Αγγλία πήρε το όνομά της από τη λέξη Englaland, της Παλαιάς Αγγλικής γλώσσας, η οποία σημαίνει «χώρα των Άγγλων».[11] Οι Άγγλοι ήταν ένα από τα γερμανικά φύλα, τα οποία αρχικά κατοικούσαν στη Βόρεια Γερμανία και μετανάστευσαν στην Αγγλία κατά τον 5ο και 6ο αιώνα μ.Χ. Οι Άγγλοι έφτασαν στη σημερινή Αγγλία από τη χερσόνησο Άνγκελν η οποία βρίσκεται στον κόλπο του Κιέλου της Βαλτικής θάλασσας.[12] Σύμφωνα με το Αγγλικό Λεξικό Oxford, η λέξη «Αγγλία» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 897 για να περιγράψει το νότιο τμήμα του νησιού της Μεγάλης Βρετανίας.

Η πρώτη επιβεβαιωμένη αναφορά στους Άγγλους χρονολογείται τον 1 π.Χ. αιώνα και αποδίδεται στο έργο του Τάκιτου, Γερμανία, στο οποίο γίνεται χρήση της λατινικής λέξης «Anglii». Η ετυμολογία της λέξης αποτελεί σημείο αντιπαράθεσης μεταξύ των ειδικών: πιστεύεται ότι προέρχεται από το σχήμα της χερσονήσου Angeln η οποία είναι γωνιώδης. Πώς και γιατί το όνομα μιας φυλής λιγότερο σημαντικής από άλλες, όπως οι Σάξονες, κατάφερε να επικρατήσει και να χρησιμοποιείται για μία ολόκληρη χώρα και τους κατοίκους της δεν είναι γνωστό. Φαίνεται όμως ότι σχετίζεται με το γεγονός ότι αποκαλούσαν αυτά τα γερμανικά φύλα στη Βρετανία Άγγλους Σάξονες (Angli Saxones). Εναλλακτικό όνομα για την Αγγλία αποτελεί ο όρος Αλβιών, που αρχικά αναφερόταν σε ολόκληρο το νησί της Μεγάλης Βρετανίας.

Pow Sows (προφέρεται παού σάους) είναι το σύγχρονο κορνουαλικό όνομα για την Αγγλία. Σημαίνει «Χώρα Σαξόνων». Ονομάστηκε έτσι όταν οι Αγγλοσάξονες και άλλες γερμανικές φυλές από την ηπειρωτική Ευρώπη εκδίωξαν τους Κέλτες προς τη σημερινή Ουαλία, Κορνουάλη και Κάμπρια.

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Προϊστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σημάδια ανθρώπινης δραστηριότητας στην Αγγλία υπάρχουν περισσότερα από 500.000 χρόνια πριν, παρόλο που η Εποχή των Παγετώνων έκανε κατά διαστήματα την Αγγλία ακατοίκητη. Κατά την Εποχή του Λίθου, αναπτύχθηκε στην Αγγλία μία από τις παλαιότερες καλλιεργητικές κοινότητες του κόσμου, αν όχι η παλαιότερη, οι οποίες αντικατέστησαν τους κυνηγούς. Στη Δυτική Αγγλία εμφανίζονται, 4.000 χρόνια πριν, ανεπτυγμένες μεγαλιθικές κοινότητες με μεγαλύτερο επίτευγμα αυτών το Στόουνχεντζ. Ακολούθησαν τα κελτικά φύλα που ήρθαν από τη Δυτική Ευρώπη, κυρίως από τη Γαλατία.

Ρωμαϊκή Βρετανία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Βρετανοί υποστήριξαν τους Γαλάτες συμμάχους τους στους Γαλατικούς Πολέμους εναντίον της Ρωμαΐκής Δημοκρατίας. Αυτό προκάλεσε τους Ρωμαίους να επιτεθούν στη Βρετανία και σταδιακά να κατακτήσουν ολόκληρη τη σημερινή Αγγλία, φθάνοντας μέχρι τη νότια Σκωτία. Το 43 μ.Χ. επί αυτοκράτορα Κλαύδιου ολοκληρώθηκε η κατάκτηση. Ωστόσο, η Ρωμαϊκή Βρετανία ευημερούσε. Οι πόλεις πολλαπλασιάζονταν και μεγάλωναν, τα σπίτια είχαν αρκετές ανέσεις, οι δε πλούσιοι είχαν πολυτελείς επαύλεις. Οι Βρετανοί υφαντουργοί ήταν διάσημοι για την τέχνη τους και έκαναν πολλές εξαγωγές των προϊόντων τους. Γύρω στο 300 μ.Χ. λίγες ρωμαϊκές λεγεώνες ήταν αρκετές για τη φύλαξη των συνόρων και την εξασφάλιση της εσωτερικής ηρεμίας και τάξης.

Από τον 4ο αιώνα όμως και μετά άρχισαν διάφορες εισβολές. Αρχικά τα φύλα των Πίκτων από τη νότια Σκωτία επέδραμαν στη Βρετανία από τον Βορρά, ενώ από τον Νότο αποβιβάζονταν Σάξονες και Σκανδιναβοί πειρατές και από τη Δύση, οι Κέλτες της Ουαλίας. Το 407 ο Κωνσταντίνος ο Γ΄ ανακάλεσε τις ρωμαϊκές λεγεώνες από τα βρετανικά εδάφη, αφήνοντας ανοχύρωτη την επαρχία τους. Το 409 μ.Χ. η Βρετανία έπαψε να είναι ρωμαϊκή.[13] Πολλοί Ρωμαίοι, ωστόσο, παρέμειναν στην περιοχή, και αφομοιώθηκαν από τον υπόλοιπο πληθυσμό.

Οι γερμανικές φυλές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δείτε επίσης: Ιστορία της Αγγλοσαξονικής Αγγλίας

Ο Βρετανός αρχηγός Βορτέγερνος ζήτησε - προκειμένου να αντιμετωπίσει τις εισβολές των Πίκτων-, τη βοήθεια των γερμανικών φυλών που βρίσκονταν στις απέναντι ακτές. Έτσι, από το 450 και μετά, ήρθαν οι Άγγλοι, οι Σάξονες και οι Ιούτοι, οι οποίοι προέρχονταν από τις σημερινές χώρες: βόρειο Γερμανία, Δανία (βλ.Γιουτλάνδη), και Ολλανδία. Οι νέοι κατακτητές απώθησαν τους Πίκτους και εγκαταστάθηκαν μόνιμα στα εδάφη που κατέλαβαν προσκαλώντας και άλλους ομόφυλούς τους να περάσουν απέναντι. Έτσι, Γερμανικές ορδές κατέκλυσαν καταρχάς τις ακτές και αργότερα και την ενδοχώρα της Βρετανίας. Ο ντόπιος πληθυσμός προσπαθούσε να προβάλλει αντίσταση όσο μπορούσε και ένας ανταρτοπόλεμος διεξαγόταν τα επόμενα 100 χρόνια.

Τελικά, όμως, το 577 στη μάχη του Ντόραμ (Deorham, οι Βρετανοί νικήθηκαν και τα γερμανικά φύλα έμειναν οι απόλυτοι κύριοι του μέρους που αργότερα θα ονομαστεί Αγγλία. Από εκείνα τα χρόνια των πολέμων εναντίον των κατακτητών προέρχεται ο μύθος του Βασιλιά Αρθούρου και όλη η σχετική φιλολογία. Οι περισσότεροι Βρετανοί δέχτηκαν την κατάσταση και άρχισαν να ζουν μαζί με τους Γερμανούς. Μια μειοψηφία, όμως, έφυγε για την Ουαλία και κάποιοι άλλοι έφτασαν μέχρι τη Γαλατία (σημερινή Γαλλία), δίνοντας το όνομά τους, στην επαρχία της Βρετάνης.[14] Οι Ιούτοι οργάνωσαν το βασίλειό τους στην περιοχή του Κεντ, οι Άγγλοι ίδρυσαν 3 βασίλεια: αυτά της Μερκίας, της Νορθουμβρίας και της Ανατολικής Αγγλίας και οι Σάξονες ίδρυσαν άλλα 3 βασίλεια: αυτά του Γουέσσεξ (δυτική Σαξονία), του Σάσσεξ (νότια Σαξονία) και του Έσσεξ (ανατολική Σαξονία). Αυτά τα 7 μικρά βασίλεια έγραψαν την ιστορία της Αγγλίας μέχρι το 839, όταν ο βασιλιάς Έγκμπερτ του Γουέσσεξ συνένωσε τα περισσότερα από αυτά κάτω από το σκήπτρο του.

Από το 780 και μετά Βικίνγκ από την περιοχή της Δανίας άρχισαν να κάνουν εισβολές στην περιοχή.

Βασίλειο της Αγγλίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο λήμμα: Βασίλειο της Αγγλίας

Είναι αδύνατο να προσδιοριστεί με ακρίβεια η πολιτική ενοποίηση της Αγγλίας. Μία άποψη είναι ότι αυτή προέκυψε από την ανάγκη να αμυνθούν στην επίθεση των Δανών Βίκινγκ, οι οποίοι κατέκτησαν το Ανατολικό κομμάτι της Αγγλίας τον 8ο αιώνα. Ο Εγκβέρτος, Βασιλιάς του Ουέσεξ (839 μ.Χ.), θεωρείται ο πρώτος Βασιλιάς όλων των Άγγλων, αν και ο τίτλος «Βασιλιάς της Αγγλίας» χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά επίσημα από τον Αλφρέδο τον Μέγα (871-899).

King Henry V at the Battle of Agincourt, 1415.
Ο βασιλιάς Ερρίκος Ε΄ στη μάχη του Αγκινκούρ, πολέμησε την Ημέρα του Αγίου Κρισπέν και ολοκληρώθηκε με μια αγγλική νίκη εναντίον ενός μεγαλύτερου γαλλικού στρατού στον Εκατονταετή Πόλεμο

Κατά τη διάρκεια της περιόδου εποικισμού, τα εδάφη που διοικούνταν από τους εισοδηματίες φαίνεται να είχαν κατακερματιστεί σε πολυάριθμες φυλετικές περιοχές, αλλά από τον 7ο αιώνα, όταν έγιναν ξανά διαθέσιμα ουσιαστικά στοιχεία σχετικά με την κατάσταση που επικρατούσε, οι μικρότερες επικράτειες είχαν συγχωνευθεί σε περίπου δώδεκα βασίλεια συμπεριλαμβανομένων των εξής βασιλείων: Νορθουμβρίας, Μερκίας, Ουέσεξ, Ανατολικής Αγγλίας, Έσσεξ, Κεντ και Σάσεξ. Κατά τους επόμενους αιώνες, αυτή η διαδικασία πολιτικής εδραίωσης συνεχίστηκε.[15] Ο 7ος αιώνας είδε έναν αγώνα για ηγεμονία μεταξύ της Νορθουμβρίας και της Μερκίας, η οποία τον 8ο αιώνα έδωσε τη θέση της στην υπεροχή των Μερκίας.[16] Στις αρχές του 9ου αιώνα η Μερκία εκτοπίστηκε ως το υπερέχων βασίλειο από τον Ουέσεξ. Αργότερα σε αυτόν τον αιώνα, οι κλιμακούμενες επιθέσεις από τους Δανούς κορυφώθηκαν με την κατάκτηση της βόρειας και ανατολικής Αγγλίας, ανατρέποντας τα βασίλεια της Νορθουμβρίας, Μερκίας και Ανατολικής Αγγλίας. Το Ουέσεξ υπό τον Άλφρεντ τον Μέγα έμεινε ως το μόνο σωζόμενο αγγλικό βασίλειο, και υπό τους διαδόχους του, επεκτάθηκε σταθερά σε βάρος των βασιλείων του Ντάνελο. Αυτό επέφερε την πολιτική ενοποίηση της Αγγλίας, η οποία ολοκληρώθηκε για πρώτη φορά υπό το Έθελσταν το 927 και καθιερώθηκε οριστικά μετά από περαιτέρω συγκρούσεις από τον Έντρεντ το 953. Ένα νέο κύμα Σκανδιναβικών επιθέσεων από τα τέλη του 10ου αιώνα έληξε με την κατάκτηση αυτού του ενωμένου βασιλείου από τον Σβεν Α΄ το 1013 και ξανά από τον γιο του Κνούτο το 1016, μετατρέποντάς το σε κέντρο μιας βραχύβιας Αυτοκρατορίας της Βόρειας Θάλασσας που περιλάμβανε επίσης τη Δανία και τη Νορβηγία. Ωστόσο, η ιθαγενής βασιλική δυναστεία αποκαταστάθηκε με την άνοδο του Εδουάρδου του Ομολογητή το 1042.

Η πολιτιστική κληρονομιά που άφησαν σε αυτήν την περιοχή οι Βρετανοί, φαίνεται ειδικά στα τοπωνύμια. Πολλές ονομασίες τοποθεσιών στην Αγγλία και στη Σκωτία, προέρχονται από Κέλτικα Αγγλικά ονόματα, όπως το Λονδίνο, Ντουμπάρτον, Γιόρκ, Ντόρτσεστερ, Ντόβερ και Κολτσέστερ. Η ουαλική ονομασία για την Αγγλία είναι Lloegr, με άγνωστη προέλευση, αν και πιθανολογείται να σημαίνει «Χαμένες Χώρες».

Μέχρι πρόσφατα, θεωρούνταν ότι όταν οι Αγγλοσάξονες μετανάστευσαν στη Βρετανία, οι Βρετανοί είχαν απωθηθεί από το νησί. Όμως, γενετικές μελέτες απέδειξαν ότι οι αρχαίοι Βρετανοί δεν μετανάστευσαν. Πολλές αρχαιοαγγλικές φυλές παρέμειναν εκεί όπου αργότερα θα σχηματιζόταν το έθνος της Αγγλίας.

Τα ευρήματα του Καπέλλι ενίσχυσαν την έρευνα του Στήβεν Μπάσετ από το Πανεπιστήμιο του Μπέρμινγχαμ, η οποία έρευνα κατά τη δεκαετία του 1990, έλεγε ότι η περιοχή των Ουέστ Μίντλαντς ακόμη και σήμερα αποτελείται πιο πολύ από αρχαία αγγλικά (βρετανικά) φύλα παρά από αγγλοσαξονικά.

Μια διαμάχη για τη διαδοχή του Εδουάρδου οδήγησε στην κατάκτηση της Αγγλίας από στρατό Νορμανδών το 1066, που ολοκληρώθηκε από έναν στρατό με επικεφαλής τον δούκα Γουλιέλμο της Νορμανδίας.[17] Οι ίδιοι οι Νορμανδοί κατάγονταν από τη Σκανδιναβία και είχαν εγκατασταθεί στη Νορμανδία στα τέλη του 9ου και στις αρχές του 10ου αιώνα.[18] Αυτή η κατάκτηση οδήγησε στη σχεδόν ολοκληρωτική απομάκρυνση της αγγλικής ελίτ και την αντικατάστασή της από μια νέα γαλλόφωνη αριστοκρατία, της οποίας η γλώσσα είχε μια βαθιά και μόνιμη επίδραση στην αγγλική γλώσσα, εκτοπίζοντας το κατά βάση γερμανικής προέλευσης λεξιλόγιο της αγγλικής σε σημαντικό βαθμό.[19]

Στη συνέχεια, ο Οίκος των Πλανταγενετών από τους Ανζού κληρονόμησε τον αγγλικό θρόνο υπό τον Ερρίκο Β΄, προσθέτοντας την Αγγλία στην εκκολαπτόμενη Ανδεγαυική αυτοκρατορία που είχε κληρονομήσει η οικογένεια στη Γαλλία, συμπεριλαμβανομένης της Ακουιτανίας.[20] Βασίλεψαν για τρεις αιώνες, δίνοντας σημαντικούς μονάρχες (Ριχάρδος Α΄, Εδουάρδος Α΄, Εδουάρδος Γ΄ και Ερρίκος Ε΄).[20] Η περίοδος έφερε αλλαγές στο εμπόριο και τη νομοθεσία, συμπεριλαμβανομένης της υπογραφής της Μάγκνα Κάρτα, ενός αγγλικού νομικού χάρτη που χρησιμοποιήθηκε για τον περιορισμό των εξουσιών του κυρίαρχου από τον νόμο και την προστασία των προνομίων των ελεύθερων ανθρώπων. Ο καθολικός μοναχισμός άκμασε, παρέχοντας φιλοσόφους, και τα πανεπιστήμια της Οξφόρδης και του Κέιμπριτζ ιδρύθηκαν με βασιλική αιγίδα. Το Πριγκιπάτο της Ουαλίας έγινε φέουδο των Πλανταγενετών κατά τον 13ο αιώνα [21] και η κυριαρχία πάνω στο νησί της Ιρλανδίας δόθηκε στην αγγλική μοναρχία από τον Πάπα.

Κατά τη διάρκεια του 14ου αιώνα, οι Πλανταγενέτες και ο Οίκος των Βαλουά ισχυρίστηκαν και οι δύο ότι ήταν νόμιμοι διεκδικητές του Οίκου των Καπετιδών και μαζί με αυτό τον οίκο, και του θρόνου της Γαλλίας. Οι δύο δυνάμεις συγκρούστηκαν στον Εκατονταετή Πόλεμο.[22] Η επιδημία της Μαύρης Πανώλης έπληξε την Αγγλία. Ξεκινώντας το 1348, σκότωσε τελικά ακόμη και τους μισούς κατοίκους της Αγγλίας.[23][24] Από το 1453 έως το 1487 έλαβε χώρα εμφύλιος πόλεμος μεταξύ δύο κλάδων της βασιλικής οικογένειας - των Γιορκιστών και των Λανκαστριανών - γνωστών ως Πόλεμοι των Ρόδων.[25] Ο πόλεμος οδήγησε τους Γιορκιστές να χάσουν τον θρόνο εξ ολοκλήρου από μια οικογένεια ευγενών της Ουαλίας, τους Τυδώρ, έναν κλάδο των Λανκαστριανών με επικεφαλής τον Ερρίκο Τυδώρ που εισέβαλε με Ουαλούς και Βρετόνους μισθοφόρους, κερδίζοντας τη νίκη στη μάχη του Μπόσγουορθ όπου σκοτώθηκε ο γιορκιστής Ριχάρδος Γ΄.[26]

Πρώιμη σύγχρονη εποχή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά την περίοδο των Τυδώρ, η Αναγέννηση έφτασε στην Αγγλία μέσω Ιταλών αυλικών, οι οποίοι επανέφεραν την καλλιτεχνική, εκπαιδευτική και επιστημονική συζήτηση από την κλασική αρχαιότητα και εντεύθεν.[27] Η Αγγλία άρχισε να αναπτύσσει ναυτικές δεξιότητες και η εξερεύνηση προς τη Δύση εντάθηκε.[28][29] Ο Ερρίκος Η΄ διέκοψε την κοινωνία με την Καθολική Εκκλησία, λόγω ζητημάτων που σχετίζονταν με το διαζύγιό του, σύμφωνα με τις Πράξεις Υπεροχής το 1534 που ανακήρυξαν τον μονάρχη επικεφαλής της Εκκλησίας της Αγγλίας. Σε αντίθεση με μεγάλο μέρος των χωρών που μετεστράφησαν στον προτεσταντισμό, οι ρίζες της διάσπασης ήταν περισσότερο πολιτικές παρά θεολογικές. [31] Επίσης ενσωμάτωσε νόμιμα την προγονική του γη την Ουαλία στο Βασίλειο της Αγγλίας με τις πράξεις του 1535–1542. Υπήρξαν εσωτερικές θρησκευτικές συγκρούσεις κατά τη διάρκεια της βασιλείας των κορών του Ερρίκου, της Μαρίας Α΄ και της Ελισάβετ Α΄. Η πρώτη επέστρεψε τη χώρα στον Καθολικισμό, ενώ η δεύτερη την επέστρεψε στον αγγλικανισμό, επιβεβαιώνοντας με δύναμη την υπεροχή του Αγγλικανισμού. Η ελισαβετιανή εποχή αναφέρεται στη Βασίλισσα Ελισάβετ Α΄ ("η Βασίλισσα της Παρθένου"). Οι ιστορικοί συχνά απεικονίζουν την εποχή της ως χρυσή εποχή στην αγγλική ιστορία. Η Ελισαβετιανή Αγγλία αντιπροσώπευε το απόγειο της Αγγλικής Αναγέννησης και ήταν μια εποχή όπου υπήρξε άνθηση της τέχνης, της ποίησης, της μουσικής και της λογοτεχνίας.[32] Η εποχή είναι πιο διάσημη για το δράμα, το θέατρο και τους θεατρικούς συγγραφείς της. Η Αγγλία κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου είχε μια συγκεντρωτική, καλά οργανωμένη και αποτελεσματική κυβέρνηση ως αποτέλεσμα τεράστιων μεταρρυθμίσεων των Τυδώρ.[33]

Painting of seated male figure, with long black hair wearing a white cape and breeches.
Η αγγλική παλινόρθωση αποκατέστησε τη μοναρχία υπό τον βασιλιά Κάρολο Β΄ και ειρήνη μετά τον αγγλικό εμφύλιο πόλεμο.

Σε ανταγωνισμό με την Ισπανία, η πρώτη αγγλική αποικία στην Αμερική ιδρύθηκε το 1585 από τον εξερευνητή Ουόλτερ Ράλεϊ στη Βιρτζίνια και ονομάστηκε Ρόανοκ. Η αποικία Ρόανοκ απέτυχε και είναι γνωστή ως η χαμένη αποικία αφού βρέθηκε εγκαταλελειμμένη κατά την επιστροφή του πλοίου εφοδιασμού που καθυστέρησε να φτάσει στην αποικία.[34] Με την Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών, η Αγγλία ανταγωνίστηκε επίσης τους Ολλανδούς και τους Γάλλους στην Ανατολή. Κατά την ελισαβετιανή περίοδο, η Αγγλία βρισκόταν σε πόλεμο με την Ισπανία. Μια αρμάδα απέπλευσε από την Ισπανία το 1588 ως μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου εισβολής στην Αγγλία και επανίδρυσης της καθολικής μοναρχίας. Το σχέδιο ματαιώθηκε από κακό συντονισμό, θυελλώδεις καιρικές συνθήκες και επιτυχείς επιθέσεις από έναν αγγλικό στόλο υπό τον Λόρδο Χάουαρντ του Έφιγχαμ. Αυτή η αποτυχία δεν τερμάτισε την απειλή: η Ισπανία εξαπέλυσε δύο ακόμη αρμάδες, το 1596 και το 1597, αλλά και οι δύο απέτυχαν λόγω των καταιγίδων που έπληξαν τη διαδρομή της. Η πολιτική δομή του νησιού άλλαξε το 1603, όταν ο Βασιλιάς της Σκωτίας, Ιάκωβος ΣΤ΄, βασιλιάς της Σκωτίας, του αντιπάλου δέους των αγγλικών συμφερόντων στην περιοχή, κληρονόμησε τον θρόνο της Αγγλίας ως Ιάκωβος Α΄, δημιουργώντας έτσι μια προσωπική ένωση.[35][36] Ονομάστηκε βασιλιάς της Μεγάλης Βρετανίας, αν και αυτό δεν είχε βάση στο αγγλικό δίκαιο.[37] Υπό την αιγίδα του Βασιλιά Ιακώβου ΣΤ΄ και Α΄, η Εξουσιοδοτημένη Έκδοση του Βασιλιά Ιακώβου της Αγίας Γραφής δημοσιεύτηκε το 1611. Ήταν η επίσημη έκδοση της Βίβλου που διάβαζαν οι περισσότεροι Προτεστάντες Χριστιανοί για τετρακόσια χρόνια έως ότου δημιουργήθηκαν σύγχρονες αναθεωρήσεις τον 20ό αιώνα.

Βασισμένος σε αντικρουόμενες πολιτικές, θρησκευτικές και κοινωνικές θέσεις, ο Αγγλικός Εμφύλιος Πόλεμος διεξήχθη μεταξύ των υποστηρικτών του Κοινοβουλίου και εκείνων του βασιλιά Καρόλου Α΄, γνωστών στην καθομιλουμένη ως στρογγυλοκέφαλοι και ιππότες αντίστοιχα. Αυτό ήταν ένα συνυφασμένο μέρος των ευρύτερων πολύπλευρων Πολέμων των Τριών Βασιλείων, που αφορούσαν τη Σκωτία και την Ιρλανδία. Οι κοινοβουλευτιστές νίκησαν, ο Κάρολος Α΄ εκτελέστηκε και το βασίλειο αντικαταστάθηκε από την Κοινοπολιτεία. Ηγέτης των δυνάμεων του Κοινοβουλίου, ο Όλιβερ Κρόμγουελ αυτοανακηρύχτηκε Λόρδος Προστάτης το 1653. ακολούθησε μια περίοδος προσωπικής διακυβέρνησης.[38] Μετά τον θάνατο του Κρόμγουελ και την παραίτηση του γιου του Ριχάρδου ως Λόρδου Προστάτη, ο Κάρολος Β΄ κλήθηκε να επιστρέψει ως μονάρχης το 1660, σε μια κίνηση που ονομάστηκε Αποκατάσταση. Με την επαναλειτουργία των θεάτρων, οι καλές τέχνες, η λογοτεχνία και οι τέχνες του θεάματος άκμασαν καθ' όλη τη διάρκεια της Αποκατάστασης του Μονάρχη Καρόλου Β΄.[39] Μετά την ένδοξη επανάσταση του 1688, θεσπίστηκε συνταγματικά ότι ο Βασιλιάς και το Κοινοβούλιο έπρεπε να κυβερνούν μαζί, αν και το Κοινοβούλιο θα είχε την πραγματική εξουσία. Αυτό καθιερώθηκε με τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων το 1689. Μεταξύ των καταστατικών που καθορίστηκαν ήταν ότι οι νόμοι μποροούσαν να γραφτούν μόνο από το Κοινοβούλιο και δεν μπορούσε να ανασταλεί η ισχύ τους από τον Βασιλιά, και επίσης ότι ο Βασιλιάς δεν μπορούσε να επιβάλει φόρους ή να συγκεντρώσει στρατό χωρίς την προηγούμενη έγκριση του Κοινοβουλίου.[40] Επίσης από εκείνη την εποχή, κανένας Βρετανός μονάρχης δεν μπήκε στη Βουλή των Κοινοτήτων, η οποία τιμάται κάθε χρόνο στα εγκαίνια του κοινοβουλίου από τον Βρετανό μονάρχη, όταν οι πόρτες της Βουλής των Κοινοτήτων χτυπούν δυνατά στο πρόσωπο του αγγελιοφόρου του μονάρχη, συμβολίζοντας τα δικαιώματα του Κοινοβουλίου και την ανεξαρτησία του από τον μονάρχη.[41][42] Με την ίδρυση της Βασιλικής Εταιρείας το 1660, η επιστήμη ενθαρρύνθηκε πολύ.

Το 1666 η Μεγάλη Πυρκαγιά του Λονδίνου κατέστρεψε την πόλη του Λονδίνου, αλλά ξαναχτίστηκε λίγο αργότερα [43] με πολλά σημαντικά κτίρια που σχεδίασε ο Κρίστοφερ Ρεν. Στο Κοινοβούλιο είχαν προκύψει δύο παρατάξεις – οι Τόρις και οι Γουίγκοι. Αν και οι Τόρις αρχικά υποστήριξαν τον καθολικό βασιλιά Ιάκωβο Β΄, μερικοί από αυτούς, μαζί με τους Ουίγους, κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1688 προσκάλεσαν τον Ολλανδό πρίγκιπα Γουιλιέλμο της Οράγγης να νικήσει τον Ιάκωβο και τελικά να γίνει Γουλιέλμος Γ΄ της Αγγλίας. Μερικοί Άγγλοι, ειδικά στον βορρά, ήταν Ιακωβίτες και συνέχισαν να υποστηρίζουν τον Ιάκωβο και τους γιους του. Υπό τη δυναστεία των Στιούαρτ, η Αγγλία επεκτάθηκε στο εμπόριο, τα οικονομικά και την ευημερία. Η Βρετανία ανέπτυξε τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο της Ευρώπης.[44] Αφού συμφώνησαν τα κοινοβούλια της Αγγλίας και της Σκωτίας,[45] οι δύο χώρες ενώθηκαν σε πολιτική ένωση, για να δημιουργήσουν το Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας το 1707.[35] Για να διευκολυνθεί η ένωση, θεσμοί όπως ο νόμος και οι εθνικές εκκλησίες του καθενός παρέμειναν χωριστά.[46]

Σύγχρονη εποχή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο ποταμός Τάμεσης κατά τη γεωργιανή περίοδο από την ταράτσα του Σόμερσετ Χάουζ που κοιτάζει προς το Σεντ Πολς, περίπου το 1750

Υπό το νεοσύστατο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας, η παραγωγή της Βασιλικής Εταιρείας και άλλων αγγλικών πρωτοβουλιών σε συνδυασμό με τον Σκωτικό Διαφωτισμό για τη δημιουργία καινοτομιών στην επιστήμη και τη μηχανική, ενώ η τεράστια ανάπτυξη του βρετανικού υπερπόντιου εμπορίου με την προστασία που παρείχε το Βασιλικό Ναυτικό άνοιξε τον δρόμο για την ίδρυση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Εσωτερικά οδήγησε τη Βιομηχανική Επανάσταση, μια περίοδο βαθιάς αλλαγής στις κοινωνικοοικονομικές και πολιτιστικές συνθήκες της Αγγλίας, με αποτέλεσμα τη βιομηχανοποιημένη γεωργία, τη βιομηχανία, τη μηχανική και την εξόρυξη, καθώς και νέα και πρωτοποριακά οδικά, σιδηροδρομικά και υδάτινα δίκτυα για τη διευκόλυνση της επέκτασης και ανάπτυξής τους.[47] Το άνοιγμα του καναλιού Μπριτζουότερ της Βορειοδυτικής Αγγλίας το 1761 εγκαινίασε την εποχή της κατασκευής καναλιών στη Βρετανία.[48][49] Το 1825 ο πρώτος μόνιμος επιβατικός σιδηρόδρομος με ατμομηχανή στον κόσμο – ο Σιδηρόδρομος Στόκτον και Ντάρλινγκτον – άνοιξε για το κοινό.[48]

multi-storey square industrial buildings beyond a river
Η Μάχη του Τραφάλγκαρ ήταν μια ναυτική εμπλοκή μεταξύ του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού και του συνδυασμένου στόλου του γαλλικού και του ισπανικού ναυτικού κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων.[50]

Κατά τη διάρκεια της Βιομηχανικής Επανάστασης, πολλοί εργάτες μετακόμισαν από την αγροτική Αγγλία σε νέες και επεκτεινόμενες αστικές βιομηχανικές περιοχές για να εργαστούν σε εργοστάσια, για παράδειγμα στο Μπέρμιγχαμ και στο Μάντσεστερ, που ονομάστηκαν «Εργαστήριο του Κόσμου» και «Πόλη της Αποθήκης» αντίστοιχα.[49][51] Το Μάντσεστερ ήταν η πρώτη βιομηχανική πόλη στον κόσμο.[52] Η Αγγλία διατήρησε σχετική σταθερότητα σε όλη την περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης. Ο Γουίλιαμ Πιτ ο Νεότερος ήταν πρωθυπουργός της Βρετανίας κατά τη βασιλεία του Γεωργίου Γ΄. Η Αντιβασιλεία του Γεωργίου Δ΄ διακρίνεται για την κομψότητα και τα επιτεύγματά της στις καλές τέχνες και την αρχιτεκτονική.[53] Κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων, ο Ναπολέων σχεδίαζε να εισβάλει από τα νοτιοανατολικά. Ωστόσο, αυτό απέτυχε να εκδηλωθεί και οι δυνάμεις του Ναπολέοντα ηττήθηκαν από τους Βρετανούς: στη θάλασσα από τον Λόρδο Νέλσον και στην ξηρά από τον Δούκα του Ουέλινγκτον. Η μεγάλη νίκη στη μάχη του Τραφάλγκαρ επιβεβαίωσε τη ναυτική υπεροχή που είχε δημιουργήσει η Βρετανία κατά τη διάρκεια του δέκατου όγδοου αιώνα.[54] Οι Ναπολεόντειοι Πόλεμοι ενθάρρυναν την έννοια της βρετανικότητας και ενός ενωμένου εθνικού βρετανικού λαού, ενός ενιαίου έθνους που αποτελείται από τους Άγγλους, τους Σκωτσέζους και τους Ουαλούς.[35]

Το Λονδίνο έγινε η μεγαλύτερη και πολυπληθέστερη μητροπολιτική περιοχή στον κόσμο κατά τη βικτοριανή εποχή, και το εμπόριο εντός της Βρετανικής Αυτοκρατορίας –καθώς και η θέση του βρετανικού στρατού και του ναυτικού– είχε αποκτήσει παγκόσμιο κύρος.[55] Τεχνολογικά, αυτή η εποχή γνώρισε πολλές καινοτομίες που αποδείχθηκαν βασικές για τη δύναμη και την ευημερία του Ηνωμένου Βασιλείου.[56] Η πολιτική αναταραχή στο εσωτερικό από ριζοσπάστες όπως οι Χαρτιστές και οι σουφραζέτες επέτρεψαν τη νομοθετική μεταρρύθμιση και την καθολική ψηφοφορία.[57] Ο Σάμιουελ Χάινς περιέγραψε την εποχή του Εδουάρδου ως «μια χαλαρή εποχή που οι γυναίκες φορούσαν καπέλα και δεν ψήφιζαν, όταν οι πλούσιοι δεν ντρεπόταν να ζήσουν ευδιάκριτα και ο ήλιος δεν έδυε ποτέ στη βρετανική σημαία».[58]

Η βικτωριανή εποχή αναφέρεται συχνά ως Χρυσή Εποχή.

Οι μετατοπίσεις ισχύος στην ανατολική-κεντρική Ευρώπη οδήγησαν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκατοντάδες χιλιάδες Άγγλοι στρατιώτες πέθαναν πολεμώντας για το Ηνωμένο Βασίλειο ως μέρος των Συμμάχων.[60] Δύο δεκαετίες αργότερα, στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν και πάλι ένας από τους Συμμάχους. Στο τέλος του Παράξενου πολέμου, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ έγινε πρωθυπουργός εν καιρώ πολέμου. Οι εξελίξεις στην τεχνολογία του πολέμου οδήγησαν σε πολλές πόλεις να υποστούν ζημιές από αεροπορικές επιδρομές κατά τη διάρκεια του κεραυνοβόλου πολέμου. Μετά τον πόλεμο, η Βρετανική Αυτοκρατορία γνώρισε ταχεία αποαποικιοποίηση, και υπήρξε επιτάχυνση των τεχνολογικών καινοτομιών. Τα αυτοκίνητα έγιναν το κύριο μέσο μεταφοράς και η ανάπτυξη του κινητήρα τζετ από τον Φρανκ Ουίτλ οδήγησε σε ευρύτερα αεροπορικά ταξίδια.[61] Τα πρότυπα κατοικίας άλλαξαν στην Αγγλία από την είσοδο των αυτοκινήτων στη ζωή των Άγγλων και με τη δημιουργία της Εθνικής Υπηρεσίας Υγείας (ΕΥΥ) το 1948. Η ΕΥΥ του Ηνωμένου Βασιλείου παρείχε δημόσια υγειονομική περίθαλψη σε όλους τους μόνιμους κατοίκους του Ηνωμένου Βασιλείου δωρεάν στο σημείο που χρειαζόταν, χρηματοδοτούμενο από τους φόρους. Σε συνδυασμό, αυτά προκάλεσαν τη μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης στην Αγγλία στα μέσα του 20ου αιώνα.[62][63]

Διακυβέρνηση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Photograph of rectangular floodlight building, reflected in water. The building has multiple towers including one at each end. The tower on the right includes an illuminated clock face.
Το Παλάτι του Γουέστμινστερ, η έδρα του Κοινοβουλίου του Ηνωμένου Βασιλείου

Το πολίτευμα της Αγγλίας, όπως βεβαίως και των υπολοίπων χωρών που συναποτελούν το Ηνωμένο Βασίλειο, είναι Βασιλευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Η νομοθετική εξουσία ασκείται από το κοινοβούλιο, που αποτελείται από δύο σώματα, τη Βουλή των Λόρδων και τη Βουλή των Κοινοτήτων. Βασιλιάς του Ηνωμένου Βασιλείου είναι ο Κάρολος Γ΄. Η βασιλική οικογένεια διαμένει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου στα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ.

Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Στη διοίκηση της χώρας εναλλάσσονται οι Συντηρητικοί και οι Εργατικοί, με τρίτο κόμμα τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες.

Η Αγγλία είναι μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου, μιας συνταγματικής μοναρχίας με κοινοβουλευτικό σύστημα.[64] Δεν υπήρξε κυβέρνηση της Αγγλίας από το 1707, όταν οι Πράξεις της Ένωσης του 1707, θέτοντας σε ισχύ τους όρους της Συνθήκης της Ένωσης, ένωσαν την Αγγλία και τη Σκωτία για να σχηματίσουν το Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας.[45] Πριν από την ένωση η Αγγλία διοικούνταν από τον μονάρχη της και το Κοινοβούλιο της Αγγλίας. Σήμερα η Αγγλία διοικείται απευθείας από το κοινοβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου, αν και άλλες χώρες του Ηνωμένου Βασιλείου έχουν εκχωρήσει κυβερνήσεις.[65] Στη Βουλή των Κοινοτήτων, που είναι η κάτω βουλή του βρετανικού κοινοβουλίου με έδρα το Παλάτι του Γουέστμινστερ, υπάρχουν 532 βουλευτές (βουλευτές) για τις εκλογικές περιφέρειες στην Αγγλία, από τους 650 συνολικά.[66] Από τις γενικές εκλογές του Ηνωμένου Βασιλείου του 2019, η Αγγλία εκπροσωπείται από 345 βουλευτές από το Συντηρητικό Κόμμα, 179 από το Εργατικό Κόμμα, επτά από τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες, έναν από το Κόμμα των Πρασίνων και την Πρόεδρο της Βουλής, Λίντσεϊ Χόιλ.

Ως προς την αποκέντρωση, στην οποία άλλες χώρες του Ηνωμένου Βασιλείου – η Σκωτία, η Ουαλία και η Βόρεια Ιρλανδία – έχουν η καθεμία το δικό της αποκεντρωμένο κοινοβούλιο ή συνελεύσεις για τοπικά ζητήματα, υπήρξε συζήτηση για το πώς να αντισταθμιστεί αυτό στην Αγγλία. Αρχικά σχεδιαζόταν ότι διάφορες περιοχές της Αγγλίας θα αποκεντρωνόταν από την κυβέρνηση στο Λονδίνο, αλλά μετά την απόρριψη της πρότασης από τη Βορειοανατολική πλευρά σε δημοψήφισμα του 2004, αυτό δεν πραγματοποιήθηκε.[67]

Ένα σημαντικό ζήτημα είναι το ζήτημα του Δυτικού Λόθιαν, στην οποία βουλευτές από τη Σκωτία και την Ουαλία μπορούν να ψηφίσουν για νομοθεσία που αφορά μόνο την Αγγλία, ενώ οι Άγγλοι βουλευτές δεν έχουν ισοδύναμο δικαίωμα να νομοθετούν για θέματα Σκωτίας και Ουαλία.[68] Αυτό όταν τοποθετείται στο πλαίσιο του ότι η Αγγλία είναι η μόνη χώρα του Ηνωμένου Βασιλείου που δεν έχει δωρεάν θεραπεία για τον καρκίνο, συνταγογραφήσεις, φροντίδα για ηλικιωμένους και δωρεάν συμπληρωματικά πανεπιστημιακά δίδακτρα,[69] οδήγησε σε μια σταθερή άνοδο του αγγλικού εθνικισμού.[70] Μερικοί πρότειναν τη δημιουργία ενός αποκεντρωμένου αγγλικού κοινοβουλίου,[71] ενώ άλλοι πρότειναν απλώς τον περιορισμό της ψηφοφορίας για τη νομοθεσία που επηρεάζει μόνο την Αγγλία μόνο σε βουλευτές που εκπροσωπούν την Αγγλία.[72]

Από τον 20ο αιώνα υπήρξε σημαντική μετακίνηση πληθυσμού προς την Αγγλία, κυρίως από άλλα μέρη των Βρετανικών Νήσων, αλλά και από την Κοινοπολιτεία, ιδιαίτερα την ινδική υποήπειρο.[46] Από τη δεκαετία του 1970 υπήρξε μια μεγάλη απομάκρυνση από τον τομέα των κατασκευών και μια αυξανόμενη έμφαση στον κλάδο των υπηρεσιών.[73] Ως μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου, η περιοχή προσχώρησε σε μια πρωτοβουλία κοινής αγοράς που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, από το 1993 γνωστή ως Ευρωπαϊκή Ένωση. Από τα τέλη του 20ού αιώνα και εντεύθεν, η διοίκηση του Ηνωμένου Βασιλείου έχει κινηθεί προς την αποκεντρωμένη διακυβέρνηση στη Σκωτία, την Ουαλία και τη Βόρεια Ιρλανδία.[74] Η Αγγλία και η Ουαλία συνεχίζουν να υπάρχουν ως δικαιοδοσία εντός του Ηνωμένου Βασιλείου.[75] Η αποκέντρωση έχει τονώσει μια μεγαλύτερη έμφαση σε μια πιο συγκεκριμένη αγγλική ταυτότητα και πατριωτισμό.[76][77] Δεν υπάρχει αποκεντρωμένη αγγλική κυβέρνηση, αλλά μια προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα παρόμοιο σύστημα σε υποπεριφερειακή βάση απορρίφθηκε με δημοψήφισμα.[67]

Κομητείες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Προκειμένου να διοικείται καλύτερα, η Αγγλία χωρίζεται σε 48 γεωγραφικές κομητείες (ceremonial counties). Αυτές είναι: Η Πόλη του Λονδίνου, το Μείζον Λονδίνο, το Σάρρεϋ, το Κεντ, το Ανατολικό Σάσσεξ, το Δυτικό Σάσσεξ, το Έσσεξ, το Σάφολκ, το Νόρφολκ, το Μπάκινγχαμσερ, το Μπέντφορντσαϊρ, το Χέρτφορντσαϊρ, το Χάμσαϊρ, η Νήσος Ουάιτ, το Μπέρκσαϊρ, το Ουίλτσαϊρ, το Όξφορντσαϊρ, το Σόμερσετ, το Ντόρσετ, το Ντέβον, η Πόλη του Μπρίστολ, η Κορνουάλη, το Γκλούστερσαϊρ, το Κέιμπριτζσαϊρ, το Νορθάμπτονσαϊρ, το Νόττινγχαμσαϊρ, το Λέστερσαϊρ, το Ρούτλαντ, το Γουόρικσερ, τα Δυτικά Μίντλαντς, το Χέρφορντσαϊρ, το Γούστερσαϊρ, το Σρόπσαϊρ, το Τσέσαϊρ, το Στάφφορντσαϊρ, το Ντέρμπισαϊρ, το Λίνκολνσαϊρ, το Νότιο Γιόρκσαϊρ, το Δυτικό Γιόρκσαϊρ, το Βόρειο Γιόρκσαϊρ, το Ανατολικό Γιόρκσαϊρ, το Μείζον Μάντσεστερ, το Μέρσυσαϊντ, το Λάνκασαϊρ, η Κάμπρια, το Ντάραμ, το Νορθάμπερλαντ και το Τάιν και Γουέαρ.

Γεωγραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Blue lake between green hills.
Ο ορεινός όγκος Σκίντο, που φαίνεται από το Ουάλα Κραγκ στην επαρχία Λέικ

Γεωγραφικά η Αγγλία περιλαμβάνει τα κεντρικά και τα νότια δύο τρίτα του νησιού της Μεγάλης Βρετανίας, συν υπεράκτια νησιά όπως τη νήσο Ουάιτ και Σίλι. Συνορεύει με δύο άλλες χώρες του Ηνωμένου Βασιλείου: στα βόρεια με τη Σκωτία και στα δυτικά με την Ουαλία. Η Αγγλία είναι πιο κοντά από οποιοδήποτε άλλο μέρος της ηπειρωτικής Βρετανίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Χωρίζεται από τη Γαλλία (Άνω Γαλλία) για 34 χιλιόμετρα [78], αν και οι δύο χώρες συνδέονται με τη σήραγγα της Μάγχης κοντά στο Φόλκστοουν.[79] Η Αγγλία έχει επίσης ακτές στη Θάλασσα της Ιρλανδίας, τη Βόρεια Θάλασσα και τον Ατλαντικό Ωκεανό.

Τα λιμάνια του Λονδίνου, του Λίβερπουλ και του Νιούκαστλ βρίσκονται στους παλιρροιακούς ποταμούς Τάμεση, Μέρσεϊ και Τάιν αντίστοιχα. Στα 350 χιλιόμετρα που ρέει στη Βρετανία, ο Σέβερν είναι ο μεγαλύτερος ποταμός που διαρρέει την Αγγλία.[80] Εκβάλει στο κανάλι του Μπρίστολ και είναι αξιοσημείωτο για την παλιρροιακή οπή του Σέβερν, που μπορεί να φτάσει τα 2 μέτρα σε ύψος.[81] Ωστόσο, ο μεγαλύτερος ποταμός που ρέει εξ ολοκλήρου στην Αγγλία είναι ο Τάμεσης, ο οποίος διανύει 346 χιλιόμετρα.[82]

Με έκταση περίπου 130.000 τ.χλμ., σχεδόν όσο η Ελλάδα, η Αγγλία είναι η μεγαλύτερη χώρα της Μεγάλης Βρετανίας από άποψη έκτασης και καλύπτει περίπου τα δύο τρίτα της Μεγάλης Βρετανίας.[83][84] Οι ακτές μπορούν να αναφερθούν ως χαρακτηριστικό γνώρισμα της Αγγλίας. Εκτός από τις ακτές, υπάρχουν και άλλες ποικίλες φυσικές περιοχές στην Αγγλία. Η Αγγλία αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από πεδινές περιοχές διάσπαρτες με οροσειρές. Το ψηλότερο βουνό στην Αγγλία είναι το Σκάφελ Πάικ στα Κύμβρια όρη στα 978 μέτρα. Ο μεγαλύτερος και πιο διάσημος ποταμός της χώρας είναι ο Τάμεσης.

Κλίμα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Αγγλία βρίσκεται στην εύκρατη κλιματική ζώνη και, λόγω του Ρεύματος του Κόλπου, έχει ένα μάλλον υγρό αλλά και ζεστό κλίμα.[85] Συνολικά, η Αγγλία έχει θερμότερο κλίμα από τις χώρες στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος. Η Αγγλία έχει ποικίλες καιρικές συνθήκες. Αυτό συμβαίνει επειδή η Αγγλία επηρεάζεται εναλλάξ από τον θερμό υποτροπικό αέρα και τον ψυχρό πολικό αέρα. Οι πιο κρύοι μήνες είναι ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος, ενώ ο Αύγουστος και εν μέρει ο Ιούλιος στα πιο ηπειρωτικά ανατολικά, είναι συνήθως ο θερμότερος μήνας. Εξάλλου, μήνες με ήπιο έως ζεστό καιρό είναι ο Ιούνιος, ο Σεπτέμβριος και ο Οκτώβριος. Οι βροχοπτώσεις κατανέμονται αρκετά ομοιόμορφα καθ' όλη τη διάρκεια του έτους. Από τότε που ξεκίνησαν τα μετεωρολογικά αρχεία, η υψηλότερη θερμοκρασία ήταν 38,5 °C, κατά τη διάρκεια ενός κύματος καύσωνα τον Ιούλιο του 2019 που έφερε θερμοκρασίες άνω των 40 βαθμών στην Ολλανδία και Γερμανία,[86] και η χαμηλότερη ήταν στους −26 °C το 1982.[87] Λόγω της κλιματικής αλλαγής, θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να εξασφαλιστεί η παροχή πόσιμου νερού στην Αγγλία στο μέλλον.[88]

Το περίφημο, ευαίσθητο «αγγλικό ψιλόβροχο» στη νοτιοδυτική ακτή είναι η βροχή στους απότομους βράχους, όπου η υγρασία από τις υπερκορεσμένες με υδρατμούς θερμές μάζες αέρα πέφτει ως ένα μόλις ορατό ψιλόβροχο χωρίς πυρήνες συμπύκνωσης (που σε μεγάλο βαθμό απουσιάζουν στο χερσαίος άνεμος).

Οικονομία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Σίτι του Λονδίνου είναι η οικονομική πρωτεύουσα του Ηνωμένου Βασιλείου και ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά κέντρα στον κόσμο.[89][90]
A grey coloured car.
Η Bentley Mulsanne. Η Bentley είναι μια πολύ γνωστή αγγλική εταιρεία αυτοκινήτων.

Η οικονομία της Αγγλίας είναι μια από τις μεγαλύτερες και πιο δυναμικές στον κόσμο, με μέσο κατά κεφαλήν ΑΕΠ 28.100 λίρες. Το Υπουργείο Οικονομικών της Αυτής Μεγαλειότητος, με επικεφαλής τον Καγκελάριο του Οικονομικού, είναι υπεύθυνο για την ανάπτυξη και την εκτέλεση της πολιτικής για τα δημόσια οικονομικά και της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης.[91] Συνήθως θεωρείται ως μικτή οικονομία της αγοράς, έχοντας υιοθετήσει πολλές αρχές της ελεύθερης αγοράς, ωστόσο διατηρεί μια προηγμένη υποδομή κοινωνικής πρόνοιας.[92] Το επίσημο νόμισμα στην Αγγλία είναι η λίρα στερλίνα, της οποίας ο κωδικός ISO 4217 είναι GBP. Η φορολογία στην Αγγλία είναι αρκετά ανταγωνιστική σε σύγκριση με μεγάλο μέρος της υπόλοιπης Ευρώπης – Ως τις 2014 ο βασικός συντελεστής φυσικού φόρου είναι 20% στο φορολογητέο εισόδημα έως και 31.865 λίρες πάνω από το προσωπικό αφορολόγητο (συνήθως 10.000 λίρες) και 40% σε τυχόν πρόσθετα κέρδη πάνω από αυτό το ποσό.[93]

Η οικονομία της Αγγλίας κατέχει το μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας του Ηνωμένου Βασιλείου,[94] και από μόνη της έχει το 18ο υψηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε ΙΑΔ στον κόσμο.[95] Η Αγγλία κατέχει ηγετική θέση στους χημικούς και φαρμακευτικούς τομείς και σε βασικές τεχνικές βιομηχανίες, ιδιαίτερα στην αεροδιαστημική, στη βιομηχανία όπλων και στην κατασκευαστική πλευρά της βιομηχανίας λογισμικού. Το Λονδίνο, όπου βρίσκεται το Χρηματιστήριο του Λονδίνου, το κύριο χρηματιστήριο του Ηνωμένου Βασιλείου και το μεγαλύτερο στην Ευρώπη, είναι το οικονομικό κέντρο της Αγγλίας, με 100 από τις 500 μεγαλύτερες ευρωπαϊκές εταιρείες να εδρεύουν εκεί.[96] Το Λονδίνο είναι το μεγαλύτερο οικονομικό κέντρο στην Ευρώπη και το 2014 ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο στον κόσμο.[97] Το Μάντσεστερ είναι ο μεγαλύτερος τομέας χρηματοοικονομικών και επαγγελματικών υπηρεσιών εκτός Λονδίνου και είναι το μεσαίο κεφάλαιο ιδιωτικών κεφαλαίων της Ευρώπης καθώς και ένας από τους αναπτυσσόμενους κόμβους τεχνολογίας της Ευρώπης.[98]

Η Τράπεζα της Αγγλίας, η οποία ιδρύθηκε το 1694 από τον Σκοτσέζο τραπεζίτη Γουίλιαμ Πάτερσον, είναι η κεντρική τράπεζα του Ηνωμένου Βασιλείου. Αρχικά ιδρύθηκε ως ιδιωτικός τραπεζίτης στην κυβέρνηση της Αγγλίας, από το 1946 ήταν ένα κρατικό ίδρυμα.[99] Η τράπεζα έχει το μονοπώλιο στην έκδοση τραπεζογραμματίων στην Αγγλία και την Ουαλία, αλλά όχι στα άλλα μέρη του Ηνωμένου Βασιλείου. Η κυβέρνηση έχει μεταβιβάσει την ευθύνη στην Επιτροπή Νομισματικής Πολιτικής της τράπεζας για τη διαχείριση της νομισματικής πολιτικής της χώρας και τον καθορισμό των επιτοκίων.[100]

Η Αγγλία είναι ιδιαίτερα βιομηχανοποιημένη, αλλά από τη δεκαετία του 1970 σημειώθηκε πτώση στις παραδοσιακές βαριές και μεταποιητικές βιομηχανίες και μια αυξανόμενη έμφαση σε μια οικονομία πιο προσανατολισμένη στον κλάδο των υπηρεσιών.[73] Ο τουρισμός έχει γίνει μια σημαντική βιομηχανία, προσελκύοντας εκατομμύρια επισκέπτες στην Αγγλία κάθε χρόνο. Στο εξαγωγικό τμήμα της οικονομίας κυριαρχούν τα φαρμακευτικά προϊόντα, τα αυτοκίνητα (αν και πολλές αγγλικές μάρκες είναι πλέον ξένης ιδιοκτησίας, όπως η Land Rover, η Lotus, η Jaguar και η Bentley), το αργό πετρέλαιο και το πετρέλαιο από τα αγγλικά τμήματα του πετρελαίου της Βόρειας Θάλασσας, κινητήρες αεροσκαφών και αλκοολούχα ποτά.[101] Οι δημιουργικές βιομηχανίες αυξήθηκαν κατά μέσο όρο 6 τοις εκατό ετησίως μεταξύ 1997 και 2005.[102]

Το μεγαλύτερο μέρος της αεροδιαστημική βιομηχανία της Βρετανίας, με κύκλο εργασιών 30 δισεκατομμυρίων λιρών,[103] εδρεύει κυρίως στην Αγγλία. Η δυνατόητα αποκόμισης κέρδους από την παραγωγή για τους κατασκευαστές αεροδιαστημικής του Ηνωμένου Βασιλείου τις επόμενες δύο δεκαετίες εκτιμάται σε 3.5 τρισεκατομμύρια.[104] Η GKN Aerospace – μια εταιρεία ειδικός σε μεταλλικές και σύνθετες αεροκατασκευές εδρεύει στο Ρέντιτς.[105]

Η BAE Systems κατασκευάζει μεγάλα τμήματα του Typhoon Eurofighter στο εργοστάσιο υποσυναρμολόγησης της στο Σάμλσμπερι και συναρμολογεί το αεροσκάφος για τη RAF στο εργοστάσιό της στο Ουόρτον, κοντά στο Πρέστον. Είναι επίσης κύριος υπεργολάβος στο F35 Joint Strike Fighter – το μεγαλύτερο ενιαίο αμυντικό εγχείρημα στον κόσμο – για το οποίο σχεδιάζει και κατασκευάζει μια σειρά εξαρτημάτων, συμπεριλαμβανομένων της πίσω ατράκτου, της κάθετης και οριζόντιας ουράς και των άκρων φτερών και του συστήματος καυσίμου. Κατασκευάζει επίσης το Hawk, το πιο επιτυχημένο εκπαιδευτικό αεροσκάφος στον κόσμο.[105]

Η Rolls-Royce PLC είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος κατασκευαστής αεροκινητήρων στον κόσμο. Οι κινητήρες του τροφοδοτούν περισσότερους από 30 τύπους εμπορικών αεροσκαφών και διαθέτει περισσότερους 30.000 κινητήρες σε υπηρεσία τόσο στον πολιτικό όσο και στον αμυντικό τομέα. Με εργατικό δυναμικό άνω των 12.000 ατόμων, το Ντέρμπι έχει τη μεγαλύτερη συγκέντρωση εργαζομένων της Rolls-Royce στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η Rolls-Royce παράγει επίσης συστήματα ισχύος χαμηλών εκπομπών για πλοία. κατασκευάζει κρίσιμο εξοπλισμό και συστήματα ασφαλείας για την πυρηνική βιομηχανία και τροφοδοτεί υπεράκτιες πλατφόρμες και μεγάλους αγωγούς για τη βιομηχανία πετρελαίου και φυσικού αερίου.[105][106] Η φαρμακευτική βιομηχανία διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην οικονομία και το Ηνωμένο Βασίλειο έχει το τρίτο υψηλότερο μερίδιο των παγκόσμιων δαπανών για φαρμακευτική έρευνα και ανάπτυξη.[107][108]

Μεγάλο μέρος της διαστημικής βιομηχανίας του Ηνωμένου Βασιλείου επικεντρώνεται στην EADS Astrium, με έδρα το Στίβενατζ και το Πόρτσμουθ. Η εταιρεία κατασκευάζει τα λεωφορεία – την υποκείμενη δομή πάνω στην οποία κατασκευάζονται τα συστήματα ωφέλιμου φορτίου και πρόωσης – για τα περισσότερα διαστημόπλοια της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος, καθώς και για εμπορικούς δορυφόρους. Ο παγκόσμιος ηγέτης στα συμπαγή δορυφορικά συστήματα, Surrey Satellite Technology, είναι επίσης μέρος του Astrium.[105] Η Reaction Engines Limited, η εταιρεία που σχεδιάζει να κατασκευάσει το Skylon, ένα διαστημικό αεροπλάνο ενός σταδίου σε τροχιά χρησιμοποιώντας τον πυραυλοκινητήρα SABER, ένα σύστημα πρόωσης πυραύλων συνδυασμένου κύκλου, βασίζεται στο Κάλαμ. Η διαστημική βιομηχανία του Ηνωμένου Βασιλείου είχε αξία 9,1 δισ. λιρών το 2011 και απασχολούσε 29.000 άτομα. Αυξάνεται με ρυθμό 7,5 τοις εκατό ετησίως, σύμφωνα με τον οργανισμό-ομπρέλα του, τη Διαστημική Υπηρεσία του Ηνωμένου Βασιλείου. Το 2013, η βρετανική κυβέρνηση υποσχέθηκε 60 εκατομμύρια λίρες για το έργο Skylon : αυτή η επένδυση θα παράσχει υποστήριξη σε ένα «κρίσιμο στάδιο» για να καταστεί δυνατή η κατασκευή ενός πρωτοτύπου πλήρους κλίμακας του κινητήρα SABER.

Η γεωργία είναι εντατική, εξαιρετικά μηχανοποιημένη και αποδοτική σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, παράγοντας το 60% των αναγκών σε τρόφιμα με μόνο το 2% του εργατικού δυναμικού.[109] Τα δύο τρίτα της παραγωγής αφιερώνονται στην κτηνοτροφία και τα άλλα στις αροτραίες καλλιέργειες.[110] Οι κύριες καλλιέργειες που καλλιεργούνται είναι το σιτάρι, το κριθάρι, η βρώμη, οι πατάτες, τα ζαχαρότευτλα. Η Αγγλία διατηρεί μια σημαντική, αν και πολύ μειωμένη αλιευτική βιομηχανία. Οι στόλοι της φέρνουν ψάρια κάθε είδους, από γλώσσα μέχρι ρέγγα. Είναι επίσης πλούσιο σε φυσικούς πόρους όπως: άνθρακας, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, κασσίτερος, ασβεστόλιθος, σιδηρομετάλλευμα, αλάτι, άργιλος, κιμωλία, γύψος, μόλυβδος και πυρίτιο.[111]

Υγεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Εθνική Υπηρεσία Υγείας (NHS), το δημόσιο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης στην Αγγλία, είναι υπεύθυνη για την παροχή της υγειονομικής περίθαλψης. Χρηματοδοτείται από φόρους (και όχι, όπως σε πολλές χώρες, από την κοινωνική ασφάλιση).[112] Σε διεθνές επίπεδο, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, το NHS έχει αρνητική φήμη λόγω των συχνά πολύ μεγάλων χρόνων αναμονής.[113] Η κακή φήμη συχνά δικαιολογείται από την έλλειψη γιατρών.

Το μέσο προσδόκιμο ζωής των ανθρώπων στην Αγγλία είναι 77,5 χρόνια για τους άνδρες και 81,7 χρόνια για τις γυναίκες, το οποίο είναι το υψηλότερο από τις τέσσερις χώρες στο Ηνωμένο Βασίλειο.[114]

Σημαντικές πόλεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πόλη Περιφέρεια
Λονδίνο (πρωτεύουσα) Μείζον Λονδίνο
Μπέρμιγχαμ Δυτικά Μίντλαντς
Μάντσεστερ Βορειοδυτική Αγγλία
Λίβερπουλ Βορειοδυτική Αγγλία
Λιντς Γιόρκσαϊρ και Χάμπερ
Σέφιλντ Γιόρκσαϊρ και Χάμπερ
Μπρίστολ Νοτιοδυτική Αγγλία
Νότινγχαμ Ανατολικά Μίντλαντς
Λέστερ Ανατολικά Μίντλαντς
Κόβεντρι Δυτικά Μίντλαντς
Νιούκαστλ Βορειοανατολική Αγγλία
Μπράιτον Νοτιοανατολική Αγγλία
Πλίμουθ Νοτιοδυτική Αγγλία
Νόριτς Ανατολική Αγγλία
Λούτον Ανατολική Αγγλία
Γουλβερχάμπτον Δυτικά Μίντλαντς
Ντέρμπι Ανατολικά Μίντλαντς
Σάουθαμπτον Νοτιοανατολική Αγγλία
Μπλάκπουλ Βορειοδυτική Αγγλία
Ίπσουιτς Ανατολική Αγγλία
Οξφόρδη Νοτιοανατολική Αγγλία
Κέιμπριτζ Ανατολική Αγγλία
Γιορκ Γιόρκσαϊρ και Χάμπερ
Μπαθ Νοτιοδυτική Αγγλία
Μίντλεσμπρο Βορειοανατολική Αγγλία
Ντόβερ Νοτιοανατολική Αγγλία

Δημογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πυκνότητα πληθυσμού στην Αγγλία

Με πάνω από 53 εκατομμύρια κατοίκους, η Αγγλία είναι μακράν η πολυπληθέστερη χώρα του Ηνωμένου Βασιλείου, αντιπροσωπεύοντας το 84% του πληθυσμού του.[115] :12[116] Η Αγγλία λαμβανόμενη ως χώρα και μετρημένη έναντι των διεθνών κρατών θα ήταν η 25η μεγαλύτερη χώρα σε πληθυσμό στον κόσμο.[117] Έχει πυκνότητα πληθυσμού 407 κατοίκων το τ.χλμ.

Οι Άγγλοι είναι Βρετανοί.[118] Ορισμένα γενετικά στοιχεία υποδηλώνουν ότι το 75-95% των κατοίκων κατάγεται ως προς την πατρική γραμμή από προϊστορικούς αποίκους που προέρχονταν αρχικά από την Ιβηρική Χερσόνησο, ενώ υπάρχει συνεισφορά 5% από Άνγκλους και Σάξονες, ενώ υπάρχει και ένα σημαντικό Σκανδιναβικό ( Βίκινγκ ) στοιχείο.[119][120] Ωστόσο, άλλοι γενετιστές τοποθετούν το ποσοστό καταγωγής από γερμανικά φύλα στο μισό.[121][122] Με την πάροδο του χρόνου, διάφοροι πολιτισμοί άσκησαν επιρροή στους Άγγλους: τα Προϊστορικά φύλα, οΒρυθωνικός,[123] ο Ρωμαϊκός, ο Αγγλοσαξονικός,[124] ο των Βίκινγκ (Βόρειο Γερμανικός),[125] οι Γαελικοί πολιτισμοί, ενώ οι Άγγλοι φέρνουν μεγάλες επιρροές από τους Νορμανδούς, των οποίων η εισβολή διαμόρφωσε τα αγγλικά που γνωρίζουμε σήμερα. Υπάρχει μια αγγλική διασπορά σε πρώην μέρη της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. ιδιαίτερα τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, την Αυστραλία, τη Νότια Αφρική και τη Νέα Ζηλανδία.[130] Από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, πολλοί Άγγλοι έχουν μεταναστεύσει στην Ισπανία.[131][132]

Το 1086, όταν συντάχθηκε το Domesday Book, η Αγγλία είχε πληθυσμό δύο εκατομμυρίων. Περίπου το 10% ζούσε σε αστικές περιοχές.[133] Μέχρι το 1801, ο πληθυσμός έφτασε τα 8.3 εκατομμύρια και 30.5 εκατομμύρια το 1901.[91] Λόγω της οικονομικής ευημερίας της Νοτιοανατολικής Αγγλίας, έχει δεχθεί πολλούς οικονομικούς μετανάστες από τα άλλα μέρη του Ηνωμένου Βασιλείου.[134] Υπήρξε σημαντική ιρλανδική μετανάστευση.[135] Το ποσοστό των εθνικά Ευρωπαίων κατοίκων ανέρχεται συνολικά στο 87,50%, συμπεριλαμβανομένων των Γερμανών[136] και των Πολωνών.[134]

Άλλοι άνθρωποι από πολύ μακρύτερα στις πρώην βρετανικές αποικίες έχουν φτάσει από τη δεκαετία του 1950: συγκεκριμένα, το 6% των ανθρώπων που ζουν στην Αγγλία έχουν οικογενειακή καταγωγή στην Ινδική υποήπειρο, κυρίως στην Ινδία, το Πακιστάν και το Μπανγκλαντές.[136][137] Περίπου το 0,7% των ανθρώπων είναι Κινέζοι.[136][137] Το 2,90% του πληθυσμού είναι μαύροι, από την Αφρική και την Καραϊβική, ιδιαίτερα από πρώην βρετανικές αποικίες.[136][137] Το 2007, το 22% των παιδιών δημοτικού σχολείου στην Αγγλία ήταν από οικογένειες εθνοτικών μειονοτήτων,[138] και το 2011 το ποσοστό αυτό ήταν 26,5%.[139] Περίπου το ήμισυ της αύξησης του πληθυσμού μεταξύ 1991 και 2001 οφειλόταν στη μετανάστευση.[140] Η συζήτηση για τη μετανάστευση είναι πολιτικά εξέχουσα.[141] Το 80% των ερωτηθέντων σε δημοσκόπηση του Υπουργείου Εσωτερικών του 2009 ήταν υπέρ της θέσπισης ενός ανώτατου ορίου στη μετανάστευση.[142] Το Γραφείο Εθνικής Στατιστικής έχει προβλέψει ότι ο πληθυσμός θα αυξηθεί κατά εννέα εκατομμύρια μεταξύ των ετών 2014 και 2039.[143]

Γλώσσα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα αγγλικά, που σήμερα ομιλούνται από εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, προέρχονται από τη σημερινή Αγγλία, όπου παραμένει η κύρια γλώσσα. Σύμφωνα με μια απογραφή του 2011, ομιλείται καλά ή πολύ καλά από το 98% του πληθυσμού.[144] Είναι μια ινδοευρωπαϊκή γλώσσα στον αγγλοφρισιανό κλάδο της γερμανικής οικογένειας.[145] Μετά την κατάκτηση των Νορμανδών, η παλαιά αγγλική γλώσσα, που έφερε στη Βρετανία οι Αγγλοσάξονες άποικοι, περιορίστηκε στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις, καθώς η νορμανδική γαλλική και η λατινική χρησιμοποιούνταν από την αριστοκρατία.

Μέχρι τον 15ο αιώνα, τα αγγλικά ήταν ξανά η κύρια γλώσσα επικοινωνίας σε όλες τις τάξεις, αν και άλλαξαν πολλά. Η μεσαία αγγλική έδειξε πολλά σημάδια γαλλικής επιρροής, τόσο στο λεξιλόγιο όσο και στην ορθογραφία. Κατά τη διάρκεια της Αγγλικής Αναγέννησης, πολλές λέξεις επινοήθηκαν από ελληνολατινικά στοιχεία.[146] Τα σύγχρονα αγγλικά έχουν επεκτείνει αυτό το έθιμο της ευελιξίας όταν πρόκειται για την ενσωμάτωση λέξεων από διαφορετικές γλώσσες. Χάρη σε μεγάλο βαθμό στη Βρετανική Αυτοκρατορία, η αγγλική γλώσσα είναι η ανεπίσημη γλώσσα επικοινωνίας του κόσμου.[147]

Η εκμάθηση και η διδασκαλία της αγγλικής γλώσσας είναι μια σημαντική οικονομική δραστηριότητα και περιλαμβάνει την εκπαίδευση γλωσσών, τις τουριστικές δαπάνες και τις εκδόσεις εκπαιδευτικών βιβλίων. Δεν υπάρχει νομοθεσία που να επιβάλλει μια επίσημη γλώσσα για την Αγγλία,[148] αλλά τα αγγλικά είναι η μόνη γλώσσα που χρησιμοποιείται για επίσημες επιχειρήσεις. Παρά το σχετικά μικρό μέγεθος της χώρας, υπάρχουν πολλές ξεχωριστές τοπικές προφορές, και άτομα με ιδιαίτερα έντονες προφορές μπορεί να μην γίνονται εύκολα κατανοητοί παντού στη χώρα.

Εκτός από τα αγγλικά, η Αγγλία έχει δύο άλλες αυτόχθονες γλώσσες, την Κορνουαλική και την Ουαλική. Η κορνουαλική εξαφανίστηκε ως κοινοτική γλώσσα τον 18ο αιώνα, αλλά βρίσκεται σε φάση ανανέωσης[149][150] και τώρα προστατεύεται από τον Ευρωπαϊκό Χάρτη για τις Περιφερειακές ή Μειονοτικές Γλώσσες.[151] Ομιλείται από το 0,1% των ανθρώπων στην Κορνουάλη[152] και διδάσκεται σε κάποιο βαθμό σε πολλά σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.[153][154]

Όταν τα σύγχρονα σύνορα μεταξύ Ουαλίας και Αγγλίας καθιερώθηκαν με τους Νόμους στις Πράξεις της Ουαλίας του 1535 και του 1542, πολλές κοινότητες που μιλούσαν Ουαλικά βρέθηκαν στην αγγλική πλευρά των συνόρων. Τα ουαλικά μιλούνταν στο Άρτσενφιλντ στο Χέρφορντσιρ τον δέκατο ένατο αιώνα,[155] και από ντόπιους τμημάτων του δυτικού Σρόπσιρ μέχρι τα μέσα του εικοστού αιώνα, αν όχι αργότερα.[156]

Τα κρατικά σχολεία διδάσκουν στους μαθητές μια δεύτερη γλώσσα ή μια τρίτη γλώσσα από την ηλικία των επτά ετών (συνήθως γαλλικά, ισπανικά ή γερμανικά).[157] Αναφέρθηκε το 2007 ότι περίπου 800.000 μαθητές μιλούσαν μια ξένη γλώσσα στο σπίτι ως αποτέλεσμα της μετανάστευσης μεταξύ των οικογενειών τους,[138] οι πιο κοινές γλώσσες είναι τα Παντζάμπι και τα Ουρντού, δύο γλώσσες της Ινδίας/Πακιστάν. Ωστόσο, μετά τα στοιχεία της απογραφής του 2011 που κυκλοφόρησε το Γραφείο Εθνικής Στατιστικής, τα στοιχεία δείχνουν τώρα ότι τα πολωνικά είναι η κύρια γλώσσα που ομιλείται στην Αγγλία μετά τα αγγλικά.[158]

Θρησκεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην απογραφή του 2011, το 59,4% του πληθυσμού της Αγγλίας δήλωσαν Χριστανοί, το 24,7% απάντησε ότι δεν ανήκουν σε κάποια θρησκεία, το 5% δήλωσε μουσουλμάνοι, ενώ το 3,7% του πληθυσμού ανήκει σε άλλες θρησκείες (π.χ. Ινδουισμός, Βουδισμός, Σιχισμός) και το 7.2% δεν έδωσε απάντηση στο σχετικό ερώτημα.[159] Ο Χριστιανισμός είναι η πιο διαδεδομένη θρησκεία στην Αγγλία, όπως ήταν από τον Πρώιμο Μεσαίωνα, αν και εισήχθη για πρώτη φορά πολύ νωρίτερα στους Γαελικούς και Ρωμαϊκούς χρόνους. Αυτή η κελτική εκκλησία εντάχθηκε σταδιακά στην καθολική ιεραρχία μετά τη Γρηγοριανή αποστολή του 6ου αιώνα στο Κεντ με επικεφαλής τον Άγιο Αυγουστίνο. Η καθιερωμένη εκκλησία της Αγγλίας είναι η Εκκλησία της Αγγλίας,[160] η οποία εγκατέλειψε την κοινωνία με τη Ρώμη τη δεκαετία του 1530 όταν ο Ερρίκος Η΄ δεν μπόρεσε να ακυρώσει τον γάμο του με τη θεία του βασιλιά της Ισπανίας. Η εκκλησία θεωρεί τον εαυτό της και ως Καθολική και ως Προτεσταντική.[161]

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι βρετανικές αποικίες έγιναν σταδιακά ανεξάρτητες. Υπήρξε σημαντική μετανάστευση από χώρες της Κοινοπολιτείας, φέρνοντας πολλούς μουσουλμάνους στη χώρα. Οι μεγαλύτερες ομάδες ήταν μετανάστες από το Πακιστάν και μετανάστες από το Μπανγκλαντές.

Στη χώρα υπάρχουν αρκετοί καθολικοί, ενώ το 2013 υπήρχαν περίπου 464.000 Ορθόδοξοι Χριστιανοί στη Βρετανία, εκ των οποίων περίπου 400.000 ζουν στην Αγγλία. Οι περισσότεροι Ορθόδοξοι της Αγγλίας είναι μετανάστες.[162]

Πολιτισμός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η αγγλική τέχνη χαρακτηρίζεται από την αρχιτεκτονική, τη ζωγραφική, τη χειροτεχνία και τη γλυπτική.[163] Η Αγγλία θεωρείται η «μητέρα πατρίδα του ποδοσφαίρου »,[164] και η αγγλική κουζίνα έχει χαρακτηριστικά ειδικά για τη χώρα.

Κουζίνα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από την πρώιμη σύγχρονη περίοδο, η κουζίνα της Αγγλίας χαρακτηρίζεται από την επιπολαιότητα και την εξάρτησή του από φυσικά προϊόντα.[165] Παραδείγματα παραδοσιακής αγγλικής κουζίνας περιλαμβάνουν το κυριακάτικο ψητό, το ψάρι σε συνδυασμό με τηγανητές πατάτες και το πλήρες αγγλικό πρωινό, το οποίο γενικά αποτελείται από μπέικον, λουκάνικο, ντομάτες, ψωμί, φασόλια, μανιτάρια και αυγά. Μερικά δημοφιλή τυριά περιλαμβάνουν το τσένταρ, το ρεντ λέστερ και το ουένσλιντεϊλ. Τα παραδοσιακά αγγλικά επιδόρπια περιλαμβάνουν τάρτα μήλου και άλλες τάρτες φρούτων, καθώς και κρέμα, και πιο πρόσφατα πουτίγκα καραμέλας. Κλασικό ποτό είναι το τσάι, τη δημοτικότητα του οποίου αύξησε η Αικατερίνη της Μπραγκάνσα[166], ενώ τα πιο κοινά αλκοολούχα ποτά είναι το κρασί (ειδικά ο μηλίτης ), η αγγλική μπύρα και η μαύρη μπύρα.[167]

Ζωγραφική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στον 10ο και 11ο αιώνα η αγγλική ζωγραφική ξεκίνησε την πρώτη της ακμή. Τα ηπειρωτικά ρεύματα που αναπτύχθηκαν μετά τις αρχές του 15ου αιώνα κυριάρχησαν στην αγγλική ζωγραφική για περίπου 300 χρόνια, καθώς οφειλόταν κυρίως στις δραστηριότητες ξένων καλλιτεχνών στην Αγγλία. Η προσωπογραφία έφτασε σε νέα ακμή μετά τα μέσα του 18ου αιώνα. Τον 19ο αιώνα υπήρξε ιδιαίτερη ακμή της ζωγραφικής τοπίου.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Office for National Statistics. «The Countries of the UK». Statistics.gov.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Νοεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 1 Φεβρουαρίου 2009. 
  2. ↑ «Countries within a country». Number-10.gov.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Φεβρουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 1 Φεβρουαρίου 2009. 
  3. ↑ «Changes in the list of subdivision names and code elements (Σελίδα 11)» (PDF). International Organization for Standardization. Ανακτήθηκε στις 1 Φεβρουαρίου 2009. 
  4. ↑ «England – Culture». Britainusa.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Μαΐου 2008. Ανακτήθηκε στις 1 Φεβρουαρίου 2009. 
  5. ↑ «Country profile: United Kingdom». BBC News (News.bbc.co.uk). 26 Οκτωβρίου 2009. http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/europe/country_profiles/1038758.stm. Ανακτήθηκε στις 1 Φεβρουαρίου 2009. 
  6. ↑ «Industrial Revolution». Ace.mmu.ac.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Απριλίου 2008. Ανακτήθηκε στις 1 Φεβρουαρίου 2009. 
  7. ↑ 2011 Απογραφή Πληθυσμού για την Αγγλία και την Ουαλία, Μάρτιος 2011. Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2013.
  8. ↑ William E. Burns, «A Brief History of Great Britain», σελ. xxi
  9. ↑ Acts of Union 1707, Parliament.uk. Ανακτήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2011.
  10. ↑ Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια. Τόμος Α΄. Αθήνα, Ελλάδα: Ακάδημος. 1978. σελ. 68. 
  11. ↑ «England». Online Etymology Dictionary. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουλίου 2010. 
  12. ↑ Ripley 1869, σελ. 570.
  13. ↑ Will Durant Παγκόσμια ιστορία του πολιτισμού, έκδοση του 1958, τόμος Δ΄, σελ. 569
  14. ↑ όπως και παραπάνω
  15. ↑ Kirby 2000
  16. ↑ Lyon 1960.
  17. ↑ «Overview: The Normans, 1066–1154». BBC. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2010. 
  18. ↑ Crouch 2006
  19. ↑ «Norman invasion word impact study». BBC News. 20 February 2008. http://news.bbc.co.uk/1/hi/wales/mid/7254446.stm. Ανακτήθηκε στις 3 December 2010. 
  20. ↑ 20,0 20,1 Bartlett 1999.
  21. ↑ «Edward I (r. 1272–1307)». Royal.gov.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Ιουνίου 2008. Ανακτήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2009. 
  22. ↑ Fowler 1967.
  23. ↑ Ziegler 2003.
  24. ↑ Goldberg 1996.
  25. ↑ Crofton 2007.
  26. ↑ «Richard III (r. 1483–1485)». Royal.gov.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιουλίου 2008. Ανακτήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2009. 
  27. ↑ Hay, Denys (1988). Renaissance essays. σελ. 65. ISBN 978-0-907628-96-5. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2010. 
  28. ↑ «Royal Navy History, Tudor Period and the Birth of a Regular Navy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 2010. 
  29. ↑ Smith, Goldwin. England Under the Tudors. σελ. 176. ISBN 978-1-60620-939-4. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2010. 
  30. ↑ Scruton 1982, σελ. 470.
  31. ↑ As Roger Scruton explains, "The Reformation must not be confused with the changes introduced into the Church of England during the 'Reformation Parliament' of 1529–36, which were of a political rather than a religious nature, designed to unite the secular and religious sources of authority within a single sovereign power: the Anglican Church did not make substantial change in doctrine until later."[30]
  32. ↑ From the 1944 Clark lectures by C. S. Lewis; Lewis, English Literature in the Sixteenth Century (Oxford, 1954) p. 1, OCLC 256072
  33. ↑ «Tudor Parliaments». Spartacus Educational (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 4 Απριλίου 2021. 
  34. ↑ Ordahl, Karen (25 Φεβρουαρίου 2007). Roanak:the abandoned colony. Rowman & Littlefield publishers Inc. ISBN 978-0-7425-5263-0. Ανακτήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 2010. 
  35. ↑ 35,0 35,1 35,2 Colley 1992.
  36. ↑ «Making the Act of Union». Parliament.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Ιουνίου 2008. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2009. 
  37. ↑ Hay, Denys. «The term "Great Britain" in the Middle Ages» (PDF). ads.ahds.ac.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 25 Μαρτίου 2009. Ανακτήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2009. 
  38. ↑ «Oliver Cromwell (English statesman)». Encyclopædia Britannica. britannica.com. 2009. Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2009. 
  39. ↑ Lyndsey Bakewell, "Changing scenes and flying machines: re-examination of spectacle and the spectacular in Restoration theatre, 1660–1714" (PhD.
  40. ↑ Philip J. Adler· Randall L. Pouwels (27 Νοεμβρίου 2007). World Civilization. σελ. 340. ISBN 978-0-495-50262-3. Ανακτήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 2010. 
  41. ↑ "Democracy Live: Black Rod".
  42. ↑ Public Domain Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα (11η έκδοση) Cambridge University Press 
  43. ↑ «London's Burning: The Great Fire». BBC News. https://www.bbc.co.uk/history/british/civil_war_revolution/great_fire_02.shtml. Ανακτήθηκε στις 25 September 2009. 
  44. ↑ «The History Press | The Stuarts». www.thehistorypress.co.uk (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2021. 
  45. ↑ 45,0 45,1 «The first Parliament of Great Britain». Parliament.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Ιουνίου 2008. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2009. 
  46. ↑ 46,0 46,1 Gallagher 2006.
  47. ↑ Hudson, Pat. «The Workshop of the World». BBC. Ανακτήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2010. 
  48. ↑ 48,0 48,1 Office for National Statistics 2000
  49. ↑ 49,0 49,1 McNeil & Nevell 2000.
  50. ↑ «Department of History – Napoleonic Wars». 28 Ιουλίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιουλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2021. 
  51. ↑ Birmingham City Council. «Heritage». visitbirmingham.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Απριλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 2009. 
  52. ↑ «Manchester – the first industrial city». Entry on Sciencemuseum website. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2012. 
  53. ↑ «Regency | British Architectural Dates and Styles | Property | UK | Mayfair Office». www.mayfairoffice.co.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2021. 
  54. ↑ Bennet, Geoffrey (2004).
  55. ↑ Haggard, Robert F. (2001). The persistence of Victorian liberalism:The Politics of Social Reform in Britain, 1870–1900. σελ. 13. ISBN 978-0-313-31305-9. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2010. 
  56. ↑ Atterbury, Paul (17 Φεβρουαρίου 2011). «Victorian Technology». BBC History. Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2020. 
  57. ↑ Crawford, Elizabeth. «Women: From Abolition to the Vote». BBC. Ανακτήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2010. 
  58. ↑ «Manor House. Edwardian Life | PBS». www.pbs.org. 
  59. ↑ Cox 1970, σελ. 180
  60. ↑ Figure of 550,000 military deaths is for England and Wales[59]
  61. ↑ Golley, John (10 August 1996). «Obituaries: Air Commodore Sir Frank Whittle». The Independent (London). https://www.independent.co.uk/news/people/obituaries-air-commodore-sir-frank-whittle-1309015.html. Ανακτήθηκε στις 2 December 2010. 
  62. ↑ Clark, Steed & Marshall 1973
  63. ↑ Wilson & Game 2002.
  64. ↑ "United Kingdom" CIA The World Factbook].
  65. ↑ Cabinet Office (26 Μαρτίου 2009). «Devolution in the United Kingdom». cabinetoffice.gov.uk. Ανακτήθηκε στις 16 Αυγούστου 2009. 
  66. ↑ «Lists of MPs». Parliament.uk. Ανακτήθηκε στις 21 Μαΐου 2009. 
  67. ↑ 67,0 67,1 Sherman, Jill; Andrew Norfolk (5 November 2004). «Prescott's dream in tatters as North East rejects assembly». The Times (London). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2010-05-25. https://web.archive.org/web/20100525121618/http://www.timesonline.co.uk/tol/news/uk/article503255.ece. Ανακτήθηκε στις 5 September 2009. 
  68. ↑ «West Lothian question». BBC News. 31 October 2008. http://news.bbc.co.uk/1/hi/uk_politics/7702326.stm. Ανακτήθηκε στις 5 September 2009. 
  69. ↑ «Are Scottish people better off?». MSN Money. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Απριλίου 2008. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2009. 
  70. ↑ «English nationalism 'threat to UK'». BBC News. 9 January 2000. http://news.bbc.co.uk/1/hi/uk/596703.stm. Ανακτήθηκε στις 5 September 2009. 
  71. ↑ Davidson, Lorraine (3 June 2008). «Gordon Brown pressed on English parliament». The Times (London). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2010-05-29. https://web.archive.org/web/20100529115803/http://www.timesonline.co.uk/tol/news/article4061785.ece. Ανακτήθηκε στις 5 September 2009. 
  72. ↑ Grice, Andrew (1 July 2008). «English votes for English laws' plan by Tories». The Independent (London). https://www.independent.co.uk/news/uk/politics/english-votes-for-english-laws-plan-by-tories-857647.html. Ανακτήθηκε στις 5 September 2009. 
  73. ↑ 73,0 73,1 Reitan 2003.
  74. ↑ Keating, Michael (1 January 1998). «Reforging the Union: Devolution and Constitutional Change in the United Kingdom». Publius: The Journal of Federalism 28 (1): 217. doi:10.1093/oxfordjournals.pubjof.a029948. ISSN 0048-5950. 
  75. ↑ «The coming of the Tudors and the Act of Union». BBC Wales. BBC News. 2009. Ανακτήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 2009. 
  76. ↑ Kenny, English & Hayton 2008.
  77. ↑ Ward 2004.
  78. ↑ «English Channel». Encyclopædia Britannica. britannica.com. 2009. Ανακτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2009. 
  79. ↑ «History». EuroTunnel.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Νοεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2009. 
  80. ↑ «The River Severn». BBC. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2010. 
  81. ↑ «Severn Bore and Trent Aegir». Environment Agency. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Νοεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2010. 
  82. ↑ «River Thames and London (England)». London Evening Standard. London. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2009. 
  83. ↑ England
  84. ↑ Σφάλμα στο πρότυπο webarchive: Ελέγξτε την τιμή |url=. Empty.
  85. ↑ Σφάλμα στο πρότυπο webarchive: Ελέγξτε την τιμή |url=. Empty. Woodlands Kent
  86. ↑ Temperaturrekord wechselt, BBC News
  87. ↑ MetOffice, Englisches Klima
  88. ↑ «Climate change: Water shortages in England 'within 25 years'» (στα Αγγλικά). BBC. 19 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 20 Μαρτίου 2019. 
  89. ↑ Crespo, Juan Ignacio (September 2008). «London vs. New York, 2005–06». Cinco Dias. http://www.cincodias.com/articulo/mercados/Londres-versus-Nueva-York/20080901cdscdimer_3/cdsmer/. Ανακτήθηκε στις 5 September 2009. 
  90. ↑ «Global Financial Centres Index, 2009–03» (PDF). City of London Corporation. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 7 Οκτωβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2009. 
  91. ↑ 91,0 91,1  (Report). 
  92. ↑ «The Welfare State – Never Ending Reform». BBC News. https://www.bbc.co.uk/history/british/modern/field_01.shtml. Ανακτήθηκε στις 17 September 2009. 
  93. ↑ Brignall, Miles (19 March 2014). «Personal allowance: Osborne's budget has been far from generous». The Guardian. https://www.theguardian.com/theguardian/2014/mar/19/budget-personal-allowance-not-generous. Ανακτήθηκε στις 22 June 2014. 
  94. ↑ Office for National Statistics. «Regional Accounts». statistics.gov.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Αυγούστου 2009. Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2009. 
  95. ↑ «CIA – The World Factbook». Cia.gov. Ανακτήθηκε στις 27 Απριλίου 2013. 
  96. ↑ «Financial Centre». London.gov.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2009. 
  97. ↑ City of London Policy· Resources Committee. «The Global Financial Centres Index» (PDF). cityoflondon.gov.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 7 Οκτωβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2009. 
  98. ↑ Shelina Begum (2 December 2010). «A capital way to strengthen links». Manchester Evening News. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 November 2012. https://web.archive.org/web/20121112165026/http://menmedia.co.uk/manchestereveningnews/news/business/s/1387825_a_capital_way_to_strengthen_links. Ανακτήθηκε στις 5 March 2014. 
  99. ↑ «The Bank's relationship with Parliament». BankofEngland.co.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιουλίου 2009. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2009. 
  100. ↑ «Monetary Policy Committee». BankofEngland.co.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιουλίου 2009. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2009. 
  101. ↑ «England Exports». EconomyWatch.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2009. 
  102. ↑ «From the Margins to the Mainstream – Government unveils new action plan for the creative industries». DCMS. 9 Μαρτίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Δεκεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2015. 
  103. ↑ Tovey, Alan. «New aerospace technologies to get £365 million funding». Ανακτήθηκε στις 11 Ιουνίου 2017. 
  104. ↑ «Born to fly: the real value of UK aerospace manufacture». The Telegraph. 30 September 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 January 2022. https://ghostarchive.org/archive/20220110/https://www.telegraph.co.uk/education/stem-awards/power-systems/value-of-uk-aerospace-manufactureres/. 
  105. ↑ 105,0 105,1 105,2 105,3 «Reasons to be cheerful about the UK aerospace sector». theengineer.co.uk. 14 Οκτωβρίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 11 Ιουνίου 2022. 
  106. ↑ «About – Rolls-Royce». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Οκτωβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2014. 
  107. ↑ «The Pharmaceutical sector in the UK». Department for Business, Innovation & Skills. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Δεκεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2015. 
  108. ↑ «Ministerial Industry Strategy Group – Pharmaceutical Industry: Competitiveness and Performance Indicators» (PDF). Department of Health. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 7 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2015. 
  109. ↑ «World Guide – England – Economy Overview». World Guide. Intute. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Αυγούστου 2009. Ανακτήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 2009. 
  110. ↑ «Economy of the United Kingdom» (PDF). PTeducation. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 23 Νοεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 2009. 
  111. ↑ «Coal | Mines and quarries | MineralsUK». MineralsUK. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Ιουλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 7 Ιουλίου 2016. 
  112. ↑ «Campaigns | The BMJ». Ανακτήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 2020. 
  113. ↑ Luigi Siciliani, Jeremy Hurst: Explaining Waiting Times Variations for Elective Surgery across OECD Countries. PDF, 426 kB. OECD HEALTH WORKING PAPERS Nr. 7, 7. Oktober 2003
  114. ↑ Office for National Statistics. Stichwort „Lebenserwartung“. statistics.gov.uk. Archiviert aus dem Original am 25. Mai 2009. Abgerufen am 20. Juli 2009.
  115. ↑ 2011 Census – Population and household estimates for England and Wales, March 2011.
  116. ↑ Office for National Statistics (8 Αυγούστου 2013). «Population estimates for UK, England and Wales, Scotland and Northern Ireland – current datasets». statistics.gov.uk. Ανακτήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 2013. 
  117. ↑ United Nations Department of Economic and Social Affairs. «World Population Prospects: Analytical Report for the 2004». United Nations. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Αυγούστου 2009. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2009. 
  118. ↑ Office for National Statistics (2011). «Ethnicity and National Identity in England and Wales 2011». Statistics.gov.uk. Ανακτήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 2013. 
  119. ↑ «British and Irish, descendant of the Basques?». Eitb24.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Μαΐου 2011. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2009. 
  120. ↑ Oppenheimer, Stephen (10 October 2006a). «What does being British mean? Ask the Spanish». The Daily Telegraph (London). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 July 2009. https://web.archive.org/web/20090715070548/http://www.telegraph.co.uk/scienceandtechnology/3348004/What-does-being-British-mean-Ask-the-Spanish.html. Ανακτήθηκε στις 5 September 2009. 
  121. ↑ Wade, Nicholas (6 March 2007). «A United Kingdom? Maybe». The New York Times. https://www.nytimes.com/2007/03/06/science/06brits.html. Ανακτήθηκε στις 8 August 2009. 
  122. ↑ Thomas, M.G.; Stumpf, M.P.; Härke, H. (2006). «Evidence for an apartheid-like social structure in early Anglo-Saxon England». Proceedings: Biological Sciences 273 (1601): 2651–7. doi:10.1098/rspb.2006.3627. PMID 17002951. 
  123. ↑ «Roman Britons after 410». Britarch.ac.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Μαΐου 2009. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2009. 
  124. ↑ Cameron, Keith (Μαρτίου 1994). Anglo-Saxon Origins: The Reality of the Myth. Malcolm Todd. ISBN 978-1-871516-85-2. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2009. 
  125. ↑ «Legacy of the Vikings». BBC News. https://www.bbc.co.uk/history/trail/conquest/after_viking/legacy_vikings_01.shtml. Ανακτήθηκε στις 5 September 2009. 
  126. ↑ «Shifting Identities – statistical data on ethnic identities in the US». Bnet. 2001. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 January 2016. https://web.archive.org/web/20160112123723/http://findarticles.com/p/articles/mi_m4021/is_/ai_80408799. Ανακτήθηκε στις 29 July 2009. 
  127. ↑ «Ethnic origins, 2006 counts, for Canada, provinces and territories». Statistics Canada. 2 Απριλίου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Νοεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2009. 
  128. ↑ Centre for Population and Urban Research, Monash University. «Australian Population: Ethnic Origins» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 19 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2009. 
  129. ↑ «Inmigración británica en Chile». Galeon.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Αυγούστου 2009. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2009. 
  130. ↑ For instance, in 1980 around 50 million Americans claimed English ancestry.[126] In Canada there are around 6.5 million Canadians who claim English ancestry.[127] Around 70% of Australians in 1999 denoted their origins as Anglo-Celtic, a category which includes all peoples from Great Britain and Ireland.[128] Chileans of English descent are somewhat of an anomaly in that Chile itself was never part of the British Empire, but today there are around 420,000 people of English origins living there.[129]
  131. ↑ Burke, Jason (9 October 2005). «An Englishman's home is his casa as thousands go south». The Guardian (London). https://www.theguardian.com/world/2005/oct/09/spain.spain. Ανακτήθηκε στις 5 September 2009. 
  132. ↑ Travis, Alan; Sarah Knapton (16 November 2007). «Record numbers leave the country for life abroad». The Guardian (London). https://www.theguardian.com/society/2007/nov/16/emigration. Ανακτήθηκε στις 8 August 2009. 
  133. ↑ University of Wisconsin. «Medieval English society». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Οκτωβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2014. 
  134. ↑ 134,0 134,1 Office for National Statistics (2011). «Ethnicity and National Identity in England and Wales 2011». Statistics.gov.uk. Ανακτήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 2013. 
  135. ↑ «One in four Britons claim Irish roots». BBC News. 16 March 2001. http://news.bbc.co.uk/1/hi/uk/1224611.stm. Ανακτήθηκε στις 26 November 2010. 
  136. ↑ 136,0 136,1 136,2 136,3 «British Immigration Map Revealed». BBC News. 7 September 2005. http://news.bbc.co.uk/1/hi/uk/4218740.stm. Ανακτήθηκε στις 5 September 2009. 
  137. ↑ 137,0 137,1 137,2 Office for National Statistics (2011). «Ethnicity and National Identity in England and Wales 2011». Statistics.gov.uk. Ανακτήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 2013. 
  138. ↑ 138,0 138,1 Paton, Graeme (1 October 2007). «One fifth of children from ethnic minorities». The Daily Telegraph (London). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 January 2022. https://ghostarchive.org/archive/20220110/https://www.telegraph.co.uk/news/uknews/1564365/One-fifth-of-children-from-ethnic-minorities.html. Ανακτήθηκε στις 14 August 2014. 
  139. ↑ Shepherd, Jessica (22 June 2011). «Almost a quarter of state school pupils are from an ethnic minority». The Guardian (London). https://www.theguardian.com/education/2011/jun/22/quarter-state-school-pupils-from-ethnic-minority. Ανακτήθηκε στις 17 January 2014. 
  140. ↑ Leppard, David (10 April 2005). «Immigration rise increases segregation in British cities». The Times (London). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2008-02-11. https://web.archive.org/web/20080211185641/http://www.timesonline.co.uk/tol/news/uk/article379434.ece. Ανακτήθηκε στις 8 August 2009. 
  141. ↑ «Immigration debate hots up in England». The Independent News Service. 26 Νοεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2014. 
  142. ↑ Milland, Gabriel (23 July 2009). «80% say cap immigration». Daily Express (London). http://www.express.co.uk/posts/view/115745/80-say-cap-immigration. Ανακτήθηκε στις 5 September 2009. 
  143. ↑ National Population Projections: 2014-based Statistical Bulletin (Report). Office for National Statistics. https://www.ons.gov.uk/peoplepopulationandcommunity/populationandmigration/populationprojections/bulletins/nationalpopulationprojections/2015-10-29. 
  144. ↑ QS205EW – Proficiency in English, ONS 2011 census.
  145. ↑ Arlotto 1971.
  146. ↑ Green 2003.
  147. ↑ Mujica, Mauro E. (19 June 2003). «English: Not America's Language?». The Globalist (Washington DC). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 January 2008. https://web.archive.org/web/20080117232711/http://www.theglobalist.com/DBWeb/StoryId.aspx?StoryId=3229. Ανακτήθηκε στις 1 February 2009. 
  148. ↑ «English language history». Yaelf. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Φεβρουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2009. 
  149. ↑ Government Offices for the English Regions. «Cornish language». gos.gov.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2009. 
  150. ↑ «The Cornish Language Development Project – Evaluation – Final Report, page 20». Hywel Evans, Aric Lacoste / ERS. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 2013. 
  151. ↑ «South West – Cornish Language». Government Office South West. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Οκτωβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2009. 
  152. ↑ «On being a Cornish "Celt": changing Celtic heritage and traditions» (PDF). University of Exeter. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 20 Σεπτεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 1 Φεβρουαρίου 2009. 
  153. ↑ Dugan, Emily (6 September 2009). «The Cornish: They revolted in 1497, now they're at it again». The Independent (London). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 August 2018. https://web.archive.org/web/20180819072618/https://www.independent.co.uk/news/uk/this-britain/the-cornish-they-revolted-in-1497-now-theyre-at-it-again-1782535.html. Ανακτήθηκε στις 17 September 2009. 
  154. ↑ «Cornish in Schools». Cornish Language Partnership. 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 2013. 
  155. ↑ 'Woolhope Naturalists' Field Club', Transactions of the Woolhope Naturalists' Field Club, 1886–89, p. 137.
  156. ↑ Mark Ellis Jones, 'Little Wales beoynd England: the struggle of Selattyn, a Welsh parish in Shropshire Αρχειοθετήθηκε 2021-01-17 στο Wayback Machine.', Journal of the National Library of Wales,, 31.1 (1999), pp. 132–3.
  157. ↑ Lipsett, Anthea (26 June 2008). «Number of primaries teaching foreign languages doubles». The Guardian (London). https://www.theguardian.com/education/2008/jun/26/schools.uk2. Ανακτήθηκε στις 23 September 2009. 
  158. ↑ Booth, Robert (30 January 2013). «Polish becomes England's second language». The Guardian (London). https://www.theguardian.com/uk/2013/jan/30/polish-becomes-englands-second-language. Ανακτήθηκε στις 30 January 2013. 
  159. ↑ «Table KS209EW 2011 Census: Religion, local authorities in England and Wales». Office for National Statistics. 11 Δεκεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2017. 
  160. ↑ «Church of England». BBC. Ανακτήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2010. 
  161. ↑ «In depth history of the Church of England». Church of England. Ανακτήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 2017. The religious settlement that eventually emerged in the reign of Elizabeth gave the Church of England the distinctive identity that it has retained to this day. It resulted in a Church that consciously retained a large amount of continuity with the Church of the Patristic and Medieval periods in terms of its use of the catholic creeds, its pattern of ministry, its buildings and aspects of its liturgy, but which also embodied Protestant insights in its theology and in the overall shape of its liturgical practice. The way that this is often expressed is by saying that the Church of England is both 'catholic and reformed.' 
  162. ↑ «Archived copy» (PDF). Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 31 Αυγούστου 2019. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουλίου 2019. 
  163. ↑ «englische Kunst aus dem Lexikon - wissen.de». Ανακτήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 2020. 
  164. ↑ «Ist Schottland das wahre Mutterland des Fußballs? – „Es gab keine Revolution im 19. Jahrhundert"». 11 Freunde. 19 Οκτωβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 16 Αυγούστου 2014. 
  165. ↑ Else 2007, S. 76.
  166. ↑ „Katharina von Braganza“. Tea.co.uk. Abgerufen am 5. September 2009
  167. ↑ „Arten von Bier“. Icons of England. Abgerufen am 5. September 2009.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αγγλία&oldid=10832395"