Saltar al conteníu

Escritura china

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Sistema d'escrituraEscritura china
Tipos llingua viva, llingua natural, lenguaje escrito (es) Traducir y lenguoide (es) Traducir
Dates 221 edC
Cambiar los datos en Wikidata

El sistema d'escritura china consta de miles de caráuteres (pictogramas), llamaos en chinu hànzì (汉字/漢字; pinyin: hànzì, lliteralmente: «caráuteres Han»), que s'utilizaron mientres siquier trés mil años como forma escrita de la llingua china. El sistema d'escritura china foi adoptáu tamién por otres llingües asiátiquessobremanera'l xaponés, el coreanu y el vietnamita. Estos dos últimes abandonaron cuasi por completu l'usu de caráuteres mientres la segunda metá del sieglu XX, ente que'l xaponés utiliza los kanji, ideogrames tomaos direutamente del chinu, como una de los sos trés formes d'escritura.

Orixe llexendariu

[editar | editar la fonte]

La tradición china atribúi la invención de los caráuteres chinos al personaxe llexendariu Cang Jie, ministru del míticu emperador Mariellu (Huang Di), quien inventaría los caráuteres inspirándose nes buelgues de los páxaros.

Esisten otres lleendes menos espublizaes sobre l'orixe de los caráuteres. Una d'elles, recoyida nel Laozi asitia l'orixe de los caráuteres nun sistema de nuedos en cuerdes. Otra lleenda señala a los 8 trigramas del Yijing, inventaos pol sabiu llexendariu Fu Xi, como precursores de los caráuteres de la escritura china.

Delles teoríes superaes víen l'orixe de los caráuteres chinos nes escritures cuneiformes de l'antigua Mesopotamia. Agora yá se piensa nun orixe independiente.[1]

Introducción

[editar | editar la fonte]

Unu de les traces más resaltantes ye que'l calter suel coincidir con una sílaba que tien significáu. Esta ye probablemente la causa de la idea errónea de que'l chinu ye una llingua monosilábica. En realidá, la mayor parte del léxicu chinu modernu componer de pallabres bisílabes, entendiendo como pallabra una unidá léxica que puede combinase llibremente nuna frase. Nel chinu clásicu utilizábense munches más pallabres monosilábiques pero, aun así, nun se sabe de nengún estáu de la llingua en que toles pallabres fueren monosilábiques. Ello ye que esisten términos bisílabos que s'escriben con dos caráuteres que namái pueden apaecer xuntos, como por casu gāngà (尷尬 /尴尬, "avergoñáu") o jǔyǔ (齟齬 /龃龉, "fregáu"). Nestos casos, nin siquiamente sería posible un analís semánticu o etimolóxicu como unión de dos morfemes.

Esisten diversos criterios pa clasificar los tipos de caráuteres chinos. Lo más senciello ye estremalos en tres categoríes básiques

Los caráuteres más antiguos son pictogrames, esto ye, dibuxos del conceutu que representen. Por casu:

El primer calter, pronunciáu rén en mandarín modernu, significa "persona", y procede del dibuxu d'un perfil humanu. Esti calter ye una auténtica pallabra monosilábica y utilízase en chinu modernu. El segundu exemplu, pronunciáu mù, significaba "árbol" na antigüedá, y representa, de manera estilizada, el tueru, la copa y los raigaños del árbol. En chinu modernu, esti calter pasó a significar "madera", ente qu'árbol dizse shù (樹 /树).

El segundu tipu de caráuteres son los llamaos ideogrames. Nestos casos los pictogrames combinar pa suxerir idees per asociación. Por casu:

Estos dos ideogrames basar nos pictogrames anteriores. El primeru, pronunciáu qiú, significa "prisioneru", significáu suxeríu pola imaxe d'una persona zarrada. En chinu modernu, la pallabra normal pa dicir prisioneru ye qiúfàn (囚犯), forma bisílaba qu'entá contién esti calter. El segundu calter de la imaxe significa "monte", idea suxerida pola repetición del árbol. Nesti casu, el chinu modernu tamién acabó dándonos una forma bisílaba: La pallabra actual ye sēnlín (森林), onde apaez tamién otru ideograma similar con tres árboles.

El tercer tipu de caráuteres constituyir los logogramas. Esti tipu toma la inmensa mayoría de los caráuteres chinos actuales. Consiste nel cambéu d'otru calter col que comparte pronunciación añader otru componente que lu estrema. El componente añadíu ye de cutiu unu de los llamaos radicales, qu'apurre una idea semántica respectu al tipu de significáu representáu pol nuevu calter. Veamos dos exemplos:

Estos dos logogramas tán basaos nos ideogrames anteriores, pero correspuenden a pallabres totalmente distintes. En dambos caráuteres aprecien trés trazos a la izquierda. Estos trazos son conocíos como "tres gotes d'agua", o "radical de l'agua", y proceden del pictograma que significa agua. Los caráuteres que tienen estos trés gotes d'agua suelen tener un significáu rellacionáu cola agua o los líquidos. El primeru, pronunciáu qiú, basar nel ideograma qiú pol pixín fechu de que tien la mesma pronunciación. El so significáu clásicu ye "nadar" y utilízase pocu en chinu modernu. Una pallabra con esti calter ye qiúdù (泅渡, "cruciar a nadu"). El segundu calter pronúnciase lín, y ye por esa coincidencia fonética pola que se basa nel calter del monte. Los trés gotes d'agua indíquennos que se trata, sicasí, d'un términu rellacionáu cola agua. El so significáu ye "papar". En chinu modernu puede utilizase como verbu monosílabu, o en delles combinaciones bisílabes, como na pallabra línyù (淋浴, "ducha").

Lo más probable ye que nun estadiu antiguu de la llingua estos logogramas empezaren escribiéndose col mesmu calter que'l so soníu comparten, y que l'agregu del radical produxérase darréu pa clarificar el significáu, de manera análoga, salvando les distancies, al usu que faemos en castellán de la tilde pa estremar monosílabos de significáu distintu, como "si" y "sí", o "te" y "té".

El sistema de caráuteres chinos nun ye, poro, un inventariu de pallabres monosilábiques, como dacuando dizse, sinón más bien una suerte de silabariu inmensu col que se representen los soníos de les pallabres de la llingua falada[ensin referencies].

Aspeutos relevantes de los caráuteres chinos

[editar | editar la fonte]
Artículu principal: Clasificación de caráuteres chinos
  • Los caráuteres chinos (chinu tradicional: 漢字, chinu simplificáu: 汉字, pinyin: hànzì) emplegar na escritura del idioma chinu (anque s'espublizaron al xaponés y coreanu).
  • Cada signu referir a la unidá mínima de significación (morfema)
  • Nel léxicu de la gran mayoría de les pallabres actuales son bisílabos compuestos por unión de dos monemas, que davezu tienen identidá y significación propies, por casu 歡迎 (bienvenida).
  • Hai inventariaos unos 50 000 caráuteres distintos, de los que 10 000 son utilizaos na llingua culta y 3000 nel llinguaxe corriente.
  • Pocos hanzi son ideogrames y dende tiempos antiguos los signos tienen valor fonéticu anque estos signos nun determinen exactamente'l soníu y polo tanto ye bien difícil saber cómo tienen de ser pronunciaos.
  • La mayoría de caráuteres tán compuestos por un radical semánticu (de significáu más o menos común) y unu fonéticu, lo qu'aprovecha pa ordenar nos diccionarios.
  • Cada calter ye indivisible ya invariable, pero por razones téuniques y d'estudiu clasificar en simples y compuestos (según los trazos), ideográficos (sentíu deducible de les partes) y fonéticu (si contienen dalguna fuelga indicación sobre la pronunciación).
  • A lo llargo de la historia utilizáronse diversos estilos de grafismu que se caltienen inda nel arte caligráfico tradicional: El primer estilu d'escritura, surdíu mientres la dinastía Shang, conozse como dàzhuànshū 大篆書, "escritura del sellu grande "otros estilos son la escritura del sellu pequeñu xiǎozhuànshū 小篆書, la escritura alministrativo lishu 隸書, el xingshu 行書, y el de yerba cǎoshū 草書.
  • L'estilu escritu o llingua lliteraria llamáu wenyan, aniciáu a partir del chinu antiguu dexa entender los testos de cualquier dómina.
  • L'estilu baihua más cercanu al llinguaxe falao y utilizao yá pol budismu, movió progresivamente a wenyan y sustituyir dafechu cola reforma educativa de China del sieglu XX.
  • La forma tradicional d'escribir yera en vertical y de derecha a izquierda pero modernamente facer n'horizontal y d'esquierda a derecha.
  • A partir del 1956 el gobiernu de la República Popular China simplificó los caráuteres y adoptó oficialmente l'añu 1979 el sistema de trescripción pinyin. Singapur fixo lo mesmo.
  • El númberu de caráuteres chinos que figuren nel diccionariu Kangxi ye de 47.035, anque munchos son variantes inusuales acumulaes a lo llargo de la historia. Estudios llevaos a cabu en China, demostraron que la plena alfabetización n'idioma chinu namái rique conocer ente trés y cuatro mil caráuteres.[2]

Tipoloxíes de caráuteres chinos

[editar | editar la fonte]
  • Tradicionalmente los caráuteres chinos estremar en seis tipos, división que per primer vegada apaez nel diccionariu Shuowen Jiezi del añu 100 d.c. , por obra de Xu Shen:
    • Caráuteres pictográficos o pictogrames (象形 xiàngxíng): son los que representen gráficamente a un oxetu; son los más fáciles de reconocer. Exemplos constituyir 口 kǒo “boca”, 人 rén “home”, 日 rì “sol”.
    • Caráuteres indicativos o deictogramas (指事 zhǐshì): son símbolos qu'indiquen ciertos fenómenos y representaciones. Empléguense tamién pa representar idees astractes. A esta categoría pertenecen caráuteres como 上 shàng “enriba” o 下 xià “embaxo”. Tamién lo ye 本 běn “raigañu” o “orixe”, calter que se llogra añader un trazu a 木 mù “árbol” na so parte inferior, colo cual indícase a los sos raigaños.
    • Caráuteres asociativos o ideogrames (會意 huìyì): son los creaos pola asociación de dos o más caráuteres ideográficos. Nesti casu, cada calter apurre un sema o unidá de sentíu distintu, polo que podríen denominase caráuteres de montaxe sémico (lo cual siguiría'l sentíu del so nome en chinu, 會意 o “composición de significaos”). Un exemplu constituyir el calter 明 míng “brillante”, ensamblado a partir de 日 rì “sol” y 月 yuè “lluna”, los dos cuerpos celestes más brillosos visibles nel firmamentu. O 鳴 míng “voz o gritíu d'una ave”, compuestu de 口 kǒo “boca” y 鳥 ninǎo “ave, páxaru”.
    • Caráuteres pictofonéticos o pictofonogramas (形聲 xíngshēng): son los creaos pola asociación d'un calter qu'apurre l'elementu fonéticu y otru qu'añade la diferenciación semántica, llamáu radical y que de normal va escontra la esquierda. Esti métodu de montaxe fonosemántico foi'l que disparó les posibilidaes combinatories de la escritura china, resultando en que la mayor parte de los caráuteres chinos actuales son d'esti tipu. El principiu funciona de la siguiente manera: si tengo'l calter 媽 mā, sé que daqué perteneciente a la categoría 女 nǚ “muyer” pronúnciase como 馬 mǎ, siendo equí irrelevante'l sentíu de “caballu” d'esti últimu calter. El significáu de 媽 mā sería entós “ma”, emplegándose tamién reduplicado, 媽媽 māma. La fórmula quedaría asina: RADICAL (女 muyer) + FONÉTICU (馬 mǎ) = SER FEMENÍN QUE SE PRONUNCIA [ma] → 媽 mā “ma”.
    • Caráuteres emprestaos (假借 jiǎjiè): dase sobremanera en pallabres homófones, na qu'una empresta a la otra'l calter, añader dacuando otru elementu pa estremar los significaos. Un exemplu clásicu ye'l verbu 來 lái “venir”, que se representa col calter qu'indicaba antigualmente un tipu de cebada, lexía qu'igualmente se pronunciaba lái. El principiu del préstamu de calter pa trescribir daqué de mala representación, por ser un conceutu astractu, como “venir”, o tamién por ser una pallabra estranxera, atópase na trescripción de vocablos foranos. Un antiguu exemplu ye 葡萄 pútáo “uva”, otru más modernu ye 布拉吉 bùlājí “vistíu (de corte occidental)”, del rusu платье.
    • Caráuteres notativos: son aquellos nos que s'amplió'l significáu pa tomar otros conceutos asemeyaos.

La situación actual de la escritura china

[editar | editar la fonte]
Artículu principal: Chinu simplificáu

El 28 de xineru de 1956, na 23er reunión plenaria del Conseyu d'Estáu de la República Popular China, aprobóse la resolución del anunciu de la simplificación de los caráuteres chinos.[3] El 31 de xineru de 1956, el Diariu del Pueblu publicó'l testu completu de la Resolución y l'"Esquema de simplificación de los calteres chinos" del Conseyu d'Estáu. De magar, en China continental y en Singapur escríbese en chinu simplificáu mientres qu'en Taiwán, Ḥong Kong y Macáu, y na mayor parte de les comunidaes chines nel restu del mundu faise en caráuteres simplificaos.

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Notes y referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ A. Bramanti, 2015. Cabezas negras, emperadores amarillos. Una revisión de los estudios comparativos entre el cuneiforme y los caracteres chinos. Claroscuro 14: 30-57. Revista del Centro de Estudios sobre la Diversidad Cultural, Facultad de Humanidades y Artes, Universidad Nacional de Rosario.
  2. ↑ Norman, Jerry. «Chinese Writing». Archiváu dende l'orixinal, el 20 d'ochobre de 2009. Consultáu'l 17 d'agostu de 2009.
  3. ↑ «書同文:《漢字簡化方案》制訂始末» (chinu) (3 de xunu de 2008).

Bibliografía

[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]



Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Escritura_china&oldid=4294200»