goro

Brezhoneg

Ur vaouez o c'horo ur vuoc'h er c'hraou.

Etimologiezh

Tostaat ouzh godro, e kembraeg.

Verb

goro /ˈɡoːro/ verb kreñv eeun (displegadur)

1. Tennañ he laezh digant parez ul loen doñv, da skouer un dañvadez, ur c'havr, ur vuoc'h.
   • Pet buoc'h az peus da c'horo? — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 156.)
   • Ar saout a vez goroet div wech bemdez. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 456.)
   • Tud 'zo hag a lavar : goro da c'harv e-keit ma 'z out yaouank, rak anez-se n'az po ket nemeur a laezh pa vi kozh. — (Jarl Priel, Va Zammig Buhez, Al Liamm, 1954, p. 74.)
   • Pa voe debret koan, eta, goroet ar saout ha kousket ar vugaligoù, paotred ha merc'hed Landremel a gemeras hent Karreg-al-Louarn. — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 115.)
2. en tu goro

Deveradoù

• adc'horo
• goroad
• goroadenn
• goroer
• goroerez
• goroerezh
• goroet

Troioù-lavar

• goro arc'hant digant unan bennak
• goro unan bennak

Troidigezhioù

• galleg : traire ^(fr)