Prva intifada
| Prva intifada | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Dio izraelsko–palestinskog sukoba | |||||||||
  Od gore ka dolje:
| |||||||||
| |||||||||
| Sukobljene strane | |||||||||
 Izrael |
 Al-Qiyada al-Muwhhada Hamas Palestinski islamski džihad | ||||||||
| Komandanti i lideri | |||||||||
| Žrtve i gubici | |||||||||
| 179–200 ubili Palestinci[4] | 1.962 ubijeno[5] | ||||||||
Prva intifada (arapski: الانتفاضة الأولى, 'Prvi ustanak'), također poznata kao Prva palestinska intifada,[4][6] bila je neprekidna serija protesta građanske neposlušnosti i nereda koje su izveli Palestinci u palestinskim teritorijama pod okupacijom Izraela.[7] Bila je motivirana kolektivnom palestinskom frustracijom zbog izraelske vojne okupacije Zapadne obale i Pojasa Gaze koja se približavala dvadesetogodišnjici, a započela je nakon arapsko-izraelskog rata 1967.[8] Pobuna je trajala od decembra 1987. do Madridske konferencije 1991, iako neki datiraju njen završetak na 1993, kada je potpisan sporazum iz Osla.[4]
Intifada je počela 9. decembra 1987.[9] u izbjegličkom kampu Jabalia nakon što se izraelski vozač kamiona sudario sa parkiranim civilnim vozilima, ubivši četiri palestinska radnika, od kojih su trojica bila iz izbjegličkog kampa.[10][11] Palestinci su optužili da je sudar bio namjeran odgovor na ubistvo jednog Izraelca u Gazi nekoliko dana ranije.[12] Izrael je negirao da je nesreća, koja se dogodila u vrijeme pojačanih tenzija, bila namjerna ili koordinirana.[11] Palestinski odgovor karakterizirali su protesti, građanska neposlušnost i nasilje.[13][14] Bilo je grafita, barikadiranja,[15][16] i široko rasprostranjenog bacanja kamenja i molotovljevih koktela na izraelsku vojsku i njenu infrastrukturu unutar Zapadne obale i Pojasa Gaze. Ovo je u kontrastu s građanskim naporima uključujući generalne štrajkove, bojkote izraelskih institucija civilne uprave u Pojasu Gaze i na Zapadnoj obali, ekonomski bojkot koji se sastoji od odbijanja da se u izraelskim naseljima radi na izraelskim proizvodima, odbijanja plaćanja poreza i odbijanja vožnje palestinskim automobilima sa izraelskim licencama.
Izrael je kao odgovor rasporedio oko 80.000 vojnika. Izraelske protivmjere, koje su u početku uključivale često korištenje bojne municije u slučajevima nemira, Human Rights Watch je kritikovao kao nesrazmjerne, pored prekomjerne upotrebe smrtonosne sile od strane Izraela.[17] U prvih 13 mjeseci ubijeno je 332 Palestinca i 12 Izraelaca.[18][19] Slike vojnika koji tuku adolescente toljagama su potom dovele do prihvatanja ispaljivanja polusmrtonosnih plastičnih metaka.[18] Tokom cijele šestogodišnje intifade, izraelska vojska je ubila najmanje 1.087 Palestinaca, od čega 240 djece.[20]
Među Izraelcima, ubijeno je 100 civila i 60 izraelskih vojnika,[21] često od strane militanata izvan kontrole Intifadinog Jedinstvenog nacionalnog vođstva ustanka,[22] a više od 1.400 izraelskih civila i 1.700 vojnika je ranjeno.[23] Nasilje unutar Palestine je također bila istaknuta karakteristika Intifade, sa široko rasprostranjenim pogubljenjima oko 822 Palestinca koja su ubijena kao navodni izraelski kolaboracionisti (1988–april 1994).[24] U to vrijeme Izrael je navodno dobio informacije od oko 18.000 Palestinaca koji su bili kompromitovani,[25] iako je manje od polovine imalo dokazan kontakt s izraelskim vlastima.[26] Druga intifada koja je uslijedila održana je od septembra 2000. do 2005.
Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ Kober, Avi, Israel's Wars of Attrition: Attrition Challenges to Democratic States, p. 165
- ^ Murphy, Kim (10 September 1993). "Israel and PLO, in Historic Bid for Peace, Agree to Mutual Recognition". Los Angeles Times. Arhivirano s originala, 6 April 2019. Pristupljeno 19 March 2014.
- ^ "Profile: Marwan Barghouti". BBC News. 26 November 2009. Pristupljeno 9 August 2011. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
- ^ a b c Nami Nasrallah, 'The First and Second Palestinian intifadas,' in David Newman, Joel Peters (eds.) Routledge Handbook on the Israeli-Palestinian Conflict, Routledge, 2013, pp. 56–68, p. 56.
- ^ a b c Kober, Avi (2005). "From Blitzkrieg To Attrition: Israel's Attrition Strategy and Staying Power". Small Wars & Insurgencies. 16 (2): 216–240. doi:10.1080/09592310500080005.
- ^ Eitan Alimi (9 January 2007). Israeli Politics and the First Palestinian Intifada: Political Opportunities, Framing Processes and Contentious Politics. Taylor & Francis. str. 1. ISBN 978-0-203-96126-1.
- ^ "Intifada begins on Gaza Strip". History.com. Pristupljeno 15 February 2020.
- ^ Lockman; Beinin (1989), p. 5.
- ^ Edward Said (1989). Intifada: The Palestinian Uprising Against Israeli Occupation. South End Press. str. 5–22. ISBN 978-0-89608-363-9.
- ^ Berman 2011, str. 41.
- ^ a b Omer-Man, Michael (4 December 2011). "The accident that sparked an Intifada". The Jerusalem Post. Pristupljeno 3 September 2011. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
- ^ David McDowall,Palestine and Israel: The Uprising and Beyond, University of California Press, 1989 p. 1
- ^ Ruth Margolies Beitler, The Path to Mass Rebellion: An Analysis of Two Intifadas, Lexington Books, 2004 p.xi.
- ^ Lustick, Ian S. (1993). Brynen, Rex; Hiltermann, Joost R.; Hudson, Michael C.; Hunter, F. Robert; Lockman, Zachary; Beinin, Joel; McDowall, David; Nassar, Jamal R.; Heacock, Roger (ured.). "Writing the Intifada: Collective Action in the Occupied Territories". World Politics. 45 (4): 560–594. doi:10.2307/2950709. ISSN 0043-8871. JSTOR 2950709. S2CID 147140028.
- ^ "Palestinian intifada". BBC NEWS. Pristupljeno 3 September 2024. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
- ^ Salem, Walid (2008). "Human Security from Below: Palestinian Citizens Protection Strategies, 1988–2005". u den Boer, Monica; de Wilde, Jaap (ured.). The Viability of Human Security. Amsterdam University Press. str. 179–201., on p. 190.
- ^ "The Israeli Army and the Intifada – Policies that Contribute to the Killings". Human Rights Watch. Pristupljeno 15 February 2020.
- ^ a b Audrey Kurth Cronin 'Endless wars and no surrender,' in Holger Afflerbach, Hew Strachan (eds.) How Fighting Ends: A History of Surrender, Oxford University Press 2012 pp. 417–433 p. 426.
- ^ Wendy Pearlman, Violence, Nonviolence, and the Palestinian National Movement,Cambridge University Press 2011, p. 114.
- ^ "Fatalities in the first Intifada". B'tselem. Pristupljeno 8 December 2023. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
- ^ B'Tselem Statistics; Fatalities in the first Intifada.
- ^ Mient Jan Faber, Mary Kaldor, 'The deterioration of human security in Palestine,' in Mary Martin, Mary Kaldor (eds.) The European Union and Human Security: External Interventions and Missions, Routledge, 2009 pp. 95–111.
- ^ 'Intifada,' in David Seddon, (ed.)A Political and Economic Dictionary of the Middle East, Taylor & Francis 2004, p. 284.
- ^ Human Rights Watch, Israel, the Occupied West Bank and Gaza Strip, and the Palestinian Authority Territories, November, 2001. Vol. 13, No. 4(E), p. 49
- ^ Amitabh Pal, "Islam" Means Peace: Understanding the Muslim Principle of Nonviolence Today, ABC-CLIO, 2011 p. 191.
- ^ Lockman; Beinin (1989), p. [1]
Dodatna literatura
[uredi | uredi izvor]- Ackerman, Peter; DuVall, Jack (2000). A Force More Powerful: A Century of Nonviolent Conflict. New York: Palgrave. ISBN 978-0-312-24050-9.
- Alimi, Eitan Y. (2006). Israeli Politics and the First Palestinian Intifada (2007 hardback izd.). Abingdon: Routledge. ISBN 978-0-415-38560-2.
- Aronson, Geoffrey (1990). Israel, Palestinians, and the Intifada: Creating Facts on the West Bank. London: Kegan Paul International. ISBN 978-0-7103-0336-3.
- Ben-Ami, Shlomo (2006). Scars of War, Wounds of Peace. New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-518158-6. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
- Berman, Eli (2011). Radical, Religious, and Violent: The New Economics of Terrorism. MIT Press. str. 314. ISBN 978-0-262-25800-5.
- Finkelstein, Norman (1996). The Rise and Fall of Palestine: A Personal Account of the Intifada Years. Minnesota: University Press. ISBN 978-0-8166-2858-2.
- Hiltermann, Joost R. (1991). Behind the Intifada: Labor and Women's Movements in the Occupied Territories (1993 reprint izd.). Princeton, N.J: Princeton University Press. ISBN 978-0-691-07869-4.
- King, Mary Elizabeth (2007). A Quiet Revolution: The First Palestinian Intifada and Nonviolent Resistance. New York: Nation Books. ISBN 978-1-56025-802-5.
- Lockman, Zachary; Beinin, Joel, ured. (1989). Intifada: The Palestinian Uprising Against Israeli Occupation. Cambridge, MA: South End Press. ISBN 978-0-89608-363-9.
- McDowall, David (1989). Palestine and Israel: The Uprising and Beyond. California: University Press. ISBN 978-0-520-06902-2.
- Morris, Benny (1999). Righteous Victims: a History of the Zionist-Arab conflict, 1881–1999. New York: Knopf. ISBN 978-0-679-74475-7.
- Nassar, Jamal Raji; Heacock, Roger, ured. (1990). Intifada: Palestine at the Crossroads. New York: Praeger Publishers. ISBN 978-0-275-93411-8.
- Peretz, Don (1990). Intifada: The Palestinian Uprising. Boulder, Colorado: Westview Press. ISBN 978-0-8133-0860-9.
- Rigby, Andrew (1991). Living the Intifada. London: Zed Books. ISBN 978-1-85649-040-5., out-of-print, now downloadable at civilresistance.info
- Roberts, Adam; Garton Ash, Timothy, ured. (2009). Civil Resistance and Power Politics: The Experience of Non-violent Action from Gandhi to the Present. Oxford: University Press. ISBN 978-0-19-955201-6.
- Shay, Shaul (2005). The Axis of Evil: Iran, Hizballah, and the Palestinian Terror. Transaction Publishers. ISBN 978-0-7658-0255-2.
- Schiff, Ze'ev; Ya'ari, Ehud (1989). Intifada: The Palestinian Uprising: Israel's Third Front. New York: Simon & Schuster. ISBN 978-0-671-67530-1.
- Shalev, Aryeh (1991). The Intifada: Causes and Effects. Jerusalem: Jerusalem Post & Westview Press. ISBN 978-0-8133-8303-3.
- Shlaim, Avi (2000). The Iron Wall: Israel and the Arab World. London: Penguin. ISBN 978-0-14-028870-4.